Auteur: Ronald Giphart
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar (1992) Genre: Ik ook van jou is deels een autobiografische roman. Auteur Ronald Edgar Giphart werd op 17 december 1965 geboren in Dordrecht, in de Bankastraat. Na hem volgden nog twee zusjes. Het gezin was humanistisch en links georiënteerd. Giphart was als jongeling geen pretletter’; volgens de verhalen kwam zijn eerste lach pas in zijn derde jaar, toen een tante op het balkon van hun flat door een tuinstoel zakte. Al vroeg was hij bekend met schrijven: Gipharts opa en vader waren lange tijd journalist. Zijn moeder, Wijnie Jabaaij, was kamerlid voor de PvdA. Zij betrad, zo lang minister Ruding de scepter over financiën zwaaide, de Tweede Kamer altijd geheel gekleed in het zwart. Begin jaren tachtig maakte zij een onuitwisbare indruk bij een affaire over uitzetting van zigeunerinnen. De vrouwen werden vaginaal getoucheerd, om te kijken of daar hun verdwenen paspoorten zaten. De mannelijke kamerleden bespraken deze gang van zaken, toen mevrouw Jabaaij naar de interruptiemicrofoon liep en zei: ‘Jongens, jongens, denken jullie nou werkelijk dat het mogelijk is een paspoort in je kut te steken?’ Hiermee was zij het eerste (en het laatste) kamerlid dat dit woord (‘kut’, dus) in de Tweede Kamer gebruikte. Giphart bracht zijn puberteit door in Soestdijk. Hij ging naar het Baarnsch Lyceum, waar in een parallelklas prins Willem-Alexander zat, ‘Alex voor vrienden’. Nog belangrijker is de in die tijd gesloten vriendschap met Bert Natter gebleken, met wie Giphart een literaire schoolkrant/jongerenblad (De Uitlaat) maakte. Zo ging het in Bij nader inzien, dus waarom zou dat op het Baarnsch Lyceum anders gaan? ‘Wat waren we jong en mooi (vooral Bert) en wat zijn we thans dik en oud (vooral Bert).’ Gezamenlijk bereidden ze zich voor op een leven in de literatuur. Ze schreven toneelstukken, richtten een tijdschrift op (De ergoego gids), namen bewust foto’s ‘voor later’ (voor het Letterkundig Museum en boeken als De gevoelige plaat – waarin een van de foto’s tien jaar later ook daadwerkelijk werd opgenomen) en schreven heel erg veel (zo begonnen ze aan een nieuwe, door Jeroen Brouwers geοnspireerde trilogie, bestaande uit Schemerviolet, Nevelleven en Les Liaisons). In 1986 verhuisde Giphart naar Zuilen, Utrecht (een subwijk met de fijnzinnige, officiële naam Betonbuurt’). Vijf jaar lang was hij nachtportier in het Ziekenhuis Overvecht te Utrecht en studeerde daarnaast Nederlands. ik heb drie jaar Nederlands gestudeerd, maar ben gestopt om de onbegrijpelijke reden dat ik een roman wilde schrijven.’ Hij publiceerde een paar stukken in een literair blaadje, hetgeen de aandacht trok van uitgevers Joost Nijsen en Vic van de Reijt. Zij moedigden hem aan een boek te gaan schrijven. ‘Diezelfde avond nog ben ik begonnen de avonturen van twee vrienden op een kanovakantie in de Dordogne te noteren.’ Waarom juist dat verhaal? ‘Gewoon omdat ik net zo’n vakantie achter de rug had. Zo eenvoudig is het soms.’ En zo verscheen in maart 1992 Gipharts debuutroman Ik ook van jou. Een alternatief voor deze titel was Twee jongens en een kano, en het manuscript had als werktitel In het donker haar ogen. Over het schrijven van zijn eerste boek zegt Giphart: ‘Ik ben zomaar begonnen, zonder de intentie dat het dit boek moest worden, en zou wel zien waar ik uitkwam. Voor Ik ook van jou heb ik eerst twee andere boeken geprobeerd te schrijven, maar die werden zo serieus, doorwrocht en vol gewichtige symboliek, dat het totaal niet werkte. Al schrijvend heb ik me losgemaakt van die dogmatische benadering. Zeven nachten achter elkaar werkte ik in het ziekenhuis, waar ik de helft van de tijd ongestoord als een asceet kon zitten schrijven. Af en toe kwam er iemand bloedend binnen en dan zei ik: “die kant op”. Als ik dan de volgende dag wakker werd, zette ik in de computer wat ik die nacht geschreven had. Na zo’n werkweek had ik dan twee weken vrij. Hoe en waar ik schreef maakte mij niets uit. Ik word ziek van het gelul van andere schrijvers daarover – die heeft zoveel bureaus nodig, de volgende kan alleen op groen papier scheppen. Mensen willen literatuur altijd belangrijker maken dan het is.’ Wat is het belang van een roman? ‘Harry Mulisch zei ooit: “Literatuur is wat je er zelf van maakt.” Daarentegen: wat is het belang van een gekookt ei?’ Ik ook van jou werd zowel in de pers als bij het (grote) lezerspubliek goed ontvangen. Het ontving onder meer het Gouden Ezelsoor voor bestverkochte debuut van 1992 en in februari 2001 gaat de verfilming ervan in première. ‘ Diep in je hart denk je natuurlijk dat je het allermooiste boek uit de wereldliteratuur hebt geschreven. En ja, dan is het wel een klap als in het café een wildvreemde jongen die aardig denkt te zijn op je afstapt en zegt: jij bent Ronald Giphart, hé? Ik heb je boekje gelezen. Leuk.”’ Giphart bleek geen langharige, werkschuwe kunstenaar te zijn, maar een ijverige jongen. Een jaar na zijn debuut verscheen de roman Giph (maart 1993), een boek waarin Giphart vadermoord’ pleegt op zijn literaire held Jeroen Brouwers. Maar meer nog vervolgt Giphart zijn ‘grote queeste naar literatuur en seks’. In met vaart en bijtende vrolijkheid geschreven brieven vertelt Giph een verhaal dat zich afspeelt in het (Utrechtse) studentenmilieu anno nu, door hem een groot geil gezellig feest genoemd. Gipharts collega-schrijver Joost Zwagerman noemde Ik ook van jou en Giph de leukste literaire seksromans van de laatste jaren’. In hetzelfde jaar maakte Giphart samen met Bert Natter (onder de pseudoniemen Arnold Hitgrap en Brett Tanner) het tot cultboek verheven Kwadraats Groot Literair Lees Kijk Knutsel en Doe Vakantieboek. In het literaire landschap werd het hoog tijd voor veranderingen, en daarom richtten schrijvers Rob van Erkelens, Joris Moens en Giphart in 1994 het literaire tijdschrift Zoetermeer op, waarvan in augustus dat jaar Boek Een verscheen. In de pers werd veelvuldig geschreven over de Generatie Nix, maar Giphart distantieerde zich duidelijk van deze term. Niet alleen door veel en geëngageerd te schrijven (alleen dan niet op de manier zoals in de jaren zestig en zeventig). Meer nog door zich wel degelijk druk te maken over allerhande maatschappelijke kwesties en zich te affiliëren met de PvdA-beweging Niet Nix en zich (later) te mengen in de Utrechtse gemeentepolitiek, als lijstduwer van Leefbaar Utrecht
De kwaliteit en het succes van Gipharts eerste boeken leidden tot een groot aantal opdrachten tot het schrijven van columns, recensies en artikelen. Zo reisde hij naar Andalusiλ om over sherry te schrijven, was hij voor Hard Gras in (4 bij het WK in Amerika)en schreef hij o.a. voor Playboy, Vooys en Het Parool. De beste van deze stukken vormen samen Gipharts derde boek, Het feest der liefde (1995), waarvan het klassiek geworden titelverhaal een rake typering biedt van het Utrechtse studentenmilieu. In 1995 kwam er door euthanasie een einde aan het leven van Gipharts moeder, na een lang ziekbed als gevolg van multiple sclerose. In Nieuwe Revu (december ’95) schreef hij een openhartig stuk over de gebeurtenissen in de laatste weken. Het feuilleton De beste schrijver van Nederland werd uit Kwadraats Vakantieboek gesneden en als afzonderlijk boek opnieuw uitgegeven. In 1996 schreef Giphart columns voor de Viva en Kijk en recensies voor Het Parool, en ging hij voor de televisie werken. Zo werkte hij voor Sport7 mee aan items over sporters, ‘als het gekke neefje van Koos Postema’. Al na enkele uitzendingen kwam er een einde aan dit avontuur toen de zender ophield te bestaan. In dit jaar verscheen ook Gipharts derde roman, Phileine zegt sorry, waarin het ‘bitchy’ zusje van Giph cynisch, zwartgallig, opmerkelijk levenswijs en met bijtende humor vertelt over allerlei ontwikkelingen in haar leven. In 1997 trouwt Giphart met Mascha. En in datzelfde jaar maakte hij voor De Bijenkorf het boek De ontdekking van de literatuur. Begin 1998 wordt Giphart voor het eerst vader, van een zoon. Samen met Joost Zwagerman (wiens Gimmick! uit 1989 een van grote invloed was op het begin van Gipharts schrijverscarriθre) tourt Giphart door het land met hun gezamenlijke literaire theaterprogramma Hamerliefde. Het programma trekt meer dan zestig volle zalen in Nederland en Vlaanderen. Ondertussen verschijnt Planeet literatuur, met het beste uit het vakantieboek, De ontdekking van de literatuur en nog veel meer tot dan ongepubliceerd materiaal. En samen met Gιrard van Kalmthout scheef Giphart het toneelstuk Frόhstόck no future, dat werd gepubliceerd en verschillende malen werd opgevoerd. Na zijn theateroptredens werd Giphart uit zijn slaap gehouden door de adrenaline die volgde op het wegebbende applaus. Om zich af te reageren, creëerde hij in die nachten het weinig sympathieke personage Epi Brons. In de hieruit voortgekomen novelle De Voorzitter (maart 1999) lezen we over deze corrupte zakenman en voetbalvoorzitter. Ook besloot Giphart een kantoorbaan aan te nemen, omdat hij er genoeg van had iedere morgen alleen zichzelf op zijn werkkamer een goedemorgen te wensen. Hij werd hoofdredacteur van Rails, het treintijdschrift waarvoor hij eerder al diverse reisreportages schreef. Na enkele maanden besefte Giphart dat een kantoor de wereld in het klein is, met dezelfde onderlinge spanningen, onduidelijkheden en oorlogjes. Maar meer nog besefte hij dat hij voor alles schrijver is. Aldus zette hij zich weer achter zijn schrijftafel. In januari 2000 kregen Giphart en zijn vrouw opnieuw een kind, nu een meisje. En in oktober verscheen zijn langverwachte roman Ik omhels je met duizend armen, waarin Giph & Phileine en hun zeer zieke moeder de hoofdrol spelen.
Titelverklaring: Ronald, een hoofdrolspeler, is bezig met een boek over zijn verloren liefde Reza. De titel van het boek moet, Ik ook van jou, worden. Tijd: verhaal wordt verteld in chronologische volgorde. Ronald blikt af en toe terug op zijn relatie met Reza. In het verhaal zijn delen, waarin Ronald over haar schrijft, tussengevoegd. Daarom is het boek eigenlijk een 'roman binnen een roman'. De vertelde tijd bedraagt een week, Ronald en Eddy gaan namelijk een week kanoën. Ruimte: Het verhaal speelt zich af in de Dordogne, waar de vrienden op vakantie zijn. Hoofdpersoon: Ronald (Giphart?) Ronald is één van de hoofdfiguren in het boek. Hij is de verteller van het verhaal. Hij is gestopt met zijn studie Nederlands. Hij wil een Groot Schrijver worden en is tijdens het verhaal bezig om een roman over zijn verloren liefde te schrijven. Hij is 24 jaar oud. Edgar Frasier
Edgar, of Eddy, is een goede vriend van Ronald. Ook hij wil een Groot Schrijver worden. Hij studeert Nederlands en is eveneens 24 jaar. Uit het verhaal blijkt, dat hij een goede prater is. Meestal vertelt hij slappe verhalen, maar hij brengt ze wel met humor. Eddy heeft een vriendin , Samarinde, die hij zijn 'grote verovering' noemt. Toch gaat hij vreemd tijdens de vakantie. Bijpersonen: Reza
Reza is de ex-vriendin van Ronald. Zij heeft een zeer gecompliceerd karakter. Ze heeft last van neurotische buien, en is niet tevreden met zichzelf. Ze is zeer wisselvallig. Ze is vaak gefrustreerd en jaloers. Net als Ronald is ze verslaafd aan seks. Ronald ziet de relatie niet meer zitten, als zij zichzelf meerdere keren verminkt en een verhouding met ene Rocco begint. Silke: Silke is een negermeisje uit Duitsland. Ronald houdt zich tijdens de vakantie met haar bezig. Nadine: Nadine is een Franse blondine, tot wie Eddy zich aangetrokken voelt. Ze is, evenals Silke , studente medicijnen. De twee meisjes zijn vriendinnen. Ik heb motto en opdracht weggelaten omdat ze niet aanwezig zijn en ik anders op een nieuwe pagina moest beginnen. Eigen mening
Ik vond het een leuk boek. Het sprak me wel aan. Ik kan me een beetje inleven in de personen in het boek. Soms was het wel wat lastig te volgen, door de flashbacks over Reza. Deze stonden gewoon midden in een stukje tekst over bijvoorbeeld Fräser en Samarinde of als Ronald over de tocht over de rivier vertelde. Het taalgebruik vond ik ook niet moeilijk, hoewel er soms wat moeilijke woorden gebruikt werden (vooral Latijn en Frans). Deze woorden waren geen obstakel bij het begrijpen van het verhaal. Samenvatting Ronald en Fräser; Edgar Fräser, ook wel Eddy genoemd, besluiten plotseling om op vakantie te gaan naar Frankrijk, naar de Dordogne. Na door de vriendin van Fräser, Samarinde te zijn uitgezwaaid rijden ze aan een stuk door naar de Dordogne. Dit alles staat in het teken van ongeremde seks, alle facetten van het liefdesspel worden uitvoerig besproken. Zo experimenteren de twee jongens met hun taal, hun gedachten en hun lichaam. Ze voelen zich heel gelukkig en willen beide erg genieten van het leven. Onderweg praten ze over seks, liefde, literatuur en nog vele andere dingen. Fräser wil graag een boek schrijven over zichzelf en zijn geluk. Ronald is al een boek aan het schrijven over Reza. Op een dag huren ze een kano. Ze varen de hele dag en tegen de avond komen ze bij een eilandje, ze overnachten daar onder de open hemel. Na die overnachting besluiten ze dat ze voortaan alleen nog maar in een hotel slapen of in een tent bij twee mooie vrouwen. Ze geven de tocht de naam: 'Dordogne 1990, Grote Queeste naar Literatuur en Seks', want liefde en geluk is samen seks. Terwijl ze op een kiezelstrandje zitten zien ze twee hele mooie meisjes voorbij varen. Citaat: pag. 49: "Dit meisje, deze donkere nimf. Ze kijkt me aan en ik haar. Haar ogen naderen (uiteraard in slow motion) de mijne. Het lijkt of de meisjes naar ons toe kanoën, maar dan steekt het blonde meisje haar peddel het water en houdt deze met twee handen onder het wateroppervlak gedrukt, waardoor hun kano weer op een rechte koers komt. Ik blijf de negerin aankijken. Zij wendt haar hoofd af en kijkt naar de overkant van de rivier. Een paar seconden zie ik een eeuwigheid haar borsten." Ze gaan ze achterna, maar verliezen ze uit het oog. Terwijl ze op een brugpijler zitten te rusten komen de meisjes weer in zicht. Daarna varen ze samen verder naar de camping van de twee meisjes: Silke en Nadine. De meisjes nodigen hen uit om langs te komen, de jongens nemen dit aanbod maar al te graag aan. Wanneer ze bij de camping aankomen zien de jongens de kano van de meisjes omslaan. Ronald redt Silke en Fräser redt Nadine, de paartjes zijn dus al bepaald. Ze gaan met zijn vieren eten en na het eten dansen ze op de muziek van Madonna: Vogue, tijdens een dorpsfeest. Ze wandelen in het donker terug naar de camping. Fräser en Nadine lopen voorop. Ronald en Silke stoppen even om naar de sterren te kijken. Zij raken daardoor Fräser en Nadine kwijt. Op een open plek in het maïsveld kust Ronald Silke voor de eerste keer, zacht en teder. Ronald moet denken aan de seksspelletjes met Reza. Ronald en Silke beleven samen ook een heftige vrijpartij in een boom, waarbij ze niet te ver gaan, omdat ze bang zijn voor ziektes. "No Njeuking, we blijven volwassen" De volgende dag blijkt dat Nadine en Fräser ook bezig geweest zijn, maar Fräser heeft spijt van zijn overspel, daarom nemen de vier afscheid. Daarom laten ze de kano voor wat hij is en gaan na de lunch naar huis. Ronald rijdt op weg naar huis, wanneer Fräser ligt te slapen neemt hij een besluit. Hij keert de auto en gaat terug naar Silke. Hij vindt haar in een discotheek. Ze hebben seks op de dansvloer en op dat moment beseft Ronald dat hij zijn nieuwe liefde heeft gevonden, de eerste na Reza.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
A.
A.
Wow je hebt echt een super stuk over Ronald Giphart in je verslag zitten echt super heb ik heel veel aan. HEEEEEEEEEEEEEl erg bedankt voor de moeite die je me bespaart hebt.
Groetjes Aline
19 jaar geleden
Antwoorden