Ik heb geen naam door Miep Diekmann

Miep Diekman – Ik heb geen naam 1. Onderwerp Ik ben dit boek gaan lezen omdat ik eerst dacht dat het boek over kindermishandeling ging. Wij hebben thuis namelijk een boek en dat heet, Ik had geen naam. Wat ik van tevoren dacht is dus niet uitgekomen. Over het onderwerp van het boek heb ik wel eens eerder boeken gelezen (Tweede Wereldoorlog red.). Het verhaal heeft me dus geen nieuwe kanten van het onderwerp laten zien. Daardoor ben ik dus niet anders over het onderwerp gaan denken. Ik had wel verwacht dat het onderwerp zó beschreven zou worden. Het is een verhaal van iemand die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt. Het is dus geen informatief boek met bijvoorbeeld alleen maar feiten. 2. Gebeurtenissen De belangrijkste gebeurtenis in het verhaal is volgens mij dat het meisje op de trein naar het concentratiekamp wordt gezet. Daar begint het verhaal ongeveer mee en het verhaal speelt zich eenmaal in het concentratiekamp af. De nadruk ligt vooral op de gedachten en gevoelens van de personen. Bijna het hele boek gaat over de belevenis van het meisje in het concentratiekamp. Het verhaal bevat genoeg gebeurtenissen en het is makkelijk te volgen. Er zit wel een verband in. Over het algemeen zijn de gebeurtenissen best dramatisch. De gebeurtenis die het meeste indruk op me maakte was toen een meisje de urn van haar moeder vond. Ze stopte zo veel mogelijk as in haar zakken en gooide de urn op de grond en vertrapte die in razernij. Ze was zo kwaad en schreeuwde zo hard, dat een vrouw haar buiten westen moest slaan, want de bewakers mochten niets van deze gebeurtenis te weten komen. De vertrapte urn werd in stukken gesneden en iedereen moest een stukje opeten.
3. Personages Hoofdpersoon: Ik zou niet op de hoofdpersoon willen lijken, als je kijkt naar de dingen die zij mee heeft gemaakt. De oorlog zou ik nooit mee willen maken en naar een concentratiekamp moeten lijkt me al helemaal verschrikkelijk. Ik weet natuurlijk niet hoe het meisje eruit ziet, want daar wordt in het boek niets over verteld. Een goede eigenschap van het meisje is dat ze altijd erg behulpzaam is en voor iedereen klaarstaat. Ze kan goed gedichten schrijven. Ze is door de oorlog niet zo bang meer voor de dood. Niet dat ze dat ooit echt geweest is, maar ze heeft wel veel mensen zien sterven. Ondanks alles houdt ze zich toch erg groot. In het boek merkte ik niet dat ze vaak verdriet had. Alleen toen ze naar het concentratiekamp moest en toen haar familie voor verder transport weg moest uit het kamp. Maar gelukkig wordt daarover in het boek niet echt dramatisch gedaan. De personages gingen wel een beetje voor mij leven, ik zag sommige personen wel voor me. Toen een meisje de urn van haar moeder vond, vond het ik het wel begrijpelijk dat ze heel kwaad werd. Maar dat ze zo hysterisch ging doen, had ik ook niet verwacht. Over het innerlijk van de hoofdpersoon werd wel veel verteld, doordat het grootste gedeelte van het verhaal in de ikvorm is geschreven. 4. Bouw De bouw van het verhaal is makkelijk te begrijpen. Het is in een chronologische volgorde geschreven. Er wordt wel met de tijd gespeeld. Het boek speelt zich namelijk af van 1939 (de intocht van de Duitsers in Praag) tot en met 1945 (de vrede). Aan het eind blijft er veel onduidelijk. 5. Taalgebruik Ik vond het verhaal niet lastig om te lezen. Het was goed te begrijpen omdat het in duidelijk taal is geschreven. Het is niet zo dat er juist teveel of te weinig gedachten zijn. Eigenlijk precies goed. De manier van vertellen is fijn om te lezen. De taal vind ik niet echt passen bij de personages en het onderwerp omdat het onderwerp iets is van lang geleden. Daar is de taal te modern voor. Maar dat las wel fijner. Samenvatting Het boek gaat over een halfjoods meisje dat op transport gesteld wordt naar het concentratiekamp, Theresienstadt. De moeder van het meisje is joods maar haar vader niet. Daarom hoefde de moeder niet mee naar het concentratiekamp omdat de vrouw voor haar man moest zorgen. De tante, oom en de twee nichtjes van het meisje moesten ook naar het concentratiekamp maar niet allemaal tegelijk. Na een paar dagen vonden ze elkaar en kreeg het meisje vergunning om bij haar familie te wonen. In het begin werkte ze bij de schoonmaakploeg, daarna ging ze in de landbouw werken en daarna ging ze tandartsenopleiding doen. Elke dag weer werden er opnieuw mensen naar andere kampen gebracht. De mensen in het kamp dachten dat deze mensen naar Auschwitz werden vervoerd. Daar waren gaskamers. Op een dag moest de hele familie vervoerd worden naar een ander kamp behalve het meisje. Ze bleef dus alleen achter. Gelukkig was Jirri er nog wel. Dat was een jongen waar het meisje verliefd op was. Later werd hij ook naar een ander kamp vervoerd. Het meisje had toen nog een paar vriendinnen over. Die heette Liana, Eva, Lilka en Uli. In april 1945 kwamen er nieuwe ‘gevangenen’ in Terezin. Die nieuwe mensen zaten vol luizen, hadden kaalgeschoren hoofden en ze zaten vol met zweren. Ze konden amper op hun benen staan. Door toeval hadden zij de gaskamers en de martelingen overleefd. Elke dag kwamen er nieuwe levende lijken binnen. In mei 1945 werd Tezerin bevrijd door de Russen. Iedereen mocht gelukkig terug naar huis. Haar tante en nichtje hebben de oorlog niet overleefd. Haar vriendje Jiri gelukkig wel. Wat later zien ze elkaar weer.