Marcel, Erwin Mortier, 1999.
Eerste persoonlijke reactie Ik vond dit boekje niet zo leuk, omdat het een boekje is met een ikpersoon erin, dat vind ik nooit leuk. En de gebeurtenissen die er in voorkwamen waren ook niet echt geweldig.
Samenvatting:
Het boek begint met een soort ‘inleiding’ over hoe het allemaal gaat in het huis. Wie de hoofdpersonages zijn en wat er zoal gebeurt in het huis. Een belangrijke gebeurtenis van het boek is het schoonmaken van de foto’s. Vier keer per maand is het in het huis ‘Allerzielen’. De foto’s van de overledenen, achter het loodglas van de vitrinekast gegroepeerd rond een Mariabeeld en een replica van de ijzertoren, worden dan afgestoft. Telkens vertelt zij daarbij dezelfde verhalen.De minste variatie kan echter leiden tot een andere hiërarchie onder die ‘bossen tantes, verre neven, kozijns en nichten’. Een foto vlak onder de ijzertoren zal echter nooit van plaats veranderen: die van haar jongste broer Marcel en zijn neef Leon. De grootmoeder komt er bijvoorbeeld achter dat Betrand ( het eerste lijk van de ikpersoon) zijn vrouw sloeg. Hij is uiteindelijk dood gegaan aan astma. Deze man word dus een plekje naar achter geschoven. De dochter van Betrand (overleden aan appendicitis) word in de donkerste hoek van de kast gezet.
De ikpersoon verblijft enige tijd bij zijn oma omdat zijn ouders er even niet zijn.
Andrea is de naaister vaan het dorp. Ze heeft een goede naam, ze heeft smaak en ze beschikt over de mogelijkheid om mensen van mening te laten veranderen. Er komt bijvoorbeeld een keertje een vrouw naar Andrea om een kledingstuk te maken. Deze vrouw heeft een eigen idee maar als Andrea zegt dat het niet zou staan, beslist de vrouw met enig twijfel toch voor de keuze van Andrea.
Als jufvrouw Veegaete bij Andrea een kledingstuk komt maken, dan is Andrea helemaal vereerd. Ze behandelt haar dan ook goed. Kopjes thee, stukken taart en natuurlijk allemaal geserveerd door onze lieve Stella. Als de grootmoeder de maten van de jufvrouw gaat aftekenen dan is de ikfiguur nog in de kamer. Dat vind Andrea dan weer te vergaan. Dus de ikpersoon moet de kamer uit. Veegaete had er helemaal niks van gemerkt. (Veegeate is een heel belangrijk persoon, dat is merken door zinnen als: “Alleen het duurste is goed genoeg voor Jufvrouw Veegaete”).
Op een dag word de ikpersoon netjes aangekleed en goed ingepakt, want ze gaan
Cyriel bezoeken. Anna had geschreven dat Cyriel ziek was. Als ze in de onbekende plaats aankomen waar Cyriel woont, hebben ze nog wat tij over voor de tram komt. Ze gaan naar ‘Hotel – Restaurant – Brasserie’. Daar hebben Andrea en Henri elkaar ontmoet. Aangekomen bij de winkel van Cyriel en Anna. De winkel lag aan de rand van het plein tegenover het tramhok. “Papier en Schrijfgoed Haevermans”. Anna zag er vermoeid uit. Ze zei dat ze beter het ergste konden verwachten. Tijdens dat gesprek ging de ikfiguur met Wieland (de zoon van Anna en Cyriel) mee naar boven. Wieland toonde de ikfiguur foto’s die hij van zijn vader had gekregen. Hij ziet ook een foto van Marcel en de Uberschaffuhrer. Maar dan probeert Wieland de ikpersoon ineens te kussen. Anna roept Wieland om het fototoestel te zoeken. Wieland maakt een laatste foto van Cyriel, Andrea, Henri, Anna en de ikpersoon. Een week