Opdracht 1:
A. Beschrijf 2 personages uit het boek uitgebreid. Licht toe of het karakters of types zijn. Het gaat om de uitleg!
Malika is van Marokkaanse afkomst en bijna 13 jaar. Ze is de hoofdpersoon, ze zit in groep 8. Ze wil geen hoofddoek dragen maar dat moet wel van haar vader, ze mag ook geen make-up op. Haar beste vriendinnen zijn Hajar en Liza. Ze heeft een zus: Yasmin(bijnaam: Yassie) van 19 jaar en een broer: Said van 16 jaar.
Yasmin is de zus van Malika. Ze is een journaliste, ze draagt vanaf haar 10e een hoofddoek. Ze gaat op kamers wonen samen met een vriendin van haar. Haar vader(Baba) wilde dat eerst niet maar haar moeder(Yema) kon hem toch overhalen. Ze vindt Wouter (een jongerenwerker) erg leuk. Hij woont in dezelfde flat als de familie. Yasmin kijkt altijd met Malika het programma ‘als de wind draait naar het oosten’ dat gaat over Marokkaanse jeugd in Nederland.
Het zijn allebei karakters omdat de eigenschappen van hun karakter uitgebreid worden beschreven. Malika weet precies wat ze wil, ze is heel zorgzaam voor haar familie en ze is slim. Yasmin houdt zich als enige van de kinderen aan de cultuur van hun familie.
B. Beschrijf de onderlinge verhoudingen tussen de personages. Beschrijf alleen de belangrijkste relaties.
Said & Malika is de broer van Malika, Said verveelde zich en ontmoette lange Willem, iedereen was bang voor hem, ’s avonds moest hij mee op pad. Willem en de oudere jongens braken in bij dure huizen en hij moest op wacht staan, hij kwam in aanraking met de politie. Lange Willem zit nog steeds vast. Said heeft spijt dat hij niet meer kwam opdagen bij de band, daardoor is hij uit de band gezet. Malika zoekt contact met Habib, de bandleider omdat ze wil dat hij weer in de band gaat spelen want hij kan heel goed op de darbouka (dat is een trommel) spelen. Hij is dan van de straat af dus dan komt hij niet zo snel in contact met een bende zoals de club van lange Willem.
Wouter, Oma en Yasmin: Wouter woont boven hen in de flat, hij is jongerenwerker en helpt Oma bij een project dat heet ‘Al-Amal’. Het is een project waarbij ze jongeren laten sporten in plaats van dat ze op straat hangen en de verkeerde kant op gaan. Yasmin en Wouter vinden elkaar heel leuk. Yasmin denkt dat het nooit wat gaat worden met een Nederlandse jongen, maar toch blijven ze elkaar zien.
Opdracht 2:
Waar heb je je het meest over verwonderd in deze roman en waarom?
Geef een kort citaat van dat fragment en leg uit in minimaal 50 woorden waarom jij verbaasd was over dit stukje.
Het citaat:‘‘ Haar vader was ineens veel strenger. Zomaar aan tafel zei hij: ‘Het wordt tijd dat je de hoofddoek gaat dragen, Malika’ ‘Maar Yema heeft gezegd dat ik hem pas hoef te dragen als ik dat zelf wil’ ‘Wie is hier de baas? Yasmin haal een hoofddoek voor je zus.’ Ze wierp een blik op haar zus, maar wist dat ze moest gehoorzamen. Het bleef stil in de kamer. Baba stond op. ‘Als ik terugkom van de moskee, draag je een hoofddoek, Malika.’ De deur viel met een klap in het slot. Yasmin kwam terug met een lila doek. ‘ Ik wil het niet,’ gilde Malika. ‘ Dat past niet bij mij. Yema u hebt gezegd dat ik zelf mocht kiezen. Het is niet eerlijk.’’
Haar moeder heeft gezegd dat ze alleen een hoofddoek moest dragen als ze het wil, maar haar vader vindt omdat ze nu 13 is en naar de middelbare school gaat dat ze nu al een hoofddoek moet gaan dragen. Hij wil de traditie in ere houden. Ik vind het eigenlijk wel zielig voor haar want haar moeder denkt er anders over dan haar vader, Haar vader is de baas in huis dus ze moet wel een hoofddoek gaan dragen, ze moet gehoorzamen. Ze moet iets dragen wat ze absoluut niet wil, dat lijkt mij heel erg. Er is ook geen discussie over mogelijk.
Opdracht 3:
Zoek in krant/tijdschrift/ op internet een artikel over een onderwerp waarover ook in je leesboek wordt geschreven. Voeg dit artikel toe en vermeld de bron duidelijk. Beschrijf vervolgens in minimaal 100 worden het verschil tussen de manier waarop dat onderwerp in fictie (je leesboek) en in non-fictie (je artikel) wordt beschreven.
Straatjochies op kookcursus
Veel Marokkaanse moeders voelen zich gevangenen tussen twee culturen.
Het probleem is juist dat ze te weinig Marokkaans zijn
En waarom wordt alles nog lastiger als ze met die derde - de straatcultuur - te maken krijgen?
Ze verontschuldigt zich voor het kabaal van de jongens. Grote mond, klein hartje. Het lijkt misschien op adhd, maar het is onzekerheid, stoerdoenerij, mannetjesgedrag. Vroegrijpe hormonen die door de kelen naar buiten gieren.
Al-Amal is Arabisch voor ’hoop’. De hoop dat de positie van de Marokkaanse vrouw in de Nederlandse samenleving verbetert. Doorgaans richt de in 2000 opgerichte stichting zich dus alleen op vrouwen, ’de motoren van de gezinnen’. Goedwillende motoren van minder goed geoliede gezinnen.
Bij de jongens (8 tot 12 jaar) wordt sport en spel gebruikt om normen en waarden bij te brengen. Hoe ga je om met teleurstelling? Hoe zeg je ’nee’ als vriendjes een fiets willen stelen?
Binnenkort staan ze samen met hun moeders in de keuken om gezamenlijk te koken. Vandaag doen ze in het honk van speeltuin De Gagel in het Utrechtse Overvecht vast wat vingeroefeningen. Ze gaan Marokkaanse pannenkoeken maken voor buurtbewoners in het bejaardenhuis. „Om de kloof tussen klierige Marokkaanse jongens en Nederlandse ouderen te verkleinen.”
De huisregels van de speeltuin liggen op tafel: 1. niet vechten, 2. respect voor de juf, 3. netjes omgaan met spullen, 4. stil zijn als de ander praat, 5. aardig zijn voor de ander, 6. gewoon doen, dan ben je cool.
Het abc van deze cursus is abracadabra voor deze jongens. En wie heeft er tijd om de huisregels te lezen als je kunt rennen en ravotten, kunt gooien en smijten?
„Binnenshuis kunnen de ouders corrigeren”, vervolgt Chanaat. „In tachtig procent van de gevallen luisteren Marokkaanse kinderen naar hun ouders. Thuis zoeken ze de grenzen niet op. Anders wordt daar de sfeer niet leuker en daar hebben ze dan zichzelf mee. Maar buitenshuis hebben ze het idee dat de samenleving grenzenloos is. Ze kijken hoever ze kunnen gaan bij de buurman of de meester. Ze kicken op de afkeurende reacties.”
Zelfs die jochies van de kookcursus. Ze halen hun schouders op als ze bestraffend worden toegesproken. Toch krijgt Chanaat ze, als ze genoeg hebben gedold, in de keuken. Boven de pan. En dan ontdooien ze als ze complimentjes krijgen. „Als je altijd met de nek wordt aangekeken, ga je je vanzelf anders gedragen”, verklaart Chanaat.
Ze zijn nog erger dan hun oudere broertjes, verzuchtten jongerenwerkers en wijkagenten. Er valt geen land met ze te bezeilen, ze zijn niet aanspreekbaar.
„De sociale controle is weg”, zegt Chanaat. „Al twintig jaar. We willen nu ineens allemaal terug naar die goeie ouwe tijd, maar die komt niet zomaar ineens terug. Ik zou het ook niet accepteren als de buurman ineens weer denkt mijn dochter te moeten corrigeren. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind het prima als we elkaar weer een beetje in de gaten gaan houden en elkaar aanspreken als er ergernisjes zijn. Ik wil mijn vijfjarige dochter daar nu best aan laten wennen. Als ze dan tien jaar is, is het weer heel gewoon.”
Ook Marokkaanse moeders willen het beste voor hun kinderen, zegt ze. „De moeders die hier komen, willen iets leren. Die zien ook dat het niet altijd even goed gaat met hun kinderen. Die horen ook dat iedereen zich zorgen maakt over overlast gevende kinderen.”
Maar de moeders weten niet wat ze fout doen. Ze twijfelen verschrikkelijk en zien soms geen uitweg. Ze wijten het aan het feit dat de Nederlandse cultuur zo ver van hun cultuur en religie staat. Chanaat: „Maar dát is het grootste misverstand. De islamitische opvoeding staat namelijk heel dichtbij de normen en waarden hier in het westen.”
„Families worden heen en weer geslingerd tussen islamitische opvoeding en hun Marokkaanse cultuur die niet zo goed aansluit op de Nederlandse samenleving. Ouders hebben het idee dat iedereen over hun schouders meekijkt, ze hebben last van de groepsdruk en de controle. Er heerst dat idee dat je de eer moet hooghouden, dat je de rest van de familie niet te schande moet maken.”
„Volgens de islamitische cultuur moet je je eigen lasten dragen, is Allah de enige die controleert. Volgens de islam moet je goed voor je buurman zijn: ook als hij Nederlands of joods is. Het individu staat centraal: je moet kennis opzoeken, je ontwikkelen, zelfstandig worden. In Marokkaanse huishoudens worden religie en cultuur vermengd. En dat leidt tot één en al verwarring.”
„Bij ons is de islam soms een invalshoek. Als je van ouders hoort dat hun dochter niet mag studeren, kun je aangeven dat volgens onze godsdienst alle mensen, ook vrouwen dus, verplicht zijn kennis te zoeken. Het is jammer dat de meeste imams, met hun kennis en status, dit soort opvoedadviezen niet geven.”
Jeugdarts Ben Rensen is al bijna dertig jaar werkzaam in Utrechtse probleemwijken en heeft al heel wat projecten voorbij zien komen. „Het goede van Al-Amal is, dat het vanuit de doelgroep zelf komt, dat het geworteld is in de wijk, dat ouders erbij betrokken worden en dat het past binnen het netwerk en de cultuur. Samen dingen doen, in plaats van alleen maar praten.” Rensen zegt dat voor een succesvol project wederzijds vertrouwen nodig is.
Dit artikel komt uit de krant Trouw, 18 juli 2008
Mijn leesboek is non-fictie want de dingen die erin gebeuren , gebeuren volgens mij ook in het echte leven. Ook het project Al-Amal (hoop in het Arabisch) bestaat echt: http://www.al-amal.nl/ . Hier doen ze projecten voor jongeren maar ook voor Marokkaanse moeders. In het artikel staat ook hoe moeilijk het is om in twee culturen te leven(de Marokkaanse en de Nederlandse) net als in het boek. Said is in het boek ook een probleemjongere, maar gelukkig ziet hij het zelf in en lukt het hem om weer op het goede pad te komen.
Opdracht 5:
Wat is je mening over het boek? Geef in elk geval antwoord op de onderstaande vragen:
1: Wat vond je leuk om te lezen?
2: Wat vond je minder leuk?
3: Wat zou je willen veranderen aan het boek?
4: Welke personages spraken je het meeste aan en waarom?
5: Vind je het boek een aanrader? Waarom wel / niet?
Geef niet alleen antwoord op de vragen, maar maak een soort verhaaltje van je mening.
Ik vond het stukje dat ging over Malika en Said leuk om te lezen. Malika ging voor Said regelen dat hij auditie mocht doen voor de band waar hij was uitgezet. Ik vond het leuk om te lezen dat zij zo zorgzaam is voor haar broer en dat ze het gewoon durft om contact te zoeken met de bandleider. Het lukt haar om Said weer in de band te krijgen dus zij hoeft zich nu geen zorgen meer over haar broer te maken. Ik vond het minder leuk om te lezen dat meisjes in Marokkaanse gezinnen niet zelf mogen kiezen of ze make-up willen dragen en worden verplicht om een hoofddoek te dragen. De Marokkaanse vaders zijn erg streng en willen de Marokkaanse gewoontes in ere houden. Ik zou willen dat het verhaal wat langer duurde zodat ik meer te weten kom over het project ‘Al-Amal’, of het een succes wordt of niet. En de relatie tussen Wouter en Yasmin, of het goed kan gaan tussen een Nederlandse jongen en een Marokkaans meisje.
Het personage van Malika spreekt mij het meeste aan omdat ze van mijn leeftijd is en ik me een beetje kan indenken hoe moeilijk het soms voor haar moet zijn.
Ik vind het boek een aanrader want door dit boek leer je over de Marokkaanse cultuur en ook over hoe moeilijk het is om tussen twee culturen je draai te vinden. Als Marokkaans meisje geboren in Nederland is het moeilijk om volgens de Marokkaanse gewoontes te leven want in Nederland is alles anders en minder streng dan in Marokko.
A. Beschrijf 2 personages uit het boek uitgebreid. Licht toe of het karakters of types zijn. Het gaat om de uitleg!
Malika is van Marokkaanse afkomst en bijna 13 jaar. Ze is de hoofdpersoon, ze zit in groep 8. Ze wil geen hoofddoek dragen maar dat moet wel van haar vader, ze mag ook geen make-up op. Haar beste vriendinnen zijn Hajar en Liza. Ze heeft een zus: Yasmin(bijnaam: Yassie) van 19 jaar en een broer: Said van 16 jaar.
Yasmin is de zus van Malika. Ze is een journaliste, ze draagt vanaf haar 10e een hoofddoek. Ze gaat op kamers wonen samen met een vriendin van haar. Haar vader(Baba) wilde dat eerst niet maar haar moeder(Yema) kon hem toch overhalen. Ze vindt Wouter (een jongerenwerker) erg leuk. Hij woont in dezelfde flat als de familie. Yasmin kijkt altijd met Malika het programma ‘als de wind draait naar het oosten’ dat gaat over Marokkaanse jeugd in Nederland.
B. Beschrijf de onderlinge verhoudingen tussen de personages. Beschrijf alleen de belangrijkste relaties.
Said & Malika is de broer van Malika, Said verveelde zich en ontmoette lange Willem, iedereen was bang voor hem, ’s avonds moest hij mee op pad. Willem en de oudere jongens braken in bij dure huizen en hij moest op wacht staan, hij kwam in aanraking met de politie. Lange Willem zit nog steeds vast. Said heeft spijt dat hij niet meer kwam opdagen bij de band, daardoor is hij uit de band gezet. Malika zoekt contact met Habib, de bandleider omdat ze wil dat hij weer in de band gaat spelen want hij kan heel goed op de darbouka (dat is een trommel) spelen. Hij is dan van de straat af dus dan komt hij niet zo snel in contact met een bende zoals de club van lange Willem.
Wouter, Oma en Yasmin: Wouter woont boven hen in de flat, hij is jongerenwerker en helpt Oma bij een project dat heet ‘Al-Amal’. Het is een project waarbij ze jongeren laten sporten in plaats van dat ze op straat hangen en de verkeerde kant op gaan. Yasmin en Wouter vinden elkaar heel leuk. Yasmin denkt dat het nooit wat gaat worden met een Nederlandse jongen, maar toch blijven ze elkaar zien.
Opdracht 2:
Waar heb je je het meest over verwonderd in deze roman en waarom?
Geef een kort citaat van dat fragment en leg uit in minimaal 50 woorden waarom jij verbaasd was over dit stukje.
Het citaat:‘‘ Haar vader was ineens veel strenger. Zomaar aan tafel zei hij: ‘Het wordt tijd dat je de hoofddoek gaat dragen, Malika’ ‘Maar Yema heeft gezegd dat ik hem pas hoef te dragen als ik dat zelf wil’ ‘Wie is hier de baas? Yasmin haal een hoofddoek voor je zus.’ Ze wierp een blik op haar zus, maar wist dat ze moest gehoorzamen. Het bleef stil in de kamer. Baba stond op. ‘Als ik terugkom van de moskee, draag je een hoofddoek, Malika.’ De deur viel met een klap in het slot. Yasmin kwam terug met een lila doek. ‘ Ik wil het niet,’ gilde Malika. ‘ Dat past niet bij mij. Yema u hebt gezegd dat ik zelf mocht kiezen. Het is niet eerlijk.’’
Haar moeder heeft gezegd dat ze alleen een hoofddoek moest dragen als ze het wil, maar haar vader vindt omdat ze nu 13 is en naar de middelbare school gaat dat ze nu al een hoofddoek moet gaan dragen. Hij wil de traditie in ere houden. Ik vind het eigenlijk wel zielig voor haar want haar moeder denkt er anders over dan haar vader, Haar vader is de baas in huis dus ze moet wel een hoofddoek gaan dragen, ze moet gehoorzamen. Ze moet iets dragen wat ze absoluut niet wil, dat lijkt mij heel erg. Er is ook geen discussie over mogelijk.
Opdracht 3:
Zoek in krant/tijdschrift/ op internet een artikel over een onderwerp waarover ook in je leesboek wordt geschreven. Voeg dit artikel toe en vermeld de bron duidelijk. Beschrijf vervolgens in minimaal 100 worden het verschil tussen de manier waarop dat onderwerp in fictie (je leesboek) en in non-fictie (je artikel) wordt beschreven.
Straatjochies op kookcursus
Veel Marokkaanse moeders voelen zich gevangenen tussen twee culturen.
Het probleem is juist dat ze te weinig Marokkaans zijn
Ze verontschuldigt zich voor het kabaal van de jongens. Grote mond, klein hartje. Het lijkt misschien op adhd, maar het is onzekerheid, stoerdoenerij, mannetjesgedrag. Vroegrijpe hormonen die door de kelen naar buiten gieren.
Al-Amal is Arabisch voor ’hoop’. De hoop dat de positie van de Marokkaanse vrouw in de Nederlandse samenleving verbetert. Doorgaans richt de in 2000 opgerichte stichting zich dus alleen op vrouwen, ’de motoren van de gezinnen’. Goedwillende motoren van minder goed geoliede gezinnen.
Bij de jongens (8 tot 12 jaar) wordt sport en spel gebruikt om normen en waarden bij te brengen. Hoe ga je om met teleurstelling? Hoe zeg je ’nee’ als vriendjes een fiets willen stelen?
Binnenkort staan ze samen met hun moeders in de keuken om gezamenlijk te koken. Vandaag doen ze in het honk van speeltuin De Gagel in het Utrechtse Overvecht vast wat vingeroefeningen. Ze gaan Marokkaanse pannenkoeken maken voor buurtbewoners in het bejaardenhuis. „Om de kloof tussen klierige Marokkaanse jongens en Nederlandse ouderen te verkleinen.”
De huisregels van de speeltuin liggen op tafel: 1. niet vechten, 2. respect voor de juf, 3. netjes omgaan met spullen, 4. stil zijn als de ander praat, 5. aardig zijn voor de ander, 6. gewoon doen, dan ben je cool.
Het abc van deze cursus is abracadabra voor deze jongens. En wie heeft er tijd om de huisregels te lezen als je kunt rennen en ravotten, kunt gooien en smijten?
„Binnenshuis kunnen de ouders corrigeren”, vervolgt Chanaat. „In tachtig procent van de gevallen luisteren Marokkaanse kinderen naar hun ouders. Thuis zoeken ze de grenzen niet op. Anders wordt daar de sfeer niet leuker en daar hebben ze dan zichzelf mee. Maar buitenshuis hebben ze het idee dat de samenleving grenzenloos is. Ze kijken hoever ze kunnen gaan bij de buurman of de meester. Ze kicken op de afkeurende reacties.”
Zelfs die jochies van de kookcursus. Ze halen hun schouders op als ze bestraffend worden toegesproken. Toch krijgt Chanaat ze, als ze genoeg hebben gedold, in de keuken. Boven de pan. En dan ontdooien ze als ze complimentjes krijgen. „Als je altijd met de nek wordt aangekeken, ga je je vanzelf anders gedragen”, verklaart Chanaat.
„De sociale controle is weg”, zegt Chanaat. „Al twintig jaar. We willen nu ineens allemaal terug naar die goeie ouwe tijd, maar die komt niet zomaar ineens terug. Ik zou het ook niet accepteren als de buurman ineens weer denkt mijn dochter te moeten corrigeren. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind het prima als we elkaar weer een beetje in de gaten gaan houden en elkaar aanspreken als er ergernisjes zijn. Ik wil mijn vijfjarige dochter daar nu best aan laten wennen. Als ze dan tien jaar is, is het weer heel gewoon.”
Ook Marokkaanse moeders willen het beste voor hun kinderen, zegt ze. „De moeders die hier komen, willen iets leren. Die zien ook dat het niet altijd even goed gaat met hun kinderen. Die horen ook dat iedereen zich zorgen maakt over overlast gevende kinderen.”
Maar de moeders weten niet wat ze fout doen. Ze twijfelen verschrikkelijk en zien soms geen uitweg. Ze wijten het aan het feit dat de Nederlandse cultuur zo ver van hun cultuur en religie staat. Chanaat: „Maar dát is het grootste misverstand. De islamitische opvoeding staat namelijk heel dichtbij de normen en waarden hier in het westen.”
„Families worden heen en weer geslingerd tussen islamitische opvoeding en hun Marokkaanse cultuur die niet zo goed aansluit op de Nederlandse samenleving. Ouders hebben het idee dat iedereen over hun schouders meekijkt, ze hebben last van de groepsdruk en de controle. Er heerst dat idee dat je de eer moet hooghouden, dat je de rest van de familie niet te schande moet maken.”
„Volgens de islamitische cultuur moet je je eigen lasten dragen, is Allah de enige die controleert. Volgens de islam moet je goed voor je buurman zijn: ook als hij Nederlands of joods is. Het individu staat centraal: je moet kennis opzoeken, je ontwikkelen, zelfstandig worden. In Marokkaanse huishoudens worden religie en cultuur vermengd. En dat leidt tot één en al verwarring.”
„Bij ons is de islam soms een invalshoek. Als je van ouders hoort dat hun dochter niet mag studeren, kun je aangeven dat volgens onze godsdienst alle mensen, ook vrouwen dus, verplicht zijn kennis te zoeken. Het is jammer dat de meeste imams, met hun kennis en status, dit soort opvoedadviezen niet geven.”
Jeugdarts Ben Rensen is al bijna dertig jaar werkzaam in Utrechtse probleemwijken en heeft al heel wat projecten voorbij zien komen. „Het goede van Al-Amal is, dat het vanuit de doelgroep zelf komt, dat het geworteld is in de wijk, dat ouders erbij betrokken worden en dat het past binnen het netwerk en de cultuur. Samen dingen doen, in plaats van alleen maar praten.” Rensen zegt dat voor een succesvol project wederzijds vertrouwen nodig is.
Dit artikel komt uit de krant Trouw, 18 juli 2008
Opdracht 5:
Wat is je mening over het boek? Geef in elk geval antwoord op de onderstaande vragen:
1: Wat vond je leuk om te lezen?
2: Wat vond je minder leuk?
3: Wat zou je willen veranderen aan het boek?
4: Welke personages spraken je het meeste aan en waarom?
5: Vind je het boek een aanrader? Waarom wel / niet?
Geef niet alleen antwoord op de vragen, maar maak een soort verhaaltje van je mening.
Ik vond het stukje dat ging over Malika en Said leuk om te lezen. Malika ging voor Said regelen dat hij auditie mocht doen voor de band waar hij was uitgezet. Ik vond het leuk om te lezen dat zij zo zorgzaam is voor haar broer en dat ze het gewoon durft om contact te zoeken met de bandleider. Het lukt haar om Said weer in de band te krijgen dus zij hoeft zich nu geen zorgen meer over haar broer te maken. Ik vond het minder leuk om te lezen dat meisjes in Marokkaanse gezinnen niet zelf mogen kiezen of ze make-up willen dragen en worden verplicht om een hoofddoek te dragen. De Marokkaanse vaders zijn erg streng en willen de Marokkaanse gewoontes in ere houden. Ik zou willen dat het verhaal wat langer duurde zodat ik meer te weten kom over het project ‘Al-Amal’, of het een succes wordt of niet. En de relatie tussen Wouter en Yasmin, of het goed kan gaan tussen een Nederlandse jongen en een Marokkaans meisje.
Het personage van Malika spreekt mij het meeste aan omdat ze van mijn leeftijd is en ik me een beetje kan indenken hoe moeilijk het soms voor haar moet zijn.
Ik vind het boek een aanrader want door dit boek leer je over de Marokkaanse cultuur en ook over hoe moeilijk het is om tussen twee culturen je draai te vinden. Als Marokkaans meisje geboren in Nederland is het moeilijk om volgens de Marokkaanse gewoontes te leven want in Nederland is alles anders en minder streng dan in Marokko.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden