A: Zakelijke gegevens
Naam
Klas
Kinderen van moeder aarde
Thea Beckman
Uitgever: Lemniscaat
B: Eerste persoonlijke reactie
Nadat mijn broer “Kinderen van moeder aarde” had gelezen raadde hij het mij aan.
Ik ben het boek gaan lezen en vond het een erg mooi en spannend boek. Met oorlog en avontuur, daar hou ik wel van. Ook omdat de gebeurtenissen en oplossingen niet zo voorspelbaar waren, maar erg verrassend en origineel.
C: Samenvatting van de inhoud
De Derde Wereld Oorlog brak uit. Een kernoorlog, alle wereld delen beschoten elkaar met atoom bommen. Moeder natuur raakte helemaal uit balans, de Noord- en Zuidpool raakte van hun as en de aarde kantelde. Maar één derde van de wereldbevolking bleef leven, de rest kwam om door de vernietigende wapens en de kracht van de natuur.
Na de Derde Wereld Oorlog brak er een kleine ijstijd uit waardoor nog meer mensen omkwamen. In groenland, die door de veranderingen een geweldig klimaat had, bleven ook mensen leven. Daar gaat het verhaal over.
In Thule, wat eerst Groenland hete, regeerden de vrouwen, geen man mocht op een hoge positie staan omdat er voor “de grote ramp” de mannen de baas waren geweest en er niet veel van hadden gemaakt. Het was een prachtig land, veel dorpen langs de kust en in het binnenland onbewoonbare, uitgestrekte oerwouden en gebergtes. De Thulenen aanbeden Moeder Aarde en de natuur. Van techniek wisten ze weinig, maar ze waren er ook niet in geïnteresseerd, ze hadden dan ook geen elektriciteit, motors en wapens. Geweld en moord kenden ze ook niet. Roei- en zeilboten, karren met paarden waren hun vervoersmiddelen.
Armina-Dorrit, de Konega (=koningin), regeert het land samen met de Vrouwenraad. De vrouwenraad bestaat uit vrouwen van de verschillende gewesten (=provincie’s). Armina-Dorrit is een hele vriendelijk vrouw van in de dertig, erg slim en inventief. Van haar wordt verwacht dat ze op een zachtzinnige manier regeert en geen mens, dier of iets van de natuur kwaad zal doen. Ze heeft één zoon, Christian, deze is verliefd op Thura, een dood gewoon meisje uit de stad. Christian weet dat hij nooit met haar zal mogen trouwen, omdat ze geen familie is, anders had er “Dorrit” in haar naam gestaan. Maar toch kan hij zijn gedachten niet van haar afhouden. Christian is een lieve en gevoelige jongen. In het verhaal is hij 14 jaar en hij studeert in Fredriksborg voor Sjamana (=(dieren-) arts). Rajo, de dood gewaande man van de Konega, komt op een gegeven moment terug in het leven van de Konega en zijn zoon. Hij is ooit vertrokken omdat hij meer medezeggenschap voor de mannen wou, de Konega kon dat niet toelaten en haar man werd dus als belangrijk man geacht en behandeld zonder dat hij iets kon doen. Dit kon hij op een gegeven moment niet meer aan en deed op dat moment een van de slechtste daden in zijn leven. Hij vermoorde een beer die zelf zo gewond was dat het geen weerstand kon bieden. Hierna is Rajo uit schaamte uit het leven van de Konega en haar zoon verdwenen. Later komt hij terug heroverd het hart van de Konega.
Niet alleen in Groenland hadden mensen de oorlog overleefd maar ook in Europa. Europa had grote woestijnen gekregen en het was er dus in het binnenland erg droog. Het Badense rijk werd het genoemd, de Egon (=koning/keizer) had in de jaren na de kleine ijstijd heel Europa veroverd.
Dit volk was in vergelijking met de Thulenen heel anders, ze waren verder ontwikkeld, ze hadden elektriciteit, treinen en auto’s. De natuur was daar verwaarloost door al de milieuvervuiling en door al de bomen die ze hadden omgekapt. Nadat ze bij opgravingen kaarten hadden gevonden, kwamen ze er achter dat er meer was dan alleen Europa. Professor Kunz kwam er achter dat de wereld was gekanteld en hij stelde aan de hoog geëerde Egon voor een expeditie schip in de richting van groenland te laten gaan om te kijken of groenland daar ook echt was. De Egon zag dat wel zitten, nog meer land erbij om in te lijven en vast meer vruchtbare grond dan in zijn land. Er vaarde een expeditie schip uit. Na een aantal weken bereikte deze Thule, de Badeners verbazen zich over de mooie natuur, ook over de vrouwen die het voor het zeggen hebben, dat zijn ze niet gewend. In Thule heerst onrust, van een groot, grauw, stinkend schip in hun haven houden ze niet. Armina-Dottir vermoed dat het een gevaar voor Thule zal worden. Als de Badeners Christian ontvoeren is het goed mis. De Badeners hadden gehoord dat er goud was in de gebergtes, ze ontvoeren Christian voor als gids te dienen. Onderweg krijgt Christian hun ware aard te zien, ze doden dieren met hun wapens en hebben geen respect voor elkaar. Wat ze in Thule wel aan wapens hadden waren verdovingspijlen, deze waren eigenlijk bedoeld om gewonde dieren te verdoven, maar ze werkten ook op mensen. De boswachters (ook wel woudlopers genoemd) hadden al snel door dat er een “stelletje barbaren” door het bos heen trok en ze melden het aan de Konega. Deze laat de Badeners en Christian volgen en als er gevaar dreigt voor Christian moet er ingegrepen worden. Uiteindelijk gebeurd dat ook, de Badeners worden uitgeschakeld en terug gebracht naar hun schip. De Thulenen weten nu hoe barbaars de Badeners zijn en de Konega heeft een vermoeden dat de Badeners terug willen naar hun land. Alle informatie die ze heeft gekregen van de Badeners zelf en van Christian verwacht ze dat als de Badeners zullen vertrekken, dat ze dan terug komen met honderden stinkende schepen, nee, dat mag niet gebeuren. Armina-Dottir kan niet meer zachtzinnig regeren, ze zal de Badeners moeten tegenhouden. Dan komt Thura met een plan. Wat ze hebben gemerkt is dat ze met vrouwen en kinderen wel voorzichtig zijn. Als de Badeners willen vertrekken zien ze dat er een hele lange rij met boten voor één van de uitgangen ligt. Op de boten spelen kinderen en vrouwen. Er is nog één andere uitgang, maar die oogt wat smal en daarvan weten ze niet of hij wel diep genoeg is. Ze blijven nog een dag in het fjord liggen. Omdat ze er wel uitwillen beschieten ze de stad met hun kanonnen. Maar daar had de Konega al voor gezorgd, de hele stad was ontruimd dus er vielen geen gewonden. Ondertussen zorgt Rajo, de man van Armina-Dottir, ervoor dat de andere uitgang van het fjord wordt gedempt zodat áls de Badeners een poging zouden doen, ze lek zouden raken. De Badeners wagen het erop en rammen hard met hun onderkant grote brokken rotsen. Het schip raakt lek en kantelt half. Iedereen verlaat het schip en de Thulenen vangen ze op. Uiteindelijk explodeert het schip omdat er water in de motors was gekomen. De Badeners moeten voortaan in Thule leven.
Rajo en Christian zorgen er uiteindelijk ook voor dat mannen ook wat inspraak krijgen in de vrouwenraad. Omdat Thura het plan had bedacht om de Badeners tegen te houden en had uitgevoerd keurt de vrouwenraad haar goed en mag Christian met haar trouwen.
E: Lees- en kijkervaringen beschrijven
Het onderwerp spreekt mij erg aan door de avonturen en omdat het zich in de toekomst afspeelt. Ik ben door het verhaal aan het denken gezet, het ging erover dat de vrouwen in heb boek regeren omdat de mannen altijd maar naar macht uit waren en alleen aan zichzelf denken. Dat vind ik deels kloppen, er zijn mannen die naar macht streven en alleen aan zichzelf denken, maar zeker niet allemaal.
In het verhaal zitten een heleboel verschillende gebeurtenissen, het gaat iets meer om de gebeurtenissen dan om de gevoelens van de personages. Soms valt het verhaal een beetje stil omdat Thea Beckman soms alles heel gedetailleerd beschrijft, maar meestal is het erg spannend! Thea Beckman verzint steeds weer de mooiste oplossingen en maakt er gewoon een heel erg verrassend, spannend en origineel verhaal van.
Wat ik erg leuk vond was dat ik me echt in de personages, vooral Christian en Armina-Dorrit, ging inleven. De problemen zie ze hadden en hoe die dan weer op de slimste manieren werden opgelost vond ik erg knap. Christian die in het begin nog 14 jaar is en die aan het einde 17 jaar is veranderd. Hij wordt opstandiger tegen zijn moeder en krijgt zijn eigen wil.
Het verhaal is in grote lijnen chronologisch opgebouwd. Één keer wordt er een grote terug sprong gedaan en wordt er verteld over de Badeners hoe die zich ontwikkeld hebben. Er zijn verschillende verhaal lijnen, het verhaal van de Badeners, van Thura en van Rajo. Deze zijn leuk met elkaar verbonden, Rajo en Thura komen helpen de Badeners tegen te houden. Het slot is ook mooi. Alles komt weer goed, maar op een verrassende manier.
Ik vond het boek makkelijk te lezen, de letters waren niet te klein en de zinnen waren duidelijk. Wat ik soms wel een beetje jammer vond is dat Thea Beckman sommige dingen heel gedetailleerd beschreef, daardoor viel soms de spanning een beetje weg.
F: Verwerkings- of verdiepingsopdracht
2 Dagboek bladzijden:
Blz. 1
Vanochtend stond ik op en het was hard aan het regenen. Ik was helemaal doorweekt en voelde me ellendig. Nadat ik was bonen naar binnen had gewerkt gingen we verder langs de rivier omhoog. Het was erg zwaar, de kapitein schreeuwde de hele tijd dat we door moesten lopen, maar kon het nog steeds niet geloven wat er gister was gebeurd. Een van de soldaten was van een rots gevallen en was opslag dood. De kapitein had, op aandringen van een andere soldaat, de doodde begraven. We liepen een hele tijd, rond de middag rusten we even. Een soldaat ging nog wat verder om de boel vast te verkennen. Na een tijdje hoorde we opeens een harde schreeuw, hij duurde maar kort en werd gevold door een doffe klap. We rende naar de plaats waar we het geluid vandaan hadden horen komen. Daar lag een bewegingsloos lichaam. Ik snelde erheen. Ik had op school al heel wat geleerd over het verzorgen van mensen, ik bekeek de soldaat en kwam er achter dat hij nog leefde. Ik liet hem met alle voorzichtigheid van de rots af halen en toen hij eenmaal op de grond lag onderzocht ik hem. Ik kwam erachter dat de soldaat een schedelbreuk had. Al dagen lang had ik het idee dat er mensen ons volgde dus ik begon te schreeuwen om hulp. Maar tevergeefs, er kwam niemand. De kapitein begon te zeuren dat we verder moesten gaan maar ik wist dat de soldaat dan al helemaal geen kans meer zou hebben. De kapitein beval 2 andere soldaten de soldaat mee te nemen. Zo liepen we ongeveer 2 uur in een langzaam tempo. Toen beval de kapitein dat we door moesten lopen en hem en de gewonde soldaat even alleen laten. Meerdere soldaten wouden dat niet doen, maar toen de kapitein begon te dreigen snelde ze verder. Even later hoorde we een schot en na 5 minuten kwam alleen de kapitein terug en hij probeerde droevig te zeggen dat de soldaat dood was. Toen de soldaten terug wouden gaan om het lichaam te begraven zei de kapitein dat hij dat ook al had gedaan, jaja, in zo’n korte tijd. Hij had hem gewoon in de rivier gedumpt. Ik was helemaal overstuur en de soldaten ook. Ze waren razend op hun kapitein en zeiden had ze het aan de Egon zouden melden, maar ja, op dat moment had je er weinig aan. We gingen verder en het begon weer te regenen. Toen het begon te schemeren zochten we gauw een slaapplaats. We hadden geluk en kwamen bij een kleine grot. Daar zaten we droog. Een paar soldaten probeerde een vuurtje te maken, maar zonder succes. We aten nog wat bonen die we over hadden van de ochtend en daarna bleven de soldaten nog wat kletsen. Ik zat te piekeren over het fijt dat er niemand was gekomen toen we om hulp vroegen. Ik hoorde opeens een hard gebrul. Iedereen werd doodstil en wachten af. Een meter of 10 van ons vandaan kwam een beer uit de bosjes. De kapitein pakte zijn geweer, ik riep dat hij dat niets moest doen. Opeens ging alles heel snel. De kapitein gaf een kreetje en viel neer, de 2 overgebleven soldaten overkwam hetzelfde en daarna Professor Kunz. Daar lagen 4 mannen bewusteloos. Toen kwam mijn tante, Hannah-Dorrt gevolgd door 4 woudlopers aanrennen. Ik was blij ze te zien, maar ook boos, ik had dus gelijk gehad, er waren mensen geweest die ons hadden gevolgd en ze hadden niet ingegrepen toen er een mensenleven op het spel stond. Hannah-Dottir was ook een Sjamana en zei dat hij niet meer te redden was, hij had immers een schedelbreuk.
Blz. 2
De hele nacht was Rajo bezig geweest met het ontruimen van de stad. Nu zaten alle mensen in loodsen een aantal kilometer verderop. Thura en Armina-Dottir en Anouk, de man van mijn tante Hannah-Dottir, waren bezig geweest met het verzamelen van boten, vrouwen en kinderen. Alle boten waren vast gemaakt aan elkaar en lagen in een lange rij voor een uitgang. De vrouwen en kinderen werden erop gezet en ze moesten gewoon doen alsof ze het ijzeren schip niet zagen, ze moesten gewoon spelletjes gaan doen. We hadden het schip, de Badenfelder, al een aantal dagen zien roken, en dat betekende, volgens Thura, die een aantal keer op het schip was geweest en een rondleiding had gehad, dat hij na ongeveer 3 dagen kon vertrekken. Vandaag zou het zo ver zijn. Toen de zon net opkwam hoorde we het schip nog harder brommen en het kwam rustig op gang. Toen ze de bocht om waren en de schepen kwamen te zien met de kinderen erop stopte het schip. De Badenfelder ging achteruit en kwam weer in het fjord te liggen. Ik zag dat het een chaos was, de tactiek van Thura had gewerkt. De Badeners waren altijd erg voorzichtig met kinderen en vrouwen en wouden ze dus niet laten verdrinken. Zo lagen ze daar een paar uur. Ondertussen was het weer omgeslagen en was het gaan stormen. De kinderen en vrouwen moesten van de boten af. Toen de storm weer was gaan liggen was er niet veel overgebleven van de boten. Gelukkig konden de Badeners dat niet zien, omdat ze niet achter de bocht lagen in het fjord. De mannen probeerde zoveel mogelijk boten weer te repareren zodat de vrouwen en kinderen er weer op konden. Uiteindelijk lukte dat en was de barricade weer intact. Rajo en Anouk waren bezig met het bedenken hoe ze de andere uitgang, die wel breed en diep genoeg zou zijn voor de Badenfelder, te dempen. Ze gingen het met buskruit proberen, normaal gebruikten ze dat nooit in Thule, maar ze hadden het wel. Het lukte, na 2 reusachtige knallen kwam een groot stuk rots vrij en plonsde het in het water. De Badeners hadden het ook gehoord en ze waren boos. Ze schoten een aantal keer op de stad waardoor er brand ontstond en er grote rookpluimen boven de stad uitkwamen. Toen kwam de Badenfelder weer op gang, zo te zien gingen ze het er op wagen, de ander uitgang te proberen. Heel langzaam kwamen ze de bocht om en stuurde naar de uitgang. Toen ze ongeveer halverwege waren zag ik het schip schudden en begon het te kantelen. De mensen op het schip zag je in paniek heen en weer rennen, en de achterkant van het schip zonk steeds verder het water in.
De vrouwen en kinderen op de schepen werden er snel afgehaald en de mannen roeiden naar het grote schip toe om de mannen eraf te halen. Toen iedereen weer veilig van boord was zonk het schip helemaal en kwam er nog een harde knal van de motors.
De Badeners zouden vanaf nu in Thule moeten blijven.
Naam
Klas
Kinderen van moeder aarde
Thea Beckman
Uitgever: Lemniscaat
B: Eerste persoonlijke reactie
Nadat mijn broer “Kinderen van moeder aarde” had gelezen raadde hij het mij aan.
Ik ben het boek gaan lezen en vond het een erg mooi en spannend boek. Met oorlog en avontuur, daar hou ik wel van. Ook omdat de gebeurtenissen en oplossingen niet zo voorspelbaar waren, maar erg verrassend en origineel.
C: Samenvatting van de inhoud
De Derde Wereld Oorlog brak uit. Een kernoorlog, alle wereld delen beschoten elkaar met atoom bommen. Moeder natuur raakte helemaal uit balans, de Noord- en Zuidpool raakte van hun as en de aarde kantelde. Maar één derde van de wereldbevolking bleef leven, de rest kwam om door de vernietigende wapens en de kracht van de natuur.
In Thule, wat eerst Groenland hete, regeerden de vrouwen, geen man mocht op een hoge positie staan omdat er voor “de grote ramp” de mannen de baas waren geweest en er niet veel van hadden gemaakt. Het was een prachtig land, veel dorpen langs de kust en in het binnenland onbewoonbare, uitgestrekte oerwouden en gebergtes. De Thulenen aanbeden Moeder Aarde en de natuur. Van techniek wisten ze weinig, maar ze waren er ook niet in geïnteresseerd, ze hadden dan ook geen elektriciteit, motors en wapens. Geweld en moord kenden ze ook niet. Roei- en zeilboten, karren met paarden waren hun vervoersmiddelen.
Armina-Dorrit, de Konega (=koningin), regeert het land samen met de Vrouwenraad. De vrouwenraad bestaat uit vrouwen van de verschillende gewesten (=provincie’s). Armina-Dorrit is een hele vriendelijk vrouw van in de dertig, erg slim en inventief. Van haar wordt verwacht dat ze op een zachtzinnige manier regeert en geen mens, dier of iets van de natuur kwaad zal doen. Ze heeft één zoon, Christian, deze is verliefd op Thura, een dood gewoon meisje uit de stad. Christian weet dat hij nooit met haar zal mogen trouwen, omdat ze geen familie is, anders had er “Dorrit” in haar naam gestaan. Maar toch kan hij zijn gedachten niet van haar afhouden. Christian is een lieve en gevoelige jongen. In het verhaal is hij 14 jaar en hij studeert in Fredriksborg voor Sjamana (=(dieren-) arts). Rajo, de dood gewaande man van de Konega, komt op een gegeven moment terug in het leven van de Konega en zijn zoon. Hij is ooit vertrokken omdat hij meer medezeggenschap voor de mannen wou, de Konega kon dat niet toelaten en haar man werd dus als belangrijk man geacht en behandeld zonder dat hij iets kon doen. Dit kon hij op een gegeven moment niet meer aan en deed op dat moment een van de slechtste daden in zijn leven. Hij vermoorde een beer die zelf zo gewond was dat het geen weerstand kon bieden. Hierna is Rajo uit schaamte uit het leven van de Konega en haar zoon verdwenen. Later komt hij terug heroverd het hart van de Konega.
Niet alleen in Groenland hadden mensen de oorlog overleefd maar ook in Europa. Europa had grote woestijnen gekregen en het was er dus in het binnenland erg droog. Het Badense rijk werd het genoemd, de Egon (=koning/keizer) had in de jaren na de kleine ijstijd heel Europa veroverd.
Dit volk was in vergelijking met de Thulenen heel anders, ze waren verder ontwikkeld, ze hadden elektriciteit, treinen en auto’s. De natuur was daar verwaarloost door al de milieuvervuiling en door al de bomen die ze hadden omgekapt. Nadat ze bij opgravingen kaarten hadden gevonden, kwamen ze er achter dat er meer was dan alleen Europa. Professor Kunz kwam er achter dat de wereld was gekanteld en hij stelde aan de hoog geëerde Egon voor een expeditie schip in de richting van groenland te laten gaan om te kijken of groenland daar ook echt was. De Egon zag dat wel zitten, nog meer land erbij om in te lijven en vast meer vruchtbare grond dan in zijn land. Er vaarde een expeditie schip uit. Na een aantal weken bereikte deze Thule, de Badeners verbazen zich over de mooie natuur, ook over de vrouwen die het voor het zeggen hebben, dat zijn ze niet gewend. In Thule heerst onrust, van een groot, grauw, stinkend schip in hun haven houden ze niet. Armina-Dottir vermoed dat het een gevaar voor Thule zal worden. Als de Badeners Christian ontvoeren is het goed mis. De Badeners hadden gehoord dat er goud was in de gebergtes, ze ontvoeren Christian voor als gids te dienen. Onderweg krijgt Christian hun ware aard te zien, ze doden dieren met hun wapens en hebben geen respect voor elkaar. Wat ze in Thule wel aan wapens hadden waren verdovingspijlen, deze waren eigenlijk bedoeld om gewonde dieren te verdoven, maar ze werkten ook op mensen. De boswachters (ook wel woudlopers genoemd) hadden al snel door dat er een “stelletje barbaren” door het bos heen trok en ze melden het aan de Konega. Deze laat de Badeners en Christian volgen en als er gevaar dreigt voor Christian moet er ingegrepen worden. Uiteindelijk gebeurd dat ook, de Badeners worden uitgeschakeld en terug gebracht naar hun schip. De Thulenen weten nu hoe barbaars de Badeners zijn en de Konega heeft een vermoeden dat de Badeners terug willen naar hun land. Alle informatie die ze heeft gekregen van de Badeners zelf en van Christian verwacht ze dat als de Badeners zullen vertrekken, dat ze dan terug komen met honderden stinkende schepen, nee, dat mag niet gebeuren. Armina-Dottir kan niet meer zachtzinnig regeren, ze zal de Badeners moeten tegenhouden. Dan komt Thura met een plan. Wat ze hebben gemerkt is dat ze met vrouwen en kinderen wel voorzichtig zijn. Als de Badeners willen vertrekken zien ze dat er een hele lange rij met boten voor één van de uitgangen ligt. Op de boten spelen kinderen en vrouwen. Er is nog één andere uitgang, maar die oogt wat smal en daarvan weten ze niet of hij wel diep genoeg is. Ze blijven nog een dag in het fjord liggen. Omdat ze er wel uitwillen beschieten ze de stad met hun kanonnen. Maar daar had de Konega al voor gezorgd, de hele stad was ontruimd dus er vielen geen gewonden. Ondertussen zorgt Rajo, de man van Armina-Dottir, ervoor dat de andere uitgang van het fjord wordt gedempt zodat áls de Badeners een poging zouden doen, ze lek zouden raken. De Badeners wagen het erop en rammen hard met hun onderkant grote brokken rotsen. Het schip raakt lek en kantelt half. Iedereen verlaat het schip en de Thulenen vangen ze op. Uiteindelijk explodeert het schip omdat er water in de motors was gekomen. De Badeners moeten voortaan in Thule leven.
Rajo en Christian zorgen er uiteindelijk ook voor dat mannen ook wat inspraak krijgen in de vrouwenraad. Omdat Thura het plan had bedacht om de Badeners tegen te houden en had uitgevoerd keurt de vrouwenraad haar goed en mag Christian met haar trouwen.
E: Lees- en kijkervaringen beschrijven
Het onderwerp spreekt mij erg aan door de avonturen en omdat het zich in de toekomst afspeelt. Ik ben door het verhaal aan het denken gezet, het ging erover dat de vrouwen in heb boek regeren omdat de mannen altijd maar naar macht uit waren en alleen aan zichzelf denken. Dat vind ik deels kloppen, er zijn mannen die naar macht streven en alleen aan zichzelf denken, maar zeker niet allemaal.
In het verhaal zitten een heleboel verschillende gebeurtenissen, het gaat iets meer om de gebeurtenissen dan om de gevoelens van de personages. Soms valt het verhaal een beetje stil omdat Thea Beckman soms alles heel gedetailleerd beschrijft, maar meestal is het erg spannend! Thea Beckman verzint steeds weer de mooiste oplossingen en maakt er gewoon een heel erg verrassend, spannend en origineel verhaal van.
Wat ik erg leuk vond was dat ik me echt in de personages, vooral Christian en Armina-Dorrit, ging inleven. De problemen zie ze hadden en hoe die dan weer op de slimste manieren werden opgelost vond ik erg knap. Christian die in het begin nog 14 jaar is en die aan het einde 17 jaar is veranderd. Hij wordt opstandiger tegen zijn moeder en krijgt zijn eigen wil.
Ik vond het boek makkelijk te lezen, de letters waren niet te klein en de zinnen waren duidelijk. Wat ik soms wel een beetje jammer vond is dat Thea Beckman sommige dingen heel gedetailleerd beschreef, daardoor viel soms de spanning een beetje weg.
F: Verwerkings- of verdiepingsopdracht
2 Dagboek bladzijden:
Blz. 1
Vanochtend stond ik op en het was hard aan het regenen. Ik was helemaal doorweekt en voelde me ellendig. Nadat ik was bonen naar binnen had gewerkt gingen we verder langs de rivier omhoog. Het was erg zwaar, de kapitein schreeuwde de hele tijd dat we door moesten lopen, maar kon het nog steeds niet geloven wat er gister was gebeurd. Een van de soldaten was van een rots gevallen en was opslag dood. De kapitein had, op aandringen van een andere soldaat, de doodde begraven. We liepen een hele tijd, rond de middag rusten we even. Een soldaat ging nog wat verder om de boel vast te verkennen. Na een tijdje hoorde we opeens een harde schreeuw, hij duurde maar kort en werd gevold door een doffe klap. We rende naar de plaats waar we het geluid vandaan hadden horen komen. Daar lag een bewegingsloos lichaam. Ik snelde erheen. Ik had op school al heel wat geleerd over het verzorgen van mensen, ik bekeek de soldaat en kwam er achter dat hij nog leefde. Ik liet hem met alle voorzichtigheid van de rots af halen en toen hij eenmaal op de grond lag onderzocht ik hem. Ik kwam erachter dat de soldaat een schedelbreuk had. Al dagen lang had ik het idee dat er mensen ons volgde dus ik begon te schreeuwen om hulp. Maar tevergeefs, er kwam niemand. De kapitein begon te zeuren dat we verder moesten gaan maar ik wist dat de soldaat dan al helemaal geen kans meer zou hebben. De kapitein beval 2 andere soldaten de soldaat mee te nemen. Zo liepen we ongeveer 2 uur in een langzaam tempo. Toen beval de kapitein dat we door moesten lopen en hem en de gewonde soldaat even alleen laten. Meerdere soldaten wouden dat niet doen, maar toen de kapitein begon te dreigen snelde ze verder. Even later hoorde we een schot en na 5 minuten kwam alleen de kapitein terug en hij probeerde droevig te zeggen dat de soldaat dood was. Toen de soldaten terug wouden gaan om het lichaam te begraven zei de kapitein dat hij dat ook al had gedaan, jaja, in zo’n korte tijd. Hij had hem gewoon in de rivier gedumpt. Ik was helemaal overstuur en de soldaten ook. Ze waren razend op hun kapitein en zeiden had ze het aan de Egon zouden melden, maar ja, op dat moment had je er weinig aan. We gingen verder en het begon weer te regenen. Toen het begon te schemeren zochten we gauw een slaapplaats. We hadden geluk en kwamen bij een kleine grot. Daar zaten we droog. Een paar soldaten probeerde een vuurtje te maken, maar zonder succes. We aten nog wat bonen die we over hadden van de ochtend en daarna bleven de soldaten nog wat kletsen. Ik zat te piekeren over het fijt dat er niemand was gekomen toen we om hulp vroegen. Ik hoorde opeens een hard gebrul. Iedereen werd doodstil en wachten af. Een meter of 10 van ons vandaan kwam een beer uit de bosjes. De kapitein pakte zijn geweer, ik riep dat hij dat niets moest doen. Opeens ging alles heel snel. De kapitein gaf een kreetje en viel neer, de 2 overgebleven soldaten overkwam hetzelfde en daarna Professor Kunz. Daar lagen 4 mannen bewusteloos. Toen kwam mijn tante, Hannah-Dorrt gevolgd door 4 woudlopers aanrennen. Ik was blij ze te zien, maar ook boos, ik had dus gelijk gehad, er waren mensen geweest die ons hadden gevolgd en ze hadden niet ingegrepen toen er een mensenleven op het spel stond. Hannah-Dottir was ook een Sjamana en zei dat hij niet meer te redden was, hij had immers een schedelbreuk.
Blz. 2
De hele nacht was Rajo bezig geweest met het ontruimen van de stad. Nu zaten alle mensen in loodsen een aantal kilometer verderop. Thura en Armina-Dottir en Anouk, de man van mijn tante Hannah-Dottir, waren bezig geweest met het verzamelen van boten, vrouwen en kinderen. Alle boten waren vast gemaakt aan elkaar en lagen in een lange rij voor een uitgang. De vrouwen en kinderen werden erop gezet en ze moesten gewoon doen alsof ze het ijzeren schip niet zagen, ze moesten gewoon spelletjes gaan doen. We hadden het schip, de Badenfelder, al een aantal dagen zien roken, en dat betekende, volgens Thura, die een aantal keer op het schip was geweest en een rondleiding had gehad, dat hij na ongeveer 3 dagen kon vertrekken. Vandaag zou het zo ver zijn. Toen de zon net opkwam hoorde we het schip nog harder brommen en het kwam rustig op gang. Toen ze de bocht om waren en de schepen kwamen te zien met de kinderen erop stopte het schip. De Badenfelder ging achteruit en kwam weer in het fjord te liggen. Ik zag dat het een chaos was, de tactiek van Thura had gewerkt. De Badeners waren altijd erg voorzichtig met kinderen en vrouwen en wouden ze dus niet laten verdrinken. Zo lagen ze daar een paar uur. Ondertussen was het weer omgeslagen en was het gaan stormen. De kinderen en vrouwen moesten van de boten af. Toen de storm weer was gaan liggen was er niet veel overgebleven van de boten. Gelukkig konden de Badeners dat niet zien, omdat ze niet achter de bocht lagen in het fjord. De mannen probeerde zoveel mogelijk boten weer te repareren zodat de vrouwen en kinderen er weer op konden. Uiteindelijk lukte dat en was de barricade weer intact. Rajo en Anouk waren bezig met het bedenken hoe ze de andere uitgang, die wel breed en diep genoeg zou zijn voor de Badenfelder, te dempen. Ze gingen het met buskruit proberen, normaal gebruikten ze dat nooit in Thule, maar ze hadden het wel. Het lukte, na 2 reusachtige knallen kwam een groot stuk rots vrij en plonsde het in het water. De Badeners hadden het ook gehoord en ze waren boos. Ze schoten een aantal keer op de stad waardoor er brand ontstond en er grote rookpluimen boven de stad uitkwamen. Toen kwam de Badenfelder weer op gang, zo te zien gingen ze het er op wagen, de ander uitgang te proberen. Heel langzaam kwamen ze de bocht om en stuurde naar de uitgang. Toen ze ongeveer halverwege waren zag ik het schip schudden en begon het te kantelen. De mensen op het schip zag je in paniek heen en weer rennen, en de achterkant van het schip zonk steeds verder het water in.
De vrouwen en kinderen op de schepen werden er snel afgehaald en de mannen roeiden naar het grote schip toe om de mannen eraf te halen. Toen iedereen weer veilig van boord was zonk het schip helemaal en kwam er nog een harde knal van de motors.
De Badeners zouden vanaf nu in Thule moeten blijven.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
A.
A.
ik heb de eerste alinea gelezen en de volgende twee fouten gevonden er staat atoom bommen moet aan elkaar wereld delen ook
voor de rest is het een goed verslag
grtjs boekenwurm
13 jaar geleden
Antwoorden