Primaire gegevens
Auteur: Louis Paul Boon
Titel: Menuet
Ondertitel: - Verschenen in: 1997 (1e druk in 1948) Aantal blz.: 144 p. Leestijd: 4 uur
Uitgelezen op: 22 september 2002 Verwachtingen vooraf Ik had echt geen idee wat ik van dit boek moest verwachten, ik verwachtte wel dat het een moeilijk en heel uitgebreid geschreven boek zou zijn. Verder was ik erg benieuwd naar het verband tussen de krantenartikeltjes en de verhaallijn. Eerste reactie achteraf Ik vind dit werk: (1= niet, 2= een beetje, 3=erg) spannend 1
meeslepend 3
ontroerend 2
grappig 2, soms
realistisch 2
fantasierijk 1
interessant 2
origineel 3
Goed te begrijpen 2
Dit werk heeft mij aan het denken gezet. Ja/nee
Ik heb iets aan dit werk gehad. Ja/nee Korte samenvatting Een getrouwde man wordt verliefd op een jong meisje dat bij hem
en zijn vrouw helpt in de huishouding. De man werkt in de vrieskelders en is een gesloten en afwezige man. Als hobby knipt hij in z’n rommelkamertje elke avond krantenknipsels uit. De vrouw stort zich volledig op haar werk en wordt na één wilde nacht in de tuin met haar zwager zwanger en krijgt een kind van hem. De man en de vrouw leven samen in één huis maar daar houdt het dan ook mee op, ze zijn totaal van elkaar vervreemd geraakt. Het meisje in de huishouding zweeft overal een beetje tussendoor en weet dingen van de vrouw die de man niet weet en mag weten, ook voelt ze zich sterk aangetrokken tot de man. De indeling van het boek Het boek is verdeeld in drie delen: 1) De vrieskelder: hierin vertelt de man zijn kant van het verhaal
2) Mijn planeet : hierin vertelt het meisje van de huishouding haar kant van het verhaal
3) Het eiland: hierin vertelt de vrouw haar kant van het verhaal
In elk deel wordt dezelfde tijdsperiode beschreven, alleen dan in elk deel uit het oogpunt van iemand anders, je komt ook steeds meer te weten, wat de man niet weet kom je later bijvoorbeeld in het verhaal van de vrouw te weten. Boven aan de bladzijdes van het boek is er sprake van een doorlopende stroom met krantenberichtjes over moord, verkrachting en andere ellende. Tijd en ruimte Het verhaal speelt zich een aantal jaar na de 2e wereldoorlog af. Er zitten namelijk nog wel enkele krantenberichtjes tussen die verwijzen naar de 2e wereldoorlog, met name verwijzingen naar Hitler dan. De vertelde tijd is denk ik ongeveer 1 jaar. Je hoort namelijk in het verhaal van de vrouw hoe ze zwanger wordt en je hoort in alledrie de verhalen (de man, de vrouw en het meisje) over de geboorte van het kind. Een kind zit negen maanden in de buik van de moeder en in het verhaal zit er dan nog een stukje voor, dat stukje duurt denk ik ongeveer drie maanden. De verteltijd is ongeveer 5,5 uur denk ik. En als je de krantenknipsels niet voorleest denk ik anderhalf uur minder. In elk van de drie delen van het boek wordt er in chronologische volgorde verteld. Elk deel eindigt op hetzelfde punt: het meisje vertelt de man haar vermoeden dat het zijn eigen kind niet is en valt hem dan hartstochtelijk in de armen en net op dat moment komt de vrouw binnen. Het boek heeft in zekere zin een open einde. Je weet wel dat de man nu weet dat het zijn eigen kind niet is, maar je weet niet hoe het verder met de man, de vrouw en het meisje afloopt. Blijft het meisje daar het huishouden doen? Blijven de man en de vrouw bij elkaar en op wat voor een non-communicatieve manier? De topografische plaats is waarschijnlijk Nederland; het wordt niet met zoveel woorden gezegd maar je krijgt wel een sterk vermoeden. De klimatologische omstandigheden spelen geen belangrijke / duidelijke rol in het verhaal. De wijze van vertellen Er is in alle drie de delen sprake van een personale verteller. Het 1e deel gezien door de ogen van de man, het 2e door de ogen van het meisjes en het 3e deel door de ogen van de vrouw. In elk deel vertellen de personages (die trouwens naamloos zijn) alleen wat ze zelf voelen, denken en willen, ze vertellen niet over de anderen. In delen zijn de gebeurtenissen niet het belangrijkste, het gaat er vooral om hoe ieder er over denkt en voelt. Ieder in z’n eigen wereldje, drie afzonderlijke werelden. Ook de titels van de drie delen slaan daar op terug: planeet, vrieskelder en eiland duidden ook op kilte, eenzaamheid, onbereikbaarheid en isolement. Spanning De spanning loopt bij elk deel meer op. In het eerste deel gebeurt er nog niet veel en als er al interessante dingen worden gezegd heb je geen idee waar die over gaan. Pas hoe verder het boek vordert komen bepaalde gebeurtenissen terug en hoor je ook de werkelijkheid of gewoon de andere kant van het verhaal en begint het wat spannender te worden. De schrijver bouwt door zijn manier van schrijven absoluut geen spanning op. Misschien is dat ook de bedoeling wel niet. Bijvoorbeeld het einde, de laatste bladzijde van het boek (144), de vrouw betrapt dan de man en het meisje als het meisje het geheim van de vrouw heeft verklapt en de man omhelst en hartstochtelijk zoent, als je dat gelezen hebt dan denk je: ‘Hè, dit had spannend moeten zijn, dit was het spannendste gedeelte van het boek!’ Maar het is absoluut niet spannend geschreven het is echt van ……Boem…… en dan staat de vrouw in de kamer en verder gebeurt er niks, dan is het boek uit. Geen greintje spanningsopbouw ofzo. Thema en motieven Het thema is isolement. De boodschap van het verhaal is denk ik dat als je man <-> vrouw van elkaar bent (samenwonend) dat dat nog niet betekent dat je communiceert met elkaar. Dat je ondanks dat je in hetzelfde huis leeft, je totaal van elkaar vervreemd kan zijn. Dit verhaal is hier een goed voorbeeld van. De man, de vrouw en het meisje leven min of meer samen maar leven aan de andere kant helemaal in hun eigen wereldje, afgezonderd van elkaar. De steeds terugkerende elementen (motieven) zijn kilte, onbereikbaarheid, non-communicatie, afzondering en afgesloten wereldjes. De motieven vind je ook terug in de titels van de drie delen. De titels geven ook kilte, onbereikbaarheid en afzondering aan.
Personages
Hoofdpersonen:
- De man. Van de man is geen naam bekend, gedurende het hele boek wordt erover de man, hij of hem gesproken. De man is een echte solist. Hij vindt het niet prettig om onder de mensen te zijn en trekt zich graag terug op z’n rommelkamertje om krantenartikelen uit te knippen. Hij staart vaak en denkt er niet over na hoe anderen zich over zijn acties kunnen voelen. Als ik het me goed herinner is hij 27 jaar. En is verliefd op het meisje.
- Het meisje. Het meisje is rond de 15 / 16 jaar jong. Ze helpt in het huishouden bij de man en de vrouw. Ze gaat nog naar school, maar met grote tegenzin, ze vindt het allemaal onzin wat ze moet leren. Ze voelt zich sterk aangetrokken tot de man.
- De vrouw is 23 jaar oud. Ze is stevig gebouwd en stort zich volledig op haar werk: het naaien van kinderkleding. Ze voelt zich aangetrokken tot haar zwager en gaat 1 keer met hem naar bed (in de tuin) en wordt vervolgens zwanger van hem. Ze krijgt het kind, maar het blijft onduidelijk of het kind een jongetje of een meisje is, je leest ook nergens een naam ofzo.
De bijpersonen:
- De zwager; de zwager die de vrouw zwanger heeft gemaakt speelt een kleine bij rol. Je weet, behalve dat hij ook in de kinderkleding zit, niks van hem.
- De baby. Het baby’tje dat aan het eind van de drie delen wordt geboren is ook naamloos en het geslacht wordt ook niet genoemd. Je weet niks van deze kleine.
Verder wordt er geen enkele bijpersoon genoemd.
Titel, ondertitel en motto
De titel is Menuet. De titel slaat op het motto. Het motto dat voorin het boek staat is namelijk:
MENUET Oorspronkelijk Franse dans van langzame, afgemeten statige bewegingen in ¾ maat. En dans is in het boek een synoniem voor relatie.
Het boek heeft geen ondertitel.
Relatie tussen de krantenartikels en het verhaal
De krantenartikels gaan over moord, zelfmoord, seksuele misdrijven, diefstal, mishandeling etc. De man verzamelt ze, de vrouw is er bang voor omdat ze allemaal over nare dingen gaan en het meisje is er erg in geïnteresseerd. Ze stopt zelfs af en toe andere krantenartikelen ertussen om de reactie van de man te peilen.
Als je naar de vorm kijkt staan ze los van het verhaal, maar qua inhoud slaat wel op de tekst. Er wordt zelfs een enkele keer over het krantenartikel bovenaan de pagina gepraat in de tekst eronder. De krantenartikelen begeleiden het verhaal als een wilde, ruwe rivier in de bergen. Ze roepen een bepaalde onrust en bezorgdheid op.
Biografie Louis Paul Boon
Louis Paul Boon (Lodewijk Paul Aalbrecht Boon)
Geboren: 15 maart 1912 Aalst
Gestorven: 10 oktober 1979 Erembodegem
Schrijver en Kunstschilder. Wanneer men Boon vroeg hoe hij ooit begonnen was met schrijven, vertelde hij immer laconiek hetzelfde: `Dat is toch eenvoudig, je leest een boek van een Franse dokter (Louis-Ferdinand Céline, Voyage au bout de la nuit, G.G.) en De gebroeders Karamazow van Dostojewski en je bent vertrokken`. Toch heeft Louis Paul Boon steeds van zichzelf geweten dat hij een niet onaardige dosis talent bezat. Hij was een begaafd `dubbelkunstenaar`. Kunstschilder en schrijver en daarbij nog `werkbeest`. Waar hij de tijd vandaan haalde om na de dagtaak nog zoveel prachtwerken bij elkaar te schrijven, is onverklaarbaar. Louis Paul Boon (Aalst 15/03/12 - Erembodegem 10/05/79) is afkomstig uit een eenvoudig arbeidersgezin. Hij bezocht niet lang de school en ging als zestienjarige met vader Jef uit werken als pistoolschilder en als gevelschilder. ’s Avonds en in het weekend volgde hij lessen aan de Aalsterse Academie voor Schone Kunsten, maar door geldgebrek kon ook dit niet blijven duren. Moeder Stella hield een verfwinkeltje open om te helpen de eindjes aan elkaar te knopen. In 1936 huwt Lodewijk Paul Aalbrecht Boon Jeanette Charlote De Wolf. Louis werkt voor zijn vader en later voor brouwerij Zeeberg. Jeanneke heeft een confectiezaakje. In 1939 wordt zoon Jo Clement Boon geboren. In 1939 werd hij gemobiliseerd. Hij was gelegerd aan het Albertkanaal en werd in mei 1940 krijgsgevangen gemaakt. Na zijn vrijlating was hij werkloos en bracht zijn dagen door met schrijven en schilderen. `De voorstad groeit` werd bekroond met de Leo J. Krijnsprijs en in 1942 uitgegeven. In 1944 verschijnt Abel Gholaerts. In 1946 verschijnen Vergeten straat en Mijn kleine oorlog. Na de bevrijding van Vlaanderen werd hij op aanraden van Albert Van Hoorick redacteur van De Rode Vaan. Dit was het dagblad van de communistische partij. Na zijn ontslag, in 1947, werkte hij bij het weekblad Het Front dankzij Aloïs Gerlo. Boon werd in 1947 onderscheiden met de literatuurprijs van de provincie Antwerpen. In 1949 richtte Louis Paul Boon samen met Hugo Claus het tijdschrift Tijd en Mens op. In 1955 fuseerde dit blad met Podium. In 1954 werd hij medewerker van het socialistische dagblad `Vooruit`. In 1953 verschijnt `De Kapellekensbaan` en in 1956 `Zomer te Ter-Muren`. Pas in 1979 zullen deze twee werken, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, in een band verschijnen. De diptiek De Kapellekensbaan /Zomer te Ter-Muren wordt als het magnum opus van Boon beschouwd. De Constantijn Huygensprijs werd in 1967 aan hem toegekend. In 1972 ontving hij de Belgische Staatsprijs. Louis Paul Boon werd bekend door de romans `De bende van Jan de Lichte` (1953) en `De Kapellekensbaan` (1953). Zijn bekendheid nam toe door medewerking aan diverse televisieprogramma’s. Zijn geëngageerde romans behoren tot het belangrijkste naoorlogse Nederlandse proza. Zijn geboorteplaats Aalst en de Vlaamse geschiedenis spelen een grote rol in zijn werk. Als men het plastisch oeuvre van Louis Paul Boon op zich beschouwt, kan op zijn minst van een merkwaardig geheel worden gesproken. Boon moet in het totaal zo een duizendtal kunstwerken gemaakt hebben. Daarbij hanteerde hij zeer diverse technieken zoals potlood- en houtskooltekeningen, olieverf- en pastelschilderen, linoleumsnede, collages en assemblages. Stilistisch sluiten zijn werken aan bij de hoofdstromingen van de moderne kunst. Belangrijk evenwel is het verband tussen het plastische werk en het literaire oeuvre, wat zich vooral manifesteert op het thematisch vlak. De persoonlijke beoordeling Ik vind dit een best leuk boek. Het is heel erg goed geschreven, op een hele originele manier. Ik had nog nooit een boek gelezen dat op deze manier was geschreven, erg speciaal. Het onderwerp is niet een standaard cliché onderwerp maar een zeer gecompliceerd onderwerp. Ik vond het interessant om daarover te lezen. Het onderwerp was best wel realistisch, ik kan me goed voorstellen dat sommigen stellen zo samenleven. Ik had nog nooit zo erg nagedacht over dit onderwerp maar het heeft me wel een beetje aan het denken gezet, ik besef nu dat dit soort dingen echt voorkomen binnen een gezinsleven. Er werd in het boek heel diep op de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen ingegaan, die werden helemaal uitgekauwd, soms zelfs een beetje te uitgebreid. Ik ken over dit onderwerp nog geen andere boeken of films. Zoals ik eerder in het verslag al heb geschreven, de gebeurtenissen zijn in dit boek absoluut niet van belang, het enige wat telt zijn de gevoelens van de hoofdpersonen en dan ook nog eens enkel hun eigen gevoelens. Er komen niet veel gebeurtenissen in voor, de dingen die er dan wel gebeuren worden dan ook uitgebreid besproken. De gebeurtenissen waren niet onverwachts of schokkend, het gebeurde gewoon. De personen kwamen redelijk levensecht over, dat kwam vooral doordat je zoveel over de gevoelens en gedachten las. Ik vind het wel irritant dat de personages geen naam hebben. Er wordt de hele tijd over de man en de vrouw en het meisje gesproken. Van de baby weet je ook geen naam en zelfs het geslacht kom je niet te weten. Dit benadrukt maar weer hoe onbelangrijk de personen en gebeurtenissen zijn en dat het alleen om de gevoelens en gedachten gaat. Ik herken niks van de hoofdpersonen in me zelf en ik herken ze ook niet uit mijn eigen leefwereld. Ik vind de opbouw moeilijk. Boven aan de bladzijdes staan krantenberichten en daaronder het echte verhaal en het is moeilijk te bepalen wat je eerst leest. Als je de krantenknipsels en het verhaal op 1 bladzijde leest snap je er al gauw helemaal niks meer van. Het verhaal is moeilijk geschreven en leest dus niet zo makkelijk weg dus moet je je goed concentreren om het te snappen. Als je dan er tussendoor nog van die pakkende krantenknipsels leest raak je helemaal in de war. Een voorbeeld van zo’n krantenknipselstuk is: de politie heeft het vuur geopend op de kinderen van een weeshuis die in staking waren gegaan tegen de afzetting van hun directeur – een wees van veertien jaar zou gedood zijn terwijl 5 anderen verwondingen zouden hebben opgelopen / in een besneeuwd veld ontdekte een landbouwer een meisje dat naakt aan een boom vastgebonden stond terwijl haar kleren een eindje verder lagen, de landbouwer bevrijdde het meisje dat zonder verdere uitleg te verstrekken zich dadelijk aankleedde en het afstapte / een negentienjarig meisje werd door haar oom gegeseld met behulp van een zweep, een kabel of een gloeiende pook – haar tante vergenoegde zich ondertussen rustig een kopje thee te drinken, en onderrichtingen te geven aan haar man terwijl de bestraffingen plaats grepen. Het was eigenlijk een heel monogaam geschreven boek, amper spanning en het verhaal kabbelt rustig de hele tijd door, maar af en toe zaten er hele humorvolle stukjes in. bijvoorbeeld op blz. 137. Daar zegt het meisje tegen de vrouw en de man: ‘Kinderen worden in bloemkolen geboren’. Dat slaat terug op het moment van zwanger raken van de vrouw. Die nacht in de tuin, toen de vrouw zwanger werd van haar zwager, liep de vrouw op de terug weg naar binnen tegen de drooglijn aan en had toen een snede in haar hals. De volgende ochtend vroegen het meisje en de man hoe ze daar aan kwam en toen zei ze dat ze een bloemkool uit de tuin ging halen voor het eten en toen tegen de drooglijn aan liep. Dat vind ik persoonlijke een erg leuk stukje. Het taalgebruik van het boek is niet erg moeilijk, ik ben geen woorden tegen gekomen die ik niet ken. Het was alleen soms moeilijk te lezen door de krantenknipsels en doordat gevoelens en gedachten van iemand soms bladzijdes lang door gingen. Daar werd zo uitgebreid op in gegaan dat het soms een beetje een sleur werd. Mijn eindoordeel over dit boek is positief. Ik vind het een erg goed boek en ik zal het ook zeker aanbevelen aan mensen. Het is soms moeilijk, je moet je goed concentreren bij het lezen, het is eens wat anders dan die jongerenboeken die heel makkelijk weg lezen. Maar ik merk wel dat het goed voor me is, en dat ik eens wat vaker boeken van zo’n niveau moet gaan lezen. Ik vind dit dus een erg goed boek. Het is zeer goed geschreven en op een originele manier ingedeeld met de krantenknipsels. Zeker aan
Titel: Menuet
Ondertitel: - Verschenen in: 1997 (1e druk in 1948) Aantal blz.: 144 p. Leestijd: 4 uur
Uitgelezen op: 22 september 2002 Verwachtingen vooraf Ik had echt geen idee wat ik van dit boek moest verwachten, ik verwachtte wel dat het een moeilijk en heel uitgebreid geschreven boek zou zijn. Verder was ik erg benieuwd naar het verband tussen de krantenartikeltjes en de verhaallijn. Eerste reactie achteraf Ik vind dit werk: (1= niet, 2= een beetje, 3=erg) spannend 1
ontroerend 2
grappig 2, soms
realistisch 2
fantasierijk 1
interessant 2
origineel 3
Goed te begrijpen 2
Dit werk heeft mij aan het denken gezet. Ja/nee
Ik heb iets aan dit werk gehad. Ja/nee Korte samenvatting Een getrouwde man wordt verliefd op een jong meisje dat bij hem
en zijn vrouw helpt in de huishouding. De man werkt in de vrieskelders en is een gesloten en afwezige man. Als hobby knipt hij in z’n rommelkamertje elke avond krantenknipsels uit. De vrouw stort zich volledig op haar werk en wordt na één wilde nacht in de tuin met haar zwager zwanger en krijgt een kind van hem. De man en de vrouw leven samen in één huis maar daar houdt het dan ook mee op, ze zijn totaal van elkaar vervreemd geraakt. Het meisje in de huishouding zweeft overal een beetje tussendoor en weet dingen van de vrouw die de man niet weet en mag weten, ook voelt ze zich sterk aangetrokken tot de man. De indeling van het boek Het boek is verdeeld in drie delen: 1) De vrieskelder: hierin vertelt de man zijn kant van het verhaal
3) Het eiland: hierin vertelt de vrouw haar kant van het verhaal
In elk deel wordt dezelfde tijdsperiode beschreven, alleen dan in elk deel uit het oogpunt van iemand anders, je komt ook steeds meer te weten, wat de man niet weet kom je later bijvoorbeeld in het verhaal van de vrouw te weten. Boven aan de bladzijdes van het boek is er sprake van een doorlopende stroom met krantenberichtjes over moord, verkrachting en andere ellende. Tijd en ruimte Het verhaal speelt zich een aantal jaar na de 2e wereldoorlog af. Er zitten namelijk nog wel enkele krantenberichtjes tussen die verwijzen naar de 2e wereldoorlog, met name verwijzingen naar Hitler dan. De vertelde tijd is denk ik ongeveer 1 jaar. Je hoort namelijk in het verhaal van de vrouw hoe ze zwanger wordt en je hoort in alledrie de verhalen (de man, de vrouw en het meisje) over de geboorte van het kind. Een kind zit negen maanden in de buik van de moeder en in het verhaal zit er dan nog een stukje voor, dat stukje duurt denk ik ongeveer drie maanden. De verteltijd is ongeveer 5,5 uur denk ik. En als je de krantenknipsels niet voorleest denk ik anderhalf uur minder. In elk van de drie delen van het boek wordt er in chronologische volgorde verteld. Elk deel eindigt op hetzelfde punt: het meisje vertelt de man haar vermoeden dat het zijn eigen kind niet is en valt hem dan hartstochtelijk in de armen en net op dat moment komt de vrouw binnen. Het boek heeft in zekere zin een open einde. Je weet wel dat de man nu weet dat het zijn eigen kind niet is, maar je weet niet hoe het verder met de man, de vrouw en het meisje afloopt. Blijft het meisje daar het huishouden doen? Blijven de man en de vrouw bij elkaar en op wat voor een non-communicatieve manier? De topografische plaats is waarschijnlijk Nederland; het wordt niet met zoveel woorden gezegd maar je krijgt wel een sterk vermoeden. De klimatologische omstandigheden spelen geen belangrijke / duidelijke rol in het verhaal. De wijze van vertellen Er is in alle drie de delen sprake van een personale verteller. Het 1e deel gezien door de ogen van de man, het 2e door de ogen van het meisjes en het 3e deel door de ogen van de vrouw. In elk deel vertellen de personages (die trouwens naamloos zijn) alleen wat ze zelf voelen, denken en willen, ze vertellen niet over de anderen. In delen zijn de gebeurtenissen niet het belangrijkste, het gaat er vooral om hoe ieder er over denkt en voelt. Ieder in z’n eigen wereldje, drie afzonderlijke werelden. Ook de titels van de drie delen slaan daar op terug: planeet, vrieskelder en eiland duidden ook op kilte, eenzaamheid, onbereikbaarheid en isolement. Spanning De spanning loopt bij elk deel meer op. In het eerste deel gebeurt er nog niet veel en als er al interessante dingen worden gezegd heb je geen idee waar die over gaan. Pas hoe verder het boek vordert komen bepaalde gebeurtenissen terug en hoor je ook de werkelijkheid of gewoon de andere kant van het verhaal en begint het wat spannender te worden. De schrijver bouwt door zijn manier van schrijven absoluut geen spanning op. Misschien is dat ook de bedoeling wel niet. Bijvoorbeeld het einde, de laatste bladzijde van het boek (144), de vrouw betrapt dan de man en het meisje als het meisje het geheim van de vrouw heeft verklapt en de man omhelst en hartstochtelijk zoent, als je dat gelezen hebt dan denk je: ‘Hè, dit had spannend moeten zijn, dit was het spannendste gedeelte van het boek!’ Maar het is absoluut niet spannend geschreven het is echt van ……Boem…… en dan staat de vrouw in de kamer en verder gebeurt er niks, dan is het boek uit. Geen greintje spanningsopbouw ofzo. Thema en motieven Het thema is isolement. De boodschap van het verhaal is denk ik dat als je man <-> vrouw van elkaar bent (samenwonend) dat dat nog niet betekent dat je communiceert met elkaar. Dat je ondanks dat je in hetzelfde huis leeft, je totaal van elkaar vervreemd kan zijn. Dit verhaal is hier een goed voorbeeld van. De man, de vrouw en het meisje leven min of meer samen maar leven aan de andere kant helemaal in hun eigen wereldje, afgezonderd van elkaar. De steeds terugkerende elementen (motieven) zijn kilte, onbereikbaarheid, non-communicatie, afzondering en afgesloten wereldjes. De motieven vind je ook terug in de titels van de drie delen. De titels geven ook kilte, onbereikbaarheid en afzondering aan.
