Verspreid in de roman staat ook het verhaal over de ziekte en de euthanasie van Lotti, de moeder van Giph. Lotti leefde al jaren gescheiden van haar man (een arts, die op zijn 67ste voor veel geld zijn laboratoria verkocht). Ze was in alle opzichten een onafhankelijke vrouw. Ook toen ze nog getrouwd was (en van haar man hield), hield ze er vele minnaars op na. Ze was actief in de politiek, had vele hobby's en een grote vriendenkring. 

Lotti leed aan een agressieve spierziekte (M.S.?), die grote vermoeidheid, verlamming, spasmen en incontinentie veroorzaakte. Ze kwam in een rolstoel terecht en was voor hulp afhankelijk van haar twee kinderen en beroepskrachten. Ze probeerde tot het laatst haar lot waardig en vrolijk te dragen. Omdat haar vooruitzichten hopeloos waren, regelde zij met bevriende artsen haar euthanasie. 

Na een 'schupp' (snelle verslechtering van de verlamming) komt het einde van Lotti snel nabij. Ze kan ook niet meer praten. In de huiselijke kring vieren Phileine en Giph haar laatste Kerst. Ze doen alles om het hun moeder zoveel mogelijk naar de zin te maken (lievelingsmaaltijden, foto's, herinneringen, gesprekken met vriendinnen), volgens haar wens proberen ze 'emotionele traanlozingen' zoveel mogelijk te voorkomen. Giph registreert alles op de handycam. Voor hun moeder voeren ze een groots 'Dit is uw leven' op. Iedere foto en elk kattebelletje wordt uitgebreid gelezen en bekeken. In een lange brief van hun vader lezen Phileine en Giph dat hun vader een relatie heeft gehad (en naar later blijkt: nog heeft) met 'Oom Bill'. 

Als Lotti na de schupp weer wat tot rust is gekomen, kaart de bevriende huisarts discreet de (afgesproken) euthanasie met haar aan. Ze blijft bij haar standpunt dat ze dood wil. Als de formulieren zijn ingevuld en een dag is uitgekozen, laat Lotti champagne aanrukken om op de dood te proosten. Op Lotti's nadrukkelijke verzoek lichten Phileine en Giph nu pas haar ex-man in over haar naderende dood. Hij komt direct uit Amerika over. Giph probeert contact te krijgen met Samarinde om haar in te lichten en te vragen over te komen. Volgens een zorgvuldig geplande regie nemen kennissen en familieleden afscheid van Lotti. Op haar laatste levensdag zorgen Phileine en Giph voor een keur van haar lievelingsspijzen en -dranken. Het lukt de twee artsen niet een ader bij Lotti te openen om de dodelijke injecties toe te dienen. Ze bellen een chirurg, maar die weigert uit geloofsoverwegingen om zijn medewerking aan de euthanasie te verlenen. Ze halen een grotere dosis uit het ziekenhuis, waardoor haar geplande dood enkele uren wordt vertraagd, en injecteren in haar spieren. Giph, Phileine en de twee artsen zijn getuige van haar sterven. De vader en oom Bill (die buiten in een geparkeerde auto wachtten; Lotti had hen er niet bij gewild) worden verwittigd. 

Als Meija voor de crematie naar Lotti's huis komt, leidt Giph haar rond. In het kantoor van zijn moeder pakt hij haar beet en vrijen ze. 

Lotti's crematie verloopt niet conventioneel. Zo zijn de 'rouwobers' niet in het zwart gekleed, is er cabaret, wordt er gezongen en wordt er, op haar uitdrukkelijke verzoek, luchtig en vrolijk gedaan. Samarinde is uit Japan overgekomen en ziet Giph, twee uur voor de crematie. Ze hebben elkaar zo veel te vertellen, dat ze er zelfs tijdens de plechtigheid in de kerk tussenuit knijpen om verder te praten. Het komt tot een hevige woordenwisseling maar ook tot een verzoening. 

Begrippen

Structuur –Het boek heeft zes hoofdstukken. In de hoofdstukken geven gecursiveerde plaats- en/of tijdsaanduidingen ('Boven Frankrijk, 13 januari, 9.47 uur') en regels wit een nadere geleding aan. 

De roman is één lange brief van Giph aan een niet bij naam genoemde persoon. 

Giphart heeft grote aandacht aan de structuur besteed. In het boek vraagt Giph zich hardop af welke vertelmanier hij zal gebruiken bij het schrijven van de brief: 'Deckung (als wat ik vertel precies overeenkomt met wat er gebeurde), Dehnung (als ik veel schrijf over enkele seconden) en Raffung (als ik een paar uur, of langer, samenvat in één alinea). Er zijn ook getekende sociogrammen in het boek.

Er zijn drie verhaallijnen. De hoofdlijn vormt Giphs zevendaagse vakantie op het Spaanse eiland La Palma. Er doorheen heeft hij twee andere verhaallijnen gevlochten: zijn herinneringen aan de tijd toen hij als nachtportier in een Utrechts ziekenhuis werkte (en Samarinde ontmoette) en de ziektegeschiedenis van Lotti, zijn moeder.

Spanning(sopbouw) – De spanning wordt opgebouwd doordat het niet aaneengesloten is verteld, er wordt heel de tijd een stukje verteld en daarna gaat het verhaal weer ergens anders verder. Er is ook sprake van verschillende verhaallijnen. Maar heel spannend is het verhaal niet, je bent gewoon nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met Giph, zijn moeder en zijn ontmoeting met Samarinde.

Tijdsverloop – Het verhaal van Giph op La Palma duurt twee of drie weken. Maar Giph verteld over zijn moeder en hoe hij Samarinde leerde kende over 5 jaar. De vertelde tijd is dus ongeveer 5 jaar. 

Perspectief –Dit verhaal is een grote brief van Giph aan zijn vriend ergens ver weg. Hij kletst in deze brief bij over wat hij de afgelopen vijf jaar beleefd heeft. Hij doet dit natuurlijk in de ik-vorm omdat het een brief is. 

Thema en Motieven –  Het thema uit een duidelijk niet-optimistisch gevoel: de onhoudbaarheid van geluk. Giph ervaart dat de vriendschap en het geluk waarin hij geloofde, broos en onecht zijn. Door zijn confrontatie met verraad en vooral door de dood van dierbaren, komt hij tot het inzicht dat geluk slechts iets tijdelijks is en dat elk mens is gedoemd tot eenzaamheid. 

Enkele motieven: 

• Overspel: Lotti pleegt vaak overspel; Giph, Samarinde en hun vrienden gaan vreemd. Geen van allen kent hierover jaloezie of schuldgevoelens, ze praten er openlijk over of denken, net als Lotti, dat je over 'buitenspel' te allen tijde moet zwijgen (p. 112). 

• Alcoholisme en drugs: In Giphs kennissenkring wordt veel gedronken en gebruiktgemaakt van stimulerende middelen. Iedereen wil genieten van het leven, leven bij de dag en wil eruit halen wat er in zit (carpe diem). 

Kind: Samarinde is zwanger van Giph. Vooral Giph is daar enthousiast over; hij spreekt over een 'groeidiamantje'

Titelverklaring en Motto –Tijdens een Chinese maaltijd breekt Lotti een fortune cookie en leest ze: 'U wordt omhelsd door duizend armen' (p. 203). Kijkend naar de mensen om zich heen, zegt ze ontroerd: 'Dat is ook zo'. Maar Giph weet dat ze erbij denkt: '(...) en toch voel ik me zo godvergeten alleen in dit uitzichtloze gevecht'. Voor Giph geldt ongeveer hetzelfde: ook hij kent zulke gevoelens. Hoewel hij zich in Spanje omringd weet door vrienden en zich in de nabijheid van Samarinde, zijn geliefde, gelukkig waant, komt hij erachter dat vriendschap, liefde, seksualiteit en geluk vaak niet sterk zijn.

Taalgebruik – Ik omhels je met duizend armen heeft veel verschillende manieren van taal gebruiken: 

• poëtisch, lyrisch taalgebruik (beeldspraken, ontboezemingen); 

• dysfemismen (scheldwoorden), plattitudes en hyperbolen; 

• aandacht voor opvallende, shockerende details; 

• lange naast zeer korte, elliptische zinnen; 

• spreektaal van de jaren negentig van de vorige eeuw; 

• veel inwendige monologen; 

• ironie, sarcasme, humor; 

• spitsvondigheden, woordspelingen, neologismen. 

B/C Verdiepingsopdracht

Je gaat een essay van 1000 woorden schrijven over de goede en minder goede punten van je roman. In je stuk schrijf je zeker over de thematiek: hoe is die weergegeven, ben je overtuigd of vind je dat die te veel op de achtergrond blijft. Ook de personages moet je behandelen. Zijn ze diep genoeg, leer je ze dus goed genoeg kennen of blijven sommige figuren ten onrechte onderbelicht of krijgen sommige juist te veel woorden toebedeeld? Verder kun je nog andere zaken die van belang zijn voor je boek behandelen. Speelt de geschiedenis bijvoorbeeld een belangrijke rol, schrijf daar dan wat over. Hetzelfde geldt voor muziek, mythologie, een land et cetera. Je schrijft dus met andere woorden een soort recensie.

Je stuk komt op een site voor cultureel geïnteresseerde studenten te staan. Let dus op je taalgebruik. Zorg dat je een aantrekkelijk stuk schrijft zonder taal- en stijlfouten. Vergeet ook niet dat een GOEDE TITEL lezers trekt.

Het is niet nodig dat je nog een eindoordeel schrijft. Het essay is zowel onderdeel B als C.

Geluk is zo weer weg

Een schrijver die zeer gelukkig is, dit is volgens Ronald Giphart niet mogelijk en als je het boek leest kom je daar ook zo achter. De extreem lange brief in het boek wordt geschreven door Giph en hij schrijft over geluk, over echt geluk en aangepraat geluk. 

Giph is heel gelukkig, hij heeft alles wat zijn hart begeerd, namelijk een mooie vriendin, het lukt met schrijven en er is een kind op komst. Wat dan als alles stopt?

Dit gebeurt er met Giph, alles stort in als zijn vader belt met de mededeling dat Lotti, Giphs moeder op de televisie was in een programma over euthanasie. Als Giph weet dat het van zijn vrienden komt, stuurt hij pornografische beelden van het gezelschap naar verschillende sites. Hij raakt zo zijn vrienden kwijt en als Samarinde zijn kind verliest is eigenlijk al zijn geluk verdwenen. Op deze manier beschrijft Ronald Giphart dat als je een beetje geluk hebt in het leven, het geluk ook zo weer weg kan zijn. Dat is het thema wat het boek behandeld.

Naar mijn mening is het thema redelijk goed in het boek, het is immers mogelijk dat je vriendin jullie kind verliest en dat je je vrienden kwijtraakt. Dat vind ik goed weergegeven.

Hetgeen ik niet goed vind is dat Giph als wraak toevallig gemaakte pornografische beelden van zijn vrienden naar sites stuurt. Het lijkt me dat het een beetje te ver gezocht is. Het is ten eerste niet heel logisch dat je alles filmt, ook al zijn die vrienden uitbundige en vreemde figuren zijn. Ten tweede zou je die beelden dan nooit op internet zetten, wat je vrienden je ook aangedaan hebben. Dus de wraak met de pornografische beelden en dat hij daardoor zijn vrienden kwijtraakt vind ik te ver gezocht.

Sommige personages in het boek krijgen te veel aandacht en andere personages krijgen te weinig aandacht. De vader van Giph wordt namelijk niet veel over verteld en Giph zelf krijg je alleen een beeld van door zijn acties en denken, hij wordt niet duidelijk beschreven. Het beschrijven van de persoon die de brief schrijft is natuurlijk ook moeilijk, maar zijn vader had wel meer over geschreven mogen worden.

De personages die te veel aandacht krijgen zijn Lotti, Giphs moeder en Samarinde, zijn vriendin.

Samarinde wordt veel over verteld, vooral over de ontmoeting in het ziekenhuis, hoelang ze al een relatie hebben en wat voor werk ze deed en nu doet. Het is misschien een beetje te veel om te lezen, maar aan de andere kant als je een brief schrijft naar iemand die je al heel lang niet hebt gesproken wil je natuurlijk alles vertellen wat er gebeurd is en dat je nu je zielsverwant hebt gevonden.

Over Lotti wordt echt veel te veel verteld, het halve boek gaat zo’n beetje over haar en haar ziekte. Heel veel wordt er verteld over haar ziek zijn en dat het op een moment heel erg slecht gaat. Je weet eigenlijk niet precies wat haar ziekte is, een soort spierziekte.

Ook wordt er veel aandacht besteed aan haar overlijden en in een boek is dat niet heel fijn, naar mijn mening kun je het ook korter beschrijven en niet zo uitgebreid. Dat is beter, nu denk je de hele tijd na over overlijden en euthanasie en wat er misschien allemaal mis kan gaan. Hoewel het natuurlijk wel weer bij het thema past, dat je geluk ooit een keer ophoudt en dat je dan heel ziek kan worden. Dat is iets waar een mens naar mijn mening liever niet over nadenkt.

Ook wordt er veel aandacht besteed aan haar overlijden en in een boek is dat niet heel fijn, naar mijn mening kun je het ook korter beschrijven en niet zo uitgebreid. Dat is beter, nu denk je de hele tijd na over overlijden en euthanasie en wat er misschien allemaal mis kan gaan. Hoewel het natuurlijk wel weer bij het thema past, dat je geluk ooit een keer ophoudt en dat je dan heel ziek kan worden. Dat is iets waar een mens naar mijn mening liever niet over nadenkt.

De rest van de personages als Lureen, Gulpje, Egon, Meija, Benny en Thijm leer je behoorlijk goed kennen, vooral dat ze erg losbandig zijn en erg graag seksueel bezig zijn. Bij deze personages is de aandacht redelijk goed verdeelt.

De tijd van het boek is in La Palma ongeveer een week en de flashbacks naar het overlijden van zijn moeder en de ontmoeting met Samarinde vijf jaar. Dit is voor een boek normaal, maar dit boek is geschreven in de vorm van een brief en dan is het erg onwaarschijnlijk dat je details van vijf jaar geleden nog zo duidelijk kunt beschrijven. Als boek leest het niet storend zoveel details, maar met nadenken komt het als brief niet over. Een brief van driehonderd pagina’s is sowieso al onwaarschijnlijk.

Het boek probeert je aandacht vast te houden door je nieuwsgierig te maken naar wat er nog gaat gebeuren of bij flashbacks naar wat er in het verleden is gebeurd. Naar mijn mening is het goed geprobeerd maar mijn aandacht dwaalde telkens af en het was heel erg lastig om het boek niet weg te leggen. Hetgeen wel interessant was, is dat er in het boek zoveel details staan en die zijn zo duidelijk beschreven, op sommige momenten was het zo goed beschreven dat je het voor je zag.

Sommige details zijn een beetje schokkend, maar dat houdt je aandacht wel beter vast.

Bij een boek gaat het allemaal om de aandacht vasthouden en op sommige punten zijn er gewoon betere boeken te benoemen dat ‘Ik omhels je met duizend armen’.

Kort samengevat: De thematiek in het boek is goed beschreven. Er was natuurlijk wat aan te merken op de pornografische beelden en dat het niet heel realistisch is, maar verder was het duidelijk dat wanneer je geluk hebt, dat het ook weer kan verdwijnen.

Wat de personages betreft, over de hoofdpersoon, Giph had je wel meer willen weten, over twee vrouwen kreeg je teveel informatie en over de rest was de aandacht goed verdeeld.

Het boek is eigenlijk een brief en een brief van driehonderd pagina’s is niet erg waarschijnlijk en details van vijf jaar geleden herinneren is ook niet realistisch.

De aandacht vasthouden is het boek vast vrij goed gelukt, bij de meeste mensen, maar bij mij dwaalde mijn aandacht telkens af en het waren de details die het boek leuk maakten om te lezen.

De conclusie is dat ‘Ik omhels je met duizend armen’ een redelijk goed literair boek is, er zijn slechtere boeken te vinden, helaas voor Ronald Giphart zijn er ook betere boeken.