Kartonnen dozen door Tom Lanoye

Ik heb het boek ‘Kartonnen Dozen’ van Tom Lanoye gelezen. Het is een boek waarin Tom Lanoye zijn jeugd als homo beschrijft en de vele problemen daaromtrent. Het is een interessant boek, maar het is een beetje aan de langdradige kant omdat hij veel schrijft wat er in hem omgaat.

‘Kartonnen dozen’ is een autobiografie van de sombere jeugd van Tom Lanoye omdat het verhaal start in het zesde leerjaar en het eindigt als hij afstudeert. Het is dus zeker een samenvatting omdat je onmogelijk in 148 pagina’s je hele jeugd kan vertellen. Voor een jongen is het nogal bizar om dit boek te lezen, want het gaat dan over een homo die verliefd is op een andere jongen. Als jongen is dat moeilijk te begrijpen omdat dat tegen je natuur in is. Anderzijds is het dan ook een interessant boek om te lezen hoe het is als jonge homo in de samenleving.  De titel is ook goed verzonnen, want eigenlijk draait het verhaal rond vier kartonnen dozen die als archief dozen worden gebruikt en het verhaal draait rond het verhaal dat in die dozen zit.

Het boek is vooral geschreven vanuit een belevend ik-perspectief. Lanoye vertelt zijn verhaal echt aan de lezer. In verscheidene delen van het boek vertelt hij zijn verhaal alsof je recht tegenover hem zit in een koffiehuis en dan probeert hij ook echt een conversatie met je te voeren, maar het is natuurlijk een boek en je kan er niet tegen praten. Het is me vooral ook opgevallen dat hij veel vertelt wat hij voelt en wat er in hem omgaat. Dit gaat dus over gevoelens, maar ook wat hij denkt over iemand anders. Hij omschrijft ook heel goed wat hij ziet, daardoor lees je eigenlijk alsof je door zijn ogen aan het kijken bent.

Wat me ook is opgevallen is dat hij graag over seks schrijft, want een groot deel van het boek gaat alleen maar over het onderwerp: seks. Als jongen is het wel leuk om dan zo een boek te lezen, maar dit boek ging over homo’s dus dit was wel even aanpassen. Soms werd het echt wel hevig en dan moest je wel even doorbijten om verder te lezen. Er waren ook wel vrijscènes beschreven en dat was er dan wel echt over.

Het thema of onderwerp van het boek was wel leuk, want dit is een onderwerp dat je niet vaak tegenkomt. De inhoud van het boek was ook nog wel leuk. Het is vooral zo interessant omdat het bijna is alsof je in Lanoye zijn hoofd zit. Je weet heel goed wat er gebeurt met het hoofdpersonage en ook hoe hij zich voelt in sommige situaties. hij noemt de personages ook niet bij hun echte naam, ditzelfde ook bij de steden. De personages hebben vooral vlakke karakters. Z , de antagonist in dit verhaal, heeft daarentegen wel een verandering ondergaan.

De historische tijd in dit boek is in het verleden na de tweede wereldoorlog. Het is de tijd dat de priesters en de zusters nog lesgaven in scholen. In dit verhaal heeft er zich geen anachronisme afgespeeld. De vertelde tijd is, zoals ik het in het begin van deze tekst geschreven heb, vanaf het einde zesde leerjaar tot het einde zesde middelbaar en op het einde schrijft hij nog een brief als hij 32 jaar is. Dat is dus heel lang. De verteltijd is korter. Ik ben wel een trage lezer en ik heb ook niet altijd gelezen, maar bij mij heeft het zes dagen geduurd vooraleer het boek uit was. Het verhaal wordt dus in een hoog tempo verteld. In het verhaal waren er een paar zinnen waarin er tijdsprongen werden gemaakt. Dit was vooral in het begin van het verhaal. In de laatste pagina’s komt er een retardering voor. Dan komt er een vrijscène aan bod die zeer uitvoerig beschreven wordt. In het algemeen is het verhaal chronologisch geschreven, maar er zijn hier en dan een paar terugwijzingen.

De geografische ruimte van dit boek is vooral in België, waar Lanoye woont en naar school gaat. Ik weet niet precies in welk stadje het zich afspeelt, want hij noemt het nooit voluit. Er speelt zich ook een deel van het verhaal af in de Ardennen en in Griekenland. De sfeer scheppende ruimte in dit verhaal is de school, het hotel, de veerboot en de kleine kamertjes. De sociale ruimte in dit verhaal is de turnclub: ‘Samen Sterk’ en de beenhouwerij van Lanoye zijn vader. De symbolische ruimte van het verhaal is liefde, want het hoofdpersonage is verliefd op een jongen.

Het boek was wel aangrijpend op het einde, want de waarheid werd recht in zijn gezicht gezegd. Hij werd gedumpt en dat is niet echt een prettig gevoel. Ik moest me wel even in zijn plaats stellen en dat was wel moeilijk. Je moet je niet iedere dag in een homo zijn plaats stellen.

Het boek van Tom Lanoye: ‘Kartonnen dozen’ was een boek dat zeer fijn was om te lezen. Het boek heeft me ook dingen geleerd. Dingen zoals: dat het niet makkelijk is als homo en dat je er moet mee rekening houden dat je altijd wel een beetje scheef zult worden aangekeken.