Gestorven: 10 oktober 1979 Erembodegem
Schrijver en Kunstschilder. Wanneer men Boon vroeg hoe hij ooit begonnen was met schrijven, vertelde hij immer laconiek hetzelfde: `Dat is toch eenvoudig, je leest een boek van een Franse dokter (Louis-Ferdinand Céline, Voyage au bout de la nuit, G.G.) en De gebroeders Karamazow van Dostojewski en je bent vertrokken`. Toch heeft Louis Paul Boon steeds van zichzelf geweten dat hij een niet onaardige dosis talent bezat. Hij was een begaafd `dubbelkunstenaar`. Kunstschilder en schrijver en daarbij nog `werkbeest`. Waar hij de tijd vandaan haalde om na de dagtaak nog zoveel prachtwerken bij elkaar te schrijven, is onverklaarbaar. Louis Paul Boon (Aalst 15/03/12 - Erembodegem 10/05/79) is afkomstig uit een eenvoudig arbeidersgezin. Hij bezocht niet lang de school en ging als zestienjarige met vader Jef uit werken als pistoolschilder en als gevelschilder. ’s Avonds en in het weekend volgde hij lessen aan de Aalsterse Academie voor Schone Kunsten, maar door geldgebrek kon ook dit niet blijven duren. Moeder Stella hield een verfwinkeltje open om te helpen de eindjes aan elkaar te knopen. In 1936 huwt Lodewijk Paul Aalbrecht Boon Jeanette Charlote De Wolf. Louis werkt voor zijn vader en later voor brouwerij Zeeberg. Jeanneke heeft een confectiezaakje. In 1939 wordt zoon Jo Clement Boon geboren. In 1939 werd hij gemobiliseerd. Hij was gelegerd aan het Albertkanaal en werd in mei 1940 krijgsgevangen gemaakt. Na zijn vrijlating was hij werkloos en bracht zijn dagen door met schrijven en schilderen. `De voorstad groeit` werd bekroond met de Leo J. Krijnsprijs en in 1942 uitgegeven. In 1944 verschijnt Abel Gholaerts. In 1946 verschijnen Vergeten straat en Mijn kleine oorlog. Na de bevrijding van Vlaanderen werd hij op aanraden van Albert Van Hoorick redacteur van De Rode Vaan. Dit was het dagblad van de communistische partij. Na zijn ontslag, in 1947, werkte hij bij het weekblad Het Front dankzij Aloïs Gerlo. Boon werd in 1947 onderscheiden met de literatuurprijs van de provincie Antwerpen. In 1949 richtte Louis Paul Boon samen met Hugo Claus het tijdschrift Tijd en Mens op. In 1955 fuseerde dit blad met Podium. In 1954 werd hij medewerker van het socialistische dagblad `Vooruit`. In 1953 verschijnt `De Kapellekensbaan` en in 1956 `Zomer te Ter-Muren`. Pas in 1979 zullen deze twee werken, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, in een band verschijnen. De diptiek De Kapellekensbaan /Zomer te Ter-Muren wordt als het magnum opus van Boon beschouwd. De Constantijn Huygensprijs werd in 1967 aan hem toegekend. In 1972 ontving hij de Belgische Staatsprijs. Louis Paul Boon werd bekend door de romans `De bende van Jan de Lichte` (1953) en `De Kapellekensbaan` (1953). Zijn bekendheid nam toe door medewerking aan diverse televisieprogramma’s. Zijn geëngageerde romans behoren tot het belangrijkste naoorlogse Nederlandse proza. Zijn geboorteplaats Aalst en de Vlaamse geschiedenis spelen een grote rol in zijn werk. Als men het plastisch oeuvre van Louis Paul Boon op zich beschouwt, kan op zijn minst van een merkwaardig geheel worden gesproken. Boon moet in het totaal zo een duizendtal kunstwerken gemaakt hebben. Daarbij hanteerde hij zeer diverse technieken zoals potlood- en houtskooltekeningen, olieverf- en pastelschilderen, linoleumsnede, collages en assemblages. Stilistisch sluiten zijn werken aan bij de hoofdstromingen van de moderne kunst. Belangrijk evenwel is het verband tussen het plastische werk en het literaire oeuvre, wat zich vooral manifesteert op het thematisch vlak. De persoonlijke beoordeling Ik vind dit een best leuk boek. Het is heel erg goed geschreven, op een hele originele manier. Ik had nog nooit een boek gelezen dat op deze manier was geschreven, erg speciaal. Het onderwerp is niet een standaard cliché onderwerp maar een zeer gecompliceerd onderwerp. Ik vond het interessant om daarover te lezen. Het onderwerp was best wel realistisch, ik kan me goed voorstellen dat sommigen stellen zo samenleven. Ik had nog nooit zo erg nagedacht over dit onderwerp maar het heeft me wel een beetje aan het denken gezet, ik besef nu dat dit soort dingen echt voorkomen binnen een gezinsleven. Er werd in het boek heel diep op de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen ingegaan, die werden helemaal uitgekauwd, soms zelfs een beetje te uitgebreid. Ik ken over dit onderwerp nog geen andere boeken of films. Zoals ik eerder in het verslag al heb geschreven, de gebeurtenissen zijn in dit boek absoluut niet van belang, het enige wat telt zijn de gevoelens van de hoofdpersonen en dan ook nog eens enkel hun eigen gevoelens. Er komen niet veel gebeurtenissen in voor, de dingen die er dan wel gebeuren worden dan ook uitgebreid besproken. De gebeurtenissen waren niet onverwachts of schokkend, het gebeurde gewoon. De personen kwamen redelijk levensecht over, dat kwam vooral doordat je zoveel over de gevoelens en gedachten las. Ik vind het wel irritant dat de personages geen naam hebben. Er wordt de hele tijd over de man en de vrouw en het meisje gesproken. Van de baby weet je ook geen naam en zelfs het geslacht kom je niet te weten. Dit benadrukt maar weer hoe onbelangrijk de personen en gebeurtenissen zijn en dat het alleen om de gevoelens en gedachten gaat. Ik herken niks van de hoofdpersonen in me zelf en ik herken ze ook niet uit mijn eigen leefwereld. Ik vind de opbouw moeilijk. Boven aan de bladzijdes staan krantenberichten en daaronder het echte verhaal en het is moeilijk te bepalen wat je eerst leest. Als je de krantenknipsels en het verhaal op 1 bladzijde leest snap je er al gauw helemaal niks meer van. Het verhaal is moeilijk geschreven en leest dus niet zo makkelijk weg dus moet je je goed concentreren om het te snappen. Als je dan er tussendoor nog van die pakkende krantenknipsels leest raak je helemaal in de war. Een voorbeeld van zo’n krantenknipselstuk is: de politie heeft het vuur geopend op de kinderen van een weeshuis die in staking waren gegaan tegen de afzetting van hun directeur – een wees van veertien jaar zou gedood zijn terwijl 5 anderen verwondingen zouden hebben opgelopen / in een besneeuwd veld ontdekte een landbouwer een meisje dat naakt aan een boom vastgebonden stond terwijl haar kleren een eindje verder lagen, de landbouwer bevrijdde het meisje dat zonder verdere uitleg te verstrekken zich dadelijk aankleedde en het afstapte / een negentienjarig meisje werd door haar oom gegeseld met behulp van een zweep, een kabel of een gloeiende pook – haar tante vergenoegde zich ondertussen rustig een kopje thee te drinken, en onderrichtingen te geven aan haar man terwijl de bestraffingen plaats grepen. Het was eigenlijk een heel monogaam geschreven boek, amper spanning en het verhaal kabbelt rustig de hele tijd door, maar af en toe zaten er hele humorvolle stukjes in. bijvoorbeeld op blz. 137. Daar zegt het meisje tegen de vrouw en de man: ‘Kinderen worden in bloemkolen geboren’. Dat slaat terug op het moment van zwanger raken van de vrouw. Die nacht in de tuin, toen de vrouw zwanger werd van haar zwager, liep de vrouw op de terug weg naar binnen tegen de drooglijn aan en had toen een snede in haar hals. De volgende ochtend vroegen het meisje en de man hoe ze daar aan kwam en toen zei ze dat ze een bloemkool uit de tuin ging halen voor het eten en toen tegen de drooglijn aan liep. Dat vind ik persoonlijke een erg leuk stukje. Het taalgebruik van het boek is niet erg moeilijk, ik ben geen woorden tegen gekomen die ik niet ken. Het was alleen soms moeilijk te lezen door de krantenknipsels en doordat gevoelens en gedachten van iemand soms bladzijdes lang door gingen. Daar werd zo uitgebreid op in gegaan dat het soms een beetje een sleur werd. Mijn eindoordeel over dit boek is positief. Ik vind het een erg goed boek en ik zal het ook zeker aanbevelen aan mensen. Het is soms moeilijk, je moet je goed concentreren bij het lezen, het is eens wat anders dan die jongerenboeken die heel makkelijk weg lezen. Maar ik merk wel dat het goed voor me is, en dat ik eens wat vaker boeken van zo’n niveau moet gaan lezen. Ik vind dit dus een erg goed boek. Het is zeer goed geschreven en op een originele manier ingedeeld met de krantenknipsels. Zeker aan
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
J.
J.
Beste,
Mijn commentaar kan kort zijn, daardoor des te positiever: het lezen van jou samenvatting van Boontjes' Menuet, zet mij aan om dit boek opnieuw te lezen.
Met groetjes, en gezien de tijd van het jaar 'een leesrijk 2003' gewenst.
21 jaar geleden
Antwoorden