Feitelijke gegevens over het boek Titel: Liefde is een afspraak
Oorspronkelijke taal van de uitgave: Nederlands
Verschijningsdatum 1e druk: 18 augustus 2011
Gebruikte druk voor het verslag: 1e
Aantal bladzijden: 220
Uitgeverij: Thomas Rap Genre Psychologische roman Hoe ziet de cover eruit? Een vrouw zit met haar beide benen in het water: het spiegelbeeld van haar is flauw zichtbaar. Opdracht Geen
De flaptekst ‘Liefde is geen bezit, maar een afspraak,’ leest Fee in een boek van haar moeder, die succesvol schrijfster is. Volgens haar vriend Melle zijn grote liefdes het gevolg van overmacht. Van gemiste treinen, vergeten afspraken en vreemde ongelukjes. Fee gelooft niet in overmacht. Een afspraak is een afspraak, treinen mist ze nooit en ongelukjes overkomen je alleen als je niet goed uitkijkt. Om hun liefde te testen, besluiten ze elkaar een tijdje los te laten. Geen moment is het bij Fee opgekomen dat Melle op een ander verliefd zou kunnen worden. Maar dat gebeurt wel. Het is sterker dan hij, volgens hem, het is pure overmacht. Fee besluit in te grijpen, zonder de gevolgen daarvan te willen overzien. Met een soepele pen, in heldere zinnen en met levensechte dialogen schetst Marieke Groen de onttakeling van een relatie, en toont hoe een leven ongezien kan ontsporen. Liefde is een afspraak is een beklemmende roman over liefde en de angst om die te verliezen. Aanleiding voor het schrijven van de roman Marieke Groen las enkele jaren terug een tijdschriftartikel, waarin een vrouw onthulde dat ze haar vriend met opzet een voedselvergiftiging had bezorgd, zodat ze hem liefdevol kon verzorgen. Het verhaal liet haar niet meer los. ‘Je omgeving weten te overtuigen van je onschuld is één ding, maar jezelf daar ook van overtuigen... wat gebeurt er in je hoofd voordat je zover bent? Het hield me zo bezig dat ik het uiteindelijk besloot te gebruiken als uitgangspunt voor een roman.’ Samenvatting van de inhoud Fee werkt in een opvangtehuis voor vrouwen die mishandeld worden. Er komt binnen korte tijd een nieuw meisje onder haar hoede: Fatma. Die moet worden weggehouden van de boze buitenwereld. Fee heeft een relatie met de popzanger Melle, die zes jaar heeft geduurd. Hij heeft enige maanden geleden gevraagd of ze elkaar wat minder konden zien, waarna hij in de caravan kroop die achter op het stukje grond van Fee stond. Omdat hij uiteindelijk een ander meisje in het vizier krijgt, die de bizarre naam India draagt, wordt Fee stinkend jaloers en probeert ze een manier te vinden om Melle voor zich te behouden. Ze heeft hem leren kennen op een feestje van haar homofiele broer Ferry. (in een flashback verteld) Gaandeweg onthult de personale vertelster wat er in haar verleden is gebeurd. Eigenlijk is Fee een ongewenst kind geweest en dat is haar hele leven eigenlijk zo gebleven. Ze vervreemdt de mensen snel van zich door haar gedrag. Haar moeder heeft ook weinig aandacht voor haar gehad, omdat die zich wilde werpen op een carrière als schrijfster. Ze heet Hendrien Sondervan. In haar columns gebruikt ze materiaal van Fee, zelfs uit haar dagboek en dat vindt het meisje niet leuk. Als haar succesvolle moeder later in de roman wordt geïnterviewd door een damesblad en Fee ook wordt uitgenodigd, krijgen ze een woordenwisseling en loopt ze weg tijdens het interview. Ook met haar vader heeft ze vrijwel geen of slechts een incidenteel contact. Haar eveneens succesvolle broer Ferry (reclametekstenschrijver) laat ze ook niet meer toe in haar leven. Haar ouders zijn gescheiden en ook de ouders van Melle zijn dat. Daardoor heeft Fee het idee dat je gemakkelijk door de partner kan worden verlaten en dat is niet volgens de afspraak: want liefde is immers een afspraak. Wanneer Melle na zes jaar aangeeft dat hij eigenlijk wat anders wil, moet hij dus eerst naar de caravan. Maar het liefst wil ze hem toch in haar huis onder haar vleugels hebben. Dus brengt ze hem soep waarin een muizenverdelgingsmiddel zit. Daar knap je niet echt van op en Melle wordt dan ook doodziek van het eten. Melles moeder komt ook een keer langs met homemade soep, maar dat kan Fee niet gebruiken en ze kiepert de soep door de wc. Het is niet de eerste truc die Fee in haar leven heeft uitgehaald (ze heeft haar broertje eens urine van haar laten drinken, de hond Kees van de buurvrouw omgebracht en de bloemen van de buurvrouw kapot gemaakt) Hoewel je als lezer wel medelijden met de eenzame vrouw krijgt (want iedereen mijdt haar tenslotte), is het natuurlijk ook een etter. Aan de andere kant is ze ook zielig, want ze raakt in verwachting en moet het kind dan laten weghalen van Melle. Hij gaat niet mee, maar komt haar met de fiets ophalen. Ze denkt daarbij pijnlijk terug aan de film Turks Fruit waarin de ik-figuur zijn Olga op de fiets door Amsterdam rijdt. Bij dat paar was wel sprake van echte liefde. (flashback) Ze zorgt ervoor dat Melle ook in een isolement komt te zitten: verscheurt de brief van een collega, maakt zijn mobiel onklaar, zegt dat het internet eruit ligt. Ze kan het niet hebben dat Melle een nieuwe vriendin heeft en ook niet dat Fatma die ten slotte niet in het huis kan blijven en door haar mee naar de caravan wordt genomen, ook contact met Melle krijgt. Hij wil haar ook muzieklessen geven, net als India. Ook Fatma maakt soep voor Melle, maar ook dat mag niet van Fee. Melle geeft aan dat hij met India naar Barcelona wil voor een weekend, maar Fee zorgt ervoor dat hij op dat moment weer een nieuwe portie gif naar binnenkrijgt, waardoor hij doodziek thuis moet blijven. Fee doet in de tussentijd een poging om met een ander , een kinderrechter, wat te hebben, maar de ontmoeting loopt uit op armzalige seks. Later komt ze de man weer tegen wanneer ze de zaak met Fatma’s verblijfsvergunning moet regelen. Het is het jonge meisje Fatma dat erachter komt wat Fee aan het doen is. De vader van Fee die zijn dochter bezoekt ziet wat ze heeft aangericht. Melle wordt door Fatma weggeleid en door zijn India opgehaald. Fee blijft eenzaam achter in het polderhuisje. Titelverklaring Op blz. 152 van de roman wordt letterlijk naar de titel verwezen. Het is namelijk een zin uit het boek van Hendrien, de moeder van Fee. Liefde is geen bezit, maar een afspraak, had Hendrien in haar boek geschreven. Melle en Fee hadden afgesproken altijd van elkaar te houden, ze hadden beloofd samen oud te worden. Maar helaas voor de hoofdpersoon Fee lijkt haar vriend Melle die afspraak vergeten te zijn. Zij wil hem aan die afspraak houden door hem bij zich te houden door hem ziek te maken. Want wie een afspraak schendt….. Motto Het motto ontleent Groen aan Marek van der Jagt (Arnon Grunberg)
Eerst komt de dwaling, dan het denken over die dwaling. Deze uitspraak is van toepassing op de handelwijze van Fee. Structuur Het boek is verdeeld in een flink aantal kleine hoofdstukken die niet genummerd zijn en geen titel hebben. Het verhaal-Nu ( Melle die ziek gemaakt is door Fee) wordt in de meeste hoofdstukken weergegeven. De chronologische volgorde wordt doorbroken door enkele hoofdstukken die over het verleden gaan. ( de kennismaking met Melle, de verwijdering) Er is een open einde wat betreft de situatie van Fee: ze blijft eenzaam achter. Perspectief Fee is de personale verteller van deze psychologische roman. Ze vertelt overwegend in de o.t.t als een “onwetende meebelever.” Ze vertelt in de o.v.t. als ze in flashbacks over het verleden vertelt. Fee werkt in een opvangtehuis voor mishandelde vrouwen en heeft een zes jaar durende relatie met een popmuzikant Melle. Hij wil die relatie verbreken en