Kieuw door Saskia Maaskant

Waarom ik dit boek heb gekozen

Toen ik hoorde dat ik een boek moest uitkiezen voor een fictieverslag, ben ik naar de bibliotheek in school gegaan. Daar heeft een mevrouw geholpen door een paar geschikte boeken uit te zoeken en wat over ze te vertellen. Dit boek sprak me het meest aan, dus besloot ik het te gaan lezen.

Verhaalverloop met verhaalprobleem

Filia was volledig geïsoleerd opgevoed door haar oma en behalve de boodschappenjongen Waldemar kwam er nooit iemand op bezoek. Als haar oma overlijd is Filia helemaal alleen, met alleen haar oma’s dagboek met herinneringen aan een buitengewone jongen met een geheim, namelijk dat de jongen kieuwen had. Maar dan trekt Kers bij haar in. Kers brengt licht en vrolijkheid het huis in, en Filia bloeit helemaal op, ze legt zelfs contact met Waldemar. Tot ze er achter komt dat Kers weer verhuist naar haar eigen appartement. Gelukkig komt ze er overheen en durft ‘alleen’ verder te leven. Op het laats bezoekt ze zelfs met het vliegtuig haar opa, de man met kieuwen.

Hoofdpersonen

Filia: Een eenzaam en gesloten meisje, totdat Kers bij haar komt wonen.

Kers: Een vrolijke flapuit.

Waldemar: Een vriendelijke jongen, hij krijgt later verkering met Filia.

Oma Ofélie: Een aardige vrouw, maar door een verdrietige geschiedenis erg geïsoleerd van de wereld geworden.

Timber: De postbode en een oude liefde van de moeder van Filia.

Kay Kieme: De jongen met kieuwen, en de opa van Filia.

Perspectief en vertelstandpunt

De schrijver heeft gekozen voor een wisselend perspectief, en een niet-alwetend vertelstandpunt. Hier volgen twee citaten om dit aan te geven:

Citaat 1. Filia, bladzijde 65: ‘De verse sneeuw kraakt onder Filia’s laarzen. Het heeft in jaren niet zoveel gesneeuwd, het komt zeker tot aan haar knieën. Ze worstelt zich door de bergen poedersuiker heen en trekt een geleende muts van Kers iets verder over haar oren. Dat voelt fijn, dan is haar hoofd niet zo bloot. Ze zucht. Ze had ook een zonnebril op moeten zetten, de witte glans doet pijn aan haar ogen.

Citaat 2, Ofélie, bladzijde 152: ‘Pas toen ik bij het tuinhekje aankwam, viel mijn oog op de politieauto. In de keuken brandde licht. Vaders stem bulderde door de ramen heen. Ik haalde een paar keer diep adem. Veegde mijn natte wangen af met mijn mouwen. Niet meer aan Kay denken was niet genoeg. Ik zou nooit meer over hem praten. Ik moest Kay vergeten.’

Chronologisch of niet chronologisch

Dit verhaal is niet-chronologisch verteld, het bevat namelijk een paar flashbacks. Door het hieronder gegeven citaat kan het feit dat het verhaal niet-chronologisch is verteld bevestigd worden. Het citaat zal bestaan uit de overgang tussen het verhaal naar de flashback.

Bladzijde 15: ‘Vroeger, toen haar moeder nog leefde, ging ze naar een normale school. Maar de school was veel te ver weg, vond oma.                                                                         

“Ma Felia. Waar zit je met je gedachten?” Filia hoort het niet, ze staart naar buiten, waar de wind waait. Waar de onzichtbare vlagen aan de bladeren van de bomen trekken, ruisen met het gras en spelen met een veertje dat telkens weer voorbij het raam vliegt. (….) Oma krast met een haaknaald op het schoolbord. Filia huivert. Ze voelt het geluid tot op het achterste van haar tong.’

Flashbacks

Hierbij volgen twee voorbeelden van flashbacks, aangegeven door middel van citaten:

1. Bladzijde 21: “Filia heeft de lange trui aan die oma voor haar heeft besteld uit een catalogus. Ze had de bladzijde uit het boek gescheurd, want daar stond het voorbeeld op. Ze heeft haar haren in een hoge staart gedaan en de lak op haar lippen gesmeerd, precies als het meisje op het plaatje. Kousen uit de kast van oma aangedaan en de riem om haar middel. En de hoge hakken van mama natuurlijk. Toen ze zichzelf in de spiegel bewonderde, vond ze dat ze op haar leek. ‘Ma Filia, wat zie je eruit!’ Ze blijft wankelend stilstaan, op de een-na-laatste trede van de trap. Oma staat op de deurmat, bij de voordeur. Haar ogen glijden misprijzend over Filia’s gezicht en de nieuwe kleren, haar lippen vormen een smalle streep.”
2. Bladzijde 63: “ ‘Oma..’ zegt ze weifelend. ‘Ik heet Ofélie, ma Filia. Je weet dat ik niet wil dat je me zo noemt.’ Dan stapt ze uit de deuropening. Trekt het verfrommelde papiertje uit haar zak en vouwt het open. Ze houdt het omhoog, zó dat oma het kan lezen. ‘Omafelie’, leest oma hardop. Filia knikt.”

Einde

Ik denk dat dit boek een gesloten einde is, omdat de hoofdvraag (Overleeft Filia zonder haar oma?) beantwoord is voordat het boek afgelopen was. Ik vond het een mooi einde, omdat Filia toch nog familie ontmoette en haar vragen beantwoord konden worden door haar opa.

Mening

Ik vond het een mooi boek, omdat door de schrijfwijze (het dagboek van Ofélie) bij mij medeleven werd opgewekt voor Filia, maar ook voor Kay en Ofélie. Ook is het zo realistisch geschreven, dat je gaat twijfelen of er in het echt geen mensen met kieuwen kunnen bestaan. Daarnaast vond ik het boek best origineel, omdat je bijna nooit leest over mensen die hun hele jeugd zijn binnengehouden, en dan langzaam aan de buitenwereld verkennen.

Eindevaluatie fictiedossier

Van alle boeken die ik heb gelezen voor mijn fictiedossier, vond ik Het laatste offer van Simone van der Vlugt het leukst. Dit is omdat ik detectives erg leuk vind, en de schrijfwijze van Simone van der Vlugt erg fijn. Ook zijn haar boeken vaak spannend, omdat ze op het laatste moment vaan een plottwist hebben.

Ik denk dat ik de boeken die ik in de eerste heb gelezen nog steeds leuk vind, maar ondertussen is mijn leessmaak verbreed. Dus behalve de SF die ik altijd las, lees ik nu ook graag romans, detectives etc. Het leukste van alle boeksoorten vind ik denk ik detectives (ook niet-realistische), want ik houd van de spanning in die boeken, en vind het leuk om zelf erover na te denken wie de dader zou kunnen zijn.