Algemene gegevens: Auteur: Sophie van der Stap
Titel: Meisje met negen pruiken
Druk: 1e druk
Jaar: 2006
Uitgever: Prometheus Samenvatting: 'Het is zaterdag, en alles is anders. Vanmorgen ben ik niet naar de markt gegaan en heb ik geen koffie gedronken op de Westerstraat. Ik ben ziek, heb kanker en ga misschien dood. Maandag begint er een nieuw, onzeker leven voor mij. Vanaf maandag lig ik 54 weken aan het infuus. Dat is het enige zekere dat ik nog heb.' Sophie van der Stap, het meisje met de negen pruiken, heeft haar leven tijdens deze 54 weken bijgehouden in een dagboek. Openhartig én met humor schrijft ze over doktersintriges en geroddel van zusters, kaal worden en wenkbrauwen stiften, daten en verliefd zijn op dokter K., pruiken shoppen en dansen in nachtclubs, maar ook over de gewenning, haar onzekerheden, haar angst en de dood. Ze beleeft niet alleen avonturen binnen de muren van het ziekenhuis, maar schrijft ook ronduit over haar liefdesverdriet, seksuele fantasieën en haar entree in de schrijverswereld. Sophies negen pruiken geven haar elk een ander gevoel, een andere persoonlijkheid, en hebben daarom elk een eigen naam gekregen. Sophie is ze allemaal: Stella, Sue, Daisy, Blondie, Platina, Oema, Pam, Lydia en Bebé. Verwerkingsopdrachten: Gebeurtenissen: • De belangrijkste gebeurtenis in het boek is dat Sophie een zeldzame vorm van kanker krijgt. Het hele boek draait om die gebeurtenis, want als ze geen kanker had gehad had ze ook geen negen pruiken gekocht. • In dit verhaal ligt de nadruk meer op de gedachten en gevoelens van Sophie. Sophie is angstig om dood te gaan, maar aan de andere kant wil ze daar niet aan denken en genieten van het leven. Ik vind het goed dat het meer om gedachten en gevoelens gaat dan over gebeurtenissen. Op deze manier leer je de hoofdpersoon veel beter kennen. • Er zijn niet veel belangrijke gebeurtenissen in dit boek. Daar draait het eigenlijk niet echt om. Er wordt beschreven wanneer ze weer een nieuwe pruik koopt, wanneer ze weer opgenomen wordt voor nog een chemokuur of een bestraling. Maar dat zijn niet de hoofdzaken in dit boek. En toch, ondanks dat er weinig belangrijke gebeurtenissen zijn is het boek absoluut niet saai. Het blijft steeds boeiend. Je wilt steeds weten of ze nou beter wordt. • De gebeurtenissen hebben een logisch verband. Ze hebben een gezamenlijke oorzaak en dat is die ernstige ziekte. • De gebeurtenissen zijn boeiend, zielig, humoristisch, geloofwaardig en verrassend. Je leeft erg met haar mee. Ik kon best begrijpen dat ze fantasieën kreeg over een dokter als je een heel jaar in het ziekenhuis komt. Ze noemt een mannelijke verpleger op haar afdeling zuster Bas, omdat toch een beetje een vrouwen beroep blijft. Dat was best humoristisch, ze schrijft heel luchtig en makkelijk over haar ziekte. Dat is fijn om te lezen. Wat ik zielig vond was als ze eenzaam was in het ziekenhuis of als ze bang was om dood te gaan. Omdat ze het allemaal echt meegemaakt heeft is het geloofwaardig. Ik vond het verrassend dat ze nog zo normaal bleef. • De gebeurtenis die veel indruk op me gemaakt heeft is dat Sophie zich heel erg veel zorgen maakt om haar ongeneeslijk zieke vriendin Chantal. Ze heeft borstkanker. Chantal is net weer opgenomen in het ziekenhuis en zegt dat dit het begin van het einde is. Dat doet erg veel met Sophie, de angst. Je leeft echt heel erg mee. • Het boek heeft me aan het denken gezet, ik kon er niet bij waarom de een wel helemaal beter wordt, maar de ander niet. Ook kan ik niet begrijpen dat de een het wel krijgt en de ander niet. Waarom nou net die persoon? Dat klinkt echt onrechtvaardig, maar je kan er helemaal niets aan doen. Het is gewoon een rotziekte. • De sfeer is gemakkelijk, luchtig en straalt rust uit. Het effect daarvan is dat het niet heel serieus is. Het is wel serieus maar het wordt niet op een heel serieuze manier gebracht. Ik werd in tegenstelling tot sommige andere verhalen over die ziekte niet emotioneel. En dat kwam door de manier waarop het geschreven is. • De gebeurtenissen kon ik echt voor me zien, ik kon me heel goed in het meisje inleven. Ik denk dat het door de leeftijd kwam. Het heeft wel echt indruk op me gemaakt. • Je hoeft bij dit verhaal niet zelf in te vullen. Het wordt allemaal al beschreven. Dat vond ik fijn om te lezen. Geen onduidelijkheden. • Dit onderwerp is voor mij herkenbaar. Een familielid van mij had ook kanker, maar is daaraan overleden. Daarom vind ik het een interessant onderwerp om over te lezen.
Personages: • Ik vind het heel erg knap van Sophie dat ze zo met haar ziekte is omgegaan. Dat ze het heeft uitgegeven als boek en dat ze er zo luchtig over verteld alsof het helemaal niet zwaar is. Als ik in haar situatie zou staan weet ik niet zeker of ik dat hetzelfde zou doen. Daar kan ik denk ik wel een voorbeeld aan nemen. Maar of ze dan meteen mijn heldin is, nee, dat is iets te overdreven. • Ik kon me goed in haar verplaatsen, omdat ze jong is en omdat ze heel vrij over haar ziekte praat. Van de andere personages weet je weinig. • Alle personages behalve Sophie zijn eigenlijk typetjes. Omdat je niets of vrij weinig van ze te weten komt. • Ik bewonder alle personages in het boek. Sophie omdat ze zo sterk is en de rest omdat ze haar zo steunen en volhouden. • Sommige dingen die Sophie deed zou ik nooit doen, zoals one-night-stands en seks hebben met een vriend terwijl ze geen relatie hebben. Dat zou nooit in mijn hoofd opkomen. Als ik in haar schoenen stond zou ik het wel fijn vinden om een soort weblog bij te houden over mijn ziekte zoals ze doet. • De personages reageren niet voorspelbaar, zoals Chantal en Sophie maken grapjes over hun ziekte. Het heeft een humoristisch effect op het boek. • Ik kan niet goed aanwijzen welke personages ik sympathiek vind en welke niet. Ik weet veel te weinig over die personen om daar over te oordelen. Taalgebruik: • De tekst is erg makkelijk om te lezen, er zijn makkelijke woorden gebruikt. Het leest snel, ik had het boek best snel uit. Het taalgebruik heeft daar ook aan meegeholpen. Behalve dan de namen van de ziekte en de medicijnen, die waren lang en ingewikkeld. Ik denk dat ze op deze manier schrijft omdat ze jong is. Een ouder persoon had dit boek op een hele andere manier geschreven. Ik vind dit beter dan ouderwets taalgebruik. • In dit boek komen de gedachten en gevoelens veel naar voren, de dialogen komen er iets minder in voor. De verhouding tussen die twee is goed. Ze wisselen elkaar goed af. Dat is fijn om te lezen. • De manier van vertellen is makkelijk te volgen. Het is niet te wijdlopig. • Het taalgebruik past echt heel erg goed bij het personage, dat komt waarschijnlijk ook omdat het een waargebeurd verhaal is. Ook past het wel bij het onderwerp. Ieder persoon gaat anders met een ziekte om, zij doet het op deze manier. Dat is echt iets van haarzelf. • De tekst bevat een symbolische verwijzing. Ze heeft het over haar lange vriend. Die haar beschermt en piept als het niet goed gaat om de aandacht te trekken. Ze heeft het daar over haar infuuspaal. Het is leuk om te lezen. Het was niet moeilijk te ontdekken dat ze het over haar infuuspaal heeft, het is dus niet storend. Eindoordeel: Ik vond het een geweldig leuk boek om te lezen. Ze gaat op een hele goede manier om met haar ziekte, ze geniet nog steeds van het leven. Ze gaat uit, heeft oogjes op verschillende dokters en andere jongens, ze flirt en ze maakt lol. Ook gebruikt se haar ziekte en haar pruiken voor haar doel, dat is schrijfster worden. Dat lukt haar al aardig. Ze heeft allerlei interviews. Dat vind ik heel goed van haar. Ze is heel sterk en geeft dat door aan iedereen via haar boek. Ik vind het echt een aanrader, ik kan hem echt iedereen aanraden. Het zet je echt aan het denken. Persoonlijk citaat: Mijn lange vriend is er altijd: als de lichten uitgaan en ik mijn snoet was, mijn tanden poets, in slaap val en droom van Dokter K. Maar ook als de lichten aangaan en ik opnieuw mijn tanden poets en snoet was, mijn pap eet en weer wakker wordt. Trouw staat hij naast me en waakt hij over me, zonder ooit zijn aandacht te verliezen. Mijn lange vriend is een man van weinig woorden maar soms wil hij zich laten horen. Op de momenten dat hij gevaar ruikt trekt hij zijn mond open en ontpopt hij zich tot een ware vechtersbaas die zich door niks niet uit het veld laat piepen. Op diezelfde momenten word ik weer aan zijn aanwezigheid herinnerd door het horen van zijn schelle stem en laat ik hem met ergernis, maar vol vertrouwen, zijn gang gaan. Dan schreeuwt hij de hele afdeling af om de aandacht mijn kant op te krijgen. Dat vind ik lief. Dat beetje extra aandacht komt me goed van pas in een gebouw vol lotgenoten. Ik heb dit citaat gekozen omdat ik het heel goed vind hoe ze met haar ziekte omgaat. Ze sluit als het ware vriendschap met haar ziekte door vriendschap te sluiten met haar infuuspaal.