Mzzlmeiden door Marion van de Coolwijk

Algemene gegevens
Titel: MZZLmeiden
Schrijver: Marion van de Coolwijk
Uitgeverij: De Fontein, Baarn
Jaartal: 2005
Druk: Derde druk
Samenvatting
Het verhaal gaat over Tanja, Joan en Hanna, die alle drie in een andere omgeving zijn opgegroeid. Tanja woont al bijna haar hele leven in een weeshuis. Haar vader heeft ze nooit gekend en haar moeder stierf toen ze anderhalf jaar oud was. Er is maar één persoon die ze echt vertrouwd en dat is Anneke, de directrice van het tehuis. Joan woont als enigskind bij haar rijke 'ouders'. Ze wordt erg verwend, maar voelt zich vaak eenzaam omdat haar ouders er vaak niet zijn. Hanna is een braaf meisje die altijd hoge cijfers haalt. Ze woont in een grote familie met veel broertjes en zusjes. Op hun 16e verjaardag krijgen ze alledrie een brief van de notaris met de vraag of ze op 7 mei op zijn bureau willen komen. Daar krijgen ze te horen dat ze zussen zijn, een drieling nog wel. De notaris leest een brief voor van hun moeder. Hierdoor komen ze erachter dat hun vader, John T. genaamd, een Engelse muzikant is maar helemaal niks af weet van hun bestaan. Toen hij een platencontract aangeboden kreeg moest hij wel een vrijgezel zijn. Dus heeft ze de relatie gebroken, zodat hij verder kon in de muziek. Eerst willen de zussen niks van elkaar weten, maar na een tijdje wint hun nieuwsgierigheid het en besluiten ze naar hun vader op zoek te gaan. Geleidelijk komen ze steeds meer over hun vader te weten. Ze denken dat hij de zanger is van The Jeans (de lievelingsband van Joan), die John Tana heet. Steeds meer aanwijzingen komen op hem uit, maar ze kunnen het nog steeds niet geloven. Als The Jeans in Nederland komen optreden, gaan ze erheen en komen veels te vroeg zodat ze verzekerd zijn dat ze vooraan staan. Als John op het podium komt, springt Tanja op het podium en scheurt het t-shirt bij zijn schouder af. Tot haar grote verbazing had hij een tatoeage van een papegaai, met de initialen van hun moeder. Ze wist dat haar vader dit ook had, dus het kon haast niet anders dat hij haar vader was. Na afloop mogen ze naar John toegaan en ze vertellen hem alles. Het eindigt dat ze morgen terug mogen komen om verder te praten. Begin- en eindzin van het boek
Eerste zin: Het regende. De mensen in Regenstraat liepen gejaagd en met gebogen hoofden door de vrede winkelstraat. Laatste zin: Parrot liep naar de deur, keek nog even in de deuropening en knipoogde. 'See you tomorrow!' De eerste zin komt uit een proloog, waarin de moeder van Tanja, Joan en Hanna net de relatie tussen John heeft verbroken. Het weer weerspiegeld hoe ze zich voelt. De zin is niet belangrijk voor het verhaal, de zin kon weggelaten worden. Bij de laatste zin heeft net John (alias Parrot) te horen gekregen dat hij 3 dochters heeft. Hij is heel blij, maar moest weer snel weg om wat interviews te doen. Hij verblijft nog 2 weken in Amsterdam en de volgende dag zou hij weer met de meisjes afspreken om te praten. Eigenlijk eindigt het verhaal met een open einde, want je weet niet of Tanja, Joan en Hanna daarna ooit hun vader nog zullen zien. Maar er komt een vervolg op dit boek waar het vast duidelijk zal worden. De zin is niet heel belangrijk voor het verhaal. Tekstfragment

Steeds opnieuw verdwenen pas verworven vriendinnetjes uit het tehuis naar nieuwe ouders. Het waren allemaal lieve meisjes, lachende meisjes, beleefde meisjes met een jurkje aan. Tanja was niet lief. Ze wilde geen jurk aan. Ze haatte meisjesdingen als lief zijn en strikjes in haar haar. Ze vond boos kijken veel leuker. En ze droeg het liefst zwarte kleren, lekker ruim en kreukelig. Al heel jong verfde ze haar haar. Ook zwart. Zelfs haar nagels waren zwartgelakt. Tanja wist niet goed waarom, maar zwart was haar lievelingskleur. Na iedere teleurstelling kreeg Tanja meer zin om mensen te shockeren. Waarom lief doen als ze je toch lieten vallen? Kon je beter meteen in de aanval gaan. Voelde beter. Als klein meisje riep ze al boe tegen de mensen die kwamen kijken. Als ze dan schrokken, dan pas moest Tanja lachen. Dit stukje zet me aan het denken, omdat mensen worden 'gevormd' door je omgeving. Steeds wordt Tanja niet uitgekozen om geadopteerd te worden. In het begin vindt ze dit heel erg, ook dat ze geen vader en moeder heeft. Later maakt het haar niks meer uit. Steeds opnieuw werd ze teleurgesteld, maar nu wilt ze dat niet meer. Ze gaat nu juist vervelend doen tegen die mensen, want ze vindt dat ze niemand nodig heeft en dat ze prima voor zichzelf kan zorgen. Hierdoor krijgt ze ook over vele dingen andere gedachten dan ze eerst had, omdat ze vroeger zo vaak 'afgewezen' is. Eigen mening
Ik vond het een grappig boek, omdat het in een heel leuke stijl is geschreven, en de conflicten tussen de 3 meisjes erg komisch is om te lezen. Ook was het herkenbaar omdat de hoofdpersonen van mijn leeftijd zijn en ze over bepaalde dingen hetzelfde denken als ik.