Nagelaten dagen door Marga Minco

Marga Minco wordt op 31 maart 1920 als Sara Minco in Ginneken geboren in een orthodox-joods gezin. Al spoedig laat ze zich in plaats van Sara Selma noemen. Na haar schooljaren treedt ze in 1938 in dienst van de Bredasche Courant als verslaggeefster. Daar werkt ze tot het moment dat de directie verplicht wordt joodse personeelsleden te ontslaan. In deze tijd ontmoet ze de journalist en auteur Bert Voeten, die haar echtgenoot zal worden. In het begin van de oorlog verblijft ze in Assen, Delft en Amsterdam. Ze krijgt een lichte vorm van tbc en belandt in ziekenhuizen in Utrecht en Amersfoort. In het najaar van 1942 komt ze terug in Amsterdam bij haar ouders die inmiddels op last van de bezetter wonen in het zogenaamde 'Judenviertel'. Dan komt de dramatische gebeurtenis die haar leven ingrijpend verandert en haar toekomstige literaire werk bepaalt: haar ouders worden opgepakt, zelf heeft ze de kans te ontkomen. Ze verblijft de rest van de oorlog op onderduikadressen en woont, voorzien van geblondeerd haar en een nieuwe naam (Marga Faes, de voornaam houdt ze aan), vanaf de zomer van 1944 met Bert Voeten in Amsterdam. Ze is de enige van haar familie die de oorlog overleeft: haar ouders, broer en zus worden door de Duitsers omgebracht. Na de oorlog werkt Minco voor een aantal kranten en tijdschriften (onder meer het satirische blad Mandril). Vlak voor de herdenkingsdagen van mei 1957 wordt Het bittere kruid gepubliceerd, de novelle waarin ze haar eigen ervaringen tijdens de oorlog beschrijft, al is de hoofdpersoon in het boek tien jaar jonger dan zij destijds was. Het boek maakt veel indruk, vooral door de sobere stijl. Zonder grote woorden is het in de details zeer ontroerend. Steeds voelbaarder worden voor de jonge hoofdpersoon en haar familie de anti- joodse maatregelen van de Duitsers. Maar Minco toont ook dat het bedreigende van sommige maatregelen niet altijd direct tot de mensen doordrong. In 1985 ontstond er opschudding over de film van Kees van Oostrum die gebaseerd was op Marga Minco's Het bittere kruid. De schrijfster maakte er in een proces bezwaar tegen dat de hoofdpersoon in de film vriendschappelijk omging met een NSB-gezin waarvan de kinderen lid zijn van de Jeugdstorm. Deze confrontatie van de schrijfster met de regisseur en de producent kreeg veel aandacht. De rechter bepaalde ten slotte dat de film onder de titel Het bittere kruid mocht worden uitgebracht, maar dat Marga Minco het recht kreeg voorafgaand aan de vertoning een verklaring op te nemen waarin ze afstand nam van het produkt van de regisseur. Na De andere kant dat in 1959 uitkomt en waarin de oorlog niet zo expliciet aanwezig is als in Het bittere kruid, publiceert Marga Minco in 1967 Een leeg huis. Twee jonge vrouwen van joodse afkomst die ieder als enige van hun familie de oorlog hebben overleefd, staan centraal. Hoewel ze na Een leeg huis nog wel een jeugdboek publiceert, is het uitkomen in 1983 van een nieuw boek van Marga Minco toch een grote verrassing. De val is een novelle geschreven naar aanleiding van een krantebericht over een oude vrouw die door een val in een put van de stadsverwarming om het leven kwam. Als Boekenweekgeschenk schrijft Marga Minco in 1986 De glazen brug. In 1994 verschenen de beste jeugdverhalen van Marga Minco onder de titel De verdwenen bladzij. De titel nagelaten dagen komt van de oude albums en spullen waar de hoofdpersoon naar opzoek is. Die spullen zijn nagelaten uit vroegere dagen. Het motto is van Lillian Hellman in Pentimento en luidt: Old paint on canvas, as it ages, sometimes becomes transparent. When that happens it is, in some pictures, to see the original lines: A tree will show through a woman’s dress, a child makes way for a dog, A large boat is no longer on an open sea. That is called Pentimento because the painter ‘repented’, changed his mind. Perhaps it would be as well to say that the old conception, Replaced by a later choice, is a way of seeing and then seeing again. That is all I mean about the people in this book. The paint has aged now and I wanted to see what was there for me once,What is there for me now. De vertaling: Oude verf op een schildersdoek, als het ouder wordt, wordt het soms doorzichtig. Als dat gebeurt is het mogelijk dat in sommige tekeningen, je ziet een boom door de jurk van een vrouw, een gaat weg voor een hond, een boot vaart niet langer op open zee. Dat noemen we Pentimento omdat de kunstenaar zijn gedachten verandert. Misschien is het wel zo goed om te zeggen dat het oude idee verandert door een latere keus, een manier is van zien en weerzien. Dat is alles wat ik bedoel te zeggen over de mensen in dit boek. De verf is nu oud en ik wilde zien wat ik eerst was en wat er nu van me is geworden.
De betekenis: Je probeert je verleden te vergeten maar af en toe zie je nog is wat van vroeger, van hoe je toen was. Het Genre is epiek. Het is een thematische roman, omdat het steeds over hetzelfde gaat en dat is in dit boeken oude spullen uit de tweede wereldoorlog. Het thema van het boek is ‘verloren spullen’. Een vrouw zoekt spullen van iemands moeder uit de tweede wereldoorlog. De ik-persoon, die is erg behulpzaam. Eva een grijze oude dame met blauwe ogen, ze wil haar verleden vergeten maar is toch ook nieuwsgierig naar haar en haar familie’s vroegere leven. De ik-persoon en Eva zijn vriendinnen nadat ze elkaar schreven. En de ik-persoon en Attie Stelerius staan in verband met elkaar doordat de ik-persoon spullen voor Eva gaat halen in Atties oude huis. Het verhaal speelt zich af in Nederland(Amsterdam) en in Amerika(Californie). De sfeer is een beetje onduidelijk de mensen die elkaar ontmoeten kennen elkaar nog niet zo goed. Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de vorige eeuw. Het verhaal bestrijkt eigenlijk een lange tijd door de flashbacks, maar het echte verhaal duurt ongeveer een half jaar. Het verhaal wordt gedeeltelijk verteld als een verteller en gedeeltelijk als ik-persoon. De flashbacks worden door een ik persoon vertelt. Als de ik-persoon iets gaat doen wordt dat door een verteller verteld. De gevoelens en emoties van de ik-persoon worden door haarzelf verteld. Het boek bestaat uit 17 hoofdstukken die geen titel maar een nummer hebben. Het boek heeft een logische loop van verhaal met veel flashbacks tussen het verhaal door. Het boek gaat over een vrouw die per toeval contact met iemand krijgt. De vrouw schreef verhalen in tijdschriften en dat werd per toeval gelezen door een vrouw uit Israël die wist wie de mensen waren die de ik-persoon zoekt. Ze zoekt die mensen voor iemand die oude spullen uit de oorlog van haar en haar familie wil. Die iemand is Eva en zij is in de oorlog vanuit Frankrijk naar Amerika geëmigreerd. Haar moeder verhuisde naar Amsterdam met haar zusje. Het interieur bleef daar na de oorlog liggen en die wilde de ik-persoon aan Eva gaan brengen, nadat ze een brief van de vrouw uit Israël had gekregen met de mededeling dat ze wist wie de mensen waren en waar ze wonen. De ik-persoon gaat in het huis kijken en ze wordt ontvangen door de vrouw die alle spullen in de oorlog bewaarde, die vrouw is ook de oude buurvrouw van Eva’s moeder. Ze vindt in het huis geen spullen van Eva. Ze gaat op bezoek bij Eva en wil ook de oude herinneringen van haar ouders zien. Eva is een beetje ongeïnteresseerd of ze wil niets weten van het verleden. Aan het eind krijgt Eva een oud familiestuk, een Japanse vaas, ze ligt dan in het ziekenhuis en kent de ik-persoon niet meer terug. Ik vind dit persoonlijk een erg lastig boek, het gaat nergens over, er komt geen spanning in voor en het is moeilijk te begrijpen. Pas aan het eind van het boek werd duidelijk waar het over ging, want alle namen plekken en verhalen lopen door elkaar. Je leest het boek vol verwarring en aan het eind wordt het vast duidelijk. En aan de korte inhoud te zien gaat het boek nergens over. Ik denk dat als het boek over het in het boek belangrijke vroeger ging dat het een stuk leuker was. Het boek is makkelijk te lezen want het staat in simpele woorden geschreven.