Naam: Zoë R.
Klas: Vwo 3
Docent: Mevrouw R.
Vak: Nederlands
Datum: maandag 29 november
Verplichte deel:

Gegevens:
Titel: Oorlog zonder vrienden
Ondertitel: -
Schrijver: Evert Hartman
Aantal pagina’s: 252
Uitgeverij: Lemniscaat
Jaar van eerst uitgave: Rotterdam 1979


Samenvatting:
Arnold zijn vader is lid van de NSB . Wordt hij veel gepest op school. Bij Arnold op school zit niemand anders waarvan de familie lid is van de NSB. Zijn vader heeft tegen Arnold gezegd dat als er iets gebeurt op school dat tegen hem of tegen de beweging wordt bedoeld, hij dat meteen bij hem moet melden. Hij doet wat hem gezegd wordt en verteld alles braaf thuis, met als gevolg dat er wel eens iemand opgepakt wordt.

Op een dag komt hij er achter dat op een woonboot allerlei gestolen goederen worden verstopt. Als hij een tijdje later weer bij de woonboot terugkomt, wordt hij in de kraag gevat door twee grote jongens van wie de goederen zijn. Hij wordt vastgebonden, maar weet na een tijdje toch te ontsnappen.


Ondertussen wordt hij verliefd op een meisje uit zijn klas, Marloes. Zijn gedachten voor het extreem rechtse nemen langzamerhand af. Na een tijdje komt hij erachter dat Marloes voor het verzet werkt, hij niet wat hij dan moet doen en zwijgt er thuis over.

Na een paar jaar moet hij naar het dorp en komt per toeval de twee jongens van de woonboot tegen. Deze sluiten hem op in een steegje en takelen hem ernstig toe. Hij komt in het ziekenhuis terecht en komt op een zaal te liggen waar ook een verzetsstrijder ligt. Deze houden ze ziek, omdat ze hem willen proberen te laten ontsnappen. Als Arnold uit het ziekenhuis ontslagen wordt, besluit hij de man te helpen. Hij steelt de revolver van zijn vader en weet het ziekenhuis in te smokkelen. Twee dagen laten ontsnapt de man.

Als de oorlog aan zijn einde komt vluchten alle NSB'ers naar Duitsland, dus ook de ouders van Arnold. Hij weet aan zijn ouders ogen te ontkomen en gaat niet mee.


Evaluatie:
Ik vind dit boek echt een super boek, omdat het origineel is. Het boek is helemaal anders. Voor het eerst lees ik een oorlogsromans en ik vind het geweldig, want meestal lees ik andere genres.

Ook de stijl is anders. Er zijn korte zinnen,het is niet zo moeilijk en er zijn veel dialogen.

De opbouw van het verhaal is chronologisch. Het verhaal begint op d donderdag 30 april 1942 en eindigt op dinsdag 5 september 1944.

Maar ik vind dat het boek een raar einde heeft, want bij het laatste stukje komen de geallieerden en moeten de Duitsers en NSB-ers vluchten. Maar Arnold blijft toch achter want hij wil niet met zijn vader mee. Dus het is een open einde. En nu vraag ik me af of hij zal overleven? Zal Marloes hem nog vergeven? Neemt hij nog nog contact op met zijn ouders.

Dat stukje vind ik toch wel een beetje vaag.

Ik leef met Arnold mee, eerst was hij aan de kant van de Duisters en toen leerde hij Marloes kennen op wie hij verliefd werd Dankzij Marloes begon anders te denken over de NSB. Maar soms was ik niet eens met Arnold. Bv toen hij voor de 2e keer de brief had geschreven naar Martin en hij werd toen opgepakt. Hij wou meer geld vragen en dat vond ik niet zo slim, want ze hebben hem gekregen.

Bij een paar stukjes van dat boek vroeg ik me wel af wat er zou gebeuren. Bv toen Arnold naar Marloes ging en zag dat zij en haar familie verhuisd waren. Hij vroeg zich af of Jeroen Marloes had verteld dat hij ,Arnold, niet de verrader was en verder vroeg hij zich af of Marloes hem ooit zal vergeven.


Voor de rest vond ik het een fantastisch boek om te lezen, omdat het leerrijk is. Want bij geschiedenis leer ik de feiten over de 2e Wereld Oorlog en nu daar ik boek gelezen heb, heb ik meer geleerd. Ik heb ook gelezen hoe het was tijdens de 2e Wereld Oorlog en hoe jongeren en volwassen dachten over de oorlog


Keuze deel
Nummer:10

Donderdag,30 april 142

Ik had het beter niet kunnen zeggen, want anders zou dit nooit eerder gebeuren. Met de rug tegen de schoolmuur zag ik de drie fors gebouwde jongens op me afkomen. Ze hadden een blik in de ogen die niets vriendelijks had. ‘Zeg dat nog eens!’ De stem van de middelste, een jongen met slordige blonde haren, was hees van woede. Ik was niet bang uitgevallen; ik begreep echter dat het weinig zin had een bij voorbaat verloren vechtpartij uit te lokken. Ongemerkt trok ik mijn rechtervoet op om mij in geval van nood tegen de muur te kunnen afzetten. Maar ik zweeg. De blonde knaap stond een meter van me af toen hij nadrukkelijk herhaalde: ‘Zeg dat nog eens…, vuile NSB-er!’ Ik verstarde. Ik zag de drie dreigend tegenover me staan. Ik las de haat in hun ogen, een haat die hen ertoe had gebracht mij de afgelopen maanden te beledigen, te treiteren en mij het leven zo zuur mogelijk te maken…, omdat me vader lis was van de NSB. Mijn ouders hadden me gezegd dat ik zich daar niets van moest aantrekken, dan zouden ze vanzelf wel ophouden. Ze hadden me ook gezegd dat een goede NSB-er zich moest kunnen beheersen. Maar…ook aan zelfbeheersing is een grens. ‘Jullie hebben mij wel verstaan!’ Me stem was niet meer dan gesmoord fluisteren. De jongens drongen op me in. ‘We willen het graag nog eens horen’.Ik klemde me lippen Ik zag me klasgenoten door een waas. Maar me voet rustte stevig tegen de muur. Ik zei zo klam mogelijk: ‘Als jullie denken dat dat mens in Engeland nog iets voor jullie doet, zijn jullie stomme idioten. De vuist van de grootste van me tegenstanders stootte naar voren En terwijl ik me afzette wist ik dat ik te laat was om die vuist te ontwijken. De knokkels raakten mij in de buurt van mijn sleutelbeen. Een felle pijn schoot door mijn schouder en leek mij arm te verlammen. Alleen- mijn woede was nog groter dan de pijn. In het wilde weg trapte en sloeg ik van me af tot een venijnige schop tegen mijn enkel mijn deed wankelen. Wanhopig deed ik een paar stappen in de richting van het hek, maar een harde slag in mijn gezicht maakte een vlucht onmogelijk. Iemand lichte mij beentje -het volgende ogenblik smakte ik tegen de keien. Het was een ongelijk gevecht. Ze trapten mij tegen de benen, bonkten mij op de rug en draaide mij arm zo ver omhoog tot ik het uitschreeuwde van pijn en angst. Tenslotte greep een van de jongend mijn haar en rok mijn hoofd omhoog met de bedoeling het voorover op de stenen te slaan. ‘Jongenslui!’. Ze hadden de lange , magere man in de deuropening niet opgemerkt, maar zijn stem trog hen als een zweepslag. Hou daar ogenblikkelijk mee op!’. ‘De rector!’hoorde ik sissen. ‘Wegwezen!’ Ik voelde hoe ze me loslieten om het op een lopen te zetten, maar de rector had met een paar lange passen het groepje bereikt. ‘Martin, Johan en Hans…, naar mijn kamer!’ ‘Hij begon!’ protesteerde Martin. Hij schold de koningin uit. De rector sprak zonder stemverheffing, maar zijn ogen straalden geen vriendelijkheid uit. ‘Jullie hebben mij zeker wel gehoord, jongelui?’ Terwijl ik moeilijk overeind krabbelde zag ik de drie naar de schooldeur sjokken. ‘En jij…’, hoorde ik de rector toonloos zeggen, ‘jij gaat je wassen bij de kraan, waarna je op de gang op mij wacht. Begrepen…?’ Ik gaf geen antwoord. Ik wreef over mijn zere gezicht. Een brede streep bloed verscheen op de rug van mijn hand. Ik keek er even naar zonder dat het tot mij scheen door te dringen. Ook de pijn in mijn armen en rug scheen ik nauwelijks meer te voelen. Het enige wat ik voelde was een verschrikkelijke woede. Ik staarde de rector strak aan toen ik zei: ‘ Ik ga naar huis.’. Ik draaide me om. De rector greep mij strak bij mijn arm. ‘Ik heb je gezegd hier te blijven. Ik wil precies weten wat er gebeurd is.’ Het kostte me een paar rode striemen om me los te rukken. De tranen in mijn ogen waren echter niet gevolg van pijn. ‘U gelooft me toch niet!’ schreeuwde ik. ‘U kunt barsten! Ik ga naar huis!’