Kartonnen dozen door Tom Lanoye

Toen ik het boek "Kartonnen dozen" in de bibliotheek ging halen, had ik er geen idee van wat me te wachten stond. Je krijgt voor je het boek begint te lezen maar weinig informatie over het onderwerp van het boek. Je weet alleen dat het boek gaat over een
jeugdliefde van de schrijver, Tom Lanoye. Maar omdat de kritieken op de achterkant van het boek zo positief zijn, dacht ik dat het wel een goed boek was. De schrijver beschrijft de periode uit zijn leven van het moment dat hij Z., zijn eerste liefde, ontmoette, totdat hij het contact met hem verbroken heeft, maar eigenlijk gebeurt er in het hele boek zeer weinig. Het boek bestaat voornamelijk uit beschrijvingen van de omgeving en van personen, waardoor het soms wel een beetje saai wordt. Zo besteedt Tom Lanoye 20 bladzijden aan het beschrijven van de 3 leerkrachten in zijn schoolcarrière die het meest indruk op hem
hebben gemaakt. Door deze zeer lange beschrijvingen en "sfeerscheppers" wordt het boek op bepaalde momenten langdradig en oninteressant. Ook

omdat de echt belangrijke gebeurtenissen in het boek vrij zeldzaam zijn. Toch weet de schrijver soms een paar treffende en verrassende vergelijkingen te maken, waarvan je op het eerste zicht zou denken dat het nergens op slaat. Maar de manier waarop Tom Lanoye ze beschrijft maakt het dan toch weer heel erg aannemelijk. Een voorbeeld: P35: Hier worden herinneringen vergeleken met platte keien. Alle andere beelden aangaande mijn eerste reis zijn inmiddels spoorloos uiteengevallen in de compost van mijn geheugen, bij gebrek aan samenhang of betekenis. Allemaal behalve drie. Ik graag ze op, uit de modder van de geest. Drie kleine platte keien, die zijn wat ze zijn. Geen harde diamant die schittert, geen gedurfde vorm die tot de verbeelding spreekt, geen materiaal dat kostbaar is door zijn schaarsheid. Gewoon drie simpele dragers van woorden en gebaren die ik nooit zal vergeten zolang ik leef. Af en toe verrast de schrijver je met een stuk tekst dat zeer grappig is geschreven en waaruit de aparte kijk op de wereld van Tom Lanoye blijkt. Een voorbeeld. P20: Tom Lanoye beschrijft hier een van de typische kenmerken van zijn moeder op een grappige manier. Ze zet haar hart open voor al het leed dat er is. Als ze kon, maakte ze morgen soep voor heel de wereld. Maar dan zal diezelfde wereld wel moeten gedogen dat haar ook eventjes de levieten worden gelezen. Want zo kan het niet langer, wereld. Je moet je kamer opruimen en je jas niet meer laten slingeren. En heb je wel een propere onderbroek aan? Stel dat ze je overrijden, je wordt naar de kliniek gebracht en de verpleegsters kleden je uit. Daar gaat je reputatie, en die van mij erbij. En wat is dat allemaal op school? Die rapporten van je, hier, Club van Rome, Amnesty International, wat is dit, moet ik zo iets tekenen, deze schande? Hoe wil je nu ooit iets
bereiken? Als ik niet zeker wist dat je beter kon, dan zou ik mij erbij neerleggen. Maar jij met jouw capaciteiten? Ik slaap niet meer, vraag maar aan je vader, ik heb gisteren nog een pilletje moeten nemen voor mijn bloeddruk. Is dat de dank die je aan je moeder geeft? Je doet me verdriet, wereld. Ga nu maar. Neenee, ga maar. Je moeder wil eventjes alleen zijn nu. Of haal me eerst nog een glas water. En een zakdoek of twee. Doe dat nu maar eventjes voor je moedertje. Het is misschien het laatste wat je voor haar kunt doen, voor ze haar kop neerlegt. Hoewel ik het boek vaak saai en langdradig vind, zitten er af en toe een paar fragmenten in die leuk zijn om te lezen, en zeer
verrassend. Maar het is niet een boek dat ik andere mensen zou aanraden te lezen. In het boek "kartonnen dozen" beschrijft Tom Lanoye het verhaal van zijn eerste echte jeugdliefde Z., maar ook hoe hij leert met
liefde en seks om te gaan en langzaam volwassen wordt. Het verhaal begint met een vergadering van het ziekenfonds, voor de kinderen (van 10 jaar) die meegaan op reis naar de Ardennen. Het is ook daar dat Tom Z. voor het eerst ontmoet; als een gewonen vriend, die hij achteraf weer snel vergeet. Wanneer Z. dan 2 jaar later bij Tom op school komt te zitten, en ze door toeval in dezelfde klas belanden, worden ze vrienden. Tom
zijn bewondering voor Z. blijft groeien en groeien. Maar als Z. tijdens een turnles ondersteboven aan het klimrek hangt, wordt het Tom duidelijk dat hij verliefd is op Z. Het blijft niet bij verliefdheid, langzaamaan wordt Z. een obsessie voor Tom. Tom blijft verliefd op Z., en het wordt steeds maar erger. Hij durft het alleen niet te zeggen tegen Z., die hij ook niet wil verliezen als vriend. Wanneer ze dan in het zesde jaar naar Griekenland gaan, en Tom en Z. samen op een kamer moeten slapen, kussen ze voor het
eerst, en meteen ook voor het laatst want Z. voelt niets voor Tom behalve vriendschap. Z. gedraagt zich dan ook meteen een stuk
afstandelijker tegen Tom. Ze blijven nog een hele tijd vrienden, maar omdat het voor Tom te zwaar is zo vaak bij Z. te zijn, en te weten dat hij onbereikbaar is, besluit hij het kontact met Z. definitief te verbreken.