Kaping onder de zeespiegel door Janwillem Blijdorp

Titel: Kaping onder de zeespiegel
Auteur: Janwillem Blijdorp
Tekeningen en illustraties: Hans Ellen
Ontwerp omslag: Wim Smalen
Uitgeverij: De Banier
Plaats van uitgave: Utrecht
Jaar van uitgave: 1999
Druk: Tweede druk
Informatie over de auteur:
De auteur van dit boek is Janwillem Blijdorp. Hij werd geboren op 29 juli 1957. Na de MAVO en een stukje HAVO te hebben gedaan, besloot Janwillem om in een boekhandel te gaan werken. Nu ruim 29 jaar later werkt hij nog steeds bij een boekhandel. Hij begon schrijven pas een beetje leuk te vinden toen hij op de MAVO zat. Rond 1990 begon hij een beetje met schrijven. Zijn eerste serie is ‘De drie avonturiers’. Verder heeft hij boeken geschreven dan ‘Kaping onder de zeespiegel’, ‘Spelen met vuur’ en het geheim van de verborgen grot. Janwillem schrijft vaak boeken waarin maatschappelijke problemen aan de orde komen. In kaping onder de zeespiegel gaat het bijvoorbeeld over zinloos geweld.
Samenvatting:
De hoofdpersonen uit dit verhaal zijn Robbin, Chantal, Achmet, Yassir, Kahmal, Khaled, Youssoef, Leila en Dana. Robbin en Chantal zijn met hun vader en moeder op vakantie in Groot-Brittannië. Op de heenreis waren ze door de eurotunnel gegaan, de tunnel die Engeland verbindt met Frankrijk. Ze waren van plan om op de terugrijs ook door de tunnel te gaan. Terwijl zij hun vakantie vieren maken de zeven Algerijnen (Achmet, Yassir, Kahmal, Khaled, Yousoef, Leila en Dana) een plan om een aanslag te plegen op de eurotunnel. Dit doen ze om losgeld van de regering te eisen. Ze zijn lid van de GIA (Gewapende Islamitische Groep) een Algerijnse groep. Ze besluiten om wapens naar binnen te smokkelen. Een neef van Leila werkt bij de eurotunnel als schoonmaker. Hij wil wel de wapens ongezien aan boord brengen.

Chantal, Robbin en de ouders gaan naar huis, de vakantie zit erop en ze moeten weer met de tunnel naar Frankrijk om van daar net de auto naar Nederland te rijden. Vader heeft op vakantie altijd zijn dokterstas bij zich. Hij wordt dan ook altijd uitgelachen maar deze keer zouden de kinderen het lachen wel vergaan. Eenmaal in de tunnel rijden ze lekker door. Eer heerst een gezellige sfeer in de trein. Plotseling stopt de trein door de microfoon horen ze een waarschuwingsschot. Dan komen er bende leden binnen om telefoons en papieren op te halen. Ze moeten allemaal uit de trein en op de rails zitten. De ene helft van de mensen word aan de en kant van de trein gezet en de ander helft aan de andere kant. Dat is om eventuele aanvallen van Engeland of Frankrijk te voorkomen. Er wordt ook een grote groep mensen vrijgelaten omdat zeven terroristen niet zoveel mensen kunnen verzorgen. Bovendien laat dat de ernst van de zaak zien. De familie mag gelukkig bij elkaar zitten en gaan op de rails zitten. Ondertussen is minister Dufour uit Frankrijk bekend gemaakt wat er aan de hand is. Hij probeerde meteen contact met de trein op te nemen. Even later krijgt hij Yassir te horen. Die maakt bekend dat ze losgeld willen en eten en drinken voor de gegijzelden. De verbinding wordt daarna meteen verbroken. Het is nacht en tussen de rails zitten de gegijzelden. De families praten wat met elkaar en eten van het eten dat net is aangekomen. De gevangenen mogen een paar spullen uit hun auto halen, spelletjes en zo. Als Robbin bij de auto staat is hij zo slim om een tabletje slaappillen uit de dokterstas van vader te pakken, zo komt de tas toch nog van pas. Intussen in Frankrijk probeert Dufour de pers gerust te stellen. De vrijgelaten gegijzelden zijn intussen door de politie verhoord. Nou weet de minister tenminste iets over het aantal en de taal die ze spreken. Nou weet hij ook dat dit een aanslag van de GIA is. Dan besluit vader (die dokter is) met de terroristen te praten. Dat was wel gevaarlijk, ze hadden hem zo neer kunnen schieten. Hij klaagde over de viezigheid in de toiletten. Maar hij werd teruggestuurd door Yassir. Gelukkig zonder kogel. De gijzelaars vervelen zich. Ze gaan op blikjes schieten. Ondertussen liggen Franse commandotroepen aan de franse kant van de buis(zonder gezien te worden natuurlijk), en de Engelse aan de andere kant. Als de Fransen het schieten op de blikjes horen denken ze dat de gijzelaars in gevecht zijn met de Engelsen. Snel rukken ze op. De commandant kijkt door zijn nachtkijker en ziet dat er helemaal geen gevecht is. Snel rukken ze dan terug. Kahmal ziet dit en stuurt de franse troep nog wat kogels na. Gelukkig besluiten ze niet te vechten omdat ze liever geen bloed willen vloeien. Als Achmet snel de trein in gaat om Dufour te waarschuwen dat ze de troepen niet meer willen zien, laat hij zijn geweer vallen. Als het op de grond kont gaat het per ongeluk af en raakt Leila in haar been. De vader van Robbin en Chantal wil haar wel helpen. Hij heeft vroeger immers beloofd om iedereen te helpen. Als de rust is weergekeerd gaat iedereen zitten. Nou kommen Robbin en Chantal in actie. Chantal biedt de gijzelaars koffie aan. Doordat de gijzelaars nog een beetje geschrokken zijn, zeggen ze maar dat ze dat willen. Chantal zet koffie en doet daar de slaappillen van Robbin in. Als de gijzelaars drinken vallen ze als snel in slaap. Snel binden de gegijzelden de gijzelaars vast. Dufour werd gewaarschuwd en de commandotroepen kwamen ook dichterbij. Een maal weer op Franse grond gaan ze eerst naar een hotel. En dan weer terug naar Nederland. ( ik heb de samenvatting zelf gemaakt)
Eigen mening:
Toen ik aan dit boek begon had ik eigenlijk wel verwacht waar het over ging. Dat komt door het plaatje op de voorkant van het boek. Daar zie je Terroristen met bivakmutsen en mitrailleur. En je ziet op de trein Eurotunnel staan. Daardoor wist ik dat het waarschijnlijk om een terroristische overval ging of iets dergelijks. Het begint dat ze zitten te overleggen in een huisje in Parijs. Dat vind ik wel mooi geschreven want de schrijver vertelt echt goed hoe die mensen zich voelen. Dat ze wraak willen nemen op de regering. Ik dacht: misschien had ik wel zo gehandeld. Maar toen ik dan las wat voor plannen ze wilden maken, vond ik wel dat je eigenlijk zoiets niet kan maken tegenover de regering, maar vooral tegenover de mensen die in de Shuttle zitten. Zij kunnen er toch niets aan doen dat de regering niet luistert naar de bevelen van de Algerijnen? Ik vind dat je dan beter kan proberen een gesprek met de regering te gaan beginnen. Ik vind het origineel hoe de schrijver een plan bedenkt om wapens de shuttle in te smokkelen. Dat doen ze via een neef van Leila. Het is heel realistisch geschreven want de neef wil eigenlijk niet meewerken in het begin. Maar als Achmet hem om weet te praten. Wil hij wel want hij is eigenlijk bang voor de gewapende groep. Volgens mij gebeuren zulke dingen in het echt ook wel. Mensen moeten onder dwang dingen uitvoeren voor bepaalde gewapende groepen. Ik vind het een grappige overgang van Hoofdstuk 1 naar hoofdstuk 2. Je verwacht dat ze hun plan gaan uitvoeren maar dan kom je opeens terecht op de camping van Robbin en Chantal in Groot-Brittannië. Het verhaal gaat dan opeens over Robbin en Chantal vader en moeder. Die gaan dan weg bij de camping en vinden het jammer dat ze weer naar huis moeten. Vader wijst hen er op dat drie weken vakantie zat is. Sommige mensen kunnen helemaal niet met vakantie. Dat vind ik wel leerzaam. Je wordt dan er weer aan herinnerd dat sommige mensen helemaal niet op vakantie kunnen. Als ze eenmaal in de trein zitten gaan ze richting Frankrijk. Als onderweg opeens de trein stopt, weet je gelijk dat het de groep van hoofdstuk 1 is. Als de trein gestopt en het bericht dat de trein is gekaapt heeft geklonken dan begint moeder een beetje te huilen. Dat vind ik een mooi geschreven stuk. Het is echt realistisch geschreven. Mensen reageren in het ook zo volgens mij. Daarom vind ik dat de schrijver best goed zulke dingen erin heeft verwerkt het komt namelijk verder in het boek ook nog voor. Dat ze op een gegeven moment uit de trein mogen vind ik een beetje een raar stuk. Welke terrorist laat nou mensen uit de trein. Als ze in de trein opgesloten zitten is dat toch veel beter? Dat vind ik iets waar de schrijver wat minder goed over heeft nagedacht. Als het bericht eenmaal in Frankrijk is en minister Dufour er bij komt vind het echt goed worden. Dat kan ik me nou echt goed voorstellen. En het is ook goed dat hij minister Dufour erbij betrekt. In het echt gebeurt het meestal ook wel dat er een minister bij komt kijken als er een bijzondere aanslag is gepleegd. Als de gevangenen tussen de rails zitten kunnen ze allemaal niet zo goed slapen. Ik zou ook geen oog dicht kunnen doen en me ook niet echt op me gemak voelen. De volgende morgen mogen ze dan hun spullen halen dat vind ik echt raar. Welke terrorist laat nou zijn gijzelaars hun spullen halen. Ze kunnen dan toch van alles meenemen? Dat gebeurt dus ook. Robbin neemt dan een buisje slaaptabletten mee. Ik vraag me af of iemand in het echt ook zoiets zou doen. En dan Robbin die nog helemaal niet oud is! Ik zelf zou zoiets nooit doen. S6el je voor dat ze je betrappen. Je kan elk moment doodgeschoten worden. De gijzelaars laten ook nog een heel stel mensen vrij. Dat vind ik een beetje raar. Waarom overval je nou een trein als je toch weet dat er veel te veel mensen in zitten? Maar aan de andere kant kan ik het ook wel begrijpen. Als je een aanslag pleegt op een klein gebouw of zo. Dan krijg je waarschijnlijk toch niet wat je hebben wil. Als je dan een aanslag doet op zoiets, en trein bijvoorbeeld weet je dat de regering er alles aan zal doen om de mensen die in de trein zitten in leven tel laten. Ze willen geen moord op hen geweten hebben. Wat me opviel is dat de gijzelaars nog heel rustig praten. Ze praten over hoe lang ze hier nog moeten zitten. Dat vind ik best knap. Als vader begint te klagen dacht ik echt: die word neer geschoten. Maar de terroristen sturen hem gewoon weg. Dat vind ik echt heel mooi geschreven. Ook hoe geschokt de rest van de familie reageert als hij weer heelhuids terugkomt. In de loop van het verhaal word je zelf ook echt opgewonden en begin je echt een beetje boos te worden op de gijzelaars. Als op een gegeven moment leila een schot in har been krijgt omdat Achmet in de haast zijn geweer laat vallen vond ik dat net goed. Ook al is het een vrouw, ik vind dat zoiets bij zulke mensen precies op zijn plaats is. Ik was dan ooi extra verbaasd toen ik las dat vader haar wou helpen. Maar ook al was dat zijn plicht als dokter vond ik het toch een groot voorbeeld van naastenliefde, iets wat de schrijver ook heel mooi uitdrukt op deze manier. En dan begint de grote actie van Robbin. Chantal moet slaappillen in de koffie van de gijzelaars stoppen. Ik dacht dat de gijzelaars wel nooit koffie van Chantal zouden willen, maar blijkbaar begonnen ze de gijzelingen toch wat meer te vertrouwen. Het plan lukt een tijdje later liggen ze allemaal onder zijl. Ik vind dat de schrijver niet zoiets in de tekst moet zetten, want het komt een beetje nep over. Het boek is in het algemeen heel =realistisch geschreven maar dit vind ik toch echt nep. Zoiets doet geen enkel kind. Zeker niet als je in zo’n situatie zit. Maar dat ze dat doen maakt het boek wel weer spannend. Dus dat is weer voordelig. Als ze eenmaal uit de tunnel zijn vind ik wel dat ze vrij snel weer gewoon op huis aan gaan. Na een paar dagen al. Volgens mij ben je na zoiets heel erg geshockt en kan je echt niet zomaar naar huis. Nou verschilt dit natuurlijk wel per persoon, maar ik zou me toch niet echt snel meer normaal voelen denk ik. Het idee alleen al dat je in handen hebt gezeten van gijzelaars. Ik vond dat de schrijver dit boek echt heel goed geschreven heeft. Maar soms verliest hij de werkelijkheid een beetje uit het oog. Dat vind ik wel jammer. Maar voor de rest heb ik het boek in een adem uitgelezen. Ik vind het boek ook wel kort. Het had nog wel wat uitgebreider gemogen. Het is maar zo’n honderd bladzijden. Vooral belangrijke gebeurtenissen hadden wel wat uitgebreider mogen worden beschreven. Het is net of het een beetje snel getypt is om maar snel klaar te zijn met het boek. Je mist echt bepaalde stukjes. Verder vind ik wel dat de schrijver heel goed emoties weet uit te drukken. Moeder is bijvoorbeeld soms heel bezorgd over vader en over de kinderen. Het is een boek waar spanning en emoties elkaar afwisselen. Dat is ook duidelijk bij minister Dufour in Frankrijk. Daar is alles ook gespannen en minister Dufour probeert de problemen op te lossen en tegelijkertijd de pers te ontwijken. En je kan je ook best wel goed inleven in de rol van de Algerijnen. Zij doen dit gewoon omdat ze aandacht willen van de regering. Normaal krijgen ze die niet. Daarvoor moeten ze echt zulke acties ondernemen. Je kan dus wel merken dat de schrijver (ook al schrijft hij soms wat ongeloofwaardig) zich echt in het onderwerp verdiept heeft. Ik vond het een prettig boek om te lezen. Ik had het al een keer eerder gelezen. Maar dat is alweer een tijdje terug. Nu ik het weer een keer gelezen heb, bellef ik het volgens mij heel anders. Ik kan me namelijk niet herinneren dat het toen ook zo’n indruk maakte. Ik heb het boek eigenlijk van mijn broer. Ik zag het altijd in de kast staan maar schonk er geen aandacht aan. Toen zij hij dat ik het een keer moest lezen. Ik vond het eigenlijk een heel leuk boek. Een paar dagen geleden zag ik het weer in de kast staan en ik dacht: daar kan ik best wel mijn boekbespreking over houden. Dus begon ik het weer te lezen. Uiteindelijk had ik niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik heb het in een adem uitgelezen(ofwel in twee avonden).Het is echt een heel leuk boek en ik raad dan ook iedereen het te gaan lezen omdat je er meteen in zit. Vanaf het begin tot het eind ben je er echt niet uit te slaan. Dit was mijn mening over dit boek. Ik ben zelf dus erg tevreden over dit boek en raad het iedereen aan. Vanwege de spanning en avontuur. Als je daar niet van houd is dit boek niet echt iets voor je. Je leeft soms echt mee met de angst van de hoofdpersoon.