Ervaringsverslag
Het boek waar ik dit verslag over schrijf heet ‘meeuwen’ en is geschreven door J. Bernlef, het boek is voor het eerst uitgegeven in 1975. Het boek gaat over Arend Wijtman, hij heeft keelkanker, zijn stembanden moeten worden verwijderd. Hij besluit niet meer te spreken en schriftelijk met mensen te communiceren tot de operatie, zo kan hij er mee ‘leren leven’. En met dat doel gaat hij eigenlijk naar het eiland, met zichzelf leren leven of zoals op de achterkant van het boekje staat ‘met zichzelf in het reine komen’. Nadat hij op het eiland aan is gekomen wordt er een meisje vermist, als Arend Wijtman zelfmoord pleegt denkt de rechercheur dat er een verband is tussen Arend en het meisje. Eerst zag ik er tegenop, maar uiteindelijk vind ik het wel leuk het boek gelezen te hebben, omdat het heel anders is dan de meeste boeken, de schrijver schrijft erg veel details op die de sommige situaties nog ietsje meer emotie geven, alleen daardoor word het boek tegelijkertijd ook een beetje langdradig. Soms denk je gewoon ‘Waarom schrijft hij dat nou toch op?’ Dit bijvoorbeeld: ‘Hij trok een kroket uit de muur. Hij nam een hap. De kroket was lauw.’ Maar dat maakte het boek ook wel apart. De schrijver heeft, naar mijn mening, het boek een hele eigen stijl gegeven, mooi en irritant tegelijk. Het boek roept allerlei gevoelens bij je op, zoals b.v in deze passages: ‘Hij raapte schelpen oop, hield ze een tijdje in zijn hand en liet ze dan weer vallen. De brutaliteit van hun aantal drong zich aan hem op, omdat ieder schelpje afzonderlijk zijn aandacht trok. Hij probeerde ze op een afstand te houden door het bedenken van getallen. Toen dat niet hielp begon hij ze kapot te trappen.’ ,en dan een stukje verder in het boek, ‘Hij pakte een denneappel en gooide hem met al zijn kracht tegen een boom. De denneappel sprong van de stam terug en viel op de grond. Die daad stelde hem gerust. Het was zijn werk. Hij had een denneappel verplaatst.’ Bij deze scenes krijg ik een verdrietig gevoel, wat moet je je verschrikkelijk voelen als je zoiets doet en je gaat je afvragen wat er in zo iemand omgaat en zo krijg je ook weer een angstig gevoel. Als je het boek uit hebt is er ook iets irritants, je komt nooit te weten wat er precies met vermiste meisje gebeurt is… Ik ben dus blij dat ik het gelezen heb, het boek had z’n minpunten, maar ook zeker z’n pluspunten.
Het boek waar ik dit verslag over schrijf heet ‘meeuwen’ en is geschreven door J. Bernlef, het boek is voor het eerst uitgegeven in 1975. Het boek gaat over Arend Wijtman, hij heeft keelkanker, zijn stembanden moeten worden verwijderd. Hij besluit niet meer te spreken en schriftelijk met mensen te communiceren tot de operatie, zo kan hij er mee ‘leren leven’. En met dat doel gaat hij eigenlijk naar het eiland, met zichzelf leren leven of zoals op de achterkant van het boekje staat ‘met zichzelf in het reine komen’. Nadat hij op het eiland aan is gekomen wordt er een meisje vermist, als Arend Wijtman zelfmoord pleegt denkt de rechercheur dat er een verband is tussen Arend en het meisje. Eerst zag ik er tegenop, maar uiteindelijk vind ik het wel leuk het boek gelezen te hebben, omdat het heel anders is dan de meeste boeken, de schrijver schrijft erg veel details op die de sommige situaties nog ietsje meer emotie geven, alleen daardoor word het boek tegelijkertijd ook een beetje langdradig. Soms denk je gewoon ‘Waarom schrijft hij dat nou toch op?’ Dit bijvoorbeeld: ‘Hij trok een kroket uit de muur. Hij nam een hap. De kroket was lauw.’ Maar dat maakte het boek ook wel apart. De schrijver heeft, naar mijn mening, het boek een hele eigen stijl gegeven, mooi en irritant tegelijk. Het boek roept allerlei gevoelens bij je op, zoals b.v in deze passages: ‘Hij raapte schelpen oop, hield ze een tijdje in zijn hand en liet ze dan weer vallen. De brutaliteit van hun aantal drong zich aan hem op, omdat ieder schelpje afzonderlijk zijn aandacht trok. Hij probeerde ze op een afstand te houden door het bedenken van getallen. Toen dat niet hielp begon hij ze kapot te trappen.’ ,en dan een stukje verder in het boek, ‘Hij pakte een denneappel en gooide hem met al zijn kracht tegen een boom. De denneappel sprong van de stam terug en viel op de grond. Die daad stelde hem gerust. Het was zijn werk. Hij had een denneappel verplaatst.’ Bij deze scenes krijg ik een verdrietig gevoel, wat moet je je verschrikkelijk voelen als je zoiets doet en je gaat je afvragen wat er in zo iemand omgaat en zo krijg je ook weer een angstig gevoel. Als je het boek uit hebt is er ook iets irritants, je komt nooit te weten wat er precies met vermiste meisje gebeurt is… Ik ben dus blij dat ik het gelezen heb, het boek had z’n minpunten, maar ook zeker z’n pluspunten.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden