Het boek De titel van het boek is Nooit meer slapen. Het boek is geschreven door: Willem Frederik Hermans Titelverklaring: De hoofdpersoon Alfred vindt zijn vriend Arne dood onderaan een helling. Citaat: “Zijn gezicht is precies zo als ik het gezien heb in zijn slaap. Maar dit is geen slapen. Dit is nooit meer slapen”. Vanwege veel muggen kan de hoofdpersoon niet slapen. Samenvatting: De 25-jarige Alfred Issendorf, student Geologie gaat samen met zijn Noorse vriend en twee andere Noorse geologen op expeditie door Finnmarken in Noorwegen. Hier wil hij de gaten in de bodem onderzoeken. Hij wil weten of deze gaten ook van meteorietinslagen afkomstig kunnen zijn. De drie anderen die bij hem zijn hebben veel meer ervaring op het gebied van expedities. Alfred heeft het daardoor moeilijk, omdat hij nog niet zo ervaren is als de anderen. Als Alfred erachter komt dat iemand uit de groep luchtfoto’s heeft gekregen die hij niet heeft gekregen wordt hij daar erg boos om. Door meningsverschillen splitst de groep zich dan op. Alfred en zijn vriend Arne zijn nu samen. Vervolgens krijgen zij een meningsverschil over de richting waar ze heen moeten en gaat Alfred alleen verder. Na een tijd heeft hij door dat hij zich heeft vergist en besluit terug te gaan naar Arne Hij raakt diep in de problemen, omdat hij zijn kompas kwijtraakt. Eindelijk heeft hij de plek waar Arne nog steeds verblijft teruggevonden. Hij treft Arne daar dood aan, die van een rots gevallen is. Dan besluit hij terug te gaan naar de bewoonde wereld. Onderweg ziet hij voor zich een enorme lichtflits. Doordat hij moe en versleten is loopt hij door. In het vliegtuig naar huis leest hij dat het misschien een meteoriet is geweest. Thuis geeft zijn moeder hem manchetknopen van meteoriet gemaakt. Zijn vader had hem die steen willen geven voor zijn zevende verjaardag. Hij heeft daar nooit de kans voor gekregen, omdat hij daarvoor is overleden op een expeditie. Thema: Het grootste thema van dit boek is denk ik mislukkingen. Bij de hoofdpersoon Alfred gaat namelijk een hoop mis. Ook is hij degene met het minste ervaring. Hij voelt zichzelf het vijfde wiel aan de wagen en daardoor ook een beetje mislukt. Hij verdwaalt door zijn eigen fout en alles wat mis kan gaan op de expeditie gaat ook mis. Zijn vriend overlijdt en het doel van de expeditie is ook mislukt.
Personages: Alfred: Is de hoofdpersoon. Hij wilde vroeger altijd fluitist worden, maar als zijn vader overlijdt op een expeditie, dringt zijn moeder erop aan om dit om geoloog te worden. Uit het verhaal blijkt dat Alfred erg onzeker is. Hij vindt dat hij dingen niet goed kan en denkt dat zijn medereizigers hem belachelijk vinden. Hierdoor wordt hij ook weer wantrouwend. Alfred is ook erg onhandig. Zijn kleding wordt vrij snel nat en ook zijn donzen slaapzak is doorweekt. Dan raakt hij ook nog zijn kompas kwijt als hij hem het hardst nodig heeft. Arne: De vriend van Alfred en is zeer betrouwbaar. Alfred kon altijd op hem rekenen. Als er wat misging was Arne er om hem te helpen. Arne is zeer ervaren op gebied van expedities. Hij is handig en is goed in kaartlezen. Mikkelsen en Qvigsted: Dit zijn de twee andere reisgenoten van Alfred. Ze zijn allebei handiger dan Alfred en ook meer ervaren. Ook zijn ze veel sterker dan Arne en zij dragen daarom de meeste bagage. Ruimte: Het verhaal speelt zich af in Noorwegen en Lapland. Onder andere in Oslo en in Finnmark. Finnmark is de plek waar de onderzoeken worden gedaan. Aan het einde van het boek speelt het zich ook nog in Nederland af. Dit komt omdat Alfred dan weer thuis is. Tijd: Het verhaal is verteld in de chronologische volgorde. Af en toe zijn er wel terugblikken waardoor er wel dingen duidelijk worden. Er wordt dan terug geblikt naar zijn jeugd. Ook dingen waar hij aan denkt die in het verleden zijn gebeurd die krijg je te lezen. Ik vond dat op zich wel leuk voor de afwisseling. Stijl: De woorden die in het boek worden gebruikt zijn niet erg moeilijk. De zinnen zijn soms wel erg lang en het was soms moeilijk om te snappen wat er precies werd bedoeld. Wat ik leuk vond aan het boek was dat de sfeer wel heel goed over werd gebracht.
Perspectief en verteller: Het verhaal lees je in de ik-vorm. Je las dus alleen de gevoelens van de hoofdpersoon. Dit vond ik wel leuk, want zo leerde je Alfred echt goed kennen. Je las over zijn zwakke punten en over zijn sterke punten. Waar hij bang voor was en wat hij precies voelde in bepaalde situaties. Motieven: Iets wat steeds terugkomt in het verhaal is de onzekerheid en onhandigheid van Alfred. Vergeleken met de anderen is hij heel onervaren en maar weinig gewend. Iedere keer als het lijkt goed te gaan, dan maakt hij een stomme fout. Hierdoor wordt hij erg onzeker, hij denkt dat Arne hem beschouwd als een ‘aanhangsel’. Auteur: Willem Frederik Hermans wordt geboren op 1 september 1921 in Amsterdam. Hij heeft eerst het Gymnasium gedaan en ging daarna fysische geografie studeren aan de universiteit in Amsterdam. Hij verliet Nederland in 1973 en ging als schrijver in Parijs wonen. Hij schreef romans, verhalen, gedichten, toneelstukken en essays. Hij stierf op 27 april 1999. Willem Frederik Hermans heeft erg veel geschreven. Het zijn er ongeveer 100. Zijn debuutroman is geschreven in 1944 en heet Kussen door een rag van woorden. Daarna schrijft hij jaarlijks ongeveer één á twee dingen. Ik noem er één om de ongeveer vijf jaar, anders wordt de lijst wel erg lang: Kussen in een rag van woorden (roman, 1944) De tranen der acacia's (roman, 1949) De god Denkbaar - Denkbaar de god (roman, 1956) Drie drama's, (toneel, 1962) De woeste wandeling (filmscenario, 1962) Een wonderkind of een total loss (verhalen, 1967) Herinneringen van een engelbewaarder (roman, 1971) Dinky toys (aforismen, 1976) De raadselachtige Multatuli (biografie, 1976) Dood en weggeraakt (novelle, 1980) Filip's sonatine (novelle, 1980) Homme's hoest (novelle, 1980) De liefde tussen mens en kat (essay, 1985) Wittgenstein (essays, 1990) Ruisend gruis (roman, 1995) Richard Simmillion. Een onvoltooide autobiografie (autobiografische novellen, 2005) Zijn laatste boek. Eigen mening: Ik vond het best een aardig boek. Het boek was pakkend en ik heb het vrij snel uitgelezen. Het enige wat ik jammer vond, was dat het soms wel erg langdradig was. De dialogen tussen de personen duurden soms wel een paar pagina’s. In die dialogen werd dan niet veel belangrijks gezegd. Daardoor vond ik het af en toe best moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Ook vond ik de zinnen best wel lastig. Sommige zinnen moest ik wel een paar keer lezen voordat ik het snapte. Wat ik wel leuk vond aan het boek, was dat het toch best wel spannend was. Je leerde de hoofdpersoon erg goed kennen. Ik was wel de hele tijd benieuwd hoe het afliep. Ik zou best nog wel andere boeken van Willem Frederik Hermans willen lezen.