Lijmen / Het been door Willem Elsschot

De informatie die ik gevonden heb over het boek en over Willem Elsschot heb ik geprobeerd zo duidelijk mogelijk te verwerken. Het boek bestaat uit twee verhalen, namelijk Lijmen en Het Been. De titel van het eerste verhaal slaat op twee zakenmensen, Laarmans en Boorman, die klanten proberen te lijmen voor hun niet bestaande tijdschrift. De titel van het tweede verhaal slaat op het slechte been van mevrouw Lauwereyssen, dat later vervangen wordt door een houten been. De film bestaat niet uit twee verhalen, het is een geheel. In de film heeft het lijmen een verband met het been. Het boek is geschreven door Willem Elsschot. Elsschot werd geboren als Alphonsus Josephus de Ridder op 7 mei 1882 in Antwerpen. Hij ging naar het atheneum, werd handelsagent in Parijs (1907), Rotterdam (1908-1912) en Brussel (1913-1930) en richtte een publiciteits- en reclamebureau op. De Ridder begon te schrijven doordat een collega van hem bij de Schiedamse Werf Gusto, “een 45-jarige juffrouw tak”, hem daartoe aanzette. Zij wilde dat hij de verhalen die hij vertelde, onder andere over het familiepension in Parijs waar hij gewoond had opschreef. Hij sprak nog Vlaams en dat vermaakte haar. Elsschots boeken zijn voor een groot deel gebaseerd op zijn eigen ervaringen in de handel in de steden waar hij werkte: Brussel, Parijs en Rotterdam. Het thema van de gewetensconflicten en problemen die de handel met zich meebrengt, treedt voor het eerst duidelijk op in Lijmen (1924). Elsschot moet er in zijn werk als zakenman en als eigenaar van een reclamebureau mee geworsteld hebben. Na Lijmen bleef het een lange tijd stil. De Nederlander Jan Greshoff kreeg hem weer aan het schrijven. Lijmen en Kaas hebben hetzelfde thema. Bleef de arme mevrouw Lauwereyssen in Lijmen met ongekende stapels ongewilde tijdschriften zitten, in Kaas was het Laarmans die met een keldervol onverkoopbare kaas blijft zitten. Elsschots latere werk is overwegend autobiografisch. Hij schreef zeer herkenbaar over zijn familie. Zo herkenbaar dat de hoofdpersoon uit De leeuwentemmer het vervolg op Tsjip zijn kleinzoon Jan Maniewski bleek te zijn. In 1946 publiceerde Elsschot zijn laatste verhaal. Het is vreemd dat de grote prijzen die hem ten deel vallen, beide na die publicatiestop werden uitgereikt. In 1960 overleed hij. Mijn mening over de film. Ik vond het een grappige, maar ook een hele zielige film. Het gaat over het conflict dat de hoofdpersoon (Laarmans) met zichzelf heeft. Hij vindt het niet leuk wat hij doet, maar hij wil er eigenlijk ook niet mee stoppen. Aan de ene kant wil hij veel geld verdienen en aan de andere kant heeft hij berouw op de manier waarop hij dat doet. In de film wordt vooral Mevrouw Lauwereyssen bedonderd. Ze bestelt honderdduizend exemplaren van het wereldtijdschrift. Ze heeft ook nog een kwaal aan haar been, die ertoe leidt, dat haar been afgezet wordt. Ze is een zeer trotse vrouw: ze wil het geld van Boorman niet aannemen. Dat vind ik heel knap, ook al zou ze ten onder gaan, ze neemt het geld niet aan. Het is best zielig dat de heer Laarmans mensen bedondert, maar dat maakt het verhaal daarentegen weer spannend en grappig. De vele mensen die hij erin luist zijn ten onder gegaan. Later komt hij zichzelf tegen, hij wordt gek. Ik denk dat ik het niet zou kunnen zoveel mensen bedonderen. De mensen die het al zo krap hebben denken dat ze echt geholpen worden, maar nee. Ik vind een film kijken makkelijker dan een boek lezen. Je kunt je echt goed inleven, bij een boek heb ik dat niet echt. Het was de moeite waard om deze film te bekijken.