Zakelijke gegevens
De bezige bij, Amsterdam 1979, 1e druk
216 Bladzijdes
Eerste Reactie
Ik heb dit boek gelezen, omdat ik Kees van Kooten leuk vind schrijven. Ik heb veel van zijn columns gelezen in het Vlaamse weekblad HUMO en was een grote fan van alle programma’s die Kees van Kooten samen met Wim de Bie heeft gemaakt. Ik was wel nieuwsgierig of zijn eerdere werk veel zou verschillen in stijl van wat ik van hem kende. Mijn vader heeft veel boeken van Kees van Kooten en het zijn bijna allemaal eerste drukken en ze zien er leuk ouderwets uit. Ik vind het altijd leuk om daaruit te lezen. Verdieping
Samenvatting
Toen Kees van Kooten tien jaar oud was, schepte zijn vader over hem op tegenover de beroemde Nederlandse schrijver S. Carmiggelt. De trotse vader vond Kees zijn opstel erg goed. Op dat moment begon Kees van Kooten voor het eerst na te denken over “schrijver worden”. Een paar verhalen in het boek gaan over Kees van Kooten zijn relatie met zijn eigen ouders.
Maar ook erg persoonlijke dingen komen uitgebreid aan bod, vooral de dood van zijn vader en met name de verwerking daarvan is iets waar Kees het ondanks alle grappen erg moeilijk mee heeft. Kees probeert zijn kind Kasper wel de dingen te geven die hij zelf nooit had: goede schaatsen, en een racefiets bijvoorbeeld. Kees geniet daar ook zelf wel van. Hij vindt het bijvoorbeeld erg leuk om stiekem op de racefiets van zijn zoontje door de tuin heen te rijden.
Verder komen er een paar vakantiegruwelverhalen in het boek voor, waarin alles mis gaat wat er maar mis kan gaan, maar Kees van Kooten schrijft in dit boek toch verreweg het meest over zijn eigen zoontje. Over hoe zijn zoontje vindt dat hijzelf eigenlijk te groot is voor een knuffel, maar er toch mee blijft slapen, bijvoorbeeld. Ook hoe jammer Kees het wel niet vindt dat hij niet heel goed kan voetballen, komt aan bod. Hij geniet van het moment dat zijn zoontje juicht als hij heeft gescoord bij een promotie-partijtje voor zijn bekende Nederlander schap. Kees denk didactisch verantwoord te zijn door zijn zoontje te vertellen dat hij nooit een professionele voetballer zal worden. Het zoontje wordt woest en Kees heeft meteen spijt.
Kees van Kooten laat in dit boek onder anderen laten zien hoe rouw en humor hand in hand kunnen gaan. Dit doet hij met name als hij schrijft over de dood van zijn vader. Ook behandelt hij het verschil tussen vroeger (de veertiger- vijftigerjaren) en nu (in dit geval de zeventiger jaren).
De befaamde relatie met Wim de Bie komt ook aan bod. Kees vertelt dat ze samen naar Brussel gaan. Bij een tussenstation stapt Kees even uit en de trein gaat met Wim de Bie erin weer vrolijk verder. Alle verhalen in deze bundel gaan over Kees van Kooten zelf en iedereen die hem lief is komt er wel een beetje in voor. De relatie tussen hem en zijn zoontje komt wel het sterkst naar voren.
Onderzoek naar de verhaaltechniek
Dit boek staat bij de Zwolse Bibliotheek geïndexeerd als een Autobiografische roman. Het boek is volledig in de ik-vorm geschreven en de lezer beleeft alle verhalen door Kees van Kooten zelf, het werk is dus ook zeer autobiografisch. Het is een redelijk groot boekje, maar het bevat maar veertien verhalen en in de Zwolse bibliotheek heb ik een pocket-vorm gezien (de zeventiende druk) en die bevat maar 164 bladzijden. Kees van Kooten is een hele toegankelijke schrijver en wordt veel gelezen. Elk van de verhalen in het boek beschrijft een gebeurtenis uit Kees zijn leven. Ook zit het boek vol met flash-backs naar de jeugd van Kees. Ik denk dat al met al zo’n dertig jaren gebruikt worden. Het boek bestaat uit een heleboel verhalen uit het leven van Kees van Kooten die wel veel onderling verband met elkaar hebben. De verhalen zijn allemaal apart verschenen in de Haagse Post, maar leveren samen toch een eenduidig beeld op. Dit boek is ook prima te verkopen als Biografie met een beetje lange hoofdstuktitels en leest “in een ruk” uit, zoals dat heet. Kees van Kooten is op 10 Augustus geboren in Den Haag. In 1967 maakte hij zijn eerste tv-programma dit deed hij toen nog samen met Ralph Inbar, Sonja Barend en Wim de Bie. Met Wim de Bie maakte hij jarenlang de zondag avond onveilig Kees van Kooten schrijft meestal verhalenbundels. Ook schrijft hij vaak komische verhalen in het Vlaamse weekblad HUMO
Beoordeling
Kees van Kooten had zelf denk ik niet al te veel literaire ambities met het schrijven van dit boek. Hij gebruikt in dit boek wel veel neologismen. Als Kees van Kooten iets uit wil drukken waar nog geen woord voor is, dan verzint hij er gewoon zelf een woord voor, dat doen weinig mensen hem na. Verder kan ik niet veel motieven in het boek ontdekken. Volgens mij wou de schrijver gewoon eens lekker over zichzelf schrijven. Zich autobio graven. Ik vond het makkelijk lezen, zonder dat ik het te luchtig vond. Kees van Kooten gooit er af en toe wat absurde tekstjes uit, die in de context heel goed te begrijpen zijn en daar hou ik wel van. Als Kees terugblikt naar zijn kinderjaren, kun je als lezer heel goed de kinderlogica van Kees in- en doorzien, zonder het gevoel te krijgen dat je het levensverhaal van een ramdebiel zit te lezen. Dit boek is vaak erg komisch en is redelijk in de stijl van zijn latere werk en ook vergelijkbare humor als in zijn TV-programma’s. Alhoewel dit iets persoonlijker en soms zelfs emotioneler is, maar dit hoeft dan ook niet binnen een half uur te blijven zoals een Tv-programma. Er zijn wel eens journalisten of commentatoren die in kranten beweren dat Kees van Kooten vroeger leuker was dan nu, met name in het laatste jaar dat hij tv-programma’s maakte met Wim de Bie. Ik vind dat echte onzin; er is geen enkel niveau verschil te bespeuren tussen Kees van Kooten zijn latere werk en de sketches waren aan het eind precies even leuk. De mensen die ernaar keken zijn alleen oud en minder leuk geworden. Kees van Kooten blijft wel leuk en dit boek is een van zijn beste verhalenbundels. Ik vind de meeste verhalen die hierin staan net iets leuker dan zijn Treitertrends, alhoewel ik die serie ook bijna helemaal gelezen heb. Dit is een vrij sterke bundel en Kees van Kooten is een heel goed schrijver.
De bezige bij, Amsterdam 1979, 1e druk
216 Bladzijdes
Eerste Reactie
Ik heb dit boek gelezen, omdat ik Kees van Kooten leuk vind schrijven. Ik heb veel van zijn columns gelezen in het Vlaamse weekblad HUMO en was een grote fan van alle programma’s die Kees van Kooten samen met Wim de Bie heeft gemaakt. Ik was wel nieuwsgierig of zijn eerdere werk veel zou verschillen in stijl van wat ik van hem kende. Mijn vader heeft veel boeken van Kees van Kooten en het zijn bijna allemaal eerste drukken en ze zien er leuk ouderwets uit. Ik vind het altijd leuk om daaruit te lezen. Verdieping
Samenvatting
Dit boek staat bij de Zwolse Bibliotheek geïndexeerd als een Autobiografische roman. Het boek is volledig in de ik-vorm geschreven en de lezer beleeft alle verhalen door Kees van Kooten zelf, het werk is dus ook zeer autobiografisch. Het is een redelijk groot boekje, maar het bevat maar veertien verhalen en in de Zwolse bibliotheek heb ik een pocket-vorm gezien (de zeventiende druk) en die bevat maar 164 bladzijden. Kees van Kooten is een hele toegankelijke schrijver en wordt veel gelezen. Elk van de verhalen in het boek beschrijft een gebeurtenis uit Kees zijn leven. Ook zit het boek vol met flash-backs naar de jeugd van Kees. Ik denk dat al met al zo’n dertig jaren gebruikt worden. Het boek bestaat uit een heleboel verhalen uit het leven van Kees van Kooten die wel veel onderling verband met elkaar hebben. De verhalen zijn allemaal apart verschenen in de Haagse Post, maar leveren samen toch een eenduidig beeld op. Dit boek is ook prima te verkopen als Biografie met een beetje lange hoofdstuktitels en leest “in een ruk” uit, zoals dat heet. Kees van Kooten is op 10 Augustus geboren in Den Haag. In 1967 maakte hij zijn eerste tv-programma dit deed hij toen nog samen met Ralph Inbar, Sonja Barend en Wim de Bie. Met Wim de Bie maakte hij jarenlang de zondag avond onveilig Kees van Kooten schrijft meestal verhalenbundels. Ook schrijft hij vaak komische verhalen in het Vlaamse weekblad HUMO
Beoordeling
Kees van Kooten had zelf denk ik niet al te veel literaire ambities met het schrijven van dit boek. Hij gebruikt in dit boek wel veel neologismen. Als Kees van Kooten iets uit wil drukken waar nog geen woord voor is, dan verzint hij er gewoon zelf een woord voor, dat doen weinig mensen hem na. Verder kan ik niet veel motieven in het boek ontdekken. Volgens mij wou de schrijver gewoon eens lekker over zichzelf schrijven. Zich autobio graven. Ik vond het makkelijk lezen, zonder dat ik het te luchtig vond. Kees van Kooten gooit er af en toe wat absurde tekstjes uit, die in de context heel goed te begrijpen zijn en daar hou ik wel van. Als Kees terugblikt naar zijn kinderjaren, kun je als lezer heel goed de kinderlogica van Kees in- en doorzien, zonder het gevoel te krijgen dat je het levensverhaal van een ramdebiel zit te lezen. Dit boek is vaak erg komisch en is redelijk in de stijl van zijn latere werk en ook vergelijkbare humor als in zijn TV-programma’s. Alhoewel dit iets persoonlijker en soms zelfs emotioneler is, maar dit hoeft dan ook niet binnen een half uur te blijven zoals een Tv-programma. Er zijn wel eens journalisten of commentatoren die in kranten beweren dat Kees van Kooten vroeger leuker was dan nu, met name in het laatste jaar dat hij tv-programma’s maakte met Wim de Bie. Ik vind dat echte onzin; er is geen enkel niveau verschil te bespeuren tussen Kees van Kooten zijn latere werk en de sketches waren aan het eind precies even leuk. De mensen die ernaar keken zijn alleen oud en minder leuk geworden. Kees van Kooten blijft wel leuk en dit boek is een van zijn beste verhalenbundels. Ik vind de meeste verhalen die hierin staan net iets leuker dan zijn Treitertrends, alhoewel ik die serie ook bijna helemaal gelezen heb. Dit is een vrij sterke bundel en Kees van Kooten is een heel goed schrijver.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden