Lijmen / Het been door Willem Elsschot

ZAKELIJKE GEGEVENS 1. Titel : Lijmen/Het been
2. Auteur : Willem Elsschot
3. Uitgever : Wolters-Noordhoff BV
4. Aantal bladzijde : 219
5. Jaar van uitgave : 1990 KORTE UITLEG WAAROM HET BOEK IS GEKOZEN Er was een keer een film op tv (Boiler Room) en die film ging over mensen die aandelen verkopen. Maar die aandelen bestaan helemaal niet. Toen kwam ik de dag daarna en zag dit boek. Het eerst wat mij aansprak was de dikte, het aantal punten. En toen ik het een stukje gelezen had en snapte waar het over ging, interesseerde het onderwerp mij ook wel. Het is net zo iets als die film. MENING OVER HET BOEK Ik kan mijn mening niet echt uitleggen aan de hand van 3 beoordelingswoorden

die in het boek stonden. Ik kom maar aan 1 beoordelingswoord. Er zijn gewoon niet meer dan 1 woord voor nodig hoe mooi dit boek is. MOOI Het hele verhaal is mooi beschreven. Ook de verhaallijn is mooi. Er is een persoon die (slechte) dingen doet en aan het einde van het verhaal wil hij sommige dingen weer goed maken. SAMENVATTING Laarmans had een dure fles drank besteld in een café en begon te vertellen waarom hij zo verschrikkelijk veranderd was. Zijn hoed, zijn pijp, zijn knuppel en zelfs zijn sik was verdwenen. Hij had een 15 jaar geleden Boorman ontmoet, die zijn hele leven had veranderd. Boorman was directeur van 'het algemeen wereldtijdschrift voor financiën, handel nijverheid, kunsten en wetenschappen'. Hij had hem een contract aangeboden, dat hij ook tekende. Hij was verrast door het belachelijk hoge salaris. Het enige dat hij hoefde te doen was wat Boorman hem opdroeg. Misschien zou Laarmans over tien jaar zelfs de zaak over kunnen nemen. Lijmen was het belangrijkst, vertelde Boorman hem. Na een paar weken kreeg Laarmans zo onderhand in de gaten waar ze zich eigenlijk mee bezig hielden. Het algemeen wereldtijdschrift moest verkocht worden aan klanten, door ze te lijmen. De klant moest zo worden beïnvloed, dat ze het contract zouden tekenen. Er kwam dan namelijk een slijmerig artikel over het bedrijf in het tijdschrift. Vervolgens moesten ze een zo groot mogelijk aantal bestellen, waarna de klant erachter zou komen dat ze die tijdschriften nooit kwijt zouden raken. Zo had Boorman er al een heleboel te pakken gehad en daar had hij al ontzettend veel aan verdiend. Op een gegeven moment, na een paar mislukte lijmpogingen, zagen ze wel wat in de firma Lauereyssen. Deze firma produceerde keuken-liften. Na een tijdje bleek dat mevrouw Lauereyssen het heft in handen had. Mevrouw Lauereyssen was heel erg dik, maar wel netjes. Na "dag, Heren" begon ze te klagen over haar been. Ze had al allerlei zalfjes geprobeerd, maar het ging niet over. Boorman had zogenaamd erg veel medelijden en na nog wat te slijmen moesten ze een concept maken voor een artikel. Laarmans moest het schrijven, maar het bleek echter niets anders te zijn als een ander artikel verbeteren. De "piano's" moesten worden veranderd in "keuken-liften". Toen het klaar was, gingen ze weer naar mevrouw Lauereyssen en Laarmans las het voor. Dat had hij goed gedaan want ze was helemaal verrukt. Boorman liet haar het contract tekenen. Ze had honderdduizend exemplaren besteld, wat natuurlijk veel te veel was. Boorman en Laarmans gingen tevreden huiswaarts en niet al te lang erna, kwam meneer Lauereyssen aan de deur. Ze wilden nu al terugkrabbelen, maar Boorman