Marike en de nachtvogel door Lydia Rood

titel: Marike en de nachtvogel. schrijfster: Lydia Rood
bladzijden: 111
uitgever: Leopold
mening: Er was in dit boek niet echt een persoon die mij in het bijzonder heel erg aansprak, maar als ik dan echt zou moeten kiezen, dan sprak Marike mij toch wel het meeste aan. Ze doet zich namelijk heel stoer voor, terwijl ze eigenlijk heel onzeker is. Ik vond het stukje dat Marike en Samir elkaar toevallig tegen komen op het strand wel heel mooi, want dat is namelijk best romantisch en daar hou ik wel van.Ik vond het eind vooral heel lief, Marieke blijft toch hopen en smachten, maar een beetje voorspelbaar was het wel.Dit boek vond ik een erg leuk boek om te lezen, het las lekker door, en had een mooie verhaallijn.Ik hou heel erg van boeken die over meisjes (en/of jongens) van mijn eigen leeftijd gaan, en als er dan ook nog liefde in voor komt vind ik het helemaal goed. Samenvatting: Marike zit in de brugklas van het Rhijnvis Feithcollege. Ze heeft niet veel vriendinnen, maar Daphne wel. Marike had niet veel vriendinnen, maar met Daphne kon ze wel goed opschieten. Marike haar vader, Rein, heeft een eigen schapenstal. Alle schapen moesten geschoren worden en de stal opnieuw geschilderd. Dit hele werk, kon hij niet in zijn eentje doen, dus had hij iemand gevraagd om te helpen. Een soort vakantiehulpje was hij. Vanaf de eerste dag dat Marike hem zag, was ze al in dromenland. Hij heette Samir en hij had donkerbruine ogen en een donkere huidskleur. Ze wou wel elk moment bij Samir zijn, maar dat kon niet. Want ze had ook nog een proefwerk week dat al te moeilijk was. Al zo’n afknapper was het proefwerk van Frans, hoe goed ze ook had geleerd, ze raakte met haar gedachten verzonken over Samir. Bijna het hele proefwerk had ze niet ingevuld, ze kon er niets aan doen. Ze moest gewoon weer aan Samir denken… Het ging vanzelf allemaal. Ook ging Marike vaak naar de duinen toe, om over alles na te denken. Het was daar zo mooi, ze droomde er zelfs van om op die plek een klein hutje te bouwen en daar met Samir in te wonen, met uitzicht op zee. Wat leek dat haar heerlijk! Ze zat dan op het warme zand nadenkend over Samir, terwijl ze naar de streperige oranje lucht keek. Ook was Samir dol op rijmen, hij maakte zelf allemaal gedichten. Marike bewonderde hem daarom. Al kon ze zelf niet zo goed dichten. Ze maakte het zelf zo bont een keer op school, dat ze helemaal geshockt was en ze een beker warme chocolade melk over Daphnes nieuwe rokje liet omkieperen. Dit was absoluut niet de bedoeling. Marike barstte op dat moment uit ‘’Hij is verliefd op een ander meisje.’’ Marike dacht dat, omdat Samir een gedicht voor een ander meisje had geschreven. En het stond zelfs in de schoolkrant, dat gedicht. Tot er op een dag een meisje naar Marike kwam toelopen… ze had prachtige lippen, ze droeg een beugel met gekleurde elastiekjes eraan, ze had steenrood haar en droeg een ketting met bloedkoralen. Ze glimlachte naar Marike. Je kon ook zo aan haar zien, dat ze in de vierde klas zat, want ze had al echte borsten. Ze heette Isis. Opeens wist Marike het, dit moest het meisje zijn waarvoor Samir een gedicht had geschreven. Samir en Isis, Isis en Samir, dacht ze telkens. Wat bleek: Samir werkte ook voor Isis haar vader en daarom moest hij gedichten ontwerpen. Natuurlijk vond ze Samir nog steeds leuk! Een prachtig moment van haar leven vond ze dat ze over de duinen liep, om te gaan zwemmen. Totdat ze opeens een tengere jongen over het strand zag lopen. Hij kwam steeds dichterbij en dichterbij…. Het leek dat ze droomde! Ze zag dat Samir het was en haar handen werden klam van het zweet dat haar uitbrak toen ze hem zag. Samir kwam naast Marike staan, hij had nog gezegd, ”we kunnen beter naar de duinen toe want daar bleef het langer warm”. Samir en Marike hadden zo’n diep gesprek. Ze zaten allebei op de handdoek naar de zonsondergang te turen. Ze smelte toen hij naar haar lachte met zijn bruine ogen en z’n parelwitte tanden. En opeens… kreeg ze een zoen op haar wang van Samir. Wat bloosde ze toen op dat moment. Ook wou ze nog wel een zoen. Toen ze terugkwamen, vroeg Marike haar vader, Rein, de oren van het hoofd van Samir. Wat er allemaal was gebeurd, waar hij was geweest enz. Op zich vond ze het wel grappig maar ook weer niet, ze wou wel eens wat privacy met Samir alleen. Gewoon met z’n tweetjes. Het was ook al zo’n tragisch moment dat Goos (Marike haar tweelingbroer) zijn moeder overleed na een hartaanval. Samir kwam ook, echt de hele familie. Het was zo zielig, om Goos daar te zien huilen. Marike dacht na over toen ze een paar dagen geleden nog lol hadden, maar toch een beetje boos op elkaar waren om het pindakaas gevecht. Dat Goos dat op haar zwemhanddoek smeerde en op haar knuffels,bikini, kleren en zelfs haar vloerbedekking was onder de pindakaas bedolven. Het was tijd voor wraak. Ze sluipte stilletjes naar Goos zijn kamer. Ze pakte de pot pindakaas en smeerde de hele lakens, het kussen en de hoeslaken van Goos eronder. Zie zo, dat zou hem leren. Marike had nog gespannen achter de deur hem staan afluisteren. Hij moest eerst lachen en grinnikte iets onverstaanbaars en toen stampte hij even later mokkend de trap af. En hoe je nu ziet, die Goos lag te huilen op z’n bed. De begrafenis was erg triest. Ook voor Marike was het een trieste tijd, want, Samir zou terug naar Marokko verhuizen. Wat baalde ze! Haar liefde voor hem kon ze wel verklappen maar ze durfde niet, de woorden wouden maar niet over haar lippen rollen. Gelukkig zou Samir Marike nog een kaartje sturen vanuit Marokko. Ze wierp nog een laatste blik van hem op en toen had zwaaide hij nog en was de tuin uit… Marike voelde zich eenzaam al die tijd. Ze kreeg eindelijk een kaartje van Samir. Er stond op: ‘Hey Marike! Alles goed? Herken je hem? Zie je gauw, Samir.’ Voorop de kaart stond een moskee en ze herkende hem. Veel te kort vond ze maar ja, het was niet anders. Ze hoopte hem gauw weer terug te zien en op dat moment liep ze het huis in…