1e druk: 13 januari 2006
Uitgeverij: Contact
Illustraties: Peter de Vos
Verteltijd: 303 bladzijdes Hoofdpersonen Heleen is de hoofdpersoon van het boek en beschrijft vanuit de ik-persoon (in dagboek vorm) de manier waarop ze omgaat met haar moeder en haar relatie met haar man Peter en haar dochter. Ze is bijna vijftig en in de overgang waar ze veel moeite mee heeft. Haar relatie met Peter loopt niet al te goed en daarbij komt ook nog eens de zorg op haar van haar moeder die een herseninfarct heeft gehad. Door het verhaal heen raakt ze steeds meer overspannen. Peter is de man van Heleen, ook rond de vijftig en wordt als spontaan en vrolijk omschreven door Heleen. Hij heeft een bloemenkwekerij waar hij samen met Heleen veel tijd in steekt. Omdat zijn huwelijk met Heleen al een tijd niet goed loopt verdenkt hij haar er op een gegeven moment van vreemd te gaan. Lizzy, 12 jaar, later 13, is de dochter van Heleen en Peter en is, tot teleurstelling van Heleen, meer met dieren bezig dan met mensen. Elk vrije moment is ze te vinden in het asiel om daar zielige honden te verzorgen. Heleen probeert haar wat meer “meisjesachtig” te maken, door haar over te halen nieuwe kleren te kopen en naar de kapper te gaan. Peter vindt dit allemaal maar onzin en is van mening dat Lizzy dit prima zelf kan uitmaken. Margriet is de moeder van Heleen. De relatie van moeder en dochter is altijd al slecht geweest door een voorval in het verleden; door toedoen van Margriet kwam een hete strijkbout tegen de blote borst van Heleen. Dit heeft ze zichzelf nooit kunnen vergeven en kon daardoor nooit echt naar haar dochter kijken. Ze is een hooghartige vrouw die dol is op het verzamelen van alles wat glimt (in het boek wordt de vergelijking met een Ekster gemaakt) en alles anders wil doen dan andere mensen. Na de herseninfarct van haar moeder is het moeilijk voor Heleen om haar te moeten verzorgen, aangezien Margriet voor haar nooit echt een goede moeder is geweest. Korte samenvatting Na haar herseninfarct is de moeder van Heleen volledig op haar dochter aangewezen. Ze zit wel in een revalidatiecentrum, maar toch komt een deel van de zorg op Heleen aan. De altijd zo zelfstandige vrouw kan niet meer op zichzelf wonen en heeft 24-uurs zorg nodig. Hoewel haar spraak- en denkvermogen zijn aangetast weet ze nog precies wat ze wil: “naar de fluit”, oftewel naar haar eigen flat. Elke keer wanneer Heleen bij het centrum aan komt zit haar moeder klaar op haar bed met een ingepakte koffer klaar om te gaan. Wanneer ze een telefoonaansluiting heeft wordt het alleen maar erger, want haar moeder belt vanaf dat moment minstens 20 keer per dag om te laten weten dat ze naar de fluit wil. Behalve het heen en weer rijden tussen haar huis en haar moeder is Heleen ook veel tijd kwijt met het werken in de bloemenkwekerij samen met haar man en hun werknemers. Voor haar huwelijk blijft hierdoor maar weinig tijd over en veel zin om hier energie in te steken heeft ze ook niet, omdat ze in de overgang is. Hoewel ze elke keer van plan is hier iets tegen te doen (een middeltje tegen vaginale droogheid kopen), komt hier steeds niets van. Ondertussen maakt ze zich ook nog druk om haar zoon, die met zijn fiets naar Australië is vertrokken en haar dochter die zich meer zorgen maakt om dieren dan om mensen. Wanneer ze op de verjaardag van haar dochter denkt dat deze iets voelt voor de baas van het dierenasiel (getrouwd en kinderen) draait ze helemaal door en gooit ze een grote schaal salade naar zijn hoofd. Later overkomt haar hetzelfde maar dan met een enorme vissenkom in de dierenwinkel. Op het moment dat ze het ding pakt en beschreven wordt hoe het ding valt, wordt een tijdssprong gemaakt. Hierin vertelt Heleen dat het schrift waarin ze schrijft bijna vol is en wekt ze de illusie dat ze in een gevangenis of inrichting zit. Maar dan blijkt dat Peter haar als verrassing mee heeft genomen op een luxe cruise, zodat zij al haar zorgen even achter zich kan laten.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden