Moordmeiden door Mirjam Mous

Primaire gegevens Titel: Moordmeiden
auteur: Mirjam Mous
Eerste druk: 2002
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf Auteur Mirjam Mous is geboren op 7 november 1963 te Made. Als kind was ze al een echte boekenwurm en ze wist al snel dat ze schrijfster wilde worden. Ze heeft de Pedagogische-Acedemie en een opleiding voor speciaal onderwijs gedaan, ze werkt dan nu ook als juf. De rest van de tijd schrijft ze kinderboeken. Haar eerste boek, ‘Monsters mollen!’, kwam uit in 1998. Het werk van Mirjam Mous is meestal humoristisch maar ook spannend geschreven. Dit boek past dus wel bij de andere boeken die ze heeft geschreven, hoewel dit wel voor een oudere leeftijdsgroep dan haar meeste boeken is bedoeld. Hoofdpersonen De hoofdpersonen, Anouk en Laura, worden verliefd op dezelfde jongen, Max. Hij zit in een band en zij zijn de zangeressen. Anouk en Laura hebben elkaar gezworen nooit een jongen tussen hen in te laten komen. Dat gebeurt toch, dus na een ruzie bedenken ze een plan om hem te vermoorden. Dat lijkt de enige uitweg om dit probleem op te lossen. Anouk is een verlegen meisje, en ze is jaloers op Laura omdat Max haar wel leuk vindt. Laura is heel bijgelovig en zijn gefascineerd door de dood, en Anouk laat zich hier een beetje in meesleuren. Dit fragment vindt plaats wanneer Max Laura net een kusje heeft gegeven. ‘Ze fietsen zwijgend naast elkaar. Laura moest moeite doen om Anouk bij te houden. ‘wat is er nou?’ vroeg ze. Anouk zei niets. Ze was bang dat ze zou gaan huilen. “Heb ik iets verkeerds gezegd?’ Alsof ze dat niet wist, Anouk trapte nog harder. ‘Ben je soms jaloers?’ vroeg Anouk. ‘Op jou zeker?’ zei Anouk smalend. Laura haalde haar schouders op. ‘Ik kan er toch ook niets aan doen dat Max…’ ‘O, dus je weet het wel!” Anouk kan er duidelijk niet tegen dat Max Laura leuk vindt, maar ze wil het eigenlijk niet laten merken. Laura is een heel bijgelovig meisje, en ze is een kletskous. In dit fragment raadplegen Laura en Anouk een pendel om meer over Max te weten te komen. ‘Vraag een: wat vindt Max van Anouk?’ Ze zweeg even om de Spanning op te voeren. ‘Als hij stil blijft hangen, vindt hij haar een trut. Maakt hij een cirkelende beweging naar links, dan vindt hij haar aantrekkelijk; naar rechts: dan is hij stapelverliefd. Slingerbeweging van noord naar zuid: hij vindt haar aardig; van oost naar west: hij wil wel praten, maar niet zoenen.’ Alsof ze voor een

Multiplechoicetoets op moest. Anouk was bang dat ze zou zakken. ‘Concentreer je.’ Laura hield het draadje tussen duim en wijsvinger. De pendel begon zachtjes van noord naar zuid te slingeren. Pfff. Toen was Laura aan de beurt. Bij haar draaide hij natuurlijk naar rechts. Laura gelooft heilig in magie maar Anouk weet niet echt wat ze ervan moet denken, ze laat zich erin meesleuren. Spannendste fragment Ik heb dit gekozen als spannendste fragment (Ze denken Max vermoord te hebben door een soort ritueel van Zwarte magie dat ze daarvoor uitgevoerd hebben. Ze zijn nu in het oefenschuurtje van de band): ‘Wat een natte plakzooi hier,’ zegt Max als hij naar binnen loopt. Hij steek de stekker van de versterker in het stopcontact. Geknetter. Een vonk. Max, die op de grond valt. ‘Doe iets!’ schreeuwt Laura. ‘Waar is het elektriciteitskastje?’ vraagt Joost. ‘Die stroom moet uit.’ ‘Hier!’ Anouk struikelt bijna over het kistje van opa. Ze schopt het opzij en maakt het elektriciteitskastje open. Haar trillende handen gaan naar de schakelaar. Uit! Maurice knipt zijn aansteker aan en laat het licht over Max schijnen. Die ligt doodstil op de vloer. We hebben hem vermoord, denkt Anouk. We hebben hem echt vermoord. Ze krijgt haast geen lucht meer. Met trage passen loopt ze naar Max en laat zich op haar knieën vallen. Ze denkt maar een ding: Max moet verrijzen. Het moet, het moet. Nooit zal ze nog foto’s verbranden, nooit meer pendelen, nooit meer tarotkaarten leggen, nooit meer zweren met bloed of voodoopoppetjes maken. Als Max maar levend wordt. Nog nooit heeft ze iets zo hard gewenst als nu. ‘Moeten we geen ziekenwagen bellen?’ zegt Joost. ‘Is mond-op-mond beademing niet sneller?’ vraagt Laura zenuwachtig. Anouk buigt zich over Max heen en legt haar hand op de slagader in zijn hals. Nooit meer zwarte magie, maar klop alsjeblieft. Toch schrikt ze als Max zijn ogen opslaat. ‘Waar? Wat?’ ‘Je hebt een opdonder gehad.’ Maurice klinkt opgelucht. ‘We dachten dat je geëlektrocuteerd was,’ zei Joost. Dit fragment is het spannendste van het hele boek, omdat je denkt dat Max dood gaat vanwege de zwarte magie die de meiden uitgevoerd hebben. Maar dan blijkt dat hij toch nog leeft. Hierdoor is het wel een beetje een ‘happy end’ boek wat het boek niet echt speciaal maakt. Mening Ik vond dit boek niet echt speciaal, omdat er niet zoveel spannende dingen in gebeurden en omdat het boek geen spectaculair einde had. Ik had meer spanning verwacht toen ik de titel hoorde, het onderwerp zou wel spannend kunnen zijn: twee meisjes die zwarte magie uitvoeren om een jongen op wie ze allebei verliefd waren, te doden. De recensent Marleen Colpin schrijft: ‘Dat alles maakt het tot een verrassend en vlot lezend tienerboek.’ Ik ben het er wel mee eens dat het een boek is dat je vlot en snel wegleest. Geen moeilijk taalgebruik en het is ook niet zo’n groot boek. Marleen Colpin is enthousiast over het boek, wat ik wel kan begrijpen, maar ik vind zelf vind het boek niet zo geweldig.