Män som hatar kvinnor

Toch liever eerst het boek dan de film en niets andersom.

Het is vanzelfsprekend dat er in een boek van zeshonderd pagina’s meer details voorkomen dan in een film, maar het viel wel op dat er meestal uitgebreid verteld werd over een totaal nutteloos onderwerp. Het is al langer bekend dat ik niet veel boeken lees, maar als ik er één lees, wil ik dat het goed is. Dat was niet het geval met Mannen die vrouwen haten. Er werd vaak in geuren en kleuren uitgeweid over details, maar er werd nadien niets mee gedaan. Dat is spijtig, want op zich is de verhaallijn bijzonder interessant. Daarom vind ik de film beter dan het boek, omdat er in de film alleen de hoofdzaken geïllustreerd worden. Ik vind het wel spijtig dat sommige gebeurtenissen helemaal verschillend uitgewerkt zijn. Het was ook een shock om de ontknoping te lezen, maar ze was wel spannender. In de film duurt het twee minuten om de hele clou van het verhaal uit te leggen terwijl in het boek het wel een paar hoofdstukjes duurt.

Wat niet teleurstellend was, is dat de kenmerken van de personages vrijwel op dezelfde manier zijn uitgewerkt in het boek als in de film. Lisbeth werd in de film gekarakteriseerd als een meisje dat uit de maatschappij verstoten was. Mikael is de vage persoon die totaal geen echte liefde ervaart in zijn leven. Gelukkig heeft de regisseur David Fincher er niet voor gezorgd dat de mensen aangesproken werden met hun achternaam zoals in het boek. Dat zou absurd zijn. Wel zijn er verrassend genoeg enkele belangrijke elementen die ik in het boek wel gelezen heb, maar niet in de film heb gezien. De manier waarop Mikael aan bepaalde informatie komt bijvoorbeeld. Er wordt ook nergens in de film vermeld dat de oude man die Lisbeth verzorgt haar oude advocaat en voogd is. Ik vindt persoonlijk dat daar wat meer aandacht aan besteed mocht worden.

Omdat het begin van het boek zo uitgebreid is, zal het waarschijnlijk moeilijk zijn voor mensen die de film niet gezien hebben om het verhaal te volgen. Je wordt overladen met details . Er zijn ook zoveel verschillende verhaallijnen gestart dat het voor mij moeilijk was om het allemaal te begrijpen.

Ik vond dat het ondanks alles nog meeviel om het boek te lezen. De opbouw was hetzelfde en er waren algemene overeenkomsten met de verfilming.

Voortaan wil ik eerst het boek lezen en dan de film bekijken. Een van de redenen daartoe is omdat ik dan eerst de uitgebreidste versie van het verhaal te weten kom. De film is de samenvatting van het boek. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik meer van het boek zou genoten hebben als ik de film nog niet gezien zou hebben.

Ik geniet meer van een film dan van een boek maar enkele uitzonderingen, zoals dit, zijn wel de tijd en moeite waard. Ik was aangenaam verrast dat ik het boek echt leuk vond. Toch was de film beter, het was niet zo gecompliceerd uitgewerkt als het boek.

Vele vrienden hebben mij al eerder verteld dat de verfilming van een boek dat ze gelezen hebben meestal zodanig afwijkt van het originele dat de film waardeloos is. Zo erg was het niet met Mannen die vrouwen haten, gelukkig.

Mijn mening

Het verhaal wordt vertelt vanuit een auctoriaal vertelstandpunt, in het begin zijn de verhaallijnen gescheiden, naarmate het einde komen deze bij elkaar en scheiden deze weer. Dit vond ik persoonlijk heel interessant omdat je zo een afwisseling hebt tussen de personages tijdens het lezen. Doordat de hoofdpersonages heel verschillende mensen zijn, en een totaal ander denkbeeld hebben is het 560 pagina’s lange boek niet langdradig. In tegendeel, je ontdekt steeds meer details en pelt door de verschillende lagen van de toch wel vrij complexe karakters. 

Doorgaans zit er in het boek vrij veel geweld dat uiterst nauwkeurig beschreven is. En dit geweld komt niet alleen van de mannelijke kant, ook Liesbeth is geen katje om zonder handen vast te pakken. In de details herken je de journalist in Stieg Larsson. Het hele verhaal werkt naar de climax toe. Het onmogelijke raadsel dat uiteindelijk toch wordt opgelost, de morele kwesties,… Persoonlijk vind ik het geweldig dat geen enkele vraag onopgelost blijft. Larsson rond zijn verhaal mooi af, ook al volgen er nog twee boeken. De lezer wordt dus beloond voor zijn geduld.