Mensenvisser door Paul Haimon

Visser Johannes is een vriendelijke visser die zijn vis gewoon weggeeft. De kinderen uit het dorp pesten hem altijd. Johannes verloor zijn vader en moeder toen hij nog jong was. Zijn vader verdronk in de rivier net als zijn moeder. Zijn hele leven viste Johannes al. Hij vond het een veel mooiere wereld dan het leven op het land. Maar hij wou een eigen stukje land, hij verlegde de waterstroom en weldra had hij een stukje drooggevallen land. Hij werd op de vingers getikt door de wet, hij moest een boete betalen wegens het verstoren van de natuur, maar Johannes had het geld niet. Hij moest voor vier dagen het kolenhok in (de gevangenis) Toen hij eruit mocht had hij een hele andere kijk op het leven. Hij ging naar de pastoor en vroeg hem om raad, de pastoor vertelde hem dat hij zich met de vissen moest bezig houden en niet met de gebeurtenissen om hem heen. Hij ontmoete in een café Mathilde hij vond haar een magere vrouw, hijzelf was een flinke man. Hij heeft die avond met een dronken kop met Mathilde gevrijd. Later kwam Mathilde weer naar Johannes toe en ze gaf hem een kind ze zei: “Ik heb hier drie uur voor gevochten om het op de wereld te brengen. Zorg er goed voor Johannes, ik kan er niet voor zorgen. Ik zou dan een verklaring moeten afleggen bij mijn baas en dan ben ik mijn baan kwijt.” Dus nu zat Johannes met een kind, hij verzorgde haar goed, hij hield van zijn kind zoals hij van zijn vissen hield. Hij wist dat zijn kind op een dag zou praten, nu waren het nog maar geluidjes maar hij kon niet wachten op die dag. Doordat hij nu een kind had was zijn wens dat hij met Mathilde zou trouwen. Toen Johannes Mathilde weer zag vroeg Mathilde of hij het kind al gedoopt had. Johannes wist niet dat dit ook nog nodig was. Hij ging naar de pastoor en vroeg of hij zijn kind wou dopen, de pastoor weigerde eerst, maar hij deed het uiteindelijk toch. Maar Johannes wou zijn kind op zijn manier ook dopen. Hij doopte haar in de rivier, zoals hij was gedoopt. Hij verlangde naar de dag dat hij met Mathilde zou trouwen. Maar er kwam oorlog, hij mocht niet meer met zijn boot naar de overkant van de maas varen. Hij had zich voorgenomen om ‘s nachts met een hoorn en zijn kind de rivier op te varen. Hij zou Mathilde roepen en hopen dat ze kwam, anders zou hij de hoorn bij het kind houden, dan zou ze zeker komen. Toen hij op een avond met zijn kind de rivier opging riep hij uit alle macht ‘Mathilde’, hij was er zeker van dat ze het gehoord had hij riep nog een keer. Aanstonds was zij daar, haar kleren was zij verloren toen ze moest ontsnappen aan de soldaten. Hij was zo blij, maar die blijheid was van korte duur. De soldaten waren Mathilde achter na gerend, zij opende het vuur op Johannes, hij werd meerdere keren geraakt, maar hij wist weg te komen. Eenmaal op zijn land zei hij dat hij met haar wou trouwen, maar dit nooit durfde vragen. Mathilde wist dat Johannes niet lang meer te leven had. Hij vroeg nog aan haar of ze goed op Tildje wou passen, en dat hij begraven moest worden op zijn eigen land. Toen gaf zij antwoord “Ja lieve Johannes ik zal ons kind goed verzorgen, en ik hou me eraan. Toen gaf Johannes zijn geest aan Christus.