Algemene Gegevens
Vonne van der Meer
Ik verbind u door
Uitgeverij Contact
Amsterdam/Antwerpen
Zesde druk 2006
174 blz.
Eerste druk 2004.
Titelverklaring:
Ik verbind u door, ik denk dat het zo heet omdat al die manieren van hoe al die mensen op elkaar reageren op een gegeven moment als schakels aan elkaar komen te zitten, want het gaat steeds verder, van persoon naar persoon. Ze zijn allemaal met elkaar ‘verbonden’ door al die reacties. Ze bepalen ook allemaal in welke ‘staat’ ze de mensen ‘doorverbinden’ naar de volgende persoon.
Motto:
‘Wie wind zaait, zal storm oogsten.’
In dit geval gaat het erover dat hoe je tegen een ander doet, zo kan je het terugverwachten, of anders gezien: als men begint met een beetje irritatie te ‘planten’, dan wordt het in de loop ter tijd erger en eindigt het in een woedeaanval. Van gesnauw ’s morgens in bed tot moord.
Korte samenvatting:
’s Ochtends heeft het echtpaar Edith en Berend een onenigheid in bed. Berend wil vrijen en Edith niet, dus wijst ze hem af. Dat reageert Berend vervolgens af op zijn baas, Jaap, door een flauwe opmerking over zijn nieuwe huis te maken. Jaap reageert het op zijn beurt weer af op zijn secretaresse Carla, door haar streng toe te spreken over het feit dat ze te laat was. Carla op een sollicitant, Elli, met wie ze een gesprek moet hebben, maar ze toont nauwelijks interesse. Elli gaat na het gesprek weer terug naar haar gewone baan, bij een callcenter. Elli reageert haar irritatie weer af op een onschuldige beller, door op te hangen als hij vraagt of ze een momentje heeft, zodat hij de gegevens kan opzoeken waar zij naar vraagt. Deze onschuldige beller, genaamd Arend Jan de R, gaat altijd zwemmen als hij boos is, zo ook deze keer. In het zwembad zit een meneer hem in de weg als hij baantjes aan het zwemmen is en daarom zwemt hij expres heel hard tegen hem aan. Deze meneer, Gerrit, werkt bij een bedrijf dat Zorg Op Maat heet. Hij moet die middag een oude mevrouw, Fransje, een griepprik geven. Gerrit had al een slecht humeur, maar als Fransje ook nog begint te zeuren over een verpleegster die enkele moorden heeft gepleegd (Lucy de B.) jast hij de prik net iets te hard in haar arm. Fransje is nu ook chagrijnig. Het verhaal gaat verder met Tycho, de tuinman van Fransje. Die middag zal hij voor het eerst een proefrit op zijn toekomstige motor maken, maar daarvoor moet hij wel een borgsom betalen van honderd twintig euro. Een paar uur voor de proefrit komt hij erachter dat zijn rekening is geblokkeerd. Hij besluit om naar Fransje te gaan voor geld. Fransje is echter nog boos van de prik en wil hem maar vijftig euro geven. Tycho ziet zijn motor door zijn neus geboord worden en er knapt iets bij hem.
Hij vermoordt haar. Tycho beseft wat hij heeft gedaan en vlucht. Hij rijdt naar Driebergen, naar een wegrestaurant waar het licht nog brandt. Het meisje dat er werkt en een man (Berend) zijn hem behulpzaam. Aan het meisje biecht hij zijn misdaad op en zij wil samen met hem naar de politie gaan. Berend gaat dan naar huis, want Edith wacht op hem. Ze wil het goed met hem gaan maken door met hem te vrijen. Berend vraagt haar nog: ‘Wat had je nou ineens vanochtend, lief?’ Edith antwoordt: ‘Iets… te onbelangrijks voor woorden.’
Open plekken:
Voor deze open plek moet ik eerst even vertellen dat het verhaal deels wordt verteld vanuit het perspectief van een vliegende engel. Hij ziet het verhaal vanuit een soort helikopterview. Hij is voor de personages onzichtbaar, maar hij weet ook niet alles, hij is dus niet alwetend. Hij heeft de taak om mensen van de aarde naar de hemel te begeleiden. Op een gegeven moment vraagt de werkster van Edith, Miriam, een gunst. Haar kleinzoon, die in Kandahar woont, is ziek. Zijn medicijnen zijn daar opeens niet meer verkrijgbaar, maar hij heeft ze wel nodig. Edith haalt vervolgens de medicijnen in de apotheek in Nederland en stopt ze in een knuffelkonijn om ze naar Kandahar te sturen via Swift, het transportbedrijf waar haar man werkt. De engel vertelt aan het einde van het boek dat zijn dag voorbij is en dat hij nog even door moet naar Kandahar. Dit zou dus kunnen betekenen dat de kleinzoon van Miriam is overleden, maar helemaal zeker weet je het niet.
In het begin is het ook nog niet duidelijk dat er in het verhaal een zwevende engel rondhangt. Pas als er meerdere keren in de ik-vorm wordt gepraat, terwijl er ‘hemelse’ dingen gebeuren, begin je te snappen dat er iets bovenaards in het verhaal meespeelt. Ook in het begin, toen ik nog niet wist dat het boek over een soort schakeleffect ging, moest ik soms even nadenken als het perspectief plotseling wisselde.
Sommige hoofdstukken begonnen met het perspectief van een nieuw personage, dus je wist nog niet hoe dit personage in ‘contact’ stond met het vorige personage. Je snapte de motieven voor de acties van dit nieuwe personage dus ook nog niet meteen.
Aan het eind van het boek liggen Edith en Berend weer samen in bed. Edith hoort een sirene en vraagt zich, net zoals altijd, af waar de sirene naar toe gaat en wat er gebeurd is. De politieauto gaat waarschijnlijk naar het wegrestaurant waar Tycho zit, aangezien die zichzelf net via het alarmnummer heeft aangegeven. Maar voor hetzelfde geld gaat de politieauto heel ergens anders naar toe.
Eindoordeel:
Ik begon met een vrij negatief beeld van het boek. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n fan van lezen en al helemaal niet van saaie, langdradige literatuur, wat ik dus dacht dat het zou zijn. Ik draaide al snel bij, want na een aantal hoofdstukken kwam ik er toch wel achter dat mijn beeld helemaal niet terecht was, althans niet van dit boek. Ik vond het eigenlijk wel vlot geschreven, zonder moeilijke woorden of ingewikkelde stijlfiguren, daardoor las ik het vrij snel weg. Ondanks het steeds wisselende perspectief vond ik het niet erg moeilijk om te volgen wie aan het woord was en wie wat deed, dacht of vond. Dat kwam misschien ook wel door de engel in helikopterview, aangezien deze nog redelijk het overzicht behoudt door te beschrijven waar iedereen heen ging en wie de volgende schakel in het verhaal was. Ik ben het wel met de recensenten eens dat de meeste karakters wat vlak worden weergegeven. Er worden niet veel dingen over hun persoonlijke levens verteld, alleen over hun gedachtes over de gebeurtenissen die ze op dat moment meemaken. En ook dat de zoetsappigheid een beetje erg aanwezig is kon ik inkomen. Het kwade zal er altijd zijn, maar mensen moeten het zoveel mogelijk tegengaan door hun medemens lief te hebben, dat idee. Ik vond het idee over de schakels wel heel leuk, omdat het grappig is om te zien hoe mensen steeds chagrijniger van elkaar worden en dat doorgeven naar weer andere mensen.
Zoals het ook in het echt gaat, alleen weet je dan nooit wat er na jou gebeurt. Van der Meer heeft zich waarschijnlijk een beetje laten inspireren door het vlindereffect en dat vind ik wel een interessant onderwerp. Ook vind ik het knap dat je 174 bladzijdes over één dag kan schrijven. Kortom; een leuk boek, wat makkelijk wegleest, maar toch vlot en intelligent blijft, ook voor de iets minder serieuze lezer.
Vonne van der Meer
Ik verbind u door
Uitgeverij Contact
Amsterdam/Antwerpen
Zesde druk 2006
174 blz.
Eerste druk 2004.
Titelverklaring:
Ik verbind u door, ik denk dat het zo heet omdat al die manieren van hoe al die mensen op elkaar reageren op een gegeven moment als schakels aan elkaar komen te zitten, want het gaat steeds verder, van persoon naar persoon. Ze zijn allemaal met elkaar ‘verbonden’ door al die reacties. Ze bepalen ook allemaal in welke ‘staat’ ze de mensen ‘doorverbinden’ naar de volgende persoon.
Motto:
‘Wie wind zaait, zal storm oogsten.’
Korte samenvatting:
’s Ochtends heeft het echtpaar Edith en Berend een onenigheid in bed. Berend wil vrijen en Edith niet, dus wijst ze hem af. Dat reageert Berend vervolgens af op zijn baas, Jaap, door een flauwe opmerking over zijn nieuwe huis te maken. Jaap reageert het op zijn beurt weer af op zijn secretaresse Carla, door haar streng toe te spreken over het feit dat ze te laat was. Carla op een sollicitant, Elli, met wie ze een gesprek moet hebben, maar ze toont nauwelijks interesse. Elli gaat na het gesprek weer terug naar haar gewone baan, bij een callcenter. Elli reageert haar irritatie weer af op een onschuldige beller, door op te hangen als hij vraagt of ze een momentje heeft, zodat hij de gegevens kan opzoeken waar zij naar vraagt. Deze onschuldige beller, genaamd Arend Jan de R, gaat altijd zwemmen als hij boos is, zo ook deze keer. In het zwembad zit een meneer hem in de weg als hij baantjes aan het zwemmen is en daarom zwemt hij expres heel hard tegen hem aan. Deze meneer, Gerrit, werkt bij een bedrijf dat Zorg Op Maat heet. Hij moet die middag een oude mevrouw, Fransje, een griepprik geven. Gerrit had al een slecht humeur, maar als Fransje ook nog begint te zeuren over een verpleegster die enkele moorden heeft gepleegd (Lucy de B.) jast hij de prik net iets te hard in haar arm. Fransje is nu ook chagrijnig. Het verhaal gaat verder met Tycho, de tuinman van Fransje. Die middag zal hij voor het eerst een proefrit op zijn toekomstige motor maken, maar daarvoor moet hij wel een borgsom betalen van honderd twintig euro. Een paar uur voor de proefrit komt hij erachter dat zijn rekening is geblokkeerd. Hij besluit om naar Fransje te gaan voor geld. Fransje is echter nog boos van de prik en wil hem maar vijftig euro geven. Tycho ziet zijn motor door zijn neus geboord worden en er knapt iets bij hem.
