F. Bordewijk, Karakter. Roman van zoon en vader. Groningen (eerste druk: 1938) (druk van dit boek, dat tot de Kroonlijsters behoort, is niet in het boek weergegeven.)
Motivatie
Mijn ouders en mijn broer hebben dit boek gelezen en de film gezien. Allemaal vonden ze het een goed boek. Omdat het een verfilmd boek was, vond ik het wel leuk om te lezen en om daarna dan nog de film te zien. Ik besloot om eerst het boek te lezen en daarna pas de film te kijken. Samenvatting
Jacoba Katadreuffe werkte voor deurwaarder Dreverhaven. Ze krijgen een korte affaire. Als Jacoba merkt dat ze zwanger is, neemt ontslag. Ze weigert met hem te trouwen of financiële steun aan te nemen. Jacob Willem Katadreuffe, het kind uit de affaire, woont bij Jacoba in een arme wijk. Hij maakt zijn basisschool af en heeft allerlei baantjes. Op een gegeven moment wil hij zich losmaken van zijn moeder en koopt een sigarenwinkeltje in Den Haag. Hij leent bij een kredietbank, maar hij weet niet dat de eigenaar zijn vader Dreverhaven is. Zijn moeder heeft altijd over zijn biologische vader gezwegen. De sigarenwinkel loopt niet goed en wordt door zijn vader failliet verklaard. Hij moet alles verkopen en gaat weer in Rotterdam bij zijn moeder wonen. Als blijkt dat Katadreuffe slechts een stapel boeken ter waarde van 15 gulden heeft, wordt het faillissement opgeheven. Jacob heeft indruk gemaakt op zijn curator De Gankelaar, die hem een baantje als bediende bij het kantoor van Stroomkoning aanbiedt. Aan dit kanoor is zijn vader als deurwaarder verbonden. Katadreuffe besluit dat hij advocaat wil worden. Op een moment beseft Katadreuffe dat zijn vader hem failliet heeft verklaard. Nu hij meer geld verdient, gaat hij op kamers wonen. Hij wijdt zich aan een zelfstudie. Katadreuffe wordt opnieuw failliet verklaard. Hij gaat langs zijn vader, die hem niet als zijn zoon behandelt. Stroomkoning biedt Katadreuffe een regeling aan, zodat hij niet in financiële nood zal komen. In die tijd komt er contact tussen hem en Lorna te George, een collega van kantoor. Zij is verliefd op hem. Later dient ze een ontslag brief in, ze is verloofd met iemand anders. Katadreuffe realiseert zich dat hij zijn grote liefde heeft misgelopen. Als zijn schulden zijn afbetaald, leent Katadreuffe geld bij Dreverhaven om te gaan studeren. Dreverhaven gaat naar Joba en vraagt haar te trouwen, ze wijst het weer af. Hij maakt haar duidelijk dat hij het voor Katadreuffes bestwil doet, om hem hard te maken. Het gebeurde dat vader en zoon tegenover elkaar kwamen te staan voor het gerecht. (Het eindigde gelijk). Katadreuffe slaagt voor zijn doctoraal rechten. Hij vraagt Stroomkoning om Rentenstein (die was ontslagen omdat hij geld had gestolen uit de kas) weer in dienst te nemen. Dreverhaven maakt bezwaar tegen de beëdiging Katadreuffe als advocaat. Maar dat wordt afgewezen. Katadreuffe is advocaat. Hij bezoekt zijn vader voor de laatste keer. Dreverhaven vertelt hij meewerkte aan een goede opleiding van Katadreuffe. Katadreuffe ziet in dat zijn vader hem niet alleen heeft tegengewerkt. Eerste persoonlijke reactie
Ik vind dit boek vooral nieuwsgierigmakend. Ik vind het geloofwaardig, aangenaam, indrukwekkend en interessant.
Uitgebreide persoonlijke reactie
Het onderwerp van ‘Karakter’ is de relatie tussen vader en zoon. Het leven van de zoon en hoe zijn vader hem tegenwerkt wordt beschreven, maar uiteindelijk ook hoe hij meewerkt. Ik vind zo’n onderwerp wel interessant. Natuurlijk is het een heel breed onderwerp. Ik vind dat de schrijver het goed heeft beschreven en uitgewerkt. Ik had wel bepaalde verwachtingen vooraf. Dat kwam door de ondertitel ‘roman van zoon en vader’. Ik had verwacht dat de vader en zijn zoon beiden hoofdpersonen zouden zijn. Maar dit bleek niet het geval. Vader Dreverhaven kwam in verhouding tot de zoon Katadreuffe zeer weinig voor. De gebeurtenissen vloeien logisch uit elkaar voort. Dat past goed bij het onderwerp, vind ik. En ik vind dat de gebeurtenissen geloofwaardig en waarschijnlijk zijn. De belangrijkste gebeurtenis is natuurlijk wanneer Katadreuffe als advocaat wordt benoemd. Dat is de grote vraag, waar het hele verhaal om draait, beantwoord. Blz. 281 In de eerste helft van september werd hij beëdigd. De gebeurtenis die indruk op mij heeft gemaakt, is wanneer Dreverhaven, in latere tijd, Joba opzoekt. Dan vraagt hij haar te trouwen, maar ze weigert het. Dat is de eerste keer, en eigenlijk de enige keer, dat ik merkte dat Dreverhaven ook een gevoelige en zorgzame kant heeft. Blz. 232 ‘Waarom doet u Jacob dat allemaal toch aan?’ (…) ‘Bij God,’ zei hij en zijn toon was op een irreële wijze plechtig, ‘ik zal hem wurgen, ik wurg hem voor negen tienden, en dat éne tiende dat ik hem laat, dat kleine beetje asem zal hem groot maken, hij zal groot worden, hij zal, bij God, groot worden!’ De gebeurtenissen bleven mij boeien. Het enige wanneer het verhaal mij soms niet boeide was wanneer er alweer iets of iemand uitvoerig werd beschreven. De karaktereigenschappen worden goed beschreven, eigenlijk zelfs soms een beetje té uitvoerig. De karaktereigenschappen van elk personage worden uitvoerig beschreven, ook al zijn sommige personages niet zo belangrijk. De eigenschappen van de hoofdpersoon worden natuurlijk nog het meest beschreven. Door de uitvoerige beschrijvingen leer je de personages goed kennen. Blz. 90 Als Dreverhaven de balans der afgelopen jaren opmaakte rezen voor zijn herinnering verliezen die zijn hart deed bloeden, maar hij had de ziel van de speculant, hij kon het gokken niet laten. Hij was tegelijk buitengewoon gierig en buitengewoon roekeloos. Het kostte hem moeite zich te ontkleden. Hij hield waar het maar enigszins kon zijn hoed op en zijn overjas aan, want hij had de ziel van de vrek die meent dat hij door zich te ontkleden zichzelf besteelt. Er waren tijden dat hij zwaar dronk en naar vrouwen liep. Blz. 38 De jonge Katadreuffe was in wezen een opstandige, hem moest de communistische staatsleer dus wel aantrekken. Hij had er ook het type voor, in de goede zin genomen, hij had op het podium de drager kunnen zijn van een veredeld communisme, - maar hij was te verstandelijk, te berekenend om zich aan zijn diepste gevoelens over te geven. Hij kon geen staatkunde losmaken van zijn persoonlijk geval, zijn eerzucht zou zich nog met een partijschap hebben verdragen, maar niet zijn materialisme. Ik vind dat ik me goed kan inleven in de personages. Ik denk dat het komt doordat alles goed is beschreven. Ook doordat de personages levensecht overkomen. Het ligt aan het onderwerp en soort boek in hoeverre ik het belangrijk vind om me te kunnen inleven. Bij dit boek kon ik me inleven en vond het fijn. Ik vind het hoofdpersonage eigenlijk een held. Dat komt doordat hij een doel voor ogen heeft genomen en niet door (grote) tegenslagen opgeeft. Hij heeft een zeer groot doorzettings- vermogen (blz. 59). De opbouw van het verhaal is heel helder, duidelijk. Er wordt ongeveer 30 jaar beschreven. De eerste 21 jaar worden in verhouding tot de laatste 6/7 jaar minder uitvoerig beschreven. Dat is ook logisch. In de laatste jaren gebeurt het meest. Ik vind het verhaal spannend. De vraag blijft altijd of Katadreuffe het haalt om advocaat te worden, of dat er een te grote tegenslag komt waardoor hij zijn doel niet bereikt. De tekst is geschreven in een personaal perspectief. Uiteraard vanuit de ogen van de hoofdpersoon Katadreuffe. Dat past goed bij het verhaal vind ik. Het draait tenslotte om Katadreuffe zelf. Doordat het in dit perspectief is geschreven, kon ik me goed inleven in zijn persoon. Blz. 69 Katadreuffe begreep niet dat hij eenvoudig blij was zich weer eens kwaad op haar te kunnen maken, in kleinigheden griefde zij hem, en die grieven voelde hij diep. Onopgemerkt had hij een grote nieuwsgierigheid naar al wat zijn vader betrof. Hij zou aan haar nooit iets vragen. Echter bracht hij heel voorzichtig op kantoor het gesprek wel een op Dreverhaven. De grote vraag ‘bereikt Katadreuffe zijn doel, advocaat worden?’ wordt in het eind van het boek beantwoord. De belangrijkste vraag van het verhaal is dus beantwoord, een gesloten einde. Zo’n einde bij dit verhaal vind ik fijn. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar de afloop van zijn studie en zijn inzet. Blz. 281 In de eerste helft van september werd hij beëdigd. Wat mij opviel in het taalgebruik is dat er moeilijke woorden, waarvan ik nog nooit had gehoord, zijn gebruikt. Dat komt doordat het boek rond 1938 is geschreven, denk ik. Het verhaal speelt zich ook af rond die tijd. Ik vond dit taalgebruik wel goed passen bij het onderwerp en het hele verhaal. Soms had ik er last van de moeilijke woorden, doordat ik dan niet snapte wat er precies aan de hand was (‘curator’ o.a. Blz. 280, 52). Maar meestal kon ik uit de context opmaken wat het was, of waar het in ieder geval mee te maken had. Vaak was het eigenlijk niet echt belangrijk voor het verhaal. Blz. 182 Hij voelde wel eens deernis, hij was ook wel een verborgen enthousiast. Blz. 281 Daarin ried hij de fijnheid der vrouw, dat moest juffrouw Kalvelage hebben gedaan. Blz. 5 Met diens brief in de zak – een brief zeer voorzichtig gesteld maar tevens pertinent afwijzend – kwam Dreverhaven laat thuis. Blz. 72 Ook beviel hem Drevenhavens gemis aan scrupules, (…) Er zit een aantal dialogen in het boek. Ik vond het wel fijn dat er niet veel dialogen in het verhaal zaten, veel dialogen past namelijk niet bij het verhaal. Het verhaal draait meer om het karakter en de bezigheden. De hoeveelheid dialogen vond ik dus goed. Blz. 223 ‘De specerijcultuur, muskaatnoten en kruidnagelen,’ zei De Gankelaar, ‘schijnt daarginds een opdoffer hard nodig te hebben. De keus van die heren is hoogst vererend op mij gevallen. We zullen dat zaakje op poten zien te zetten,’zei hij met achteloze branie. Juffrouw Kalvelage lachte sarcastisch. ‘Zeg eens eerlijk, acht u u heel erg in staat om iets op poten te zetten? Kunt u om te beginnen op uw eigen… benen staan?’ Hij lachte terug, ze kon hem nooit boos maken, bij hun laatste onderhoud moesten ze nog krakélen. ‘U bent altijd even vinnig. (…) In het boek wordt alles zeer uitvoerig beschreven. Ten eerste worden de karakters van alle personages uitvoerig beschreven, maar ook het uiterlijk. Dat het karakter van Katadreuffe en zijn moeder en andere belangrijkere personen in het boek werden beschreven vond ik wel fijn. Maar álles werd beschreven, en ook nog uitvoerig. Dat vond ik niet zo fijn, omdat het dan zo langdradig wordt. Alle personen worden niet in één keer beschreven. Wanneer de personages in het verhaal voorkomen, wordt er iets van hen beschreven. Dat is wel weer fijn, want er wordt dan iets beschreven wat te maken heeft met de gebeurtenis. Blz. 80 Daar had je Mr Gideon Piaat, de gevatte pleiter in strafzaken, die in de rechtszaal zo dikwijls de lachers op zijn hand kreeg, een klein kereltje met een groot hoofd, een bebrild kindergezicht, rusteloos, vaak uitbundig van gebaar. Hoe anders deze dan zijn kamergenoot, de kurkdroge Carlion. En hij had een zwak hart, hij viel wel een flauw. Eenvoudig van aard was hij, maar zijn doopnaam vond hij te mooi om niet voluit te vermelden overal. Secundaire literatuur
Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Amsterdam en stierf op 28 april 1965 in Den Haag. Hij studeerde rechten in Leiden en in 1913 ging hij werken op een advocatenbureau in Rotterdam. Bordewijk debuteerde, onder het pseudoniem Ton Ven, met de dichtbundel Paddestoelen, die veel succes had. In de jaren ’30 schreef hij drie korte romans (Blokken (1931), Knorrende beesten en Bint (1934)). En hij schreef toen twee grote romans. Een van die was Karakter (1938). Bordewijk kreeg in 1953 de P.C. Hooftprijs en in 1957 de Constantijn Huygensprijs.
Mijn ouders en mijn broer hebben dit boek gelezen en de film gezien. Allemaal vonden ze het een goed boek. Omdat het een verfilmd boek was, vond ik het wel leuk om te lezen en om daarna dan nog de film te zien. Ik besloot om eerst het boek te lezen en daarna pas de film te kijken. Samenvatting
Jacoba Katadreuffe werkte voor deurwaarder Dreverhaven. Ze krijgen een korte affaire. Als Jacoba merkt dat ze zwanger is, neemt ontslag. Ze weigert met hem te trouwen of financiële steun aan te nemen. Jacob Willem Katadreuffe, het kind uit de affaire, woont bij Jacoba in een arme wijk. Hij maakt zijn basisschool af en heeft allerlei baantjes. Op een gegeven moment wil hij zich losmaken van zijn moeder en koopt een sigarenwinkeltje in Den Haag. Hij leent bij een kredietbank, maar hij weet niet dat de eigenaar zijn vader Dreverhaven is. Zijn moeder heeft altijd over zijn biologische vader gezwegen. De sigarenwinkel loopt niet goed en wordt door zijn vader failliet verklaard. Hij moet alles verkopen en gaat weer in Rotterdam bij zijn moeder wonen. Als blijkt dat Katadreuffe slechts een stapel boeken ter waarde van 15 gulden heeft, wordt het faillissement opgeheven. Jacob heeft indruk gemaakt op zijn curator De Gankelaar, die hem een baantje als bediende bij het kantoor van Stroomkoning aanbiedt. Aan dit kanoor is zijn vader als deurwaarder verbonden. Katadreuffe besluit dat hij advocaat wil worden. Op een moment beseft Katadreuffe dat zijn vader hem failliet heeft verklaard. Nu hij meer geld verdient, gaat hij op kamers wonen. Hij wijdt zich aan een zelfstudie. Katadreuffe wordt opnieuw failliet verklaard. Hij gaat langs zijn vader, die hem niet als zijn zoon behandelt. Stroomkoning biedt Katadreuffe een regeling aan, zodat hij niet in financiële nood zal komen. In die tijd komt er contact tussen hem en Lorna te George, een collega van kantoor. Zij is verliefd op hem. Later dient ze een ontslag brief in, ze is verloofd met iemand anders. Katadreuffe realiseert zich dat hij zijn grote liefde heeft misgelopen. Als zijn schulden zijn afbetaald, leent Katadreuffe geld bij Dreverhaven om te gaan studeren. Dreverhaven gaat naar Joba en vraagt haar te trouwen, ze wijst het weer af. Hij maakt haar duidelijk dat hij het voor Katadreuffes bestwil doet, om hem hard te maken. Het gebeurde dat vader en zoon tegenover elkaar kwamen te staan voor het gerecht. (Het eindigde gelijk). Katadreuffe slaagt voor zijn doctoraal rechten. Hij vraagt Stroomkoning om Rentenstein (die was ontslagen omdat hij geld had gestolen uit de kas) weer in dienst te nemen. Dreverhaven maakt bezwaar tegen de beëdiging Katadreuffe als advocaat. Maar dat wordt afgewezen. Katadreuffe is advocaat. Hij bezoekt zijn vader voor de laatste keer. Dreverhaven vertelt hij meewerkte aan een goede opleiding van Katadreuffe. Katadreuffe ziet in dat zijn vader hem niet alleen heeft tegengewerkt. Eerste persoonlijke reactie
Het onderwerp van ‘Karakter’ is de relatie tussen vader en zoon. Het leven van de zoon en hoe zijn vader hem tegenwerkt wordt beschreven, maar uiteindelijk ook hoe hij meewerkt. Ik vind zo’n onderwerp wel interessant. Natuurlijk is het een heel breed onderwerp. Ik vind dat de schrijver het goed heeft beschreven en uitgewerkt. Ik had wel bepaalde verwachtingen vooraf. Dat kwam door de ondertitel ‘roman van zoon en vader’. Ik had verwacht dat de vader en zijn zoon beiden hoofdpersonen zouden zijn. Maar dit bleek niet het geval. Vader Dreverhaven kwam in verhouding tot de zoon Katadreuffe zeer weinig voor. De gebeurtenissen vloeien logisch uit elkaar voort. Dat past goed bij het onderwerp, vind ik. En ik vind dat de gebeurtenissen geloofwaardig en waarschijnlijk zijn. De belangrijkste gebeurtenis is natuurlijk wanneer Katadreuffe als advocaat wordt benoemd. Dat is de grote vraag, waar het hele verhaal om draait, beantwoord. Blz. 281 In de eerste helft van september werd hij beëdigd. De gebeurtenis die indruk op mij heeft gemaakt, is wanneer Dreverhaven, in latere tijd, Joba opzoekt. Dan vraagt hij haar te trouwen, maar ze weigert het. Dat is de eerste keer, en eigenlijk de enige keer, dat ik merkte dat Dreverhaven ook een gevoelige en zorgzame kant heeft. Blz. 232 ‘Waarom doet u Jacob dat allemaal toch aan?’ (…) ‘Bij God,’ zei hij en zijn toon was op een irreële wijze plechtig, ‘ik zal hem wurgen, ik wurg hem voor negen tienden, en dat éne tiende dat ik hem laat, dat kleine beetje asem zal hem groot maken, hij zal groot worden, hij zal, bij God, groot worden!’ De gebeurtenissen bleven mij boeien. Het enige wanneer het verhaal mij soms niet boeide was wanneer er alweer iets of iemand uitvoerig werd beschreven. De karaktereigenschappen worden goed beschreven, eigenlijk zelfs soms een beetje té uitvoerig. De karaktereigenschappen van elk personage worden uitvoerig beschreven, ook al zijn sommige personages niet zo belangrijk. De eigenschappen van de hoofdpersoon worden natuurlijk nog het meest beschreven. Door de uitvoerige beschrijvingen leer je de personages goed kennen. Blz. 90 Als Dreverhaven de balans der afgelopen jaren opmaakte rezen voor zijn herinnering verliezen die zijn hart deed bloeden, maar hij had de ziel van de speculant, hij kon het gokken niet laten. Hij was tegelijk buitengewoon gierig en buitengewoon roekeloos. Het kostte hem moeite zich te ontkleden. Hij hield waar het maar enigszins kon zijn hoed op en zijn overjas aan, want hij had de ziel van de vrek die meent dat hij door zich te ontkleden zichzelf besteelt. Er waren tijden dat hij zwaar dronk en naar vrouwen liep. Blz. 38 De jonge Katadreuffe was in wezen een opstandige, hem moest de communistische staatsleer dus wel aantrekken. Hij had er ook het type voor, in de goede zin genomen, hij had op het podium de drager kunnen zijn van een veredeld communisme, - maar hij was te verstandelijk, te berekenend om zich aan zijn diepste gevoelens over te geven. Hij kon geen staatkunde losmaken van zijn persoonlijk geval, zijn eerzucht zou zich nog met een partijschap hebben verdragen, maar niet zijn materialisme. Ik vind dat ik me goed kan inleven in de personages. Ik denk dat het komt doordat alles goed is beschreven. Ook doordat de personages levensecht overkomen. Het ligt aan het onderwerp en soort boek in hoeverre ik het belangrijk vind om me te kunnen inleven. Bij dit boek kon ik me inleven en vond het fijn. Ik vind het hoofdpersonage eigenlijk een held. Dat komt doordat hij een doel voor ogen heeft genomen en niet door (grote) tegenslagen opgeeft. Hij heeft een zeer groot doorzettings- vermogen (blz. 59). De opbouw van het verhaal is heel helder, duidelijk. Er wordt ongeveer 30 jaar beschreven. De eerste 21 jaar worden in verhouding tot de laatste 6/7 jaar minder uitvoerig beschreven. Dat is ook logisch. In de laatste jaren gebeurt het meest. Ik vind het verhaal spannend. De vraag blijft altijd of Katadreuffe het haalt om advocaat te worden, of dat er een te grote tegenslag komt waardoor hij zijn doel niet bereikt. De tekst is geschreven in een personaal perspectief. Uiteraard vanuit de ogen van de hoofdpersoon Katadreuffe. Dat past goed bij het verhaal vind ik. Het draait tenslotte om Katadreuffe zelf. Doordat het in dit perspectief is geschreven, kon ik me goed inleven in zijn persoon. Blz. 69 Katadreuffe begreep niet dat hij eenvoudig blij was zich weer eens kwaad op haar te kunnen maken, in kleinigheden griefde zij hem, en die grieven voelde hij diep. Onopgemerkt had hij een grote nieuwsgierigheid naar al wat zijn vader betrof. Hij zou aan haar nooit iets vragen. Echter bracht hij heel voorzichtig op kantoor het gesprek wel een op Dreverhaven. De grote vraag ‘bereikt Katadreuffe zijn doel, advocaat worden?’ wordt in het eind van het boek beantwoord. De belangrijkste vraag van het verhaal is dus beantwoord, een gesloten einde. Zo’n einde bij dit verhaal vind ik fijn. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar de afloop van zijn studie en zijn inzet. Blz. 281 In de eerste helft van september werd hij beëdigd. Wat mij opviel in het taalgebruik is dat er moeilijke woorden, waarvan ik nog nooit had gehoord, zijn gebruikt. Dat komt doordat het boek rond 1938 is geschreven, denk ik. Het verhaal speelt zich ook af rond die tijd. Ik vond dit taalgebruik wel goed passen bij het onderwerp en het hele verhaal. Soms had ik er last van de moeilijke woorden, doordat ik dan niet snapte wat er precies aan de hand was (‘curator’ o.a. Blz. 280, 52). Maar meestal kon ik uit de context opmaken wat het was, of waar het in ieder geval mee te maken had. Vaak was het eigenlijk niet echt belangrijk voor het verhaal. Blz. 182 Hij voelde wel eens deernis, hij was ook wel een verborgen enthousiast. Blz. 281 Daarin ried hij de fijnheid der vrouw, dat moest juffrouw Kalvelage hebben gedaan. Blz. 5 Met diens brief in de zak – een brief zeer voorzichtig gesteld maar tevens pertinent afwijzend – kwam Dreverhaven laat thuis. Blz. 72 Ook beviel hem Drevenhavens gemis aan scrupules, (…) Er zit een aantal dialogen in het boek. Ik vond het wel fijn dat er niet veel dialogen in het verhaal zaten, veel dialogen past namelijk niet bij het verhaal. Het verhaal draait meer om het karakter en de bezigheden. De hoeveelheid dialogen vond ik dus goed. Blz. 223 ‘De specerijcultuur, muskaatnoten en kruidnagelen,’ zei De Gankelaar, ‘schijnt daarginds een opdoffer hard nodig te hebben. De keus van die heren is hoogst vererend op mij gevallen. We zullen dat zaakje op poten zien te zetten,’zei hij met achteloze branie. Juffrouw Kalvelage lachte sarcastisch. ‘Zeg eens eerlijk, acht u u heel erg in staat om iets op poten te zetten? Kunt u om te beginnen op uw eigen… benen staan?’ Hij lachte terug, ze kon hem nooit boos maken, bij hun laatste onderhoud moesten ze nog krakélen. ‘U bent altijd even vinnig. (…) In het boek wordt alles zeer uitvoerig beschreven. Ten eerste worden de karakters van alle personages uitvoerig beschreven, maar ook het uiterlijk. Dat het karakter van Katadreuffe en zijn moeder en andere belangrijkere personen in het boek werden beschreven vond ik wel fijn. Maar álles werd beschreven, en ook nog uitvoerig. Dat vond ik niet zo fijn, omdat het dan zo langdradig wordt. Alle personen worden niet in één keer beschreven. Wanneer de personages in het verhaal voorkomen, wordt er iets van hen beschreven. Dat is wel weer fijn, want er wordt dan iets beschreven wat te maken heeft met de gebeurtenis. Blz. 80 Daar had je Mr Gideon Piaat, de gevatte pleiter in strafzaken, die in de rechtszaal zo dikwijls de lachers op zijn hand kreeg, een klein kereltje met een groot hoofd, een bebrild kindergezicht, rusteloos, vaak uitbundig van gebaar. Hoe anders deze dan zijn kamergenoot, de kurkdroge Carlion. En hij had een zwak hart, hij viel wel een flauw. Eenvoudig van aard was hij, maar zijn doopnaam vond hij te mooi om niet voluit te vermelden overal. Secundaire literatuur
Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Amsterdam en stierf op 28 april 1965 in Den Haag. Hij studeerde rechten in Leiden en in 1913 ging hij werken op een advocatenbureau in Rotterdam. Bordewijk debuteerde, onder het pseudoniem Ton Ven, met de dichtbundel Paddestoelen, die veel succes had. In de jaren ’30 schreef hij drie korte romans (Blokken (1931), Knorrende beesten en Bint (1934)). En hij schreef toen twee grote romans. Een van die was Karakter (1938). Bordewijk kreeg in 1953 de P.C. Hooftprijs en in 1957 de Constantijn Huygensprijs.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden