Er is best wel wat spanning in het boek. dit komt omdat je gelijk in het verhaal wordt gegooid en het verhaal zo ongeveer volledig uit flashbacks naar Zonnes jeugd bestaat. Ik vraag me de hele tijd af hoe het zal eindigen, omdat dat dus niet in één keer voorgeschoteld wordt.

1. Fictiegehalte:

Het boek is niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal (dit vertelt de schrijver), maar het werkelijkheidsgehalte is heel hoog. Seksueel misbruik binnen de familie komt vaak voor. Ook het feit dat Zonne bekend wordt met zingen middels een talentenjacht is heel reëel, dat gebeurt vaak met grote artiesten. Het boek had dus wel werkelijk gebeurd kunnen zijn. Op internet wordt de vergelijking getrokken tussen dit boek en het leven van artieste Karin Bloemen.

1. Samenhang:

Ik vond het boek niet heel erg samenhangend. Dit komt omdat er de hele tijd flashbacks zijn en er geswitcht wordt tussen de Zonne van het heden, Weijntje, en de opkomst van Zonne (dus de persoon tussen Weijntje en de oudere Zonne in). Dat maakt het soms moeilijk om precies het verhaal te volgen en de chronologie te snappen.

1. Verhaallijnen:

Het boek heeft 2 verhaallijnen. De eerste is de Zonne van het heden die probeert in een rechtszaak de voogdij over haar nichtje te krijgen. De andere verhaallijn is Weijntje/Zonnes opkomst. Deze verhaallijn vertelt Zonnes verleden over het misbruik dat haar voor het leven getekend heeft, en over hoe zij aan haar succes is gekomen als zangeres.

1. Hoofdpersoon:

De hoofdpersoon in het boek is Zonne. Ze is geboren als Weijnanda, afgekort Weijntje.  Ze groeit op bij haar moeder, zusjes en stiefvader Sijmen. Sijmen misbruikt haar, Weijntje is bang voor hem en heeft weinig zelfvertrouwen. Ze laat het misbruik toe, eerst omdat ze niet weet wat haar overkomt, dan omdat Sijmen haar chanteert (als het uitkomt, wordt het gezin uit elkaar gehaald) en later om haar zusje Isa te beschermen. Zonne kan goed zingen en de koor dirigente haalt haar over mee te doen aan een wedstrijd. Vlak voor die wedstrijd neemt ze afstand van Weijntje door de naam Zonne aan te nemen. Vermoedelijk komt deze naam van haar echte vader, die heette Solomon van Sol. Hiermee neemt ze afstand van Weijntje, Zonne is geboren. Het is niet echt duidelijk wat Zonnes doel is als ze nog jong is. het doel van de oude Zonne is om de rechtszaak te winnen en de voogdij te krijgen over Lotte, haar nichtje, om haar uit handen te houden van Sijmen. Ze besluit hier koste wat het kost voor te gaan, ook als haar relatie met Sander daarvoor uit gaat. Zonne overwint Sijmen uiteindelijk en bloeit op op het toneel, waar ze zich veilig voelt. ze wordt een bekende theaterpersoonlijkheid en ze spreekt de pers ook graag toe. Zonne blijkt dus een sterke vrouw te zijn geworden, ondanks haar jeugd.

1. Belangrijkste bijpersonages:

Sijmen: Sijmen is Zonnes stiefvader, hij is fotograaf van beroep. Hij is psychisch gestoord. Hij misbruikt zijn stiefdochters en chanteert niet alleen zijn gezin, maar ook buurtgenoten. Hij lijkt aardig naar de buitenwereld (dat is ook waarom Zonnes moeder op hem is gevallen en haar vriendinnen Sijmen erg aantrekkelijk vinden), maar blijkt dus helemaal niet zo leuk te zijn.

