Intensive care door Rosita Steenbeek

1. BESCHRIJVINGSOPDRACHT

1.1 Motivatie boekkeuze
Ik ben naar de bibliotheek in Veldhoven gegaan. Ik had de lijst met eventuele boeken meegenomen. Ik las de titels en keek welke titels mij het meeste aanspraken. Die boeken heb ik dan in de bibliotheek gezocht, maar sommige waren niet aanwezig en sommige leken me uiteindelijk niet leuk doordat ik de flaptekst had gelezen. Ik houd van boeken waarbij je kunt huilen, dus deze titel ‘intensive care’ sprak me ook wel aan. De flaptekst vertelde mij dat het een zielig boek is en dat de schrijver veel mee heeft gemaakt. Ik heb dus voor dit boek gekozen.


1.2 Samenvatting inhoud
Kort na de dood van haar vader, maakt Rosita samen met haar moeder en Tado een ongeluk. Tado is de bestuurder van de auto en rijdt tegen een boom aan. Tado overlijdt. Rosita en haar moeder belanden in het ziekenhuis. Ze zijn er ernstig aan toe, vooral haar moeder. Ze komen allebei op de intensive care. Rosita moet een korset gaan dragen want haar ruggenwervels zijn ernstig beschadigd en die moeten rusten. Ze mag alleen op haar rug liggen, ze mag niet zitten, niet lopen en vooral haar rug niet buigen. Doordat Rosita veel pijn heeft kan ze de dood van haar vader beter accepteren. Hij had ook veel pijn.

Rosita mag al snel weg bij de intensive care. Ze wordt overgezet naar de medium care. Haar moeder is er slechter aan toe en zal daar nog even moeten blijven.

Rosita verteld hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis. Hoe de verplegers en doktoren zijn, wie van de familie en vrienden er allemaal langskomen en wat de andere patiënten hebben die bij haar op de kamer liggen.

Na een tijdje mag Margreet ook op de kamer waar Rosita ligt. Rosita raakt helaas een beetje geïrriteerd door haar moeder. Margreet is namelijk in de war en ziet allemaal dingen die er niet zijn. Ze houdt ook geen rekening met de anderen. Ze maakt Rosita ’s nachts vaak wakker doordat ze roept dat ze naar de wc moet bijvoorbeeld.

Rosita mag na een tijdje naar huis, ze moet dan nog wel een loopkorset dragen. Ze gaat voor een tijdje bij Mieke in huis wonen. Zij zal goed voor haar zorgen. Ze krijgt daar thuiszorg en haar korset hoeft ze ’s nachts al niet meer om. Het gaat steeds beter en ze kan al goed lopen.

Als haar moeder ook uit het ziekenhuis mag, gaan ze samen naar huis. Alle herinneringen worden weer teruggehaald, want ze zien de foto’s van Jan en worden daardoor heel emotioneel. Ze gaan nog een keer naar het graf van Jan. Ook wordt er een herdenking gehouden voor het ongeluk wat dan precies een jaar geleden is. Op de terugweg rijden Rosita en haar moeder langs de boom waar het ongeluk is gebeurd, maar nu reden ze de boom gelukkig gewoon voorbij.

1.3 Uitgewerkte persoonlijke reactie

ONDERWERP:
Het onderwerp van het verhaal is de dood, het verwerken daarvan en het leven in een ziekenhuis. Ik vind het onderwerp wel interessant, want hoe moet je ermee omgaan als iemand dood is? Hoe krijg je dat ooit verwerkt? Je mist die persoon toch heel snel? Rosita verwerkt de dood beter als ze weet hoeveel pijn haar vader heeft gehad. Ze denkt dat het beter is zo. Gelukkig heb ik nog nooit in een ziekenhuis gelegen maar ik wilde wel graag weten hoe het er daaraan toe gaat. Het boek ligt denk ik niet in mijn belevingswereld, er is maar één persoon overleden die dichtbij staat. Dat is mijn opa. Daar had ik natuurlijk heel veel verdriet van toen, maar ik was toen nog maar zes jaar. Ik kan me ook bijna niets meer van opa herinneren dus mis ik hem ook niet zo erg. Het ligt ook niet in mijn belevingswereld omdat ik zelf nog nooit in een ziekenhuis heb gelegen. Rosita heeft het onderwerp goed uitgewerkt, ze vertelt namelijk veel over haar vader en vergelijkt zichzelf vaak met hem. Je weet goed hoe zij over hem denkt. Ze beschrijft ook duidelijk hoe de dokters en verplegers zijn. Ze omschrijft veel. Er wordt geen bepaalde visie op het onderwerp gegeven. Ik heb wel eens een film gezien met hetzelfde onderwerp, ik zelf vind een film leuker omdat je daar meer beeld van hebt. Ik kan me bij een boek niet zo goed de hele situatie voorstellen. Bij een film leef ik me veel meer in.

GEBEURTENISSEN:
De belangrijkste gebeurtenissen zijn aan het eind en aan het begin. Aan het begin is het ongeluk, waar de rest van het boek voor een groot deel over gaat. Aan het einde komt heel de familie bij elkaar en gaan ze naar het graf van Jan en er is ook een herdenking voor Tado. Ik vind dat de gebeurtenissen de belangrijkste rol spelen. Want zonder het ongeluk had Rosita nooit een heel boek kunnen schrijven over hoe het is in het ziekenhuis. Ze toont natuurlijk wel veel gevoelens, maar toch denk ik dat het vooral draait om het ongeluk en de dood van haar vader. Het verband tussen de gebeurtenissen is heel goed te verklaren. Na een heftig ongeluk beland je in het ziekenhuis of je overlijdt. Dat haar vader een maand voor het ongeluk is overleden is natuurlijk wel een ernstig toeval, maar verder zit het verhaal heel logisch in elkaar. Er zijn eigenlijk geen spannende moment in het boek, heel erg ontroerend is het ook niet, al had ik dat wel gehoopt. Het verhaal is heel waarschijnlijk, want je weet eigenlijk al wat er gaat gebeuren. Er zijn verder niet veel gebeurtenissen gebeurd in het verhaal. In het ziekenhuis gaat het steeds hetzelfde, dan komt er weer een nieuwe patiënt bij Rosita op de kamer liggen, dan vertelt ze waarom diegene daar ligt. Het gaat de hele tijd hetzelfde. Haar moeder praat weer eens wartaal, ze wordt weer door de gangen geduwd of ze denkt weer aan haar vader. Op een gegeven moment gaan deze kleine gebeurtenissen je niet meer boeien. Het wordt saai om verder te lezen, terwijl het aan het begin al niet spannend of leuk was om te lezen. Rosita vertelt de gebeurtenissen wel heel duidelijk en uitvoerig, maar dat maakt het nog niet leuker om te lezen. Andere films of boeken met deze gelijke gebeurtenissen ken ik niet, Rosita heeft wel echt pech gehad in die tijd.

PERSONAGES:
Rosita is niet echt een heldin voor mijn gevoel. Ze heeft niets gepresteerd wat heel goed is. Ze heeft eigenlijk alleen maar pech en er valt ook niets goed meer te doen. Ondanks dat Rosita het boek heeft geschreven en ook de hoofdpersoon is, vind ik dat je haar niet super goed leert kennen. Ze verteld meer over haar vader en over anderen dan over zichzelf. De andere personages in het boek zijn zeker levensecht, want alles wat Rosita over ze verteld kan goed kloppen. Er is niets waarvan je denkt dat het niet waar zou kunnen zijn. Ik kon me niet zo goed verplaatsen in een van de personages, ook niet in Rosita. Ze vertelde niet veel over haar eigen gevoelens. Ik vind Mieke een heel sympathiek persoon. Ze is heel lief voor Rosita en wil alles voor haar doen. Ik keur het gedrag van elk personage in het boek goed. Er zijn eigenlijk geen personages die niet leuk zijn. Alle familie en vrienden zijn lief voor Rosita en haar moeder. Er is niets op aan te merken. Ik kan eigenlijk geen beslissingen van personages naar voren halen. De enige is dat Rosita ervoor kiest om niet geopereerd te worden maar om heel lang te rusten, die snap ik goed want met die operatie zou ze kans hebben op verlamming.

OPBOUW:
De opbouw is niet ingewikkeld. Af en toe verteld Rosita over verder in het verleden, maar dit maakt de opbouw niet onduidelijk. Ik vind het verhaal niet spannend, er gebeuren helemaal geen spannende dingen in. Er is wel een stukje waar Rosita verteld dat het opeens heel slecht ging met haar vader en dat de familie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan, maar je weet toch al dat hij het niet overleeft. Dus dat haalt de spanning weer weg. Er zitten heel veel terugblikken in het verhaal. Dit maakt het wel iets leuker om te lezen. Deze terugblikken passen goed bij het verhaal, want doordat Rosita herinneringen van haar vader naar boven haalt kan ze dat goed vergelijken met de dingen die haar en haar moeder overkomen. Je ziet dit alles alleen door de ogen van Rosita, ik vind dit niet hinderlijk, het maakt het verhaal soms wel mysterieus als je niet weet wat een ander personage denkt. Aan het eind zijn er weinig onduidelijkheden. Dit vind ik wel fijn, ik vind het fijn als alles duidelijk is. Het boek heeft me eigenlijk helemaal nergens echt geboeid. Ik heb geen een moment gehad dat ik graag door wilde lezen.

TAALGEBRUIK:
Het taalgebruik is helemaal niet moeilijk. Bij literatuur verwacht ik allemaal moeilijke woorden maar die ben ik hier echt geen een tegengekomen. Gelukkig maar. Er is eigenlijk geen dialoog in het verhaal. Dit heeft mij niet gehinderd. Terwijl ik aan het lezen was, ben ik geen problemen tegen gekomen. Het was makkelijk om te lezen. Het taalgebruik past denk ik wel bij Rosita. Ze is een doorsnee persoon en nog niet zo oud, daarom denk ik dat ze geen moeilijke woorden gebruikt. Het viel me op dat ze geen moeilijke woorden gebruikt bij het schrijven van het boek, maar dat vind ik helemaal niet erg hoor.

EINDOORDEEL:
Ik vind het niet echt een leuk boek, het was niet moeilijk om te lezen, maar het werd wel saai. Telkens dezelfde gebeurtenissen en het onderwerp was na 10 bladzijdes ook al duidelijk. Ik heb het idee dat dit verhaal ook op 10 bladzijdes had gekund. Ik vond het ook jammer dat ik me niet zo goed in Rosita in kon leven. Ik heb onder het lezen ook helemaal geen emoties getoond, niet gelachen en niet gehuild. Dat vind ik echt jammer. Misschien moet ik volgende keer maar een thriller lezen, die zijn tenminste spannend.


2. VERDIEPINGSOPDRACHT

2.1 Titelverklaring
De titel heet intensive care. Dit komt heel vaak terug. Rosita verteld namelijk vaak over haar vader en haar vader lag voor zijn dood ook heel lang op de intensive care. Ook haar moeder heeft daar een tijd gelegen na het ongeluk. Door de intensive care wordt Margreet een beetje ‘gek’. Hier ergert Rosita zich af en toe aan.

2.2 Tijd
Sommige hoofdstukken geven de tijd heel duidelijk weer. Het vierde hoofdstuk heet ‘Kerst’. Rosita en haar moeder liggen dan al in het ziekenhuis. Een ander hoofdstuk is ‘Oud en Nieuw’ genoemd. Het hoofdstuk ’16 januari’ verteld dat die dag Mathilde is geboren. Ook ’29 januari’ is een hoofdstuk met een datum. Hier wordt Julius geboren. In het hoofdstuk ’18 november’ wordt verteld dat de vader van Rosita precies een jaar geleden overleden is. Op bladzijde 148 wordt verteld dat het ongeluk een maand na de dood van Jan was. Rosita begint het verhaal vanaf december ongeveer, maar de vertelde tijd begint vanaf iets voor 18 november, want Rosita heeft vaak flashbacks van hoe haar vader er aan toe was en aan het eind verteld zo ook nog hoe hij daarvoor was en welke leuke dingen hij deed.

Op bladzijde 161 gaat familie en kennis van Tado naar zijn graf. Het is dan precies een jaar geleden dat het ongeluk was en dat Tado stierf. Hier staat geen datum bij vermeldt, maar dit moet dus ook in december zijn. Je weet nu dat de vertelde tijd van iets voor 18 november tot december gaat, maar je weet niet in welk jaar. Op internet heb ik gevonden dat haar vader in 2002 is overleden. Het boek speelt zich dus af in de jaren 2002 en 2003.

2.3 Personages
Rosita Steenbeek: De ik-persoon en de schrijfster van het verhaal. Haar uiterlijk en leeftijd worden in het boek niet beschreven.

Margreet Steenbeek: De moeder van Rosita.

Jan Steenbeek: De vader van Rosita.

Tado: De neef van de vader van Rosita. Rosita noemt hem ook haar neef. Hij was getrouwd met Johanna en ze hadden samen kinderen waaronder Ben en Hanneke. Hanneke is ongeveer een jaar voordat de vader van Rosita overleed overleden. Tado is de bestuurder van de auto als hij het ongeluk maakt met Rosita en haar moeder. Tado overlijdt hierdoor.

Onno Steenbeek: De broer van Rosita. Onno is getrouwd met Giovanna en zij is zwanger van hun derde kindje. Ze hebben al twee jongentjes, Jan en Pieter. Later krijgen ze Mathilde erbij. Onno speelt in het ziekenhuis een soort vaderfiguur voor Rosita, hij is heel lief voor haar.

Mathilde Steenbeek: De zus van Rosita, zij is ook zwanger van haar derde kindje. Robert is haar man. Hun tweejarige zoontje heet Mattheus en Julius wordt geboren.

Catherine Steenbeek: Dit is ook een zus van Rosita. Ze heeft samen met Reinout een zoontje dat Jonathan heet.

Er zijn nog andere personages in het boek, deze personen zijn bijvoorbeeld vrienden van familie Steenbeek. Zij komen op bezoek in het ziekenhuis. Dit zijn bijvoorbeeld: Emmy, Loes Hart, Herman Hart, oom Ben, oom Wieger, Hans, Barbara, tante Stieneke en Mieke.

Verder is er nog een personage die niet belangrijk is. Dit is Reinier Braams, hij heeft vroeger toneelgespeeld samen met Rosita. Nu heeft hij Rosita en haar moeder onder zijn hoede in het ziekenhuis. Dit geeft Rosita een fijn gevoel. Andere doktoren en verplegers zijn: dokter Vos, zuster Hannah, Maarten, Patricia, Ariane, Ton, Herman, Engelien, Emily, Tekla, Annet, Ati, Maryan en dokter Ömer.

Daarnaast zijn er ook nog kamergenoten waar Rosita of Margreet ooit een gesprekje mee hebben gehad. Dit zijn: Erik, Ida, Mariska, Gerrie, mevrouw van Vulpen, Grada, meneer Den Hertog, Olivier, Rob en Leonard.


2.4 Structuur
Het verhaal begint met het ongeluk, Tado overlijdt en verder gaat het verhaal over Rosita en haar moeder die in het ziekenhuis verblijven en hoe ze thuiskomen. Dit is een mooie chronologische volgorde, maar er zijn een heleboel flashbacks en terugverwijzingen. Rosita ligt in het ziekenhuis, haar vader heeft ook een hele tijd in het ziekenhuis gelegen. Vaak denkt Rosita hieraan terug en vergelijkt ze de gebeurtenissen die haar (of haar moeder) overkomen met wat haar vader is overkomen. Zoals op de bladzijden 26 t/m 29. Rosita vond het moeilijk om zich te laten wassen, hier verteld ze dat haar vader dat ook erg vond en dat hij erg preuts was. Op blz. 46 vertelt ze dat haar vader het eten vaak weigerde. Ook Rosita had weinig eetlust, het fortifresh die ze moest nemen om haar botten beter te laten genezen vond ze behoorlijk vies.

Rosita dacht vaak terug aan haar vader. Op de bladzijden 16 t/m 19 denkt Rosita terug aan het telefoontje dat Onno kreeg. Het ging niet goed met papa. Rosita verteld hoe dit precies is gegaan. Hier ben je dus even uit het verhaal en wordt aan je verteld wat er in het verleden is gebeurd. Ook op bladzijde 40 vertelt Rosita hoe het eerst was met haar vader. In de kerk zong haar vader altijd uit volle borst, maar toen hij ziek werd kon hij dat niet meer, hij sliep zelfs af en toe. Dit ontroerde Rosita diep.

Rosita wist niets meer van het ongeluk, langzamerhand krijgt ze beelden terug. Die vertelt ze dan, maar dit haalt je wel even uit de chronologische volgorde. Op bladzijde 63 voelt ze weer hoe ze naar adem hapt, ze voelt hoe ze zich aan iemand vastklampt. Ze weet weer dat ze een aantal keer ‘Haal me eruit!’ heeft geroepen. Later in de nacht ziet ze het gezicht van Tado over het stuur gebogen.

Het boek heeft een gesloten einde. Aan het eind wordt alles afgesloten. Rosita en haar moeder zijn weet terug in hun eigen huis, alle wonden zijn geheeld, ze accepteren de dood van Jan en de dood van Tado. Nadat ik het boek uit had, had ik niets meer om over na te denken, dit betekend voor mij dat alles aan het einde duidelijk afgesloten was en dat het boek dus een gesloten einde heeft.

2.5 Vertelsituatie
Er is sprake van de ikvertelsituatie in dit verhaal. De verteller is namelijk een ik-figuur die als personage in het verhaal meespeelt. Je ziet alle gebeurtenissen en de andere personages alleen door de ogen van de schrijfster. Je leert Rosita goed kennen en het effect daarvan is dat je goed mee kan leven met haar. Je ziet vaak ‘ik’ staan. Op blz. 6 staat: “Ik doe mijn ogen open en zie een zwarte hemel met sterren achter de takken van de bomen.” Op blz. 36 staat: “Ik drink uit een tuitbekertje, net als onze vader.” Ook merk je dat Rosita niet altijd kan weten wat een ander denkt. Dit blijkt uit de zin “Wat zou er door haar heen gaan nu?” op blz. 72.


2.6 Thematiek
Het grootste concrete voorwerp dat in het verhaal opduikt is de intensive care. Het boek speelt zich bijna de hele tijd af in het ziekenhuis en Rosita verteld vooral over de intensive care waar haar vader en moeder allebei een tijd hebben gelegen. Ook het korset dat Rosita moet dragen is een concreet voorwerp. Ze vertelt er vaak over. Ze heeft het om vanwege haar ruggenwervels die ernstig beschadigd zijn. Het zit niet fijn en ze mag alleen maar op haar rug liggen. Rosita vind het heel fijn als het korset even afmag als ze gewassen moet worden. Later krijgt ze een loopkorset. Ze hoeft het gelukkig steeds minder vaak te dragen. Daar is ze heel blij om maar het geeft toch een beetje het gevoel dat ze minder beschermd wordt.

De verhaallijn is dat Rosita’s vader is overleden, maar vooral dat zij zelf een ongeluk heeft gehad en wat daar de gevolgen van zijn.

De thematiek van het verhaal is dat haar vader is overleden. Ook Tado’s dood is hierbij belangrijk. Rosita en vooral haar moeder zaten ook dicht tegen de dood aan. Zij hebben het ongeluk gelukkig wel overleefd. Verder is er ook veel verdriet door alles wat er gebeurd en doordat dat heel moeilijk te verwerken is.