1. Sabine Dardenne, Ik was twaalf en ik fietste naar school, Amsterdam (De originele plaats van uitgave in België kon ik niet achterhalen), 2004.
2. ‘Ik was twaalf en ik fietste naar school’ is de titel van dit boek. De titel is nogal recht voor zijn raap, op het moment dat Sabine Dardenne ontvoerd werd door Dutroux, was ze twaalf jaar en op de fiets op weg naar school.
3. Dit boek bestaat uit 10 delen. De delen hebben geen nummers maar alleen maar namen. Die namen zijn: Op de fiets
Het scenario
Volhouden
Zondag 14 juli 1996
De zevenenzeventigste dag
Tachtig dagen
De ‘grote’ terugkeer
Therapie op mijn manier
‘d. de duivel’
Puzzel
4. Sabine Dardenne is twaalf en een half jaar oud op 28 mei 1996, als ze door Marc Dutroux en zijn handlanger van haar fiets wordt gesleurd, in een busje wordt gedrogeerd en naar een onbekend huis wordt gebracht. Wat Sabine Dardenne daar moet ondergaan is vreselijk. Zij moet zich uitkleden, Dutroux doet haar een ketting om de hals en bindt haar daarmee aan een bed. `Ik zei dat de ketting te strak zat, maar Dutroux zei dat hij zijn vuist er nog tussen kon steken.' Na een paar dagen wordt Sabine naar een kelder overgebracht, waar ze in de tijd die volgt steeds weer wordt lastig gevallen door Dutroux. In het boek heeft ze het nooit over Dutroux maar altijd over ‘het monster’, ‘de klootzak’ of over ‘d. de duivel’. Sabine is altijd al het buitenbeentje, het nakomertje van de familie geweest. In de tachtig dagen dat ze opgesloten zit, krijgt ze te horen dat er een complot is tegen haar vader, waardoor ze nu opgesloten zit. Dutroux vertelt haar dat haar vader, die bij de Rijkswacht werkte, ooit iets fout heeft gedaan en daar nu voor moest boeten en 3 miljoen moet betalen. Omdat ‘de chef’ van Dutroux, die in het echt helemaal niet bestaat, het geld niet krijgt wil hij dat Dutroux Sabine vermoord. Dutroux zegt tegen Sabine dat hij teveel aan haar gehecht is omdat te doen, en haar daarom maar opsluit in de kelder om haar te beschermen. Sabine, als naïef twaalfjarig meisje, gelooft dit allemaal. Als hij op een gegeven moment zelfs zegt dat haar familie haar spullen heeft ingepakt in dozen om haar te kunnen vergeten, gelooft ze dat ook, ze weet alleen niet dat het hele land in rep en roer is, en op zoek naar haar. Hij doet zich constant voor als haar redder, en als hij haar seksueel wil misbruiken en zij wil dat niet, zegt hij dat hij toch wel wat verdiend heeft omdat hij zo ‘aardig’ is om haar in leven te laten. Sabine heeft in de boek nooit de moed verloren, ze bleef altijd brutaal en altijd maar vragen naar meer. Ze vraagt zelfs om brieven te mogen schrijven en dat mag, ook al worden die brieven uiteraard nooit verstuurd. Ze schrijft hierin alles wat hij haar aandoet en heeft het er ook over dat ze voortaan haar best zal doen voor wiskunde, altijd zal afwassen, altijd aardiger zal zijn voor haar zussen, als haar ouders het losgeld maar zouden betalen. Als ze zich zo ontzettend begint te vervelen, begint ze te zeuren om een vriendinnetje. Eerst reageert Dutroux daar spottend op, maar toch komt hij een paar dagen later thius met een meisje, Laetitia Delhez. Dit vragen is Sabine’s redding geweest. Buren merken op dat Dutroux met een kind onder zijn arm het huis binnengaat en alarmeren de politie. Sabine wordt bevrijd, en heeft dan nóg niet door dat Dutroux haar constant voorgelogen heeft. Zij en Laetitia geven hem zelfs een afscheidszoen als hij wordt gearresteerd door de politie. Nadat Sabine en Laetitia bevrijd zijn gaat het allemaal heel snel, ze vertelt over haar jeugd en over de aandacht van de pers, en over het proces tegen Dutroux dat vorig jaar is afgerond. 5. Toen ik wist dat het boek uit was gekomen, heb ik het meteen besteld en heb het in 4 uur uitgelezen. Het boek greep me ontzettend aan, je durft niet te stoppen met lezen omdat je te graag wilt weten wat er op de volgende bladzijde gebeurt. Wat ik erg bewonder in de schrijfster is de nuchterheid en het doorzettingsvermogen. Ze heeft een bepaalde zwarte humor waar ze het boek mee schrijft wat veel mensen ook niet in haar kunnen waarderen, maar ik vind het erg knap dat je nog zo kan doen nadat je zoiets hebt meegemaakt. Ook dat ze maar blijft doorzetten en niet opgeeft vind ik ontzettend knap. Ze blijft erin geloven dat ze thuis zal komen, al laat ze dat aan het einde, op de zevenenzeventigste dag, wat minder blijken. Het taalgebruik in dit boek is niet erg moeilijk, maar dat is ook niet raar aangezien dit haar eerste boek is. 6. Ik vond dit een ontzettend spannend boek, ik werd meegesleept door de gebeurtenissen en kon niet stoppen. Door de manier van schrijven lijkt het alsof ze het zelf aan je verteld, wat ik erg fijn vind lezen. Ik merk dat ik me beter kan inleven in verhalen die echt gebeurt zijn, zoals ook bij mijn engelse boek. Door foto’s en door de ‘echte’ beelden op het journaal kan ik er een ontzettend goed beeld bij vormen waardoor alle schokkende, vreselijke gebeurtenissen zich als een film afspelen in mijn hoofd. Dit is een van de weinige boeken die een ontzettende indruk op me hebben gemaakt en die ik niet snel zal vergeten en íedereen zal aanraden. 8. Het thema van dit boek is duidelijk ontvoering, maar gaat ook over seksuele mishandeling. Doordat je weet dat het echt gebeurd is geloof je ook ieder woord dat er over geschreven staat. Het boek is overduidelijk vertelt in het ik-perspectief. Ze heeft het over wat ze heeft meegemaakt in de kelder, daarvoor, en hoe ze zichzelf nu standhoud tijdens de rechtszaak. Het verhaal wordt in een chronologische volgorde naverteld. Ze ‘verteld’ het boek vanuit het ik perspectief en het is overduidelijk dat ze terugblikt op deze tijd. Af en toe blikt ze wel terug op stukjes van vóór de ontvoering, maar die zijn maar van korte duur. Het is duidelijk waar het verhaal zich afspeelt, in de kelder en in de woonkamer waar ze af en toe mag eten. De gebeurtenissen na de bevrijding worden minder gedetailleerd beschreven, je weet alleen dat ze thuis is, of in de rechtszaal. 9. Omdat dit boek waargebeurd is, en het hele leven van de schrijfster beslaat, is dit al de informatie over de auteur.
4. Sabine Dardenne is twaalf en een half jaar oud op 28 mei 1996, als ze door Marc Dutroux en zijn handlanger van haar fiets wordt gesleurd, in een busje wordt gedrogeerd en naar een onbekend huis wordt gebracht. Wat Sabine Dardenne daar moet ondergaan is vreselijk. Zij moet zich uitkleden, Dutroux doet haar een ketting om de hals en bindt haar daarmee aan een bed. `Ik zei dat de ketting te strak zat, maar Dutroux zei dat hij zijn vuist er nog tussen kon steken.' Na een paar dagen wordt Sabine naar een kelder overgebracht, waar ze in de tijd die volgt steeds weer wordt lastig gevallen door Dutroux. In het boek heeft ze het nooit over Dutroux maar altijd over ‘het monster’, ‘de klootzak’ of over ‘d. de duivel’. Sabine is altijd al het buitenbeentje, het nakomertje van de familie geweest. In de tachtig dagen dat ze opgesloten zit, krijgt ze te horen dat er een complot is tegen haar vader, waardoor ze nu opgesloten zit. Dutroux vertelt haar dat haar vader, die bij de Rijkswacht werkte, ooit iets fout heeft gedaan en daar nu voor moest boeten en 3 miljoen moet betalen. Omdat ‘de chef’ van Dutroux, die in het echt helemaal niet bestaat, het geld niet krijgt wil hij dat Dutroux Sabine vermoord. Dutroux zegt tegen Sabine dat hij teveel aan haar gehecht is omdat te doen, en haar daarom maar opsluit in de kelder om haar te beschermen. Sabine, als naïef twaalfjarig meisje, gelooft dit allemaal. Als hij op een gegeven moment zelfs zegt dat haar familie haar spullen heeft ingepakt in dozen om haar te kunnen vergeten, gelooft ze dat ook, ze weet alleen niet dat het hele land in rep en roer is, en op zoek naar haar. Hij doet zich constant voor als haar redder, en als hij haar seksueel wil misbruiken en zij wil dat niet, zegt hij dat hij toch wel wat verdiend heeft omdat hij zo ‘aardig’ is om haar in leven te laten. Sabine heeft in de boek nooit de moed verloren, ze bleef altijd brutaal en altijd maar vragen naar meer. Ze vraagt zelfs om brieven te mogen schrijven en dat mag, ook al worden die brieven uiteraard nooit verstuurd. Ze schrijft hierin alles wat hij haar aandoet en heeft het er ook over dat ze voortaan haar best zal doen voor wiskunde, altijd zal afwassen, altijd aardiger zal zijn voor haar zussen, als haar ouders het losgeld maar zouden betalen. Als ze zich zo ontzettend begint te vervelen, begint ze te zeuren om een vriendinnetje. Eerst reageert Dutroux daar spottend op, maar toch komt hij een paar dagen later thius met een meisje, Laetitia Delhez. Dit vragen is Sabine’s redding geweest. Buren merken op dat Dutroux met een kind onder zijn arm het huis binnengaat en alarmeren de politie. Sabine wordt bevrijd, en heeft dan nóg niet door dat Dutroux haar constant voorgelogen heeft. Zij en Laetitia geven hem zelfs een afscheidszoen als hij wordt gearresteerd door de politie. Nadat Sabine en Laetitia bevrijd zijn gaat het allemaal heel snel, ze vertelt over haar jeugd en over de aandacht van de pers, en over het proces tegen Dutroux dat vorig jaar is afgerond. 5. Toen ik wist dat het boek uit was gekomen, heb ik het meteen besteld en heb het in 4 uur uitgelezen. Het boek greep me ontzettend aan, je durft niet te stoppen met lezen omdat je te graag wilt weten wat er op de volgende bladzijde gebeurt. Wat ik erg bewonder in de schrijfster is de nuchterheid en het doorzettingsvermogen. Ze heeft een bepaalde zwarte humor waar ze het boek mee schrijft wat veel mensen ook niet in haar kunnen waarderen, maar ik vind het erg knap dat je nog zo kan doen nadat je zoiets hebt meegemaakt. Ook dat ze maar blijft doorzetten en niet opgeeft vind ik ontzettend knap. Ze blijft erin geloven dat ze thuis zal komen, al laat ze dat aan het einde, op de zevenenzeventigste dag, wat minder blijken. Het taalgebruik in dit boek is niet erg moeilijk, maar dat is ook niet raar aangezien dit haar eerste boek is. 6. Ik vond dit een ontzettend spannend boek, ik werd meegesleept door de gebeurtenissen en kon niet stoppen. Door de manier van schrijven lijkt het alsof ze het zelf aan je verteld, wat ik erg fijn vind lezen. Ik merk dat ik me beter kan inleven in verhalen die echt gebeurt zijn, zoals ook bij mijn engelse boek. Door foto’s en door de ‘echte’ beelden op het journaal kan ik er een ontzettend goed beeld bij vormen waardoor alle schokkende, vreselijke gebeurtenissen zich als een film afspelen in mijn hoofd. Dit is een van de weinige boeken die een ontzettende indruk op me hebben gemaakt en die ik niet snel zal vergeten en íedereen zal aanraden. 8. Het thema van dit boek is duidelijk ontvoering, maar gaat ook over seksuele mishandeling. Doordat je weet dat het echt gebeurd is geloof je ook ieder woord dat er over geschreven staat. Het boek is overduidelijk vertelt in het ik-perspectief. Ze heeft het over wat ze heeft meegemaakt in de kelder, daarvoor, en hoe ze zichzelf nu standhoud tijdens de rechtszaak. Het verhaal wordt in een chronologische volgorde naverteld. Ze ‘verteld’ het boek vanuit het ik perspectief en het is overduidelijk dat ze terugblikt op deze tijd. Af en toe blikt ze wel terug op stukjes van vóór de ontvoering, maar die zijn maar van korte duur. Het is duidelijk waar het verhaal zich afspeelt, in de kelder en in de woonkamer waar ze af en toe mag eten. De gebeurtenissen na de bevrijding worden minder gedetailleerd beschreven, je weet alleen dat ze thuis is, of in de rechtszaal. 9. Omdat dit boek waargebeurd is, en het hele leven van de schrijfster beslaat, is dit al de informatie over de auteur.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden