J’avais douze ans, j’ai pris mon vélo et je suis partie à l’école door Sabine Dardenne

A. Samenvatting Sabine Dardenne is twaalf jaar oud als ze op weg naar school door Marc Dutroux en zijn handlanger Michel Lelievre van haar fiets wordt gesleurd, in een busje wordt gedrogeerd en naar een onbekend huis wordt gebracht. Wat Sabine daar moet ondergaan is vreselijk. Zij moet zich uitkleden, Dutroux doet haar een ketting om de hals en bindt haar daarmee aan een bed. Na een paar dagen wordt Sabine naar een kelder overgebracht, waar Dutroux een ‘schuilplaats’ van negenennegentig centimeter breed en drie meter vierendertig lang heeft ‘gebouwd’ achter een zware betonnen muur met een rek met planken ervoor. In de tijd die volgt wordt ze steeds weer lastig gevallen door Dutroux. Ze kreeg nauwelijks te eten, mocht zichzelf niet verzorgen en werd constant lichamelijk en geestelijk bedreigd en seksueel misbruikt en werd op een afschuwelijke manier volledig gemanipuleerd. Sabine is altijd al het buitenbeentje, het nakomertje van de familie geweest. In de tachtig dagen dat ze opgesloten zit, krijgt ze te horen dat er een complot is tegen haar vader, waardoor ze nu opgesloten zit. Dutroux vertelt haar dat haar vader, die bij de Rijkswacht werkte, ooit iets fout heeft gedaan en daar nu voor moest boeten en 3 miljoen moet betalen. Omdat ‘de chef’ van Dutroux, die in het echt helemaal niet bestaat, het geld niet krijgt, wil hij dat Dutroux Sabine vermoordt. Dutroux zegt tegen Sabine dat hij teveel aan haar gehecht is omdat te doen, en haar daarom maar opsluit in de kelder om haar te beschermen. Marc Dutroux laat Sabine denken dat hij haar “redder in de nood” is. Ze moet onderduiken in de kelder en stil zijn, een stap buiten de deur of een kreet om hulp was voldoende om te sterven. En sterven was voor Sabine geen optie, ze wilde blijven leven. Ze schreef in gevangenschap brieven aan haar ouders, waarin zij hun smeekte om haar zo snel mogelijk weer te komen ophalen. Waarin ze beloofde om de ideale dochter te worden, het vuilnis buiten te zetten, de afwas te doen, betere cijfers op school te halen en voortaan altijd naar haar ouders te luisteren. Dutroux had ze natuurlijk nooit verstuurd, want ze werden later in zijn huis teruggevonden. Omdat Sabine zich verveelde vroeg ze om een vriendinnetje. Hier voelt ze zich later erg schuldig over. Nadat Sabine bijna tachtig dagen in een kelder van het huis van Dutroux had doorgebracht, wist Dutroux ook Laetitia Delhez te ontvoeren. Gelukkig voor iedereen waren er deze keer wel getuigen en enkele dagen later werden de beide meisjes door de politie bevrijd. Hierdoor overleven Sabine en Laetitia de ontvoering. Nadat Sabine en Laetitia bevrijd zijn gaat het allemaal heel snel, ze vertelt over haar jeugd en over de aandacht van de pers, en over het proces tegen Dutroux dat vorig jaar is afgerond. B. Analyse Titel: Ik was 12 en ik fietste naar school

Auteur: Sabine Dardenne (met hulp van Marie-Therese Cuny) Vertaald uit het Frans door Joris Vermeulen en Noor Koch
Uitgever: Saffraan, Amsterdam (eerste druk 2004) Pagina’s: 221 Titelverklaring: Sabine Dardenne was twaalf jaar en fietste naar school toen zij op 28 mei 1996 door Marc Dutroux (en Michel Lelievre) werd ontvoerd. Genre: De genre van dit boek autobiografisch verhaal van een meisje dat werd ontvoerd door Marc Dutroux. Ze kreeg te maken met seksueel misbruik en pedofilie (Mark Dutroux). Thema’s en motieven: De thema’s in dit boek zijn: ontvoering, seksueel misbruik, schuld en pedofilie
Ontvoering: Sabine werd ontvoerd op 28 mei 1996 door Marc Dutroux. Seksueel misbruik: Sabine zat 80 dagen in de kelder van Marc en is bijna dagelijks seksueel misbruikt door hem. Schuld: Sabine voelt zich erg schuldig, omdat zij om een vriendinnetje had gevraagd. Hierdoor werd Laetitia Delhez ook ontvoerd en kreeg Sabine “een vriendinnetje”. Pedofilie: Marc Dutroux had seksuele neigingen tot kinderen. Volgorde: 1. Sabine stelt zich voor. Ze vertelt hoe ze is, waar ze woont, familie enz. 2. Sabine word op weg naar school ontvoerd door Marc Dutroux. 3. Sabine word ontvoerd naar een kelder waar zij 80 dagen in leeft. 4. Sabine word bijna dagelijks seksueel misbruikt door Marc Dutroux, waarbij ze vastgebonden ligt aan kettingen op een bed. 5. Na de 77ste dag krijgt Sabine “een vriendinnetje”. Marc Dutroux ontvoerde Laetitia Delhez, nadat Sabine vroeg om een vriendinnetje. 6. Na 80 dagen word Marc Dutroux opgepakt en worden de meisjes bevrijd. 7. De lichamen van de eerder ontvoerde meisjes worden gevonden. 8. Er volgen vele rechtszaken enz. Het is lastig om te zeggen of dit verhaal chronologisch is verteld of niet. Aan de ene kant is het chronologisch, omdat ze dag na dag verteld wat er is gebeurd. Er zitten ook grote stukken tekst die op chronologische wijze worden verteld. Aan de andere kant is het verhaal niet chronologisch, want ze kijkt terug op haar ontvoering en er zijn veel herinneringen/flashbacks.
Personages: Sabine Dardenne
Een vrij opstandig meisje en eigenwijs meisje. Ze maakte veel ruzie met haar moeder en haar zussen. Het is een iel meisje van 1.45 m en 33 kg. Meisje dat humor heeft en heel nuchter kan zijn. Tijdens de ontvoering was zij 12,5 jaar oud en werd ze op weg naar school ontvoerd. Nu is zij ongeveer 22 jaar oud. Ze werd seksueel misbruikt door Marc. Marc Dutroux
De ontvoerder van Sabine. Hij heeft zwarte ogen en een raar accent. Hij zag er volgens Sabine goor uit en had altijd vet haar. Ook had hij angstaanjagende ogen en een belachelijke snor. Marc Dutroux was al eerder veroordeeld tot een gevangenis straf, maar wegens goed gedrag mocht hij al eerder uit de gevangenis. Na deze straf heeft hij Sabine en Laetitia ontvoerd. Laetitia Delhez
Sabine was het zat om alleen te zitten in de kelder met Marc en vroeg daarom om een vriendinnetje met wie ze kon spelen en praten. Marc luisterde naar haar en ontvoerde Leatitia bij een zwembad. Leatitia was toen 14,5 jaar oud en een stevig meisje. Ze woonde in Bertrix. Ook zij werd seksueel misbruikt door Marc. Tijd: De gebeurtenissen spelen zich af vanaf 28 mei 1996. Toen werd Sabine ontvoerd. Het ontvoeringverhaal loopt door tot 15 augustus 1996, waarop ze bevrijd worden. Daarna volgt het verhaal over de rechtszaken enz. Het boek loopt door tot aan de zomer van 2004 waarin Sabine aan het einde is gekomen met het schrijven van haar boek. Perspectief: Het verhaal is geschreven in de ik-perspectief, want Sabine verteld het verhaal door haar ogen. Het is haar verhaal, haar ervaringen enz, haar beschrijvingen over andere mensen enz. “ Ik was twaalf en ik fietste naar school… Mijn naam is Sabine, ik woonde in een dorpje in België toen ik op mijn twaalfde op weg naar school verdween”. (blz. 9) “ Afgaande op de tijd die mijn horloge aangaf heb ik op 15 augustus ’s middags in mijn kalender een kruis gezet bij die datum, zoals ik vaak deed als hij niet was langsgekomen om me ‘lastig te vallen’, en heb ik tegen mezelf gezegd dat er die dag een wapenstilstand was geweest in die smerige dagelijkse oorlog. Ik durfde nog altijd niet te hopen dat er ooit vrede zou komen” (blz. 127) Plaats: Er zijn meerdere plaatsen in het boek. Sabine werd in haar woonplaats Doornik ontvoerd. Ze wordt overgebracht naar een kelder van Marc Dutroux in Marcinelle. Leatitia werd ontvoerd in Bertrix. Het heeft wel allemaal in België plaats gevonden.
C. Leeservaring Gebeurtenis: Het hele verhaal van Sabine heeft grote indruk op me gemaakt en ik heb volgens mij nog nooit zo snel een boek uitgelezen. De hele ontvoering en de ervaringen die zij verteld over haar leven in de kelder vind ik aangrijpend, omdat ik nog niet eerder zo’n verhaal heb gelezen. Het stukje tekst waarin Sabine haar vraag stelt aan Marc Dutroux vond ik heel bijzonder, want ik vond haar conclusie hierop erg mooi gezegd:“Ik keek de verdachte Dutroux aan, terwijl ik mijn vraag zo formuleerde dat hij aan de voorzitter was gericht om me aan de regel te houden, maar ik liet Dutroux niet los met mijn ogen. Mijn vraag was alleen voor hem bestemd: “Ik zou Marc Dutroux één ding vragen, ook al weet ik het antwoord eigenlijk al. Hij beklaagde zich erover dat ik stronteigenwijs was. Ik zou graag willen weten waarom hij me niet ui de weg heeft geruimd”. Hij kwam achter zijn ruit overeind, maar hield zijn hoofd gebogen. Nog steeds keek hij me niet aan. “Maar er is geen sprake van geweest dat ik haar uit de weg zou ruimen” Ik richtte me nog steeds tot de voorzitter en concludeerde: ‘ Van dat soort mensen kun je ook geen ander antwoord verwachten.’ (blz. 202) En het stukje dat de vrouw van Marc om vergeving vraagt aan Sabine vond ik heel bijzonder, omdat ik niet had verwacht dat zijn vrouw Sabine om vergeving zou vragen. De reactie van Sabine vind ik terecht: “Mevrouw Dardenne, ik wil u om vergeving vragen…’ Mijn bloed begon te koken. ‘U vergeven, terwijl u wist waar ik was, met wie ik was, wat ik te verduren had? Een moeder van een gezin nog wel? Dat heeft me vreselijk gekwetst. Ik vergeef het u niet!” (blz. 202) Opbouw: Ik vond de opbouw erg logisch en daarom was het boek ook heel gemakkelijk te lezen. Sabine begon haar verhaal met zichzelf voor te stellen, waardoor je meteen al in het boek zat. Nadat ze zichzelf had voorgesteld kwam het gedeelte waarin ze ontvoerd werd en haar verblijf in de kelder tot aan de dag dat ze werd bevrijd. Daarna komt het gedeelte waarin er zittingen, rechtszaken enz. plaatsvinden. Stijl: Het taalgebruik is niet moeilijk, omdat Sabine tijdens de ontvoering maar 12,5 jaar oud was en zij daarom vast geen moeilijk taalgebruik gebruikt. Ook kon ik me inleven in haar scheldwoorden enz, omdat ik ook graag Marc Dutroux zou willen uitschelden als hij je zoveel aan doet. “Wanneer we aan het eten waren en ik een vork in mijn hand had, zei ik vaak bij mezelf: die zal ik is eens lekker in je smoel steken, klootzak! Die vork werd een obsessie voor me, maar ik zou niet hebben geweten waar ik hem precies moest raken” (blz. 103) Onderwerp: Meestal zeg ik al snel “dat zal mij niet gebeuren/overkomen”. Dit boek heeft me echter wel aan het denken gezet, want ik werd zo meegesleurd in het verhaal dat ik besefte dat het mij ook kon overkomen. Ik had nog niet eerder een boek gelezen wat door het slachtoffer zelf was geschreven en dat ook echt gebeurd was. Ik vind dat Sabine haar verhaal heel goed heeft beschreven.