Tijdens het oponthoud voor de Alpen barst de bom en wordt Dolf beschuldigd van ketterij door Nicolaas en Dom Anselmus. Dit mondt uit in een proces waarbij Dolf bijna ter dood veroordeeld wordt tot Dom Thaddeus voor Dolf gaat pleiten. Dom Thaddeus zegt dat Dolf juist een goddelijke afgezant is als bewijs hiervoor laat hij een litteken dat Dolf op zijn hand heeft zien, drie puntjes die volgens Dom Thaddeus voor de heilige drie-eenheid staan. Hiermee is Dolf vrijgesproken. De ochtend daarna vertrekt een groep van achthonderd kinderen, zij hebben besloten in het Beierse Woud een eigen nederzetting te stichten. De rest begint aan hun tocht over de Alpen. De eerste dag in de Alpen verongelukken er al kinderen doordat ze in een afgrond storten of onder vallende stenen bedolven raken. En terwijl de meeste kinderen de volgende ochtend nog uitgeput liggen te slapen worden ze overvallen door de mannen van Graaf Romhild von Scharnitz die vijftig kinderen eist als tol om door zijn dal te passeren. Natuurlijk wordt er geprotesteert maar tegen de ruiters kunnen ze niet op en 52 kinderen worden meegenomen. Dolf laat het hier niet bij zitten en redt deze kinderen op een listige manier.

De tocht over de alpen wordt door de meeste kinderen overleefd en uitgeput komen ze aan in Bolzano. Daar worden ze opgevangen en krijgen ze vers fruit. Dolf vermoedde al langer dat er iets niet klopte aan de monniken, maar dit gevoel wordt steeds meer gesterkt doordat ook anderen opmerken dat de motieven van de monniken toch wel raar zijn. Bovendien ligt aan de overkant van Genua Jeruzalem niet, dus zelfs als de zee splijt kunnen ze niet over de drooggevallen bodem naar het Heilige Land lopen.

Een nieuwe verschrikking staat de kinderen te wachten in de vorm van de Po vlakte. Ze worden geteisterd door de hitte en aangevallen door boeren die denken dat de kinderen een bedreiging voor hen vormen. En dan sterft Carolus, de voorbestemde koning van Jeruzalem, ook nog aan een blinde darmontsteking. Hij wijst Dolf aan als zijn erfgenaam en opvolger. En dan bereiken ze Genua, hier zal de zee splijten.

De avond voor het wonder zal geschieden, biecht Dom Johannes een complot op aan Dolf. Hij vertelt hem dat hij en Dom Anselmus Nicolaas hebben laten geloven dat hij uitverkoren is zodat hij een grote groep kinderen naar Genua zou leiden. De zee zou niet splijten en dan zouden er schepen komen waarvan de nep-monniken zouden zeggen dat die de kinderen naar Jeruzalem zouden brengen. In werkelijk zouden die schepen de kinderen naar de slavenmarkten van Noord-Afrika brengen. Hoewel Dolf nooit in het wonder heeft geloofd, schokt de wreedheid van het plan hem. Hij overtuigd de kinderen ervan dat als morgen het wonder niet geschied, zij in ieder geval niet aan boord van de schepen moeten gaan. Het wonder gebeurt inderdaad niet. En wanneer Anselmus voorstelt op de schepen te gaan wordt hij door de woedende kinderen die begrijpen dat ze zijn bedrogen verscheurd.

Nu het doel van hun tocht is weggevallen valt de groep uit elkaar. Een deel van de kinderen blijft in Genua om daar te werken, een ander deel gaat  onder leiding van Dom Johannes, die wil boeten voor zijn zonden, terug naar Duitsland. Er blijven ongeveer vijfduizend kinderen over die Nicolaas volgen, die alsnog naar Jeruzalem wil gaan. Toch is de tocht nu anders, ze hebben geen haast meer en wanneer ze langs een mooie plek komen splitsen groepen zich af om daar een eigen bestaan op te bouwen. Groepen blijven achter in Pisa en anderen groepen gaan naar Florence waar ook werkkrachten worden gezocht. Er blijven ongeveer vijftienhonderd kinderen over die nog steeds verder trekken.

Nicolaas sterft wanneer hij als gijzelaar vermoord wordt door de graaf van Trasimeno. Deze graaf wordt belegerd en wil de kinderen voor hem laten vechten door hun leider gevangen te nemen. Toch blijven ze almaar verder trekken. Langs de kust van de Adriatische Zee en in Bari bezoeken ze de tombe van Sint-Nicolaas, eindelijk een heilige die Dolf wel kent. Daarna bereiken ze Brindisi, na deze stad zijn er geen steden meer en was het gebied onbewoond. In Bari vindt Leonardo een doosje wat Dolf meteen herkent als Leonardo het in Brindisi aan hem laat zien. In dit doosje zit een boodschap van Dr. Simiak, die Dolf zoekt. Er staat dat Dolf het doosje precies op dezelfde plaats moet neerleggen en dat het dan na vierentwintig uur weer terug geflitst zal worden. Natuurlijk kan dat met dit doosje niet meer, dus Dolf vraagt alle kinderen uit te kijken naar de aluminium doosjes en het hem direct te zeggen als ze er een gevonden hebben. De bisschop die in Brindisi woont biedt de ongeveer zevenhonderd kinderen aan hen naar Venetië te brengen zodat ze daar kunnen werken omdat er na Brindisi alleen nog onvruchtbaar land komt en de winter langzamerhand zijn intrede doet. Dit is een goede oplossing voor de gestrande kinderen. En dan vindt Frank ook nog een aluminiumdoosje, deze keer weet Dolf er op tijd van en kan hij terug geflitst worden naar zijn eigen eeuw.

Mening

Ik vond dat Kruistocht in Spijkerbroek een leuk, lekker dik, goed geschreven boek, ondanks dat het boek best wel dik is, 364 bladzijdes, had ik het boek nog wel snel uit en vond ik het totaal niet moeilijk om te lezen. Ik vond het eerst nog niet zo heel boeiend en vond het boek wat langdradig. Ik vond het boek niet boeiend omdat het wat saai was en het verhaal moest nog opbouwen. Vaak vind ik boeken aan het begin nog niet zo leuk of het moet een boek zijn waar ik van die serie er al meer heb gelezen. Hoe verder je in het boek komt hoe beter het wordt, je wordt mee gesleurd in het boek, op een gegeven moment zat ik op het puntje van me stoel(of gewoon op me bed) te lezen. Dit komt omdat het boek heel sterk geschreven is, je zit er zo in dat je niet wil stoppen met lezen. Het boek wordt aan het einde weer wat saaier en had van mij wel eerder mogen eindigen. Dit komt omdat de gebeurtenis waar je het hele boek naar toeleeft al geweest is, hierdoor zit er nog een stuk in het boek wat niet heel erg boeiend meer is. Het boek liet je op het juiste moment de juiste gevoelens voelen en beschreef die ook. Doordat het boek je die gevoelens liet voelen kon je je ook heel goed in de hoofdpersoon inleven, ik leefde heel erg met Dolf mee, ik vond het daarom ook interessant om te lezen wat er verder in het boek zou gaan gebeuren. Het boek was dus wel leuk, maar bij iets wat ik een goed einde had gevonden, ging het boek nog door, dus het einde voldeed niet heel erg aan mijn verwachting. Het eindigde wel goed, maar niet zo als ik had gehoopt, ik had eigenlijk gehoopt dat je als je het zou lezen, je tevreden zou zijn met de afloop, maar je zou eigenlijk hopen dat er nog wat kwam. Het boek is aan de ene kant heel realistisch, want hoe alles in de middeleeuwen beschreven werd is gewoon heel realistisch, maar dat Dolf tijd reist zou totaal niet kunnen. Het boek is dus heel realistisch en toch zit er ook heel veel fantasie in. De reis die de kinderen wordt goed beschreven, veel duidelijkheid over de locaties, leuke gebeurtenissen over de reis. Het boek vond ik persoonlijk niet super grappig of humoristisch beschreven. Soms zat er wel een vleugje humor maar dat was heel sporadisch. Ik vond de hoofdpersoon Dolf een sterke goede hoofdpersoon. De bij personen Leonardo, Mariecke en Carolus vond ik ook goede bij personen. De andere bijpersonen, Nicolaas, Dom Anselmus en Dom Johannis vond ik niet de allerbeste bij personen maar ook niet heel slecht. Dom Anselmus en Nicolaas waren de slechteriken in dit boek, maar daar vond ik ze niet heel erg geschikt voor, ze missen een beetje dat slechteriken imago. Al met al vond ik Kruistocht in Spijkerbroek een goed leuk boek, ik zou het niet perse weer lezen maar zou het andere wel aanraden.

Ik vond dat Kruistocht in Spijkerbroek een leuk, lekker dik, goed geschreven boek, ondanks dat het boek best wel dik is, 364 bladzijdes, had ik het boek nog wel snel uit en vond ik het totaal niet moeilijk om te lezen. Ik vond het eerst nog niet zo heel boeiend en vond het boek wat langdradig. Ik vond het boek niet boeiend omdat het wat saai was en het verhaal moest nog opbouwen. Vaak vind ik boeken aan het begin nog niet zo leuk of het moet een boek zijn waar ik van die serie er al meer heb gelezen. Hoe verder je in het boek komt hoe beter het wordt, je wordt mee gesleurd in het boek, op een gegeven moment zat ik op het puntje van me stoel(of gewoon op me bed) te lezen. Dit komt omdat het boek heel sterk geschreven is, je zit er zo in dat je niet wil stoppen met lezen. Het boek wordt aan het einde weer wat saaier en had van mij wel eerder mogen eindigen. Dit komt omdat de gebeurtenis waar je het hele boek naar toeleeft al geweest is, hierdoor zit er nog een stuk in het boek wat niet heel erg boeiend meer is. Het boek liet je op het juiste moment de juiste gevoelens voelen en beschreef die ook. Doordat het boek je die gevoelens liet voelen kon je je ook heel goed in de hoofdpersoon inleven, ik leefde heel erg met Dolf mee, ik vond het daarom ook interessant om te lezen wat er verder in het boek zou gaan gebeuren. Het boek was dus wel leuk, maar bij iets wat ik een goed einde had gevonden, ging het boek nog door, dus het einde voldeed niet heel erg aan mijn verwachting. Het eindigde wel goed, maar niet zo als ik had gehoopt, ik had eigenlijk gehoopt dat je als je het zou lezen, je tevreden zou zijn met de afloop, maar je zou eigenlijk hopen dat er nog wat kwam. Het boek is aan de ene kant heel realistisch, want hoe alles in de middeleeuwen beschreven werd is gewoon heel realistisch, maar dat Dolf tijd reist zou totaal niet kunnen. Het boek is dus heel realistisch en toch zit er ook heel veel fantasie in. De reis die de kinderen wordt goed beschreven, veel duidelijkheid over de locaties, leuke gebeurtenissen over de reis. Het boek vond ik persoonlijk niet super grappig of humoristisch beschreven. Soms zat er wel een vleugje humor maar dat was heel sporadisch. Ik vond de hoofdpersoon Dolf een sterke goede hoofdpersoon. De bij personen Leonardo, Mariecke en Carolus vond ik ook goede bij personen. De andere bijpersonen, Nicolaas, Dom Anselmus en Dom Johannis vond ik niet de allerbeste bij personen maar ook niet heel slecht. Dom Anselmus en Nicolaas waren de slechteriken in dit boek, maar daar vond ik ze niet heel erg geschikt voor, ze missen een beetje dat slechteriken imago. Al met al vond ik Kruistocht in Spijkerbroek een goed leuk boek, ik zou het niet perse weer lezen maar zou het andere wel aanraden.