zei dat alles al besteld was. Laarmans moest nu het vervelende karweitje opknappen, namelijk iedere maand het hoge termijnbedrag ophalen. Laarmans voelde zich terecht schuldig, ook had hij er al spijt van dat hij het zo leuk had voorgelezen. Mevrouw Lauereyssen mocht de laatste termijn laten zitten, maar door haar overbodige eerlijkheid had ze het toch betaald. Dat maakte het voor Laarmans alleen nog maar erger, want die mensen hadden niets te makken. In het tweede deel van het boek, het Been, was er al weer heel wat tijd overheen gegaan. Laarmans vertelde hoe hij weer was veranderd. Hij rookte weer pijp, hij had weer een sik en noem maar op. Op een marktdag liepen Boorman en Laarmans toevallig mevrouw Lauereyssen tegen het lijf. Ze zagen dat haar eerder zieke been geamputeerd was. Nu begon ook Boorman een groot schuldgevoel te kweken. Hij dacht namelijk dat het been niet geamputeerd had hoeven worden, als ze geld had gehad om naar een goede dokter te gaan. Het ging zelfs zo ver, dat hij haar bijna al het geld wilde teruggeven. De eerlijke mevrouw Lauereyssen wilde geen geld zien en al helemaal niet uit de handen van Boorman. Boorman kan dit niet uitstaan en begint zelfs een rechtszaak. Hij probeerde het zo; hij bedacht dat mevrouw Lauereyssen indertijd teveel had betaald en hij schreef een creditnota. Het was moeilijk de rechter te overtuigen dat de eiser de betaler en de gedaagde de ontvanger was. Dat lukte ook niet, omdat de rechter meer bewijs wilde hebben. Later zag boorman dat alles inventaris en het pand zelf van de firma Lauereyssen geveild werd. Bij de inventaris stond ook vierduizend kilo oud papier. Hij zou een bod op dat papier uitbrengen voor het geld dat hij destijds aan haar had willen geven. Bij de veiling maakte echter iedereen hem voor gek uit, vanwege het hoge bedrag. De politie wilde hem oppakken, maar hij vloerde een agent. Vervolgens kwamen er meer agenten en een tijdje later lag hij in een gekkenhuis. Na een paar dagen kwam hij er door Laarmans weer uit. De neef van Laarmans, Jan, bleek mevrouw Lauereyssen te kennen en Boorman werd uitgenodigd bij hem op bezoek te komen. Mevrouw Lauereyssen was daar ook. Ze verzoenden zich met elkaar, maar Boorman wilde per sé het geld geven. Mevrouw Lauereyssen zei toen dat ze het geld ging doorspelen naar een goed doel. Boorman ging door met zijn bedrijf, maar Laarmans was ermee opgehouden. Hij hield van Boorman als van zijn vader en Boorman had zelfs een vrouw voor hem gevonden. Toch besloot hij Boorman nooit meer te zien. Boorman zou pas rust vinden na zijn dood, was de conclusie van Laarmans. 1 VERWERKINGSOPSRACHT Vergelijk het boek met een film die over hetzelfde onderwerp gaat. Bespreek uitvoerig welke verschillen en overeenkomsten er zijn. Geef daar bij concrete voorbeelden. Ik vind zelf dat dit boek te vergelijken is met de film The Boiler Room. Deze film gaat over makelaren die aandelen verkopen maar die aandelen bestaan helemaal niet. Ze lichten de mensen dus op. Dit boek gaat ook over een soort gelijk onderwerp. Boorman verkoop soms 100.000 stuks tegelijk van zijn tijdschrift, maar hij doet het zo dat ze vergeten dat ze die tijdschriften toch nooit kwijt raken. Als ze éénmaal geleverd zijn dan kan je ze ook niet meer terugsturen. Er zijn dus veel overeenkomsten met het boek en de film. De belangrijkste is toch het onderwerp. Dit is: bedriegen van mensen. Ook een overeenkomst is dat er een baas is die iemand vraagt om bij hem te komen werken. Dat is in de film zo, en in het boek ook. Boorman vraagt aan Laarmans om bij hem te komen werken. In beide verhalen zoals de film en het boek gaat het om die persoon die gevraagd wordt om te komen werken. In het geval van het boek is de hoofdpersoon Laarmans. Ook is het zo dat in beide verhalen de hoofdpersoon schuldgevoelens krijgt. Hij is het er op een zekermoment niet mee eens dat ze mensen bedriegen. Hij stopt dan ook met dit werk. In de film geeft de hoofdpersoon het bedrijf op bij de FBI (het is een illegaal bedrijf), en in het boek loopt Laarmans gewoon weg. INFORMATIE OVER DE SCHRIJVER/SCHRIJFSTER WILLEM ELSSCHOT
Hij werd geboren als ALFONS DE RIDDER te Antwerpen op 7 mei 1882 als zoon van een bakker aan de Keyserlei. Zijn moeder kwam uit de Antwerpse Kempen en was zeer gevoelig, een eigenschap die de zoon ongetwijfeld heeft overgeërfd, alhoewel zijn latere carrière in de zakenwereld laat vermoeden dat het veeleer de handelsgeest van zijn vader is geweest die hem leidde. Hij studeerde te Antwerpen aan het atheneum, maar voltooide zijn middelbare studies niet. Hij verliet de school en oefende een paar jaar verschillende beroepen uit. Reeds in zijn atheneumtijd stelde hij belang in de literatuur en de Vlaamse Beweging. Met enkele vrienden richtte hij een letterkundige kring op. In 1900 maakte hij samen met o.a. Lode Baekelmans en Herman Teirlinck deel uit van het tijdschrift "Alvoorder". Hier debuteerde Elsschot met zijn eerste gedichten die echter nooit gebundeld werden. Onder druk van zijn broer ging hij in 1901 opnieuw studeren aan de Antwerpse Handelshogeschool. Drie jaar later was hij licentiaat in de handels- en consulaire wetenschappen. Hij nam actief aan het studentenleven deel en componeerde verschillende studentenliederen. Na zijn studies werkte hij eerst op kantoren te Parijs, Rotterdam en Brussel, tot hij zich in 1914 vestigde te Antwerpen. Ondertussen was hij gehuwd en vader geworden van vier kinderen. Tijdens de eerste wereldoorlog was hij secretaris bij het Provinciaal Oorlogsbureau van het Nationaal Comité voor Hulp en Voeding. Na de eerste wereldoorlog startte hij een reclamebureau, dat hij leidde tot aan zijn dood. In Parijs en Rotterdam schreef hij al gedichten die later werden gebundeld tot "Verzen van vroeger". Zijn eerste roman verschijnt in 1913 : "Villa des Roses", gevolgd door "Een ontgoocheling" in 1921 en "De Verlossing". Het zijn semi-naturalistische werken. In zijn latere werken "Lijmen" (1924), "Kaas" (1933), "Tsip" (1934), "Het been" (1938), "De leeuwentemmer" (1940), "Het tankschip" (1942), "Het dwaallicht" (1946), profileert de schrijver meestal een ik-figuur, een soort alter ego, waarvan hij de lotgevallen met een niet aflatend cynisme (1), soms op groteske wijze beschrijft. Het oeuvre van Elsschot, alhoewel niet omvangrijk, is een monument in de Nederlandstalige litteratuur. Zijn pseudoniem werd gekozen naar de toen nog woeste streek gelegen tussen Herselt en Veerle bekend onder de benaming "Elsschot". Willem Elsschot overleed te Antwerpen op 31 mei 1960. Zijn vrouw overleed één dag later. Zij werden begraven in hetzelfde graf dat zich bevindt op het kerkhof Schoonselhof te Antwerpen (zie afbeelding). De schrijver kreeg postuum de Staatsprijs voor litteratuur. "Lijmen - Het been" werd verfimd.