Korte inhoud

Op een gure winterdag daalt Mevrouw Verona de heuvel van Oucwègne af, in de wetenschap dat de terugtocht voor haar fysiek niet meer haalbaar is. In het dal gaat ze bij de rivier zitten, in afwachting van haar laatste moment, aan haar voeten een trouwe hond. In een terugblik op haar leven passeren de dorpsbewoners van het afgelegen Oucwègne, van Mme Lunette, de dokter die eigenlijk dierenarts is, tot Rosette Courthéoux, in wier kruidenierswinkeltje ingeblikte haring rustig zeventien jaar op een koper wachten. Maar alle gedachten en herinneringen leiden uiteindelijk terug naar de gelukkige momenten met haar grote liefde, de veel te vroeg gestorven Meneer Pottenbakker, die haar ook na zijn dood immer vergezelt.

Schriftelijke beoordeling

De titel spreekt voor zich: Mevrouw Verona daalt de heuvel af. Terwijl Mevrouw Verona de heuvel afdaalt, wordt haar leven verteld. Rekening houdend met haar leeftijd, weet ze dat het niet haalbaar zal zijn om terug te keren. Hier schuilt dus enige symboliek in de titel: dit is het einde van haar leven. Ze weet dat ze de heuvel niet meer op kan eens ze de heuvel is afgedaald. ‘Kwam er niemand langs, en dat besefte ze toen ze de heuvel afdaalde, dan zou ze hier ongetwijfeld sterven, ze dacht er niet aan zich nóg eens tegen de dictatuur van het lichaam te verzetten.’ (p.19)


Dit in tegenstelling tot Het goddelijke monster van Tom Lanoye (literatuurtaak 1), dit was een zeer politiek getint verhaal, met weinig symboliek. Beide verhalen spelen zich wel af in een klein typisch dorpje, waar iedereen elkaar kent en waar iedereen roddelt over iedereen. Telkens wanneer Katrien Deschryver (Het goddelijke monster) een ramp veroorzaakte, ging dit het hele dorp rond. Ook over de weduwe Verona spreken de mannen veel. ‘Aangemoedigd door de effecten van een fles pastis stelden de vrijgezellen zich voor hoe het zou zijn om met Mevrouw Verona te mogen vrijen.’ (p.60) Doordat Dimitri Verhulst gebruik maakt van een alwetende verteller, komen we te weten wat andere dorpsbewoners van Mevrouw Verona denken.

Het hele verhaal gaat eigenlijk over de onvoorwaardelijke liefde van Mevrouw Verona voor haar overleden man. Op het einde van bijna elk hoofdstuk wordt verwezen naar Meneer Pottenbakker, of naar de boom waar hij zichzelf aan heeft opgehangen. Mevrouw Verona laat zelfs die boom ombouwen tot een cello, haar lievelingsinstrument. Ze heeft twintig jaar moeten wachten op deze cello, deze jaren waren dan ook de traagste uit haar bestaan. Maar er was geen dag voorbij gegaan zonder dat ze aan haar grote liefde dacht.

De opbouw van de roman sluit goed aan bij het verhaal. Haar leven wordt verteld aan de hand van anekdotes. Eigenlijk is er niet veel speciaals in haar leven gebeurd, maar de gewone dingen worden verteld: haar liefde voor haar overleden man, een korte beschrijving van de buurtbewoners, haar aantrekkingskracht voor honden, etc. ‘Dat ene typische elementje waarmee ze haar tweeëntachtig jaren omvattende bestaan zou samenvatten, was dat honden steeds haar gezelschap hadden uitverkozen.’ (p.10)

Er zijn maar zeer weinig personages, buiten Mevrouw Verona en haar overleden man Meneer Pottenbakker, worden er nog een paar korte anekdotes verteld over enkele dorpsbewoners: de koe die burgemeester wordt, het kruidenierswinkeltje van Rosetta Courthéoux, dokter Mme Lunette die eigenlijk dierenarts is etc. Hierdoor krijg je een zeer mooi beeld van Mevrouw Verona en haar omgeving. Toch zijn de beschrijvingen van de personages meer een momentopname, de verteller is een toeschouwer, waardoor je het gevoel krijgt dat je de personages niet echt kent.

Dimitri Verhulst gebruikt vele mooie vergelijkingen. ‘De bomen hadden hun ringen, Mevrouw Verona gunde haar huid haar rimpels, de signaturen van haar uren.’ (p.19) In het midden van het boek staat een lang gedicht geschreven, dit benadrukt nogmaals de mooie schrijfstijl van Dimitri Verhulst. Dit gedicht slaat nog eens terug op de onvoorwaardelijke liefde voor haar man Meneer Pottenbakker.
Er gaat een zekere rust uit van het boek, omdat de auteur veel de natuur beschrijft, het verhaal speelt zich ook af in een rustig dorpje. Het is een boek waarbij je helemaal afdwaalt naar het platteland, het buitenleven.

Ik vind dit boek niet echt een aanrader, omdat het een redelijk saai boek is. Mevrouw Verona daalt de heuvel af is ook een dun boek, ik lees liever een dikker boek, zoals Het goddelijke monster van Tom Lanoye, waar toch meer verhaal inzit en waar meer in gebeurt. Als je een meeslepend verhaal verwacht, valt het boek wat tegen. Het plot is vrij simpel en de novelle bestaat vooral uit anekdotes.
Toch heb ik het boek geapprecieerd omdat er vele mooie bedenkingen over het leven instaan. ‘Wie een huis koopt voor het leven en gelukkig is, moet erop bedacht zijn dat vroeg of laat toch ook het ongeluk de kop opsteekt.’ (p.20) Je moet dus zowel gelukkig als ongelukkig kunnen zijn in je huis en met je geliefde.