1) Wat was mijn motivatie om dit boek te lezen. Mijn motivatie om dit boek te lezen is omdat ik de schrijfster een geweldige schrijfster vindt. Ik heb vele kinderboeken van haar gelezen, dus leek het mij ook leuk om een literair boek van haar te lezen. Om te kunnen vergelijken met haar kinderboeken. Het boek werd mij ook aangeraden door een vriendin van mij die echt dol op lezen is. En als zij een boek leuk vind is het boek goed. 2) Geef een korte samenvatting van het boek. Het boek is geschreven in drie delen. Het eerste deel is een inleiding op de rest van het verhaal, het vertelt hoe de ouders van het meisje en haar zusje bij elkaar kwamen. Hun moeder is nog maar 17 als ze in het naaiatelier van de vader van de meisjes komt te werken. Haar baas wordt verliefd op haar en verlaat zijn vrouw. In het tweede deel van het boek hebben het meisje (de ik figuur) en haar zusje het moeilijk. Dit komt voor het grootste deel door hun ouders. Ze zijn net verhuisd, omdat het kleermakersatelier van haar vader failliet is, niks hier in de buurt deugt, daarom mogen de meisjes niet buiten spelen. Na een tijdje blijkt mogen de meisjes buiten spelen. Ze mogen niet bij anderen op de Wc-bril gaan zitten. Bij de eerste keer gaat het al fout, want ze gaat op de Wc-bril zitten. Haar moeder gaat direct alles ontsmetten. Later blijkt dat ze bloed in haar plas heeft en moet ze naar de dokter, een nierbek ontsteking. Ze moet zes weken in bed liggen en zoutloos eten, haar moeder vindt dit voor haar zelf verschrikkelijk. Langzaam verslechtert de relatie tussen de ouders, en op een dag staat dan ook nog de deurwaarder voor de deur. Haar vader is weer failliet gegaan. Hij wil weer opnieuw beginnen, en dan wel in de slaapkamer. Binnen een paar weken zit het hele huis vol met naaisters, en op een wordt de vader verliefd. Na een tijdje vertelt de vader dat hij weg gaat, maar vertrekt na een paar dagen nog niet. In het derde deel een jaar later, gaat het slecht met haar moeder. De dokter wil eerst niet komen, en dan gaat het zo slecht dat ze naar een psychiater moet. Op een gegeven moment gaat het zo slecht dat ze een poging tot zelfmoord doet. De psychiater zegt dat ze uit deze buurt weg moeten, en dus verhuizen ze. Het slot is letterlijk: “We stonden voor ons nieuwe huis. Voor het raam van de tweede verdieping zag ik een vrouw. Ze zwaaide naar ons. Ik wilde terugzwaaien. ‘Geen aandacht aan besteden.’ Mama duwde me gauw het trapportaal in. ‘Denk erom, we bemoeien ons met niemand. Met helemaal niemand.”