zij wil dit voorkomen. De tijdlagen van het verhaal Groen laat niet doorschijnen in welk jaar dit verhaal speelt. Wel blijkt uit alles dat het een actueel verhaal is. (o.a. internet, mobiele telefoons, euro) Het decor van de handeling Fee woont in een huisje dat haar moeder van haar oma heeft geërfd: het is een polderhuisje op een dijk. Het polderdecor versterkt het isolement van Fee. Waar het huisje staat, wordt niet bekend gemaakt. Het ligt echter niet ver van een grote stad. De lezer zal vermoeden dat het huisje in Noord-Holland niet ver van Amsterdam ligt. Thematiek Het thema van de roman is een wanhopige, ongelukkige liefde die isolement veroorzaakt. Fee is in haar jeugd niet zo gelukkig geweest: haar moeder heeft meer aandacht voor het schrijverschap en haar vader heeft het gezin in de steek gelaten. Hij neemt af en toe contact met haar op, maar erg vaak gebeurt dat niet. Ook haar broer Ferry werkt niet echt mee om het isolement weg te werken, maar het moet wel gezegd worden dat Fee ook wel vervelende dingen doet, die haar populariteit niet vergroten. Een paar voorbeelden: - Op vierjarige leeftijd heeft ze haar broer al eens haar urine laten opdrinken - Ze vernietigt de bloemen van haar buurvrouw met een gootsteenontstopper - Ze vergiftigt de hond Kees van de buurvrouw - Ze maakt de telefoon van Melle onklaar, zegt dat er geen internet is, opent brieven van Melle - Ze spoelt de soep van zijn moeder door het toilet - Ze vergiftigt haar vriend Melle met muizenverdelgingsmiddel in de hoop hem daarmee te kunnen strikken. - Ze loopt halverwege een interview met haar moeder door een damesblad weg

Ze zegt dat liefde op een afspraak gebaseerd is (zin uit het boek van haar moeder) en als de ene partner zich daaraan niet houdt, moet hij wel gestraft worden. Melle gaat gaandeweg ontdekken dat Fee niet zo leuk is: hij heeft een ander ontmoet, maar Fee accepteert dat niet. Ze wordt gekenmerkt door verlatingsangst, wat niet zo gek is, want haar vader heeft in haar jeugd ook haar moeder verlaten en Melles vader heeft dat ook met zijn vrouw gedaan. Hij had gewacht tot de kanker die haar trof genezen was. Die feiten zullen haar angst hebben vergroot. Haar moeder heeft meer aandacht gehad voor het schrijven van columns en materiaal gebruikt dat Fee had aangereikt, maar ook de moeder-dochterverhouding laat te wensen over. Fee was immers een ongewenst kind, maar abortus was toen niet toegestaan door de familie. Haar broer Ferry is ook niet in staat om zijn homorelaties te onderhouden. Het verlaten worden zit dus wel in de genen. Ook heeft Melle ervoor gezorgd dat ze geen kind heeft gekregen: ze moest van hem een abortus ondergaan, waarschijnlijk omdat hij zich dan te gebonden zou voelen. Dat is dus een tegenstelling met de situatie waarin Fee is geboren. Maar eigenlijk voelt ze zich in het hele leven ongewenst. Mensen lopen bij haar vandaan en komen nooit meer terug. Het is een boek over het menselijk drama van liefde waarin de ene partner op de ander is uitgekeken en zich weer wil losmaken. De ander accepteert dat niet en probeert met allerlei middelen om een scheiding te voorkomen. Liefde en haat [door jaloezie] liggen immers vlakbij elkaar. Enkele motieven uit de roman zijn dus: - Wanhopige liefde - Moeder-dochterrelatie - Ongewenst kind-zijn - Vader-dochterrelatie - Abortus - Echtscheiding - Jaloezie - Wraak - Verlatingsangst - Bindingsangst - Eenzaamheid en isolement Beoordeling scholieren.com “Liefde is een afspraak” is een beklemmende roman. Marieke Groen kan heel goed vertellen en doet dat soms alleen maar door symptomen van haar personages aan de lezer kenbaar te maken. Dat maakt meer indruk dan uitvoerig te vertellen wat er zoal kan gebeuren. Het fileermes van de schrijfster is scherp. Er zitten diverse verhaallijnen in de roman waar de lezer wel even moet nadenken hoe die precies lopen. Het thema is natuurlijk van alle tijden: liefde en haat liggen immers heel dicht bij elkaar. De beklemming en daarmee de spanning druipt van het boek: er ontstaat een fabel die me wel deed denken aan isolement-thrillers van Stephen King. (Vrouw waanzinnig verliefd op man die ze vertroetelt tot de dood.) Het boek is bovendien niet zo lastig te lezen, vanwege de heldere taal en de sprekende metaforen die Marieke Groen gebruikt. Het is m.i. geschikt voor eindexamenkandidaten van havo en vwo. Het boek is bovendien niet al te dik. Literaire waardering: twee punten. Recensies Op de website van www.nu.nl krijgt het boek een positieve waardering. 'Groen fileert de menselijke relaties zonder pardon en maakt goed gebruik van een intrige. Groen is een begenadigd verteller en verliest daarbij haar taal niet uit het oog. Haar stijl is zeer verzorgd, ogenschijnlijk eenvoudig met af en toe een kanteling die de lezer aangenaam op het verkeerde been zet. Hier is een vakvrouw aan het werk. Groen is een ongenadige observator en weet met haar aangename zinnen en achteloos verweven aanwijzingen de lezer tot aan het sterke einde vast te houden. Eindelijk weer eens een Nederlandse roman die boven de kneuterige middelmaat uitsteekt.' - In
De Volkskrant van 19 september 2011 bespreekt Grete Riemersma de roman : Marieke Groen debuteerde in 1999 met de verhalenbundel Net als Barbapapa en na nog twee romans (Zeven meter onder water en Koortsgloed) laat ze zien dat ze de vertelkunst intussen uitstekend beheerst. Liefde is een afspraak is een goed geschreven psychologische roman, die alleen uiteindelijk gek genoeg implodeert. Net als de suggestie wordt gewekt dat Melle wel moet veranderen in een lijk, gebeurt er iets anders, waardoor bij de lezer in één klap het gevoel voor normale verhoudingen terug is. Zo'n einde mag realistisch zijn, maar voelt toch een beetje als een stilte ná de storm Op de website van www.boekenkrant.nl is de recensie ook al positief: Liefde is geen bezit, maar een afspraak’, schreef Fee’s moeder ooit. Een ‘moderne’ vrouw, die zich betrokken voelde bij de orgasmen van haar dochter toen deze nog een tiener was. Maar de liefde wordt een obsessie wanneer ze haar vriend dreigt te verliezen. Pure angst overvalt haar. Fee gaat tot het uiterste om geen afstand van deze afspraak te hoeven nemen. Marieke Groen houdt met ogenschijnlijk eenvoudig taalgebruik en door middel van verschillende verhaallijnen de lezer continu in spanning. Niet alleen dat, de lijnen voeren tot een prachtig plot en bieden de lezer bovendien voldoende struikelmomenten. Daarbij is de auteur scherp in haar observaties, snedig in haar zinnen en schuwt ze de intrige niet. Liefde is een afspraak is een sterke, Nederlandse roman. Over de schrijfster en eerder gepubliceerde werk Bron: website auteur
Marieke Groen (1966) volgde de opleiding jeugdwelzijnswerk (HBO-J) in Amsterdam en werkte daarna o.m. als freelance tijdschriftjournaliste, vertaler van Bouquet-reeksromans en soapschrijver bij Goede Tijden Slechte Tijden. Haar eerste boek was een muzikale biografie van U2, die in 1993 werd uitgegeven. Na publicaties in literaire tijdschriften als Bunker Hill, Lust & Gratie, Payola en Mosselvocht, bood uitgeverij Podium haar een contract aan voor een verhalenbundel. Die bundel, Net als Barbapapa, verscheen in 1999. Twee jaar later volgde Zeven meter onder water, een roman in verhalen, en in 2006 verscheen de roman Koortsgloed. In 2007 richtte Groen de literaire website Club Propaganda op en in augustus 2011 verscheen bij Thomas Rap haar derde roman, Liefde is een afspraak. Marieke Groen werkt momenteel aan een nieuwe roman met de werktitel De kunst van het ontsnappen.