Het verhaal begint als Alfred Issendorf in Oslo bij professor Nummedal op bezoek komt om luchtfoto’s op te halen van het gebied waar hij onderzoek wil gaan doen. Nummedal, een blinde en oude man neemt hem mee op een tripje naar een skitoren. Zij gaan nog naar een restaurant, maar ze eten daar niets, omdat ze daar geen grasvlaks hebben. Grasvlaks zijn zalmen die voor een bepaalde tijd in de grond begraven zijn en daarna weer opgegraven en dan opgegeten worden. Aan het einde van de dag vraagt Alfred waar de luchtfoto’s nou zijn, en dan antwoordt Nummedal dat hij die helemaal niet heeft. Alfred wordt door Nummedal doorverwezen naar de Geologische dienst, die in Trondheim ligt. Alfred gaat dus naar Trondheim. Daar vraagt hij of hij de directeur, ene Hvalbiff, spreken kan. Er blijkt alleen maar een man te zijn die Oftedahl heet. (later op zijn tocht hoort hij dat Hvalbiff walvisvlees betekent, verwijzend naar het ronde rode gezicht van de man) Die kan hem ook geen luchtfoto’s geven. Dan reist Alfred per vliegtuig door naar Tromso. In het vliegtuig leest hij in de krant over trouwe Sherpa’s (stam van dragers die in de Himalaya leven) die alles voor hun sahibs doen tijdens de Mount-Everest expeditie. Daarna vliegt hij per watervliegtuig door naar Alta. In Alta heeft hij afgesproken met zijn expeditiepartner, Arne. Hij ontmoet hem daar en dan gaan ze met de bus naar Skoganvarre, waar ze Qvigstad en Mikkelsen ontmoeten. Mikkelsen ziet er volgens Alfred erg dom uit. Mikkelsen spreekt ook erg slecht Engels. Qvigstad, die een tijd in Amerika heeft gestudeerd, spreekt daarentegen uitstekend Engels. Ze gaan naar een huis toe om te vragen of ze op de veranda mogen overnachten. Dat mag. De bewoners laten zich overigens niet zien. De volgende ochtend trekken ze er echt op uit, de wildernis in. De eerste 25 kilometer trekt er een ‘sterke man’ mee. Daarna gaat hij weer terug. Zij zijn dan bij de berg Vuorje. Dan gaan ze nog verder naar het noorden. Tijdens deze tocht worden vele filosofische dialogen gehouden, en is er soms ook wel een vleugje pessimisme bij Alfred te bekennen. Maar tot zijn grote verbazing ziet hij Mikkelsen met een set luchtfoto’s. De luchtfoto’s die Alfred van Nummedal wilde hebben. Hij bekijkt ze even, en dan wordt hij plotseling woedend. Want opeens snapt Alfred wat er aan de hand is. Nummedal heeft waarschijnlijk iets van: Hier, neem jij die foto’s maar, zodat die buitenlander ze niet te pakken kan krijgen, tegen Mikkelsen gezegd. Alfred wil Mikkelsen doodschoppen, maar houdt zich toch in. De volgende ochtend zijn Qvigstad en Mikkelsen vertrokken. Arne zei dat ze de andere kant gegaan zijn, ze hebben immers hun eigen expeditie. Alfred en Arne gaan verder, en komen ze bij een diepe kloof. Na de kloof over te hebben gestoken, kijkt Alfred op zijn kompas om te kijken in welke richting ze moesten. Maar Arne zegt dat ze een andere richting uitmoeten. Alfred gaat koppig de richting uit die hij aanwijst, maar Arne komt hem niet achterna. Na een tijdje te hebben gelopen, gaat Alfred weer terug naar de berg Vuorje. Daarna gaat hij richting Ravnausta. Onderweg komt hij Arne tegen. Dood. Arne was uitgegleden en met zijn hoofd op een kei terechtgekomen. Alfred gaat vervolgens naar Ravnausta, en daarna naar Bergen. Hij spreekt Nummedal nog even, en vervolgens gaat Alfred onverrichterzake weer terug naar Nederland. 6. De titel komt voor in de scène beschreven bij C2. Nooit meer slapen is dood zijn. Als Alfred Arne namelijk dood aantreft, zegt hij:” Maar dit is geen slapen. Dit is nooit meer slapen.”