3) Geef een heldere weergave van je eerste reactie op het boek. Toen ik voor het boek begon te lezen vond ik het een moeilijk boek. Ik ben meestal moeite met ik-verhalen. Maar hoe verder ik in heb boek kwam hoe makkelijker ik het boek vond lezen doordat ik gewend raakte aan het personaal en de schrijfstijl. Het verhaal vond ik al vanaf het begin interessant, dus daarom ging het lezen ook makkelijker. 4) Wat vind ik van dit boek. a. Een gevoel dat steeds terug kwam terwijl ik het boek las was woede, dat komt door de moeder. Ze kleineerde de kinderen, verzorgde ze niet goed en zorgde ervoor dat ze niet in contact kwamen met de buitenwereld. Daar kan ik niet tegen. Kinderen moet je laten leven en plezier moeten laten maken. Het woord woede is het woord wat het dichtste bij mijn gevoel ligt maar is niet volledig correct. b. Ik kan niet echt 1 specifieke zin vinden dus ik heb een kleine alinea. Bladzijde 198, regel 13 t/m 18 “Ze heeft geprobeerd zich van kant te maken,” zei meneer De Wit. Had mamma dat echt gedaan? De straat begon voor mijn ogen te draaien. Wilde ze ons zomaar in de steek laten? Els en ik stonden daar maar, midden op de stoep, hand in hand en we zeiden niks. Ik vind dit een belangrijk stuk omdat, ondanks haar moeder haar slecht behandelt, kleineert en buitensluit, ze toch van haar moeder houdt. Dat blijkt toch wel dat je hoe je het went of keert kinderen toch van hun ouders houden als ze op jonge leeftijd zijn. c. Het belangrijkste woord in het boek vind ik Liefde (o.a. blz. 11 regel 12). Ik vind dat het belangrijkste woord omdat de moeder voor de kinderen geen liefde heeft maar andersom wel. Daarom vind ik dit woord belangrijk. 5) Geef je mening over het gedrag van de hoofdpersoon. a. Ik vind dat de hoofdpersoon zowel kinderlijk als volwassen overkomt. De manier hoe ze denkt is ze heel erg kinderlijk. Maar wat ze denkt, dus de inhoud, is zeer volwassen. Ze probeert ook altijd haar uiterste best te doen voor zowel haar ouders als haar vriendinnetjes die in de straat wonen. Er schuilt een klein uitslovertje in haar. Maar ik heb heel veel sympathie voor haar. b. Maak een analyse van het verhaal. Er zijn 4 personen die heel veel voorkomen in het boek. Dat zijn vader, moeder, Elsje en het ik-persoon. Je weet niet zo heel veel van de personen, maar wel weer genoeg om ze alle 4 round characters te noemen. Het verhaal is in het ik-perspectief geschreven. Dit lees je doordat er vaak ik in staat en je alleen de gedachten van de ik-persoon leest. De ik persoon is een meisje dat de leeftijd heeft van een kind dat naar de basisschool gaat.Er zijn ook stukken geschreven die niet door de ik-persoon worden beschreven, maar door de moeder. Dit zijn de stukken dat de moeder vertelt over vroeger, in het eerste deel bijvoorbeeld over hoe zij en hun vader samen zijn gekomen. Het verhaal begint een beetje vaag. Je krijgt eerst een alinea waarin de moeder een preek houdt tegen haar dochters over dat ze niet weten wat oorlog is en hoe erg het is om er in te leven. Na die alinea volgt een flashback van 5 hoofdstukken. Daarna wordt het verhaal in een chronologische volgorde vertelt. Het begint in medias res. Er is maar 1 verhaallijn en die wordt verteld door de ik-persoon. Er is een open einde. Het grootste deel speelt zich af in een achterbuurt van Amsterdam waar de flat van hoofdpersonen staat. Ze komen ook niet veel buiten de buurt waar ze wonen, wel gaan ze een eind van thuis naar school en gaan de kinderen een aantal keer naar de zondagsschool. Ze komen zo weinig van huis, omdat de moeder vindt dat het nergens hygiënische genoeg is. De schrijverster besteedt veel aandacht aan de ruimte, dit kom je te weten, omdat er veel word beschreven. Het verhaal speelt zich af in de jaren na de oorlog dat kom je te weten omdat de moeder in het begin van het boek over de oorlog begint en vertelt dat ze getrouwd is in de oorlog. Er zit niet echt een duidelijk te voelen spanning. Je het wel heel veel medelijden met de kinderen omdat hun ouders zo gestoord zijn. Het verhaal wordt verteld in een beetje een kinderlijke stijl. Je kunt in een keer merken dat de ik-persoon een kind is, want hoe ze sommige dingen bedenkt en vervormt met haar gedachten. Ik ben van mening dat het thema vrouwen is. Dit kan je duidelijk zien aan de manier van leven en hoe ze op elkaar reageren. Doordat het eerste deel van het verhaal over de moeder gaat toen ze nog jong was, zie je duidelijk hoe de moeder bepaalde dingen van haar moeder heeft geërfd. Ondanks dat je later in het verhaal merkt dat de moeder van de kinderen niet zo goed met haar eigen moeder kan opschieten zie je wel overeenkomsten tussen de twee, maar de moeder wil dit waarschijnlijk niet weten. Dit komt omdat ze er niet mee eens was dat haar moeder haar heeft gedwongen om te trouwen met de vader van de kinderen. Er is niet een overduidelijk motief in het verhaal. Het motief dat een klein beetje zichtbaar is, is haat. De moeder van de kinderen haat alles en iedereen. Ze heeft ontzettend veel commentaar op haar kinderen die, volgens haar, alles fout doen. Ze haat haar man omdat hij alles fout doet en dat het zijn schuld is dat zij ziek is en in die achterbuurt wonen. En verder haat ze ook de andere buurtbewoners, want die zijn onhygiënisch en ordinair volgens haar. Ik denk dat de titel komt van de plant moederkruid. De plant is het precieze tegenovergestelde van de moeder. Deze plant is sterk bestand tegen bijna alle ziektes. Ik dacht eerst dat het met onkruid had te maken, maar doordat ik informatie het opgezocht ben ik daar niet meer van mening. Hieronder volgt een korte biografie over Carry Slee
Carry Slee is in 1949 in Amsterdam geboren. Na de middelbare school volgde zij een opleiding aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar. Na het behalen van haar diploma werkte zij als dramadocent. Als kind schreef ze al bijna dagelijks een verhaaltje in een speciaal schrift dus het schrijven zat er al vroeg in. Ze hield al van boekjes toen ze nog heel klein was. Als kleuter vouwde ze van tekenblaadjes zelf boekjes. Om het er echt uit te laten zien, lijmde ze er een kartonnetje omheen. Op de omslag tekende ze waar het boek over ging. En binnenin schreef ze er met potlood letters in: fopletters, want ze kon nog niet schrijven. Zodra het boek af was, klapte ze in haar handen. 'Allemaal in de kring!' riep ze dan tegen haar knuffels. 'Ik heb weer een boek geschreven dat ik jullie voor ga lezen.' Ze sloeg het boek open en begon te verzinnen. Op de lagere school had ze een schrift waarin ze korte verhalen en gedichten noteerde. Na de middelbare school ging ze naar de Academie voor Woord en Gebaar in Utrecht. Later werd ze dramadocent in het middelbaar onderwijs. Haar schrijverskwaliteiten kwamen toen goed van pas, want samen met haar leerlingen bedacht ze verhaallijnen waar ze vervolgens compleet uitgewerkte toneelstukken van maakte. De toneelstukken werden, vaak met groot succes, opgevoerd door de leerlingen. Het ene verhaal na het andere bedacht ze. Als de school allang was afgelopen, zat zij thuis nog te verzinnen. Opeens dacht ze: Als ik toch de hele dag verhalen bedenk, dan kan ik die net zo goed opschrijven. Dan kunnen alle kinderen ze lezen. Toen is Carry schrijfster geworden. Carry Slee heeft twee dochters, Nadja (21) en Masja (18) die haar grootste inspiratiebron vormen. Toen haar dochters nog jong waren, bedacht Carry verhalen voor hen waarin ‘Keetje Karnemelk’ de hoofdrol speelde. Ze besloot die verhalen naar het tijdschrift Bobo te sturen. Daarin werden ze gepubliceerd. Gestimuleerd door het succes van ‘Keetje Karnemelk’ stortte Carry Slee zich op een boek over de belevenissen van de tweeling Rik en Roosje. Ze bood het manuscript aan bij uitgeverij Van Holkema & Warendorf, waar het in 1989 in boekvorm verscheen. Hiermee begon een succesvolle carrière. Inmiddels is Carry Slee fulltime auteur en verschenen er meer dan vijfentwintig boeken van haar hand. Carry boft dat Masja zo groot is. Anders had ze nooit boeken voor grote kinderen kunnen schrijven, zoals Spijt!, Pijnstillers en Afblijven. Spijt! Masja en Tim vertellen aan tafel alles wat er bij hen op school gebeurt. En wat doet Carry? Die schrijft al die spannende dingen op. Handig, hè? Carry bezoekt vaak scholen. Dan praat ze met de leerlingen over haar werk. Behalve onder haar eigen naam schrijft Carry Slee boeken met een meer poëtisch karakter onder het pseudoniem Sofie Mileau. c. Wat is jouw mening over de manier hoe het boek is geschreven. Ik vind dat het boek op een mooie manier is geschreven. Het past zeer goed bij de verhaallijn. Maar dit perspectief is wel een moeilijk perspectief, vind ik, want je moet heel erg je hoofd erbij houden. Ik zou dit soort boeken ook niet kunnen lezen als ik moe was. Want dan lees ik over dingen heen en dan volg ik het verhaal niet meer. Dat heb ik bij andere boeken met een andere perspectief, is bewezen, niet zo. Daar kon ik dan moeiteloos doorlezen. 6) Maak een verdiepings/verwerkingsopdracht. Interview met Carry Slee
1) Waarom heb je gekozen om een autobiografie te schrijven als eerste boek voor volwassenen? Ik heb dit gedaan omdat ik mijn jeugd situatie niet in kinderboeken kon zetten omdat soms de realiteit te hard was. 2) Vond je het moeilijk om dit boek te schrijven? Ja, wel een beetje want het is toch wel een stukje van jou en dat moet je wel goed kunnen plaatsen zodat mensen het wel begrijpen. 3) Ben je tevreden met het uiteindelijke resultaat van het boek of zou je wat willen veranderen? Ik ben opzich wel tevreden, alleen ik had een gevoel dat het nog niet af was dus daarom heb ik een vervolg geschreven: ‘Een vrouw als Eva’. 4) In het boek mogen de kinderen niemand te spelen hebben in huis, hun moeder had ook last van smetvrees. Mogen jouw kinderen thuis wel alles? Ja, het was een open huis. Waarin je lekker mocht kliederen zoals koekjes bakken en verven. 5) In het boek had de moeder een racistische inslag. De meisjes worden in het boek van alles verboden om in contact te komen met de ‘ordinaire kinderen uit deze vreselijke buurt’. Is daar nog iets van achtergebleven? Nee, absoluut niet, Juist het tegenovergestelde ik ben zeer antiracistisch. 6) Heeft het je gekwetst dat je vader liever een jongen had dan een meisje? Blz. 144 Nou ben je weer mijn jongen. Een jongen uit een stuk. Alleen jammer dat je gevallen bent, daardoor zit er een spleetje in. Ja, vroeger zeker wel, daarom deed ik mijn best voor mijn vader en deed jongensachtige dingen. 7) De vader in het boek kan het niet aan dat zijn vrouw ziek is. Hij maakte daar ook grapjes over. Gaf dit de kinderen ook een grotere verantwoordelijkheid? Ja zeker, als kind besefte we al dat we altijd moeder moesten beschermen. 7) Maak een slotevaluatie. -Wat is me bij het lezen van het boek het meest opgevallen? Dat hoe erg de ouders van de kinderen hun ook behandelen ze toch van hun bleven houden en niet tegen ze in was gegaan. De hoofdpersoon die pikt alles wat de moeder zegt en dat is mijn heel erg opgevallen. -Wat is me bij de verwerking van het boek het meest opgevallen? Dat het misschien wel heel erg moeilijk is om zo’n boek te schrijven over jezelf en je zo bloot te leggen over een verleden die de meeste mensen verborgen willen houden. -Wat vond je tijdens het lezen gemakkelijk, moeilijk, verwarrend, aangenaam of onduidelijk? Ik vond het wel moeilijk om het boek te lezen omdat het in een ik-vorm is geschreven en daar heb ik heel veel moeite mee. Maar de inhoud van het boek vond ik heel duidelijk, met andere woorden ik begreep in een keer wat er stond. -Wat heb ik van het boek geleerd? Ik heb eerlijk gezegd niet echt iets heel erg bijzonders geleerd, alleen dat je niet alles moet geloven wat tegen je wordt gezegd.