Hij vermoordt haar. Tycho beseft wat hij heeft gedaan en vlucht. Hij rijdt naar Driebergen, naar een wegrestaurant waar het licht nog brandt. Het meisje dat er werkt en een man (Berend) zijn hem behulpzaam. Aan het meisje biecht hij zijn misdaad op en zij wil samen met hem naar de politie gaan. Berend gaat dan naar huis, want Edith wacht op hem. Ze wil het goed met hem gaan maken door met hem te vrijen. Berend vraagt haar nog: ‘Wat had je nou ineens vanochtend, lief?’ Edith antwoordt: ‘Iets… te onbelangrijks voor woorden.’
Open plekken:
Voor deze open plek moet ik eerst even vertellen dat het verhaal deels wordt verteld vanuit het perspectief van een vliegende engel. Hij ziet het verhaal vanuit een soort helikopterview. Hij is voor de personages onzichtbaar, maar hij weet ook niet alles, hij is dus niet alwetend. Hij heeft de taak om mensen van de aarde naar de hemel te begeleiden. Op een gegeven moment vraagt de werkster van Edith, Miriam, een gunst. Haar kleinzoon, die in Kandahar woont, is ziek. Zijn medicijnen zijn daar opeens niet meer verkrijgbaar, maar hij heeft ze wel nodig. Edith haalt vervolgens de medicijnen in de apotheek in Nederland en stopt ze in een knuffelkonijn om ze naar Kandahar te sturen via Swift, het transportbedrijf waar haar man werkt. De engel vertelt aan het einde van het boek dat zijn dag voorbij is en dat hij nog even door moet naar Kandahar. Dit zou dus kunnen betekenen dat de kleinzoon van Miriam is overleden, maar helemaal zeker weet je het niet.
In het begin is het ook nog niet duidelijk dat er in het verhaal een zwevende engel rondhangt. Pas als er meerdere keren in de ik-vorm wordt gepraat, terwijl er ‘hemelse’ dingen gebeuren, begin je te snappen dat er iets bovenaards in het verhaal meespeelt. Ook in het begin, toen ik nog niet wist dat het boek over een soort schakeleffect ging, moest ik soms even nadenken als het perspectief plotseling wisselde.
Sommige hoofdstukken begonnen met het perspectief van een nieuw personage, dus je wist nog niet hoe dit personage in ‘contact’ stond met het vorige personage. Je snapte de motieven voor de acties van dit nieuwe personage dus ook nog niet meteen.
Aan het eind van het boek liggen Edith en Berend weer samen in bed. Edith hoort een sirene en vraagt zich, net zoals altijd, af waar de sirene naar toe gaat en wat er gebeurd is. De politieauto gaat waarschijnlijk naar het wegrestaurant waar Tycho zit, aangezien die zichzelf net via het alarmnummer heeft aangegeven. Maar voor hetzelfde geld gaat de politieauto heel ergens anders naar toe.
Eindoordeel:
Ik begon met een vrij negatief beeld van het boek. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n fan van lezen en al helemaal niet van saaie, langdradige literatuur, wat ik dus dacht dat het zou zijn. Ik draaide al snel bij, want na een aantal hoofdstukken kwam ik er toch wel achter dat mijn beeld helemaal niet terecht was, althans niet van dit boek. Ik vond het eigenlijk wel vlot geschreven, zonder moeilijke woorden of ingewikkelde stijlfiguren, daardoor las ik het vrij snel weg. Ondanks het steeds wisselende perspectief vond ik het niet erg moeilijk om te volgen wie aan het woord was en wie wat deed, dacht of vond. Dat kwam misschien ook wel door de engel in helikopterview, aangezien deze nog redelijk het overzicht behoudt door te beschrijven waar iedereen heen ging en wie de volgende schakel in het verhaal was. Ik ben het wel met de recensenten eens dat de meeste karakters wat vlak worden weergegeven. Er worden niet veel dingen over hun persoonlijke levens verteld, alleen over hun gedachtes over de gebeurtenissen die ze op dat moment meemaken. En ook dat de zoetsappigheid een beetje erg aanwezig is kon ik inkomen. Het kwade zal er altijd zijn, maar mensen moeten het zoveel mogelijk tegengaan door hun medemens lief te hebben, dat idee. Ik vond het idee over de schakels wel heel leuk, omdat het grappig is om te zien hoe mensen steeds chagrijniger van elkaar worden en dat doorgeven naar weer andere mensen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden