Kinderjaren door Jona Oberski

KINDERJAREN, JONA OBERSKI
‘Ik schrok wakker en de sirene loeide. De vorige keer dat de sirene geloeid had, moesten wij onder ons bed kruipen. Er was weinig plaats. Brommend vloog er een vliegtuig over. Mijn buik bromde mee.’ Dit is een stukje uit het boek ‘Kinderjaren’ van Jona Oberski. Dit is 1 van zijn drie boeken die hij geschreven heeft. Hij heeft dit boek geschreven omdat hij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt in zijn jeugd. Het is echt een literair boek want het heeft een compleet eigen manier van schrijven. Mijn stelling is dus:   ‘Kinderjaren’ is een literair boek   Het jongetje is nog heel jong. In het verhaal wordt de lezer meegevoerd door de ogen van het jongetje. In zijn leven wordt hij overal mee naar toe genomen. En dan op een gegeven moment wordt hij naar een kamp gestuurd met zijn vader en zijn moeder. Daar raakt hij zijn vader kwijt. Hij merkt er niet zo veel van en zijn leven gaat door. Als hij in de trein zit naar een ander kamp wordt zijn moeder mentaal gek. Ze zegt dingen die er niet zijn. Als de joden in de trein vrij komen door de russen wordt zijn moeder in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen. Ze schreeuwt dat iedereen haar wil vermoorden en wil dus ook niet eten omdat ze bang is dat ze vergiftigd wordt. Op een gegeven moment sterft ook zij.   Allereerst maakt het jongetje in het verhaal een duidelijke ontwikkeling door. Aan het begin is hij nog jong en snapt hij het allemaal niet zo goed. De zinnen in het boek zijn kort en goed te begrijpen; zinnen van een kind. Dan wordt hij ouder en begint hij ook met langere zinnen te praten en het beter te begrijpen.
Ook zet het verhaal je aan het denken. Zo’n verhaal heb ik nog nooit gelezen en ik vond het dus ook heel indrukwekkend hoe een kind de oorlog meemaakte. Bijvoorbeeld de dood van zijn vader. Het kind heeft dat niet goed door. Daar wordt dus ook niet veel aandacht aan besteedt. Wel wordt goed beschreven wat hij ziet. Zo wordt duidelijk weergegeven dat hij op een gegeven moment verdwaald is en dat alle gebouwen hetzelfde lijken.

Als laatste is natuurlijk het taalgebruik heel origineel. Dit was het eerste boek met zo’n soort taalgebruik dat ik gelezen had. In het boek staan korte, duidelijke zinnen zoals je ziet in het citaat van het boek aan het begin van mijn betoog. Aan het eind worden de zinnen wat langer en dat komt natuurlijk omdat het kind ouder wordt.   Maar dan kun je natuurlijk zeggen dat de afloop niet zo verrassend is. Het is niet zo verrassend dat hij in een pleeggezin komt maar het verraste mij wel dat hij op het eind nog weer terugziet op wat ervoor is gebeurd. Zijn pleegmoeder geeft hem namelijk een kus op zijn hoofd. Zijn moeder had hem in het kamp verteld dat hij nooit iemand een kus zou mogen geven om dat hij dan ziek zou kunnen worden. En dan misschien zelfs dood kon gaan. Nu zij dus een kus geeft wordt hij helemaal panisch en smijt hij zijn bord op de grond. Ook hier zie je dat het echt een kind is dat alles geloofd wat zijn moeder verteld.   ‘Kinderjaren’ is dus een literair boek omdat het jongetje in het verhaal een duidelijke ontwikkeling doormaakt, het verhaal je aan het denken zet en het taalgebruik heel origineel is. 
‘Aan mijn pleegouders die heel wat met me hadden uit te staan’ Jona Oberski