of zes later overlijdt Cyriel. Zijn foto word later toegevoegd aan de collectie. Daarna vind ‘de kleine ik’ een brief van Marcel. Als hij dit leest denk hij dat het over tomaten gaat. De jurk van jufvrouw Veegaete is klaar. Tegen het einde van juni gaan de ikpersoon naar het huis van Veegaete om de jurk te brengen. Als ze daar binnenkomen zit daar ze broer van Veegaete (meester Norbert, die later de leraar van de ikpersoon zal gaan worden).Hij zit als een zombie achter de tv te kijken naar de tour de france. De zus van Veegaete komt dit keer ook taart en thee brengen. Ze heet Louise. Dan komt nog het blonde, bleke, bijna transparante, 2 voortandmissende meisje binnen. Ze logeert bij Veegaete want haar ouders zijn op vakantie. Na een tijdje komt Norbert er toch maar bij zitten. De ikpersoon merkt op dat hij een vieze en ongegeneerde man is. Als Andrea en de ikpersoon vertrekken pakt Veegaete haar portemonnee en zegt tegen Andrea, dat ze de laatste schooldag iets met dieren gaan doen. Het dondert die avond, wat heel raar is voor de tijd van het jaar. In de klas worden hamsters, opgezette fretten, pauwveren en nog wat andere rare dingen meegenomen. De ikpersoon heeft de brief van Marcel meegenomen, want er staan een hele mooi adelaar op (die een spin vast heeft). Dan laat de ikpersoon het zien en Veegaete schrikt. Op dat moment komt de pastoor binnen en hij komt de kinderen een wijze les lezen. Veegeate geeft de brief aan Stella. Stella zegt tegen de ikpersoon dat hij tegen Andrea moet zeggen wat hij gedaan heeft. Dat doet hij dus. En het viel allemaal reuze mee. Hij mag de brief nu zelf houden en het lijkt wel of Andrea gehuild had. En dat had hij nog nooit gezien. Andrea verteld hem wat dingen. Dan leest hij de brief en hij begrijpt het nu wel allemaal. Marcel was voor de ‘fouten’ aan het vechten. En Veegaete gaf ‘Kulturabenden’ in het dorp! Nu hij dit allemaal weet heeft hij zijn doel bereikt. Het verhaal is nu letterlijk en figuurlijk afgesloten. Hij begraaft alle spullen van Marcel. Leeservaring: Onderwerp: het is in dit boekje niet echt duidelijk over welk onderwerp het gaat, maar volgens mij gaat het er over dat kinderen veel dingen anders zien dan dat ze eigenlijk zijn. Dit onderwerp vind ik wel grappig, want kinderen zien soms de vreemdste dingen die er helemaal niet zijn. Ik heb wel is nagedacht over dit onderwerp met name door de dingen die ik zelf kan herinneren van die tijd, door dit boekje ben ik niet anders over dit onderwerp gaan nadenken. Ik had niet verwacht dat het onderwerp zo uitgewerkt zou worden omdat ik van te voren niet wist wat het onderwerp van dit boekje zou zijn, dus ben ik ook niet verrast. Ik kan het niet eens zijn met de menig die uit dit boekje blijkt, want ik weet niet wat die mening is. Het onderwerp wordt niet goed uitgewerkt, want eerst wist ik amper wat het onderwerp was. Ik heb nog nooit een boek of film gezien met ditzelfde onderwerp. Gebeurtenissen: de belangrijkste gebeurtenis in dit boek is dat de ikpersoon de brief van marcel leest, want daar leeeft hij helemaal naar toe gedurende het hele boek. De nadruk ligt vooral op de gevoelens van de ikpersoon en dat klopt wel bij dit boek ook al vind ik er persoonlijk niks aan. Het verhaal bevat niet echt genoeg gebeurtenissen om te blijven boeien ik moest me er echt doorheen worstelen de gebeurtenissen vind ik niet echt vloeiend uit elkaar komen, soms dacht ik; wat nou weer? Dan wist ik helemaal niet wat er aan de hand was. De gebeurtenissen vind ik saai, niet boeiend, en het spreekt me absoluut niet aan. De gebeurtenis die het meest indruk op me maakte was toen Wieland de ikpersooon wilde gaan zoenen. Dit vond ik zo vreemd. Geen ene gebeurtenis heeft me aan het denken gezet, want ik vond dit boek niet zo boeiend om echt alles goed in me op te nemen. De gebeurtenissen spelen zich af in een rare sfeer, een sfeer die je ook voelt in een kerk of zoiets. Toch maken de gebeurtenissen hierdoor geen indruk op me, ook heb ik nog nooit iets meegemaakt wat op iets lijkt wat in dit boek voorkomt. De gebeurtenissen blijven absoluut niet van begin tot eind boeien. Personages: de hoofdpersoon is geen held op wie ik zou willen lijken, want volgens mij is het een beetje een mietje. Ook lijkt hij me een beetje een moeder kindje alleen dan niet bij zijn moeder maar bij zijn grootmoeder. Ik kan me niet goed in de personages verplaatsen onder andere doordat ze zo vreemd praten, ik kan daar echt niet tegen. De personages zijn niet zo beschreven dat ze voor me gaan leven. Het leken allemaal van die typetjes. Geen van de personages hebben eigenschappen die ik bewonder, ze hebben meer eigenschappen die ik verafschuw. De ideeën die de personages hebben vind ik een beetje vreemd, maar ook hierdoor heb ik me niet laten beïnvloeden. De personages reageren niet voorspelbaar, onder andere wanneer stella zegt dat ze niks over die brief zal zeggen en als de juffrouw de brief jat, zat ik even raar te kijken. Ik vind geen van de personages sympathiek, ik weet niet waarom maar dat vind ik gewoon zo. Je komt veel te weten van grootmoeder en van de ikpersoon. Zelf moet je bij iedereen wat invullen behalve bij degenen die ik net noemde. Bouw: De bouw is niet echt ingewikkeld, er zitten geen flashbacks in en ook niet echt sprongen in de tijd af en toe wel een klein sprongetje vooruit, maar dat was niet moeilijk. Het verhaal kwam veel te langzaam op gang, het eerste hoofdstuk moestik echt heel erg worstelen om er doorheen te komen. Het verhaal is niet spannend of boeiend, onder andere doordat er maar een verhaallijn in zit. De bouw past wel goed bij het onderwerp, alles gaat traag. Er wordt niet met de tijd gespeeld, daardoor bleef het tamelijk makkelijk. Het eind vind ik snel afgelopen, het hele verhaal duurt lang en dan opeens is het afgelopen. Je ziet de gebeurtenissen alleen door de ogen van de ikpersoon. Dat is uitstekend bij dit verhaal alhoewel ik daar persoonlijk geen zak aan vind. Taalgebruik: De tekst is lastig om te lezen, omdat er veel vlaamse woorden in voor komen die ik eigenlijk niet vaak snap. Eigenlijk vind ik dat er te veel gevoelens beschreven worden, er mag wel wat meer beschreven worden. Het taalgebruik vind ik wel bij de personages passen omdat het verhaal in vlaanderen afspeelt, praten de personages ook vlaams, das niet gek. De tekst bevatte geen beeldspraak of symbolische verwijzingen. Eigen mening: Ik vond dit geen leuk boek om te lezen, met name omdat er te veel Vlaamse moeilijke woorden inzitten en omdat het onderwerp me niet boeit.
Cyriel bezoeken. Anna had geschreven dat Cyriel ziek was. Als ze in de onbekende plaats aankomen waar Cyriel woont, hebben ze nog wat tij over voor de tram komt. Ze gaan naar ‘Hotel – Restaurant – Brasserie’. Daar hebben Andrea en Henri elkaar ontmoet. Aangekomen bij de winkel van Cyriel en Anna. De winkel lag aan de rand van het plein tegenover het tramhok. “Papier en Schrijfgoed Haevermans”. Anna zag er vermoeid uit. Ze zei dat ze beter het ergste konden verwachten. Tijdens dat gesprek ging de ikfiguur met Wieland (de zoon van Anna en Cyriel) mee naar boven. Wieland toonde de ikfiguur foto’s die hij van zijn vader had gekregen. Hij ziet ook een foto van Marcel en de Uberschaffuhrer. Maar dan probeert Wieland de ikpersoon ineens te kussen. Anna roept Wieland om het fototoestel te zoeken. Wieland maakt een laatste foto van Cyriel, Andrea, Henri, Anna en de ikpersoon. Een week of zes later overlijdt Cyriel. Zijn foto word later toegevoegd aan de collectie. Daarna vind ‘de kleine ik’ een brief van Marcel. Als hij dit leest denk hij dat het over tomaten gaat. De jurk van jufvrouw Veegaete is klaar. Tegen het einde van juni gaan de ikpersoon naar het huis van Veegaete om de jurk te brengen. Als ze daar binnenkomen zit daar ze broer van Veegaete (meester Norbert, die later de leraar van de ikpersoon zal gaan worden).Hij zit als een zombie achter de tv te kijken naar de tour de france. De zus van Veegaete komt dit keer ook taart en thee brengen. Ze heet Louise. Dan komt nog het blonde, bleke, bijna transparante, 2 voortandmissende meisje binnen. Ze logeert bij Veegaete want haar ouders zijn op vakantie. Na een tijdje komt Norbert er toch maar bij zitten. De ikpersoon merkt op dat hij een vieze en ongegeneerde man is. Als Andrea en de ikpersoon vertrekken pakt Veegaete haar portemonnee en zegt tegen Andrea, dat ze de laatste schooldag iets met dieren gaan doen. Het dondert die avond, wat heel raar is voor de tijd van het jaar. In de klas worden hamsters, opgezette fretten, pauwveren en nog wat andere rare dingen meegenomen. De ikpersoon heeft de brief van Marcel meegenomen, want er staan een hele mooi adelaar op (die een spin vast heeft). Dan laat de ikpersoon het zien en Veegaete schrikt. Op dat moment komt de pastoor binnen en hij komt de kinderen een wijze les lezen. Veegeate geeft de brief aan Stella. Stella zegt tegen de ikpersoon dat hij tegen Andrea moet zeggen wat hij gedaan heeft. Dat doet hij dus. En het viel allemaal reuze mee. Hij mag de brief nu zelf houden en het lijkt wel of Andrea gehuild had. En dat had hij nog nooit gezien. Andrea verteld hem wat dingen. Dan leest hij de brief en hij begrijpt het nu wel allemaal. Marcel was voor de ‘fouten’ aan het vechten. En Veegaete gaf ‘Kulturabenden’ in het dorp! Nu hij dit allemaal weet heeft hij zijn doel bereikt. Het verhaal is nu letterlijk en figuurlijk afgesloten. Hij begraaft alle spullen van Marcel. Leeservaring: Onderwerp: het is in dit boekje niet echt duidelijk over welk onderwerp het gaat, maar volgens mij gaat het er over dat kinderen veel dingen anders zien dan dat ze eigenlijk zijn. Dit onderwerp vind ik wel grappig, want kinderen zien soms de vreemdste dingen die er helemaal niet zijn. Ik heb wel is nagedacht over dit onderwerp met name door de dingen die ik zelf kan herinneren van die tijd, door dit boekje ben ik niet anders over dit onderwerp gaan nadenken. Ik had niet verwacht dat het onderwerp zo uitgewerkt zou worden omdat ik van te voren niet wist wat het onderwerp van dit boekje zou zijn, dus ben ik ook niet verrast. Ik kan het niet eens zijn met de menig die uit dit boekje blijkt, want ik weet niet wat die mening is. Het onderwerp wordt niet goed uitgewerkt, want eerst wist ik amper wat het onderwerp was. Ik heb nog nooit een boek of film gezien met ditzelfde onderwerp. Gebeurtenissen: de belangrijkste gebeurtenis in dit boek is dat de ikpersoon de brief van marcel leest, want daar leeeft hij helemaal naar toe gedurende het hele boek. De nadruk ligt vooral op de gevoelens van de ikpersoon en dat klopt wel bij dit boek ook al vind ik er persoonlijk niks aan. Het verhaal bevat niet echt genoeg gebeurtenissen om te blijven boeien ik moest me er echt doorheen worstelen de gebeurtenissen vind ik niet echt vloeiend uit elkaar komen, soms dacht ik; wat nou weer? Dan wist ik helemaal niet wat er aan de hand was. De gebeurtenissen vind ik saai, niet boeiend, en het spreekt me absoluut niet aan. De gebeurtenis die het meest indruk op me maakte was toen Wieland de ikpersooon wilde gaan zoenen. Dit vond ik zo vreemd. Geen ene gebeurtenis heeft me aan het denken gezet, want ik vond dit boek niet zo boeiend om echt alles goed in me op te nemen. De gebeurtenissen spelen zich af in een rare sfeer, een sfeer die je ook voelt in een kerk of zoiets. Toch maken de gebeurtenissen hierdoor geen indruk op me, ook heb ik nog nooit iets meegemaakt wat op iets lijkt wat in dit boek voorkomt. De gebeurtenissen blijven absoluut niet van begin tot eind boeien. Personages: de hoofdpersoon is geen held op wie ik zou willen lijken, want volgens mij is het een beetje een mietje. Ook lijkt hij me een beetje een moeder kindje alleen dan niet bij zijn moeder maar bij zijn grootmoeder. Ik kan me niet goed in de personages verplaatsen onder andere doordat ze zo vreemd praten, ik kan daar echt niet tegen. De personages zijn niet zo beschreven dat ze voor me gaan leven. Het leken allemaal van die typetjes. Geen van de personages hebben eigenschappen die ik bewonder, ze hebben meer eigenschappen die ik verafschuw. De ideeën die de personages hebben vind ik een beetje vreemd, maar ook hierdoor heb ik me niet laten beïnvloeden. De personages reageren niet voorspelbaar, onder andere wanneer stella zegt dat ze niks over die brief zal zeggen en als de juffrouw de brief jat, zat ik even raar te kijken. Ik vind geen van de personages sympathiek, ik weet niet waarom maar dat vind ik gewoon zo. Je komt veel te weten van grootmoeder en van de ikpersoon. Zelf moet je bij iedereen wat invullen behalve bij degenen die ik net noemde. Bouw: De bouw is niet echt ingewikkeld, er zitten geen flashbacks in en ook niet echt sprongen in de tijd af en toe wel een klein sprongetje vooruit, maar dat was niet moeilijk. Het verhaal kwam veel te langzaam op gang, het eerste hoofdstuk moestik echt heel erg worstelen om er doorheen te komen. Het verhaal is niet spannend of boeiend, onder andere doordat er maar een verhaallijn in zit. De bouw past wel goed bij het onderwerp, alles gaat traag. Er wordt niet met de tijd gespeeld, daardoor bleef het tamelijk makkelijk. Het eind vind ik snel afgelopen, het hele verhaal duurt lang en dan opeens is het afgelopen. Je ziet de gebeurtenissen alleen door de ogen van de ikpersoon. Dat is uitstekend bij dit verhaal alhoewel ik daar persoonlijk geen zak aan vind. Taalgebruik: De tekst is lastig om te lezen, omdat er veel vlaamse woorden in voor komen die ik eigenlijk niet vaak snap. Eigenlijk vind ik dat er te veel gevoelens beschreven worden, er mag wel wat meer beschreven worden. Het taalgebruik vind ik wel bij de personages passen omdat het verhaal in vlaanderen afspeelt, praten de personages ook vlaams, das niet gek. De tekst bevatte geen beeldspraak of symbolische verwijzingen. Eigen mening: Ik vond dit geen leuk boek om te lezen, met name omdat er te veel Vlaamse moeilijke woorden inzitten en omdat het onderwerp me niet boeit.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden