Titel: Isabelle
Auteur: Tessa de Loo
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaartal eerste druk: Oktober 1989
Jaar van uitgave: 1995
Past het onderwerp van dit boek in het gekozen onderwerp?
Ja. In dit boek wordt beschreven hoe de actrice Isabelle Amable in een kelder wordt vastgehouden. Eerst wordt ze door Jeanne ontvoerd.
Blz 28: “ ’Hé!’ riep Jeanne, ‘kom terug, je bent nog niet van ons af!’
Maar Isabelle zette haar poging zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken onverstoorbaar voort. ‘Vooruit!’ siste Jeanne. De honden sprongen van het plateau af en renden schril blaffend achter Isabelle aan. (…) ‘Roep die honden rothonden terug!’ gilde Isabelle. Ineengedoken zat ze op een hoog, puntig rotsblok waar de honden grommend tegenop sprongen. ‘Als je nu eens eindelijk luistert!’ “
In dit bovenstaande stukje staat beschreven hoe Isabelle wordt gedreigd te luisteren naar haar ontvoeder. Ze heeft geen andere keus. Ze wordt gedwongen.
De mishandeling in dit boek is niet zozeer fysiek. Er is vooral verbaal geweld. Jeanne dreigt dingen te doen zodat Isabelle blijft gehoorzamen.
Blz 34: “Ze bevrijde zich van de twee handen en draaide zich demonstratief om. ‘Kom,’ riep ze tegen de honden, die zich in een donkere hoek van de kelder aan het oog onttrokken. Gedecideerd begon ze de trap te beklimmen. ‘Alsjeblieft,’smeekte Isabelle met overslaande stem, ‘alsjeblieft!’ Halverwege de trap draaide Jeanne zich geprikkeld om. ‘Als je zo blijft gillen,’zei ze, ‘ metsel ik het luchtrooster dicht!’
Er zijn wel delen in het boek die echte mishandeling beschrijven. Dat ze slecht wordt verzorgd. Geen eten krijgt en dus ziek worden. Ze kreeg een hele slechte gezondheid door wat Jeanne haar aandeed.
Blz 42: “Na de ontvoering duurde het minstens een week voordat Isabelle haar verzet opgaf. Ze bleef tegenstribbelen als ze na het poseren de kelder in moest: ze was verkouden, had diarree, ze kreeg huilbuien. Ze vroeg om maandverband, ondergoed en kreeg beide. Ze klaagde over de gedwongen hongerstaking die haar door Jeanne werd opgelegd en bestookte haar met wanhopige vragen. Goed, de zin van de ontvoering kon ze, met moeite, bevatten; de zin van de opsluiting in de kelder, zij het met nog meer moeite, ook; maar wat voor waanzinnige reden kon Jeanne hebben om haar moedwillig te laten verhongeren? Ze werd gek van de honger. Ze kon de hele dag aan niets anders denken dan aan voedsel.”
Jeanne (de ontvoeder) gaat zich op een gegeven moment hechten aan Isabelle en wil haar niet kwijt. Vanaf het moment dat iemand erachter komt dat Jeanne zich raar gedraagt als ze over Isabelle beginnen, gaat ze zich weer boos af reageren op Isabelle.
Blz 95: “ ’Wat… wat is er gebeurd?’ zei Isabelle timide. ‘Je doet zo…zo vreemd…’ ‘Ik? Vreemd?’ Jeanne lachte cynisch. ‘Je weet nog niet half hoe vreemd ik in feite ben. Wat je tot nu toe hebt meegemaakt was nog maar een voorproefje. Vanaf nu… gaan we werken, keihard werken tot… een van ons erbij neervalt. Dus… schiet een beetje op alsjeblieft.’ ‘Heb ik iets… verkeerds vezegd? Heb ik iets misdaan?’ vroeg Isabelle klaaglijk. Nerveus dronk ze haar mok leeg. “ (…) Rond het middaguur vroeg Isabeelle met neergeslagen ogen: ‘Mag ik misschien wat… eten?’ ‘Eten?’ Jeanne richtte een kwast op haar alsof ze haar onder vuur nam. ‘Voorlopig wordt er niet meer gegeten.’ Isabelle schoot overeind uit haar pose. ‘Nee… niet weer… ik moet toch eten! Zonder… zonder eten red ik het niet…’ Jeanne slikte. Haar hart bonkte in haar keel. Dit was een cruciaal moment, nu mocht ze niet overstag gaan. Geen water in de wijn doen. Een remise was niet mogelijk – zij moest, vanaf haar zwarte tegel, winnen.
Uiteindelijk wordt het Isabelle te veel. Door al de mishandeling kan ze het niet langer verdragen om in de kelder te leven en te moeten verhongeren voor een schilderij. Ze verzint een list om te kunnen ontsnappen. Jeanne zal uiteindelijk denken dat Isabelle zelfmoord heeft gepleegd. En wordt helemaal gek.
Blz 99: “De honden stormden met zoveel bravoure de trap af dat ze haar bijna omver liepen. Op de onderste trede bleef ze abrupt staan. Het bed van stro was leeg. Op hetzelfde moment begonnen de honden op een alarmerende, sonore toon te blaffen. Recht op hun achterpoten staand snuffelden ze aan twee bungelde blote voeten die bleek oplichtten in het halfdonker. Jeanne omklemde de trapleuning. In haar buik nestelde zich een week, misselijk makend gevoel dat een lichte draaierigheid in haar hoofd teweegbracht. Tegelijkertijd registreerden haar ogen met een kille objectiviteit dat Isabelle daar, zachtjes heen en weer schommelend onder de aanraking van de honden, met een geknakte hals in een geïmproviseerde strop hing. Het touw was vastgeknoopt aan een haak in de zoldering, waaraan vroeger zoute hammen en worsten hadden gehangen. Naast haar stond een stapel strobalen waar ze vanaf moest zijn gestapt. In hun baldadigheid over de ongewone vondst stootten de honden hem om, zodat de balen met een doffe plof op de grond vielen.”
In dit boek wordt dus niet zo heel veel verteld over fysiek geweld. Het gaat vooral om de dialogen die de ontvoerder met haar gijzelaar heeft. Waarom Jeanne, Isabelle heeft ontvoerd. De gedachtegang die zij heeft en daarom Isabelle zo slecht behandeld zoals ze doet.
Uiteindelijk past het onderwerp dat ik gekozen heb – mishandeling- zeker bij dit boek. Het verbale geweld drukt de mishandeling uit.
Wat is de belangrijkste eigenschap van de hoofdpersoon?
De hoofdpersoon is Isabelle Amable. Isabelle is een beroemde en beeldschone filmster. Ze heeft een slank figuur, geblondeerd haar en blauwe ogen. Er is in dit boek niet één bepaalde eigenschap die naar voren springt. Er zijn er meerdere. Maar ik zal er 2 bespreken. Ze is heel erg zorgzaam en ze is vooral erg slim.
Blz 40: “Het meisje greep hem bij zijn pols om hem overeind te trekken. ‘Ze zijn weg,’ zei ze zacht,’je hoeft niet meer bang te zijn.’Ze sprak beschaafd Frans, zonder tongval van de streek waaraan Bernard gewend was. Ineens scheen ze naar een punt ver achter hem te kijken. Ze liet zijn pols los, ging staan, rechtte haar schouders, balde haar handen tot vuisten en brulde: ‘Klootzakken! Sodemieter op!’ ‘Isabelle,’ zei haar begeleider verontwaardigd, ‘wat een taal!’ “
In het bovenstaande citaat komt naar voren dat ze te doen heeft met Bernard voor het feit dat hij gepest wordt door andere jongens. En dat ze hem wil helpen.
Blz 49: “ ‘Maar je bent helemaal niet zo lelijk,’ wierp Isabelle zonder overtuigingskracht tegen. Jeanne lachte schamper. ‘O nee? Kijk dan maar eens goed.’(…) ‘Maar…’ zei Isabelle terneergeslagen. ‘je hebt best leuke ogen.’
Hier probeert de Jeanne duidelijk te maken dat je niet alles als negatief moet zien. En ook je positieve kanten naar voren moet halen.
In het hele boek speelt zij een spelletje met Jeanne om uiteindelijk te kunnen ontsnappen uit de kelder. In het boek verteld ze dat ze een verschrikkelijke jeugd heeft en dat niet alles zo mooi is ook al zie je er goed uit.
Blz 57: “ ‘Jij denkt dat ’t heerlijk is om mooi te zijn…’Isabelle had haar benen opgetrokken en haar armen om haar enkels geslagen. ‘Ze houden van me…’ Isabelle haalde diep adem, ‘van mijn buitenkant, mijn omhulsel, niet om mezelf. Of ze haten me erom, zoals jij, zonder me te kennen. Voor veel regisseurs ben ik niet meer dan een domme, blonde pop. Als ik met een eigen visie kom, luisteren ze niet. Ik moet enorme stennis maken om gehoord te worden. Dan wordt er geschreven dat ik een kreng ben, dat de roem me naar het hoofd is gestegen.’ “
Hier doet ze dus net alsof alles zo erg is, om zo het vertrouwen van Jeanne te winnen zodat ze uiteindelijk kan ontsnappen.
Blz 119/120: “’Nooit eerder in mijn leven,’zei ze ademloos ‘hing er zoveel af van mijn acteertalent. En dan moest ik ook nog mijn eigen tekst verzinnen. Alle registers met clichés over het leven van een filmster heb ik opengetrokken… De biografie van Marilyn Monroe heb ik gebruikt… Ik heb er maar wat op los gefantaseerd… Maar het werkte! Als ik nog een paar dagen de tijd had gehad dan had ik zo weg kunnen wandelen.”
Hier legt ze uit waar ze al die wilde verhalen die ze vertelde vandaan haalde om zo het vertrouwen van Jeanne te winnen.
Aan het einde doet ze net alsof ze zichzelf gaat ophangen om zo Jeanne angst in te geven zodat ze bang wordt en in paniek raakt. Op deze manier kan Isabelle uiteindelijk ontsnappen want ze pleegt niet echt zelfmoord.
Blz 115: “ ‘ Maar ik… ik wil erover praten,’ hoestte ze opstandig. ‘ik… ik moet het kwijt. ‘Met moeite bedwong ze haar hoest. ‘Na de truc met de strop,’ zei ze schor, ‘ moest ik op de strobalen gaan staan. Ik… ik heb eens meegespeeld in een film over een kettervervolging in de late middeleeuwen. Daarin werd ik opgehangen door de inquisitie. Ze gebruikten geen pop, ik werd echt opgehangen. Ze vlochten het touw rond een ring van ijzerdraad zodat ik eigenlijk op mijn kaak hing. Het is… een naar gevoel omdat je keel toch een beetje wordt dichtgeknepen… maar het gaat… het moet alleen niet te lang duren.’
Is de hoofdpersoon door de gebeurtenissen veranderd?
Nee, de persoon is niet heel erg veranderd. Ze is nog steeds de persoon die zorgzaam is voor anderen. Als je leest wat de ontvoeder bij Isabelle heeft gedaan. En dat Isabelle dan niet wil dat Jeanne iets wordt aangedaan. Dat ze met rust moet worden gelaten.
Blz 120: “ ‘Deze vrouw,’ onderbrak Bernard haar ten slotte met een van kwaadheid verstikte stem, ‘zal zich hiervoor moeten verantwoorden.’ Op slag viel Isabelle stil. De stortvloed van woorden had een abrupt eind gevonden. Het was of haar oren, als die van een haas die onraad ruikt, recht overeind gingen staan. ‘Hoe bedoelt u?’ ‘Ze zullen haar voor de rechter slepen.’ Isabelle schudde haar hoofd. ‘Ze moeten haar met rust laten, ‘zei ze zacht. ‘Maar…’ Bernard vergat helemaal wie hij voor zich had. ‘Hoe kunt u zoiets zeggen! Zij moet toch gestraft worden!’ ‘Nee!’“
Na de ontvoering wordt nog heel weinig gesproken over Isabelle. Er wordt nog verteld dat Bernard op zoek gaat naar Jeanne die spoorloos is verdwenen. Isabelle veranderd in dit boek dus eigenlijk helemaal niet.
Wat zijn de belangrijkste relaties en veranderen ze?
Isabelle en Jeanne hebben een relatie in dit boek die een sterke ontwikkeling doormaakt. In het begin van hun samenzijn is er een grote afstand tussen Isabelle en Jeanne. Jeanne ziet Isabelle als een gevangene, wat ze ook eigenlijk is. ‘Jeanne trok zwijgend enkele strobalen van de stapel af en schoof ze tegen elkaar aan. ‘Alsjeblieft…’ Isabelle greep haar bij beide armen, ‘laat me hier niet achter!’ (citaat uit hoofdstuk 4, bladzijde 34)
Naarmate het verhaal vordert, zorgt Isabelle ervoor dat Jeanne gehecht gaat raken aan haar. Isabelle wekt gevoelens van vertrouwen bij Jeanne. ‘Nooit eerder had zij zich aan iemand bloot gegeven.’ (citaat uit hoofdstuk 4, bladzijde 36)
Door deze ontwikkeling ontstaat er een soort vriendschap tussen hen, hoewel Isabelle nog wel steeds in de omstandigheden van een gevangene leeft. Ze slaapt namelijk in een koude kelder op stro.
Als blijkt dat Isabelle gelogen heeft tegen Jeanne over haar leven, is de vriendschap tussen hen over.’(…) we zullen haar laten zien dat het tij gekeerd is.’
Jeanne heeft echter nog wel steeds warme/vriendschappelijke gevoelens voor Isabelle, maar die laat ze niet meer zien. ‘Jeanne slikte, dit was een cruciaal moment, nu mocht ze niet over stag gaan.’(…) Even voelde ze een aanvechting om zich te bukken en Isabelle te troosten en gerust te stellen, zodat de wanhopige omstrengeling van haar benen een eind zou nemen.” (citaat uit hoofdstuk 11, bladzijde 96)
Bernard bewondert Isabelle. Hij kijkt tegen haar op en ziet haar als lustobject. Als haar grote liefde, de mooiste vrouw die hij ooit heeft gezien. ‘Het was niet te bevatten dat zijn droombeeld hier bij hem was (…)’ (citaat uit hoofdstuk 13, bladzijde 113)
Aan het eind van het boek is hij alleen met zijn ‘idool’. Dat kan hij niet echt goed bevatten. Hij heeft altijd gedacht dat Isabelle voor hem altijd onbereikbaar was. Hij zou haar zo kunnen ‘pakken’. Maar daarvoor is hij te beschaafd en verlegen. ‘Daarna werd het heel stil in zijn hoofd en drong langzaam tot hem door dat hij ook nu weer ten prooi was gevallen aan zijn verbeelding. Zijn voorkeur voor de onwerkelijkheid had echter deze keer een stuitende, schaamteloze vorm aangenomen’. (citaat uit hoofdstuk 13, bladzijde 114)
Aan het eind van het boek, als Bernard en Isabelle enige tijd samen hebben doorgebracht, is het magische wat Bernard in Isabelle zag, eraf. Hij adoreert haar niet meer. De droomvrouw die hij dacht dat Isabelle was, bleek ze toch niet te zijn. ‘De ban was verbroken. Sinds hij haar had leren kennen als een vrouw van vlees en bloed, was de betovering opgelost als mist in de ochtendzon.’ (citaat uit hoofdstuk 14, bladzijde 123)
De opbouw:
Ik vind dat het verhaal goed in elkaar samenhangt. De gebeurtenissen gebeuren redelijk op chronologische volgorde. Het is niet echt een spannend verhaal, want al in het begin is duidelijk wie de dader is en waarom zij Isabelle ontvoerd heeft. Het verhaal was wel boeiend, omdat er dingen in voorkwamen waar ik zelf nog niet echt zo over na heb gedacht. Ook heeft het verhaal me andere kanten van het onderwerp laten zien. Ik vind dat het boek een goede opbouw heeft, want ze beginnen met het feit dat er een onderzoek gaande is over de ontvoering van Isabelle Amable. Dan beginnen ze over Jeanne en haar lelijkheid en vervolgens komt de hele ontvoering aan bod, dat was wel leuk om te lezen, omdat er dan aan het begin een aantal open plekken komen. Het boek is daardoor ook interessanter om te lezen. Want je kunt je aan het begin van het boek dan van alles afvragen. Het boek is ook niet echt gecompliceerd in elkaar gezet. Ik vind wel dat de opbouw goed past bij het onderwerp, want als ze op het einde pas bekend hadden gemaakt wie de dader is, is het een detective. En dat is niet de bedoeling van het boek.
Omdat de dader aan het begin van het boek al bekend is, kun je beter begrijpen waarom die ontvoering heeft plaatsgevonden, en waarom die dingen gebeuren die de ontvoeder heeft gedaan. Op die manier begrijp je het doel van het boek ook beter. Er zitten een aantal terugblikken en herinneringen in. De enige terugblik in het boek is als de ontvoering beschreven wordt. Als Jeanne en Isabelle een tijdje in het huis zijn, is dat geen terugblik meer. De herinneringen die in het boek zitten zijn de levensverhalen van Jeanne en Isabelle die verteld worden door hun zelf. Ik vind dat wel beter om te lezen, want daardoor begrijp je hun meningen beter.
Ik vind het einde van het boek niet zo goed, omdat de dader vlucht en uiteindelijk spoorloos verdwenen is. Bernard blijft zoeken naar haar, maar vindt haar niet. Dit boek heeft dus een open einde, maar hierdoor is er niet veel onduidelijk, want de gedachten achter de ontvoering en de bedoelingen van Jeanne waren al bekend aan het begin van het boek.
Het perspectief:
Ik denk dat dit boek uit de alwetende verteller is beschreven. Gezien het feit dat het boek uit verschillende personages wordt verteld. Je krijgt de gedachtegang van de verschillende personages te lezen. Soms was het ook zo dat één gebeurtenis twee keer werd beschreven, alleen dan uit 2 verschillende personages. Zodat je je kon inleven in alle 2 de personages, en niet één kant van het verhaal las.
De tijd:
Het verhaal speelt zich af in deze tijd. Dat is erg van belang voor het verloop van het boek, want in deze tijd draait alles om het uiterlijk. Of het in deze tijd ook echt zo extreem kan lopen weet ik niet, maar het boek is er een goed voorbeeld van dat het innerlijk minstens net zo belangrijk, zo niet belangrijker is dan het uiterlijk.
Dit boek is chronologisch verteld. Er zitten zowaar geen flashbacks in. Alleen de ontvoering die eerder was gebeurd wordt verteld door middel van een flashback. Voor de rest wordt alles chronologisch verteld.
De plaats:
Het verhaal speelt zich af in een bergachtig dorpje in de Auvergne, een streek in Zuid-Frankrijk. Ik denk niet dat het land Frankrijk nou specifiek belangrijk is voor het verhaal. Een motief waarom juist Frankrijk is gekozen is waarschijnlijk de bosrijke, heuvelachtige omgeving, maar die vind je in meer landen dan alleen in Frankrijk. Een andere ruimte in het boek is het huis van Jeanne Bitor. In de kelder en in de kamer waar geschilderd wordt speelt zich veel af. Deze ruimtes zijn dus wel belangrijk voor het verhaal.
Eigen mening:
Ik vind dit boek aan de ene kant leuk om te lezen, maar aan de andere kant ook weer niet. Dit komt doordat het onderwerp mij wel aansprak en ik dacht dat ik over een heel ernstig mishandeld meisje zou gaan lezen. Uiteindelijk blijkt daar in dit boek niet veel sprake van te zijn. Ze wordt natuurlijk wel mishandeld doordat ze weinig tot geen eten binnenkrijgt, slaapt in een kelder enzovoorts. Maar ik had verwacht dat bij het onderwerp mishandeling ook werkelijk fysiek geweld aan te pas zou komen. In dit boek krijgen de ontvoeder –in haar ogen – een vertouwde relatie. Uiteindelijk is dit maar van één kant omdat Isabelle de boel oplicht en dát haar plan was om uiteindelijk te kunnen ontsnappen.
Ik was uiteindelijk wel verbaasd over het einde. Omdat Isabelle haar zelfmoordpoging in scène had gezet, en alle verhalen die zij aan Jeanne had verteld, leugens waren.
Blz 119/120: “’Nooit eerder in mijn leven,’zei ze ademloos ‘hing er zoveel af van mijn acteertalent. En dan moest ik ook nog mijn eigen tekst verzinnen. Alle registers met clichés over het leven van een filmster heb ik opengetrokken… De biografie van Marilyn Monroe heb ik gebruikt… Ik heb er maar wat op los gefantaseerd… Maar het werkte! Als ik nog een paar dagen de tijd had gehad dan had ik zo weg kunnen wandelen.”
Mijn uiteindelijke mening over dit boek blijft dus verdeeld. Het is wel een leuk boek, maar ik had een heel ander verhaal verwacht nadat ik de achterkant van het boek gelezen had. Misschien ook wel een voordeel omdat het boek dan niet voorspellend is.
Samenvatting.
Op een dag wordt er in de Auvergne(Frankrijk) de beroemde filmster Isabelle Amable vermist. De politie zoekt maandenlang, maar ze is onvindbaar. De politie geeft het op na vele intensieve zoekacties die geen resultaat hebben opgeleverd.
Een onderwijzer aan de dorpsschool, Bernard Buffon kan Isabelle maar niet uit zijn hoofd zetten. Bernard is een grote fan van haar, ze heeft hem eens geholpen toen hij gepest werd op de basisschool. Hij trekt elke dag even de bergen in om haar te zoeken. Hij ondervraagt iedereen, maar komt niets te weten. Ondertussen zit Isabelle opgesloten in de kelder van de boerderij van Jeanne Bitor. Jeanne is jaloers op de filmster omdat zij zo mooi en gelukkig is terwijl Jeanne zelf oerlelijk, verdrietig en eenzaam is, daarom heeft ze Isabelle ontvoerd. Jeanne houdt van schilderen. Ze wil Isabelle laten uithongeren en dan schilderen hoe schoonheid lelijk wordt. Ze schildert de aftakelingen van organismen tot aan de dood en verder. Ze houdt ermee op totdat Isabelle’s hele stervensproces is geschilderd. Isabelle doet er alles voor om vrij te komen en probeert een band op te bouwen met Jeanne. Ze probeert haar duidelijk te maken dat schoonheid ook niet alles is en ze vertelt haar zelfverzonnen levensverhaal. In het echt heeft ze een hele goede, gelukkige jeugd gehad, maar als ze dat verteld zal Jeanne alleen nog maar jaloerser worden en dat is ook niet echt bevorderlijk voor de situatie. Dus vertelt ze een vreselijk verhaal.
Langzamerhand wint ze het vertrouwen van Jeanne en ze krijgt zelfs zo nu en dan wat eten als ze er om vraagt. Ze beginnen elkaar vertrouwelijke dingen te vertellen en Jeanne gaat twijfelen of ze nog wel door moet gaan met haar schilderijen.
Dan spreekt ze op een avond Bernard Buffon in de kroeg en ze komt er achter dat Isabelle haar heeft voorgelogen en dat ze eigenlijk erg gelukkig is.
Jeann wilt nu zo snel mogelijk haar werk afmaken. Maar de volgende morgen heeft Isabelle zichzelf opgehangen, dat speelt ze tenminste. Jeanne vlucht weg. Dan vallen door de honden de strobalen om waar Isabelle op had moeten gaan staan en raakt ze in levensgevaar.
De vorige avond had Bernard toch iets vreemds gemerkt aan Jeanne Bitor en hij besluit eens een kijkje in haar huis te gaan nemen. Dan vindt hij Isabelle en red haar nog net op het nippertje van de dood.
Hij heeft nu de vrouw van zijn dromen gevonden, maar als blijkt dat zij alleen aan Jeanne denkt en niet denkt aan wat hij allemaal voor haar heeft gedaan, merkt hij dat ze helemaal niet zo perfect is. Bernhard wilt Jeanne aangeven, maar Isabelle wilt dat niet omdat ze medelijden met haar heeft gekregen. Jeanne verdwijnt voorgoed en Bernhard doet er alles aan om haar te vinden.
Titelverklaring:
Een titelverklaring is bij het boek ‘Isabelle’ zeer voor de hand liggend. Het boek is vernoemt naar een van de hoofdpersonen. Het boek telt drie hoofdpersonen: Isabelle Amable, Jeanne Bitor en Bernard Buffon. Het boek is natuurlijk niet voor niks naar Isabelle vernoemt. Eigenlijk draait alles om haar, zij is degene die wordt ontvoerd, zij is ook degene die wordt gezocht, zij is het oogappeltje van een van de hoofdpersonen (Bernard Buffon), zij liegt Jeanne Bitor voor, Isabelle is het die lelijk moet worden enzovoorts. Het is daarom dus logisch dat het boek Isabelle heet.
In de naam Isabelle komt het franse woord ‘belle’ voor wat mooi betekent en haar achternaam is ‘Amable’ wat afgeleid is van ‘amai ble’ wat vriendelijk betekent.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden