Samenvatting
Alfred Issendorf is vijfentwintig jaar oud en heeft geologie gestudeerd. Hij gaat voor zijn proefschrift naar Finnmark, in het noorden van Noorwegen. Op deze expeditie gaat hij uitzoeken of de theorie van zijn leermeester Sibbelee klopt, dat er in Finnmark meertjes zijn die zijn ontstaan door meteorietinslagen.
Voor deze expeditie heeft hij luchtfoto’s nodig, die hij kan halen bij Professor Nummendal, hem aangeraden door Sibbelee. Nummendal laat Alfred ongeveer heel Oslo zien voordat hij hem, zonder de luchtfoto’s, doorwijst naar een instituut in Trondheim, waar hij ze gaat ophalen. Maar doordat het instituut nog in aanbouw is, zijn de foto’s nog niet binnen en moet Alfred zonder luchtfoto’s verder op zijn expeditie.
Hij gaat op expeditie met twee leerlingen van Nummendal, Arne Jordal en Qvigstad, en een andere geoloog, Mikkelsen.

Onderweg krijgt Alfred het erg zwaar omdat hij niet gewend is aan zware lasten en lange afstanden. Om het vol te houden maakt hij plannen voor de toekomst; hoe hij belangrijk en beroemd gaat worden.
Die drang om beroemd te worden is ontstaan doordat zijn vader op een expeditie overleed nog voor Alfreds zevende verjaardag. Alfred wil daarom slagen waar zijn vader gefaald is, hij wil een belangrijke ontdekking doen.
Onderweg blijkt dat Mikkelsen luchtfoto’s van het gebied heeft, die Alfred zo hard nodig heeft. Alfred mag ze bekijken, maar kan op de foto’s niet vinden wat hij zoekt.
Mikkelsen en Qvigstad gaan voor hun onderzoek een andere kant op, zodat Alfred en Arne met zijn tweetjes overblijven.
Als ze op een gegeven moment het oneens worden over welke richting ze opmoeten, gaan ze allebei een andere kant op. Alfred ziet later op zijn kompas dat hij echt de verkeerde kant uit is gegaan, omdat zijn kompas het noorden niet goed weergaf. Hij wil weer teruggaan naar Arne, maar hij verliest zijn kompas en raakt de weg kwijt. Hij gaat op de berg af die hij nog herkent en waar Mikkelsen en Qvigstad naartoe zijn gelopen. Eenmaal daar kan hij Mikkelsen en Qvigstad niet vinden. Hij keert om en gaat weer op zoek naar Arne. De weg kan hij wél vinden vanaf de berg, en bij het kloofdal waar hij en Arne een andere weg hebben genomen hoopt hij vurig dat Arne daar op hem wacht. Hij ziet de driepoot van de theodoliet staan, die Arne bij zich had. Dan ziet hij Arne onderaan een rotshelling, met zijn hoofd opengespleten, dood.
Alfred gaat, op zoek naar hulp, verder langs het pad dat hij en Arne oorspronkelijk hadden moeten volgen. Hij vindt een huisje waar twee Lappen wonen die hem eten en een slaapplek geven, en die een helikopter sturen om Arnes lijk op te halen.
Alfred gaat terug naar Karasjok, waar Arnes lijk heen is gebracht. Onderweg ziet hij een lichtflits en hoort hij een harde knal. Hij zit diep in gedachten en vraagt zich niet af wat het kan zijn. Als hij eenmaal in het watervliegtuig naar Oslo zit, leest hij dat er mogelijk een meteorietinslag heeft plaatsgevonden.
Eenmaal thuis geeft Alfreds moeder hem twee manchetnopen, met op iedere knoop een helft van de meteoriet die zijn vader voor zijn zevende verjaardag had gekocht, maar die hij nooit heeft kunnen geven.

Ervaringsveslag
De personen
Alfred Issendorf: de hoofdpersoon van het verhaal. Hij heeft geologie gestudeerd, maar alleen omdat zijn moeder dat graag wilde. Dat kwam doordat zijn vader, een bioloog, voor Alfreds zevende verjaardag overlijdt op een expeditie. Alfred moet daarom doen wat zijn vader niet is gelukt, een grote ontdekking doen en beroemd worden.

Arne Jordal: een vriend en reisgenoot van Alfred. Zijn vader is erg rijk, maar Arne wil niet met dure spullen op weg gaan om vervolgens te mislukken. Daarom heeft hij alleen oude, vaak verstelde spullen bij zich, zoals een lekke tent en een kapotte camera.

Arne is goed in zijn werk, maar hij heeft in tegenstelling tot Alfred geen drang om beroemd te worden.

Mikkelsen en Qvigstad: twee reisgenoten van Alfred. Mikkelsen blijkt de luchtfoto’s te hebben die Alfred zo hard zocht voor zijn onderzoek.

Professor Nummendal: een oude, halfblinde professor aan de universiteit van Oslo, en tevens de leermeester van Qvigstad. Alfred denkt dat Nummendal hem tegenwerkt omdat als hij slaagt de theorie van Sibbelee klopt, en de stelling van Numendal niet meer.

Tijd
De tijdspan van het verhaal bedraagt enkele weken, maar die weken zouden evengoed maanden kunnen zijn, omdat het uit het boek niet honderd procent duidelijk wordt hoe lang de groep onderweg is.
Er zitten hier en daar wat kleine sprongen in het verhaal, tijdsperioden waarover niets wordt verteld, maar het wel duidelijk wat er ongeveer is gebeurd tussen twee momenten.

Plaats/Ruimte
Het verhaal speelt zich af in Noorwegen en slechts gedeeltelijk in Lapland. Ook speelt het zich heel eventjes af in Nederland, als Alfred weer terug is bij zijn moeder en zusje.
In Noorwegen is het niet de kou, maar de zon die maar eens per jaar ondergaat, en dus zorgt voor vierentwintig uur daglicht per dag, waar Alfred zich aan stoort.

Opbouw
Het hele verhaal wordt chronologisch verteld, zonder flashbacks of –forwards. Er zitten alleen af en toe kleine sprongen in het verhaal, waarbij niet wordt verteld wat er is gebeurd, maar waar je het wel zelf kan raden.

Er is een gesloten einde in dit boek; het onderzoek is mislukt, Arne is dood en Alfred is weer thuis in Nederland.

Vertelstandpunt
Je volgt het verhaal door de ogen van Alfred, in het ik-perspectief. Dit is erg belangrijk voor het boek, hoewel niet voor het verhaal. Door dit perspectief krijg je alle gedachten van Alfred voorgeschoteld, die het boek interessant houden. Bijvoorbeeld: Alfred leest aan het begin van het boek een artikel over bergbeklimmers die dragers mee hebben op reis om enorme lasten voor hen te dragen. Die sherpa’s (de dragers) komen in de rest van het boek steeds weer terug in Alfreds gedachten, want hij heeft zelf moeite met het dragen van lasten.

Titel
De titel, Nooit Meer Slapen, slaat op Arne. Citaat: “Verder is zijn gezicht precies zoals ik het gezien heb in zijn slaap[...]. Maar dit is geen slapen. Dit is nooit meer slapen.”
De titel slaat ook op de muggen, Arnes gesnurk en de aanhoudende zon in Noorwegen die Alfred uit zijn slaap houden op de expeditie.

Betekenis
De schrijver wil volgens mij met dit boek laten zien welke problemen ontstaan als je iets probeert te doen waar je eigenlijk niet voor gemaakt bent. De hoofdpersoon Alfred is en blijft eigenlijk een mislukking, omdat hij op die hele expeditie niets van waarde heeft gevonden en als hij de manchetknopen van zijn moeder krijgt, ziet hij niet eens dat het meteorietstenen zijn.
Hoewel hij verschrikkelijk zijn best doet ziet en doet hij net niet waar het echt om gaat. Dit komt omdat hij het enthousiasme mist voor het onderwerp waar hij zich mee bezig houdt.

Mening
Het onderwerp van dit boek is het inzicht van Alfred, dat hij niet geschapen is voor dit werk en dat hij het alleen doet omdat het hem is voorgeschreven door zijn moeder.

Ik vond het onderwerp niet zo erg interessant, de gebeurtenissen waren voor mij leuker om te lezen.
Hoewel ik de gebeurtenissen leuker vond, waren de gedachten van hoofdpersoon Alfred belangrijker voor het boek. Schokkend vond ik het moment waarop Alfred Arne onderaan de heuvel ziet liggen, dan is namelijk echt alles mislukt op de expeditie en is het voor Alfred onmogelijk om nog zijn onderzoek (al dan niet met succes) te voltooien.
Het boek leest wel lekker vlot, ook al zitten er soms lange dialogen in die niet zo belangrijk zijn voor het verhaal. De zinnen zijn niet moeilijk opgebouwd, en lezen makkelijk.
Wat wel opmerkelijk was is dat er niet ‘met aanhalingstekens’ wordt aangegeven dat iemand wat zegt, maar dat er gewoon een –streepje voor staat. In het begin leest dat een beetje gek, maar je went er snel aan, omdat de schrijver het systematisch heeft gedaan en het duidelijk is wat er gezegd, gedacht of omschreven wordt.
Het taalgebruik is niet erg ingewikkeld, maar ook niet echt makkelijk. Er wordt vaak over filosofie gepraat, wat qua woordkeuze vanzelf al ingewikkelder is.
Ik vind het een leuk, goed boek. Steeds als er weer iets tegenvalt voor Alfred vind je het zielig voor hem, en op een gegeven moment ga je je afvragen of er nog iets wél goed gaat met zijn expeditie.
Hoewel het boek niet echt spannend is, weet de schrijver toch je aandacht erbij te houden; je wilt weten wat er nu fout gaat of dat er eindelijk iets lukt.
Ik vind het boek alleen niet een echte must voor boekenliefhebbers. Het is leuk, maar het is niet echt vernieuwend of speciaal.