De echtheid van het verhaal. Ik vond dat het verhaal best echt leek doordaat er veel mensen dement worden en alle problemen die daar bij komen kijken ook zo zijn. Een beetje gek vond ik dat zij alles over de verzorgingstehuizen verborg voor haar man en er over loog dat leek mij niet echt realistisch. Ik denk niet dat een gewone vrouw met een dementerende moeder zulke dingen zou verzwijgen voor haar man. Het meeste wat in het boek gebeurde kon ook wel echt gebeuren zoals dat haar moeder nog wist hoe de schildpad heette en dat ze altijd naar huis wil enz. Alle gekke dingen die ze deed doen echte demente mensen ook. Maar er waren ook sommige dingen die dan weer niet zo snel zouden gebeuren zoals dat Heleen de telefoon van een andere vrouw een tijdje houd en gebruikt en dat ze met een dienblad naar de nogal oude vriend van haar dochter gooit. Personen. Heleen is de hoofdpersoon van het boek en was wel een beetje een typetje. Ze wil de perfecte echtegenoot, moeder en dochter zijn. Alles overkomt haar net weer. Ze is een zorgelijk moeder maar in de extreme manier. Ze heeft vroeger een strijkijzer op haar borst gekregen en is daarmee voor haar leven getekend ze heeft altijd hoge hals kleren aan. Haar moeder heeft een herseninfarct gehad en word heel erg dement. Ze moet naar een verzoringstehuis maar wil steeds terug naar haar flat en denkt ook dat haar man nog leeft. Haar man
(Peter) is een goeie man voor haar en staat haar in veel dingen bij. Ze hebben samen een bedrijf waarin ze winterbloeiende planten kweken. Heleen en peter hun dochter (Lizzy) is een puber en heeft het er moeilijk mee dat haar broer met wie ze het goed kan vinden in Australië zit. De zoon (Storm) van Heleen en Peter is op de fiets naar Australië vertrokken en beleefd daar van alles en dat horen ze altijd via de mail van Lizzy. Het lezen van het verhaal. Ik vond het een makkelijk boek om te lezen het is echt zo’n boek waar je voor gaat zitten en dat je het liefst in 1 keer uitleest. Het waren allemaal problemen maar dat werd allemaal op een grappige manier verteld. Het zijn allemaal dingen die je in het dagelijks leven ook wel eens meemaakt of hoort. Erg grappig ook hoe ze verteld over de overgang en haar droge vagina. Renate Dorrestein heeft dit boek op een bepaalde manier geschreven dat het boek je niet zomaar loslaat je kan niet ophouden met lezen. Ik vond het een erg interessant, leerzaam en grappig boek je word op een grappige manier een beetje geïnformeerd over dementie en de overgang. Ik vond het ook grappig dat Storm in Australië zat omdat ik van plan ben daar zelf ook heen te gaan. Veel dingen uit het boek waren wel een beetje herkenbare uit mijn leven.