Ik heb geen naam door Miep Diekmann

Vlak voor haar 16de verjaardag wordt een halfjoods meisje op transport gesteld naar het concentratiekamp Theresienstadt. Haar gedichten en haar liefde voor de jongen Jiri zijn haar enige wapen om niet kapot gemaakt te worden. Een meisje woont samen met haar Duitse vader en Joodse moeder in Praag. Ze heeft ook een vriend waar ze veel mee omgaat. Hij zit bij de Hitlerjugend. Bubi, hij vindt het niet erg dat zij halfjoods is. Hij vindt het zelf ook niet leuk dat hij bij de Hitlerjugend zit, maar hij wordt gedwongen door zijn stiefvader. Begin maart 1943 krijgt ze een paar dagen voor haar 16de verjaardag een present, een oproep voor transport. Niet het hele gezin, alleen zij. Zij wordt getransporteerd naar Terezin, het grootste concentratiekamp in Tsjechië. Ze komt in een meisjespensionaat te zitten, Kinderheim L 410. Op haar weg hiernaartoe ontmoet ze de tweeling Hanka en Ilona. Met hun deelt ze drie verdiepingen hoge stapelbed. Haar Tante Marie en Jarka zijn ook op transport gesteld, maar ze heb ze nog niet gevonden en begint het somber in te zien. De kinderen krijgen les van de pedagogen met binnengesmokkelde leermiddelen. In het kamp leert ze ook een jongen kennen, Jiri. Ze worden op elkaar verliefd en beloven na de oorlog met elkaar te trouwen. Ze ontmoet meerdere mensen, zoals Truda die haar veel vertelt, want zij zit er al een tijd. Ook de kleine Eva, Uli, Liana en Gerta die haar overhaalt om een tandartsassistente cursus te volgen. Later heeft ze hier nog veel profijt van. Na een tijdje komt er ook familie van haar in het kamp. Haar nicht Jarka, oom Emam, Tante Marie en haar andere nicht Vera en ………haar moeder. Als er een internationale commissie langskomt in Terezin weet niemand eerst wat er gebeurt. Het hele kamp wordt schoongemaakt en iedereen moet netjes gekleed zijn. Er wordt gefilmd en iedereen moet vrolijk doen en lachen van de SS. Zo wordt het voor de buitenwereld vrijgehouden. Vlak voor het einde van de oorlog wordt Jiri getransporteerd naar een ander concentratiekamp. Kan ze het nog volhouden nadat veel van haar vriendinnen en familie zijn getransporteerd en nu ook haar geliefde………………………………………….. Ik heb geen naam In het kamp wordt ze niet gezien als een persoon, maar als een nummer, CV 190. Voor de Duitsers is ze niemand.
Genre Het behoort vooral tot een oorlogsverhaal, maar het bevat vele gedichten en ook een aantal liefdesscènes. Het boek is veel in een. Personages Hoofdpersonages : Halfjoods meisje en Jiri. Bijfiguren : nicht Jarka, oom Emam, nicht Vera, Truda, Eva, Hanka, Ilona, tante Marie, Gerta, Bubi, haar vader en moeder, Liana, Karel en de Nederlandse Uli. Karakters : Halfjoods meisje, Uli en Jiri Types : Jarka, Emam, Vera, Truda, Eva, Hanka, Ilona, Marie, Gerta, Bubi, Liana, Karel en haar vader en moeder. Waarom het komt dat deze personen 'types' zijn, komt doordat maar een eigenschap voornamelijk in het boek voorkomt. Hoofdpersoon halfjoods meisje. Zij is 15 jaar aan het begin van het boek, maar 16 als ze in Terezin komt. Ze komt uit een heel net gezin, waar ze enigkind is. Ze heeft een sociaal en behulpzaam karakter. Zij wil heel goed voor andere mensen zorgen, ze zorgt eerst goed voor de anderen en dan pas voor zichzelf. Ze is ook slim. Over haar uiterlijk wordt niet veel duidelijk gemaakt. Ze is nog best jong, maar gedraagt zich toch als een echte jonge vrouw. Ze is wel een van de meest sociale en zorgzame personage in dit boek vergeleken met de andere. Ze beïnvloed niet veel personages, maar wel Eva die toch wat minder brutaal wordt. Ze is best filosofisch en denkt over alles na. Ze bekijkt de dingen ook heel realistisch. Hoofdpersoon Jiri
Jiri is zeventien jaar en zit in het pensionaat voor jonge heren. Hij is best eigenwijs en heeft dezelfde liefhebberijen als het meisje. Hij heeft ook veel fantasie. Hij heeft donkerblond haar en heeft donkere ogen. Hij is losbandig en zegt wat hij denkt. Zijn karakter verandert niet in het verhaal. Hij komt uit een gezin met twee broers en zijn vader komt later ook in het kamp, als Jiri al weg is. Hij heeft zo'n beetje dezelfde ideeën als het meisje. Bijfiguur Uli
Ze is Nederlands, niet oud, ik schat 10 of 11 en is heel trouw aan haar vrienden. Ook aan het meisje. Zij is ook degene waar het meisje, ondanks haar leeftijd, altijd op kon rekenen. Zij is ook heel moedig. Zij is vooral het trouwe hulpje van het meisje. Eva
Een beetje onhandig en is een vriendin van het meisje. Zij is nog best jong en zegt veel dingen na. Truda
Zij is al wat ouder en leert het meisje in het begin een beetje de 'regels' van het kamp. Gerta
Zij haalt het meisje over om het haar de tandartsassistente cursus te volgen. Zij is een van de wat wijzere figuren. Emam
De wijze, betrouwbare oom van het meisje. Hij is aardig en altijd optimistisch. Marie
De 'moeder' van het meisje in het kamp. Ze haalt veel herinneringen met het meisje op en is ook creatief met de spullen die er zijn in het kamp. Hanka en Ilona
De eigenwijze tweeling. Zij zijn een beetje druk en gezellig. Bubi

Hij trekt zich niet veel van andere mensen aan en heeft een eigen mening. Jarka
Kan goed naar andere mensen luisteren en het meisje vertelt dus ook bijna alles aan haar. Liana
De knappe, mooie dame die een beetje eigenwijs is. Karel
Een van de stoere vrienden van Jiri. Hij noemt zich ook een van de 'cowboys'. Moeder
Lief en zorgzaam. Vader
Grommig en eigenwijs. Tijd Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, voornamelijk over de situatie toen in oosten. Het verhaal begint even in 1939, maar begint pas echt in 1942 en gaat door tot 1945. Er zijn weinig terugblikken in het verhaal, alleen gedachten aan vroeger. De sprongen in tijd zijn niet groot, hoogstens een paar maandjes. Vertelsituatie We beleven het verhaal door de ogen van het halfjoods meisje en de vertelsituatie is voortdurend door de 'ik'. Ruimte Het verhaal speelt zich af in het concentratiekamp Terezin en een speciale plek is volgens mij de plek achter het crematorium. Waar Jiri en het meisje best vaak zitten.
Opbouw Haar ziektes en het in het begin overleven zonder familieleden zijn de problemen waar ze voor komt te staan. Ze lost dit op door gedichten te schrijven en veel na te denken, waardoor ze een hele realistische en kritische kijk krijgt. Het hoogtepunt is zo'n beetje de romance met Jiri. Het boek eindigt met de bevrijding en ze ziet alle twee haar belangrijkste personen in haar leven terug, Bubi en Jiri………… Thema en motieven Het thema is vooral het overleven in het kamp en zo goed mogelijk wezen voor de anderen. Haar motieven zijn vooral om te blijven leven en de bevrijding mee te maken. Bedoeling De bedoeling is vooral om te laten zien hoe het in de concentratiekampen was. Dat je ook goed voor je medemens moet zijn. Taal Het taalgebruik was niet zo moeilijk, maar de gedichten waren toch best moeilijk om goed te begrijpen en je zich voor te stellen. Je Mening Het boek bevat geen spannende momenten en is begrijpelijk. De gedichten kunnen wel verwarrend zijn om ze te begrijpen. Het verloop was zeker niet voorspelbaar, want telkens werden er mensen op transport gesteld en zij niet, je wachtte gewoon op het moment dat zij ook naar een vernietigingskamp moest maar dat gebeurde niet. Het boek zet me aan het denken over wat de mensen toen meemaakten en hoe we het nu kunnen voorkomen. Het was interessant, ook vanwege de gedichten, want ik lees die weinig en doe weinig moeite om ze te begrijpen en dit keer niet. Het is zeer geloofwaardig, dit komt ook omdat iemand dit ook echt heeft meegemaakt. Het is leerzaam, zeker voor de toekomst. De bouw van het boek was helder en te begrijpen en het roept ook veel kwade gevoelens bij me op, maar ook weer realistische gevoelens. Informatie over de schrijvers Het boek is geschreven door Miep Diekman en Dagmar Hilarova. Hilarova is ook de 'ik'-persoon uit het boek. Dagmar Hilarova praat niet veel over haar tijd in Terezin en weigerde de samenwerking eerst. Uiteindelijk is het gelukt met de vertalingen van Olga Krijtova. Maria Hendrika Jozina Diekmann is geboren op 26 januari in Assen en haar eerste boek verscheen in 1947 en haar laatste in 1989. Haar vader was beroepsofficier en moest in 1934 naar Curacao. Ze heeft er tot 1939 gewoond. Zij werd toen vooral werd opgevoed door Antiliaanse dienstmeisjes en is zo ook veel te weten gekomen over de levensstijl van de bevolking. Na 1945 werd ze journaliste en begon kinderboeken te lezen. Ze kwam erachter dat de realistische wereld een beetje werd achtergehouden en besloot daarom om dat soort onderwerp als onderwerp voor haar boeken te gebruiken. Ze schreef o.a. Marijn bij de Lorredraaiers, Krik, Hannes en Kaatje en Ik heb geen naam die bekroond werd met de Boekensleutel 1981.