Titelbeschrijving Slee, C
Kappen
Van Holkema & Warendorf, Houten, 3e druk, 1999
Eerste druk: 1999 Titelverklaring De titel van het boek heet “Kappen” omdat Sander graag wil dat zijn vrienden stoppen met de nare dingen die zij doen. Op een gegeven moment trappen zijn vrienden een rolstoel om van een gehandicapt jongetje en op dat moment roept hij: kappen! Samenvatting De belangrijkste personen in het boek zijn: Sander (hoofdpersoon), Indra, Maarten, Chris en Emiel, Heike en René. Het verhaal speelt zich af in Nederland op school en bij Sander en Indra thuis. Indra en Sander zijn verliefd op elkaar maar ze weten dat niet van elkaar. Sanders vrienden Maarten en Chris zijn erg veranderd door hun nieuwe vriend Emiel. Sander is er bij als Emiel een jongen die in een rolstoel zit in elkaar slaat. Sander wordt meegenomen door Emiel die wegrent. Sander is gezien door René, de broer van de beste vriendin van Indra, Heike, die ook Indra leuk vind. Indra is de bijna de enige die René niet geloofd. Indra krijgt last van de ziekte van Pfeiffer. Sander is de enige die gelooft dat Indra echt ziek is. Later slaan Emiel, Maarten en Chris nog een jongen in elkaar, Sander belt de politie, maar Emiel pakt de telefoon af. Sander vlucht naar Indra’s huis. Sander vertelt dat hij er bij was toen de jongen in de rolstoel in elkaar werd geslagen en Indra zet hem het huis uit. Op straat slaat Emiel Sander in elkaar. Sander belandt in het ziekenhuis. Indra heeft spijt dat ze Sander het huis uit heeft gezet. Emiel probeert Sander om te praten, maar een verpleegster hoort het en hij wordt opgepakt door de politie. Indra en Sander krijgen verkering en zijn schoolgenoten vergeven Sander. Eigen mening Ik heb dit boek gekozen omdat ik Carry Slee een hele goede schrijver vind. Ze schrijft boeken, die mij iets doen, die mij aan het denken zetten, en ze zijn leuk om te lezen. Ik heb al veel boeken van haar gelezen. Eerst Pijnstillers, daarna Afblijven daarna Spijt, en dan nu Kappen. Het zijn allemaal goede boeken, en omdat ik de eerste drie heb gelezen wilde ik deze ook graag lezen. Je leert er best wel wat van doordat je ziet wat er tegenwoordig speelt. Verder kun je je lekker inleven in het boek. Het verhaal was ook niet echt voorspelbaar, als een verhaal voorspelbaar is heb ik al snel de neiging om het boek opzij te leggen. Maar bij dit boek wilde ik gewoon niet stoppen met lezen. De opbouw van het verhaal was normaal, in chronologische volgorde, maar dit maakte het verhaal juist leuk om te lezen. Verder is het boek voor mijn leeftijd bedoeld omdat het ook over kinderen gaan uit de tweede/derde. Ik vind het boek erg werkelijk omdat er een gehandicapte jongen in elkaar geslagen wordt zonder een reden. Dit is zinloos geweld en komt tegenwoordig veel voor. Ik vond het verhaal makkelijk leesbaar. Dat komt doordat er geen moeilijke woorden in staan en de zinnen zo zijn gemaakt dat je de zin niet nog een keer moet lezen voordat je het begrijpt. Als ik in de situatie had gezeten waar Sander in zat, zou ik anders gereageerd hebben. Ik zou namelijk al meteen naar de politie zijn gegaan. Ik vind het een mooi moment als Emiel bij Sander op bezoek gaat in het Ziekenhuis, en zegt dan dat Chris en Maarten hem in elkaar hebben geslagen, en dat er mensen zijn die tegen hen willen getuigen, en dat als Sander niet meewerkt dat ze Indra iets doen. Als Emiel weggaat ziet hij dat er de hele tijd een zuster mee heeft staan luisteren De Zuster belt de politie en dan word Emiel opgepakt, voor de ogen van Indra, en dan weet Sander dat alles voorbij is. Ik vond Emiel geen leuke jongen. Hij wou alleen maar stoer doen, hij dacht niet aan gevoelens van andere mensen. Hij kon namelijk zonder schuld gevoel een jongen uit zijn rolstoel trappen. En een portemonnee stelen van een oud vrouwtje. Ik zou dit boek aan mijn klasgenoten aanraden omdat het een heel mooi boek is.