Achtenveertig uur lang had Carolus dus rondgelopen met een acute blindedarmontsteking, gemarteld door pijn en koorts en hij had niets gezegd. Een koning moet pijn en ongemak kunnen verdragen. Pas een goed uur geleden was hij in elkaar gezakt en nu viel er niets meer aan te doen. Rust en koelend water konden hem niet redden. Carolus zou waarschijnlijk de ochtend niet meer halen. Snikkend verborg Dolf zijn gezicht in de handen. Leonardo en Mariecke wisselden verschrikt een blik. Uit Dolfs wanhoop lazen ze het vonnis. Marieckes lippen trilden, uit zichzelf vernieuwde ze de natte lappen. Ze begreep dat het zinloos was, maar ze bleef doen wat haar was opgedragen. Telkens als de kleine koning even bij kennis kwam, zochten zijn ogen Dom Thaddeus, die deed wat hij kon om het kind gerust te stellen en die hem de hemel beloofde. Op zeker ogenblik prevelde Carolus: ‘Bertho … opperjager.’ En even later: ’Rudolf van Amstelveen, mijn erfgenaam. Ik draag jouw op…’ en toen zakte hij weer weg in koorts dromen. Dolf was bleek geworden. Hij begreep dat ook de anderen het gehoord moesten hebben. Toen hij opkeek ontmoetten zijn ogen die van Nicolaas, die in de ingang van de tent stond. Nicolaas zei niets, hij keek alleen naar Dolf met afgunst in zijn blik. De hele nacht waakten ze bij de stervende bij het aanbreken van de dag verliet de kleine koning van Jeruzalem zijn onderdanen.

Het moment dat Dolf bij terugkeer in zijn eigen eeuw zijn eigen moeder niet meer herkende.

Wie noemde hem Dolf? Hij was Rudolf Wega van Amstelveen. Knipperend met de ogen, nog altijd vechtend tegen de handen die hem vasthielden, zwaaien met de armen, krijste hij: ‘Vervloekt zijn jullie! Leonardo, help me!’ Hij tastte blindelings naar zijn mes, ontblootte de tanden… Een schrille stem sloeg tegen zijn brein. ‘O nee, het is wéér de verkeerde.’ Die stem kende hij. Ook de vreemde taal waarin de woorden waren uitgesproken had nu iets bekends. De mist om hem heen trok op. De handen lieten los. Hij wankelde even, keek snel naar beneden. Waar was het kruis? Het was er niet meer. Onder zijn voeten zag hij een gladde, groene vloer. Warmte kolkte om zijn hoofd, Stemmen sloegen tegen hem aan. ‘Het is Dolf wèl. Dolf…’ De klokken luidden niet meer. Langzaam sloeg hij de ogen op en zag een vrouw, een opvallend lange vrouw met grijze ogen, die hem angstig en onderzoekend aankeken. Nog meer mensen zag hij: vreemd gekleed starend… Waren dat niet de ogen van Mariecke? Nee, maar hij kende ze toch. De vreemde taal gonsde om hem heen en hij verstond elk woord. Duizelig schudde hij het hoofd. ‘Laat hem even bijkomen.’ ‘God, wat ziet hij er uit!’ ‘Het is de schok…’  ‘Dolf… mijn eigen lieve Dolf…’ Hij besefte opeens dat hij daar stond met een mes in de handen, dreigend opgeheven. De vrouw snikte, naderde hem voorzichtig en raakte even zijn arm aan. Toen drong, langzaam en onherroepelijk, de waarheid tot hem door. Hij stonde in het laboratorium van dr.Simiak. De vrouw met de mooie grijze ogen was zijn moeder. De stand in zijn neus was de geur van een half gesmolten materie-transmitter. En de man, die hem zacht op een stoel neerdrukte, was zijn bloedeigen vader. Het mes viel uit zijn krachteloze hand en bleef trillend in de vloer steken.

Rudolf van Amstelveen was teruggekeerd in zijn eigen eeuw.

De volgende dingen vond ik zelf best spannend.

Het moment dat de andere jongen inplaats van Dolf wordt teruggeflitst.

Dolf begreep opeens dat die boerenjongen op de steen stond! De voorbijstromende kinderen keken op, wezen naar de boerenknaap, lachten om hem. Sommigen riepen vrolijk iets terug. Aan Dolf werd gerukt, geduwd, hij moest zicht schrap zetten om niet meegesleurd te worden. ‘Laat me door!’ gilde hij over de zee van kinderkopjes heen. ‘Hé, daar, ga weg jij. Ik moet daar staan.’ De jongen op de steen maakte danspasjes en grimassen. Hij gaf een voorstelling. De kinderen die voorbij golfden juichten hem toe, velen bleven staan, zicht evenals Dolf schrap zettend. Als een muur stonden ze tussen dolf en de jongen. Dolf, helemaal in paniek, stompte, sloeg, trapte. Een paar kinderen gilden, deinsden terug van de steen. Dolf keek op. De steen was leeg en op de plaats waar de vette cirkels zo-even nog duidelijk hadden gestaan, was nu een flauwe holte te zien. Met een sprong was Dolf er op. Onbeweeglijk, met een hart dat uit zijn borst dreigde te springen en een keel die dicht zat van angst, stond hij daar.

Het moment dat Dolf op het nippertje wordt teruggeflitst.

‘O, schiet op,’ smeekte hij inwendig. ‘Laten ze mij niet weg duwen.’ ‘Rudolf!’ hoorde hij roepen, boven het gezang uit. Hij herkende de stem, het was Peter. Waarschijnlijk bevonden velen van zijn vrienden zich in het gedrang. Hij wilde niet naar het kijken. ‘Rudolf!’ Dat was Leonardo, vlak achter hem. ‘Ga weg,’ siste Dolf. Zou Mariecke er ook zijn? O nee…  Geen vijf meter van hem vandaan naderde de processie. Natuurlijk moesten ze juist deze straat door, langs het bisschoppelijk paleis. Daar stond hij al oog in oog met bisschop Adrianus, die zegenende gebaren maakte. Iedereen lag op de knieën, alleen Dolf niet, die het gevoel had dat zijn hart uit zijn borst zou springen ‘Ga opzij,’ snauwde iemand hem toe, in het dialect van Brindisi. Een hellebaardier drong zich naar voren, strekte de hand naar hem uit. ‘Maak plaats voor…’  ‘Nee, laat me ,’ brulde Dolf hem toe. Toen werd het zwart voor zijn ogen. Hij voelde zich bij de arm gegrepen en weggetrokken. Uit alle macht verzette hij zich, worstelend en gillend. ‘Laat me los!  Blijf van me af!’ Maar de harde handen lieten niet los, sleurden hem weg. Een hevig suizen in zijn oren overstemde het klokgelui. ‘Néé’ gilde hij. ‘Ik moet op het kruis blijven staan!’