Lyc-drop door Paul van Loon

Lyk drop het einde Rustig liepen ze verder, richting de auto. Gelukkig zaten de sleutels nog in het kontact. Ze reden naar huis, jeroentje merkte er helemaal niks van. Onderweg werden ze begeleid door bliksemstralen die links en rechts van hen opdoken. Het leek als of suez nog bij hen was. Het rare was dat hun ouders niks van dat alles merkten, alsof ze nog een klein beetje wolf waren maar dan op een andere manier. Thuis brachten ze Jeroentje naar bed en gingen in de woonkamer napraten over alles wat er was gebeurd. Toen ze alles uitgelegd hadden snapten hun ouders er nog steeds niets van maar ze vroegen zich af of hun ouder het ooit zouden begrijpen. Boven was het heel onrustig en ze gingen kijken, het leek of het op de 2e verdieping aan het onweren was of zo. Ze gingen met z'n allen kijken de trap waar ze opliepen schudde. Door de trilling viel de leuning er af, hun ouders reageerden direct. Waren hun ouders weer genezen? Op de overloop knipperde het licht en onder de deur van jeroentje zijn kamer kwam een fel wit licht. Niemand durfde naar binnen te gaan. Jeroentje schreeuwde lincy. Uit zijn kamer kwam geen antwoord, nog een keer schreeuwde ze, maar dit keer met veelmeer angst in haar stem. Weer kwam er geen antwoord. Lincy's moeder begon te huilen was jeroentje er niet meer. Maar toen kwam er een donderend geluid uit zijn kamer het licht op de overloop ging uit. Hun vaders ondernamen actie ze gingen naar binnen er stond een wit gedaante in de vorm van een man die al eeuwen oud moest zijn. Op eens vloog er een oude bus voor het raam langs er sprong een man naar binnen het was suez. Hij ging tussen die oude man en Jeroentje staan. Zijn ring begon te gloeien er kwam blauwachtige straal uit. Die midden in de oudeman zijn voorhoofd drong. Dit keer reken ik voorgoed met je af, zei suez. Meteen daar na was er niks meet van de man over. Ze renden naar jeroentje die blijkbaar niet bang was. Hij keek hen aan met zijn kleine geel gekleurde ogen. Raoul riep suez die net weg wou gaan, Jeroentje is nog wolf riep hij angstig. Suez legde zijn handen op de ogen van Jeroentje. Toen hij ze er afhaalde waren Jeroentje's ogen felblauw, zo blauw waren ze nog nooit geweest. Maar toen ze omkeken was zuer al verdwenen een rommelend geluid in de verte hoorden ze nog een rommelend geluid dat moest hij wezen, op weg naar zijn pensioen.