Zonnes moeder: Zonnes moeder valt voor Sijmens charmes nadat ze haar man, de biologische vader van Zonne en haar zussen, de deur uit heeft gezet wegens een affaire. Sijmen weet haar helemaal in te palmen maar krijgt steeds meer macht over haar. Ze moet ook met andere mannen naar bed van hem. Uiteindelijk zet ze hem wel het huis uit als het heel duidelijk is dat hij Zonne misbruikt, maar daar gaan jaren van misbruik aan vooraf. Later voelt ze zich schuldig over wat er is gebeurt.

Juffrouw Verbeet: is de koordirigente van Zonne. Zij ziet Zonnes talent en moedigt haar aan om mee te doen aan een wedstrijd en aan een tv show. Verbeet is een helper, ze zegt zelf Zonne te willen helpen omdat zij niet zo’n iemand had toen ze jong was. Ze wil zo graag dat Zonne mee doet aan de tv show, dat ze zich ook door Sijmen laat misbruiken. Later wil ze Zonne nog helpen in de rechtszaak.

1. Thematiek, motto, titel en motto

Het algemene thema in het boek is misbruik in de familie. Zonne en haar zusjes worden misbruikt door Sijmen. Motieven die terugkomen zijn macht, kijken en beken worden, spiegels en fotografie. Macht omdat Sijmen macht heeft over iedereen die hij gebruikt. Hij maakt foto’s van alles en iedereen om mensen daar mee te chanteren. Zonne krijgt haar macht terug door het ontdekken van masturbatie , door Sijmen te lijf te gaan en door het zingen, hierdoor krijgt ze zelfvertrouwen. Zonne wordt bekeken door Sijmen middels kijkgaatjes in de muren. Ze wordt dus constant bespied. Op het toneel is het echter Zonne zelf die kijkt. Dit hangt ook weer samen met macht. Degene die bekijkt, heeft de macht. Spiegel is een leidmotief. Zonne durft niet in de spiegel te kijken. Ook komt de spiegel terug in de vorm van een spiegel die Sijmen in de winkel heeft opgehangen. Door de spiegel kan hij Zonne in de gaten houden als ze in de winkel staat, maar dwingt hij haar ook te kijken hoe hij zichzelf bevredigd, wat alleen zij kan zien. Fotografie is ook een motief. Zonne krijgt met fotografie te maken door Sijmen, die fotograaf is van beroep, maar ook door de media die boven bekende mensen, waar Zonne er een van is, zitten.

De titel ‘maar buiten is het feest’ slaat op het feit dat Zonne zich thuis niet veilig voelt. normaal gesproken is thuis de plek waar je je het veiligst voelt. voor Zonne geldt dit natuurlijk niet, omdat Sijmen daar is. Feest staat gelijk aan veiligheid. Buiten kan opgevat worden als letterlijk buiten, maar ook als het toneel. Het podium is namelijk de plek waar Zonne zich op haar best voelt.  Het motto komt van Fjodor Dostojevski en luidt: ‘De beste camouflage is je eigen persoonlijkheid omdat niemand zal willen geloven dat die echt is’. Dit slaat op hoe Zonne weet om te gaan met de media, namelijk door zichzelf te zijn. Door eerlijk en open de media te woord te staan over de rechtszaak, blijven zij achter met vragen.

De titel ‘maar buiten is het feest’ slaat op het feit dat Zonne zich thuis niet veilig voelt. normaal gesproken is thuis de plek waar je je het veiligst voelt. voor Zonne geldt dit natuurlijk niet, omdat Sijmen daar is. Feest staat gelijk aan veiligheid. Buiten kan opgevat worden als letterlijk buiten, maar ook als het toneel. Het podium is namelijk de plek waar Zonne zich op haar best voelt.  Het motto komt van Fjodor Dostojevski en luidt: ‘De beste camouflage is je eigen persoonlijkheid omdat niemand zal willen geloven dat die echt is’. Dit slaat op hoe Zonne weet om te gaan met de media, namelijk door zichzelf te zijn. Door eerlijk en open de media te woord te staan over de rechtszaak, blijven zij achter met vragen.

1. Waarom is dit boek literatuur?

Dit boek is literatuur omdat het een belangrijke boodschap heeft voor de samenleving. Misbruik is iets waar niet makkelijk over gepraat wordt, niet door slachtoffers, niet door daders, maar ook niet door media. Japin stelt dat in dit boek aan de kaak. Hij vertelt de rauwe werkelijkheid. Verder is dit boek gewoon erg goed geschreven. Het is nooit saai, omdat het bestaat uit flashbacks en je een hele ontwikkeling mee maakt, namelijk die van Weijntje naar succesvolle Zonne. Er zitten bijzondere elementen in dit boek. zo wisselt het perspectief meerdere keren en zitten er een soort epilogen en prologen bij elk deel van het boek, die iets vertellen over Zonnes leven. 

II persoonlijk gedeelte:
1) motivatie boekkeuze:

Ik moest nog een boek van na 1990 en ik wilde het liefst een boek van 1.5 punt, omdat dat beter is voor het cijfer voor het mondeling. Dus ik ben in de lijst met voorgeschreven boeken gaan zoeken naar een boek dat bij deze criteria past. Van de boeken uit de lijst ben ik op internet gaan zoeken naar waar het verhaal over gaat en of dat mij aanspreekt. Dat was zo met Maar buiten is het feest. Ik had het boek wel eens in de bieb zien liggen en toen sprak het me al aan, dus besloot ik om dit boek te gaan lezen. Ik hoorde dat Arthur Japin een goede schrijver is en toegankelijk schrijft, daarom heb ik voor een boek van hem gekozen.

3) eerste persoonlijke reactie aan de hand van 4 beoordelingswoorden:

* heftig: het verhaal is niet een van een chicklit. Ik had nog nooit over misbruik gelezen. En dan lees je opeens dat Sijmen aan Zonne zit. Langzaam drong tot me door wat hij aan het doen was, ik had daar eerder niet zo over na gedacht.

* bijzonder geschreven: het perspectief wisselt de hele tijd tussen personale verteller en ik-verteller, het boek hangt aan elkaar van de flashbacks, er zitten een soort epilogen en prologen tussen de verschillende delen waaruit het boek bestaat. Bij de boeken die ik normaal gesproken lees, is dat niet zo. Is het verhaal gewoon chronologisch, is er één verhaallijn en één perspectief, daarom vond ik des te leuker om Maar buiten is het feest te lezen.

* spannend: het is geen detective, thriller of young-adult,  maar toch is dit boek best spannend, ik wilde graag doorlezen en weten hoe het afloopt.

* een goed verhaal: het verhaal is niet leuk, maar wel goed. Je moet er even over nadenken als je het uit hebt. Wat ik zo mooi vond, is de ontwikkeling die je mee maakt van Weijntje naar Zonne.

5) slot bevredigend of niet:

Ik vind het slot niet bevredigend, omdat het een open einde is. je weet niet of het Zonne inderdaad lukt om de voogdij te krijgen over haar nichtje, en of de griezel van een Sijmen misschien aangeklaagd wordt. Ik had dan ook eerder verwacht dat je nog wel de uitspraak van de rechtbank krijgt te weten. Nu weet je alleen dat Zonne er alles aan zal doen om voor Lotte te kunnen zorgen, maar daar schiet je niet zoveel mee op.

6) beargumenteerd eindoordeel:
Maar buiten is het feest heeft mij echt verrast. Ik hou niet zo van literatuur lezen, dacht altijd dat het moeilijk en stom was, maar dit boek vond ik wel leuk om te lezen. Het leest vlot door, Japin schrijft heel toegankelijk en ik had het in 3 dagen uit, omdat het verhaal mij geen moment verveelde. Ik vind de opbouw van het boek, de flashbacks en de perspectiefwisselingen erg leuk om te lezen, het is net wat anders dan wat ik gewend ben. Japin beschrijft erg knap een zeer moeilijk onderwerp, je leeft als lezer erg mee met de hoofdpersoon, aan wie ik me geen minuut ergerde, terwijl ik toch anders dan haar zou handelen. Ik kan dit boek zeker aanraden.