Leesverslag van het boek "Het mirakel" van Harry Mulisch.
1a. De auteur is Harry Mulisch.
b. Titel van het boek: het mirakel.
Uitgever: De bezige bij.
Plaats van uitgave: Amsterdam.
Jaar van uitgave: 1956 (eerste druk), mijn boek was de dertiende druk (1977).
Aantal bladzijden: 143.
c. Genre: Roman
2a. De keuze om dit werk te kiezen was omdat ik al veel over de schrijver had gehoord, en nu toch eens kennis wou maken met één van zijn boeken. Ik zag het boek hier in de bibliotheek en dacht: "Nee, dat lijkt mij niets". Tot ik de achterkant van het boek doorlas, en las dat ieder mens wel iets herkenbaars in de heer Tiennoppen kon terugvinden. Dit sprak mij aan, omdat in de meeste boeken die ik tot nu toe heb gelezen, dit niet het geval was. Ik zelf fantaseer ook vaak en daarom spraken de vreemde gedachten van de heer Tiennoppen mij aan, omdat je hierdoor kennis maakt met de fantasie van een ander persoon en ik eigenlijk wel benieuwd was, wat er de gedachten van iemand anders zijn. b. De eerste indruk van het werk: Het boek sprak me wel aan, vooral het hoofdstuk het mirakel, waardoor de heer Tiennoppen door iedereen als een ander werd gezien. In het boek is soms vrij veel fantasie gebruikt, maar nooit te overdreven. In het begin vond ik het boek moeilijk te lezen, maar des te verder ik las begon ik het boek telkens leuker te vinden, ik schrok toen ik alweer bij het einde was. Het klopt dat iedereen wel iets herkenbaars in de heer Tiennoppen kan terug vinden; zijn ideeën, zijn manier van denken. Je moet toch wel een keer een boek van Harry Mulisch hebben gelezen, voordat je kunt zeggen wat zijn schrijfstijl is. Alle hoofdstukken interesseerden mij wel, en het boek was dan ook echt niet saai te noemen. 3a. Samenvatting: De hoofdpersoon is de heer Tiennoppen, een man van ongeveer 35 jaar. Er spoken twee personen door de heer Tiennoppen zijn hoofd, namelijk de persoon de goede heer Tiennoppen en de heer Tiennoppen met vreemde gedachten die soms moorddadig zijn. Zijn vrouw is ongeveer van dezelfde leeftijd maar heeft geen rare gedachten zoals de heer Tiennoppen wel heeft. De verhouding tussen de heer Tiennoppen en zijn vrouw is slecht, soms wil hij haar vermoorden. Andere personen komen in dit boek wel voor maar dit zijn allemaal voor-bijgangers en onbekenden, deze spelen dus een kleine rol. In het eerste hoofdstuk is Tiennoppen nog de aardige persoon zonder echt rare ideeën, hij wil bijvoorbeeld de stad helpen als hij een kadaver op de weg ziet, maar dit wordt juist door niemand gewaardeerd. Uiteindelijk knapt Tiennoppen dit zelf op en hij laat het kadaver op zijn kosten weghalen! In de andere hoofdstukken doet hij dingen zoals een melkfabriek in brandsteken (wat je dus niet van hem zou verwachtten omdat hij eerst juist de stad wou opruimen) en later laat hij de stad volstrooien met bloemen. Dat doet hij zodat iedereen blij is. In latere hoofdstukken beginnen dan ook zijn vreemde gedachten over mensen, dood en eenzaamheid. Ook vermoordt hij zijn buurman, overrijdt een bromfietser en licht mensen op door te zeggen dat een prins zou arriveren, terwijl dit niet zo was. Alles wat de heer Tiennoppen veroorzaakt lijkt hem niet te interesseren. Tiennoppen komt overal op voor het individu. In het laatste verhaal wordt hij door niemand meer herkend als de heer Tiennoppen, maar als iemand anders. Dit komt doordat hij op het kerkhof de geest van iemand anders krijgt, maar Tiennoppen weet hier geen raad mee. Als hij zijn vrouw bijvoorbeeld goed wil behandelen, doet zijn geest dit niet, die scheldt zijn vrouw dan uit en Tiennoppen kan hier niets aan doen (denkt hij). Uiteindelijk gaat hij weg bij zijn vrouw en ontmoet haar dan weer op het eind op het politiebureau. Hier komt hij terecht doordat de politie hem ziet op straat en hem herkent als ene Franken. Zijn vrouw moet hem dan identificeren, maar zij herkent hem ook niet meer. Dit is een vreemde gewaarwording voor de heer Tiennoppen. Voor alles wat hij veroorzaakt heeft hij wel zijn redenen: protest tegen de stad, protest tegen het onophoudelijke rumoer en protest tegen de onbekendheid van de stedelingen. b. Verhaaltechniek: Verhaalfiguren: het leuke van alle verhalen is dat het maar om één persoon draait, zo leer je de persoon zelf echt kennen en ook zijn ideeën. Dit is toch wel kenmerkend, omdat hij alleen de persoon is die je leert kennen. De situaties zijn ook vrij belangrijk; als de heer Tiennoppen zich rot voelt gaat hij naar een kerkhof, als hij zich goed voelt speelt het verhaal zich weer in de stad af en laat hij de stad weer volstrooien moet bloemen. Het verhaal is een ik verhaal, je leest het namelijk in de gedachten van Tiennoppen en hij is ook een figuur dat meespeelt in het verhaal. De vertelwijze chronologisch, maar in het verhaal staan wel veel flashbacks. Hij denkt vaak aan hoe het eerst was. Het taalgebruik in het gehele boek in niet erg moeilijk, maar vaak zijn de zinnen moeilijk te begrijpen of zijn de gedachten van Tiennoppen erg vreemd. c. 1+2. De hoofdgedachte is omgaan met de dood. De meeste verhalen gaan hierover, maar er waren er een paar die er toch boven uitsprongen. Een van die verhalen is het verhaal 'Voorrang'. Hierin heeft Tiennoppen net een gesprek over de dood gehad met een lifter, en fantaseert daar nog wat op door: 'De heer Tiennoppen dacht aan zijn doden. Twee ouders, twee broers, een kind, ontelbare kennissen, buren en relaties. Hij nam zijn rechterhand van het stuur en bekeek de palm. Hiermee heb ik ze aangeraakt, dacht hij, en nu?' Tiennoppen is nogal verbaasd als hij doorkrijgt dat hijzelf ook dood kan gaan: 'God in de hemel, dacht hij, iedereen eerder dan ik. Ik het allerlaatst! Hij bekeek zichzelf nader en sloeg zijn hand tegen het spiegeltje. "Ik het laatst!" schreeuwde hij.' Op dat moment overrijd hij een bromfietser, wat nogal grappig is want eerder in het boek komt Tiennoppen met de stelling: 'Iedereen die ik niet overrijd, heb ik het leven gered.' Als Tiennoppen bij het slachtoffer staat hoort hij nog net zijn laatste woorden: "Ik had voorrang……" In twee andere verhalen, 'Broeder kanker' en 'Ademtocht', gaan zijn beide ouders dood en hij gaat dan ook opzoek in een ziekenhuis naar zijn vader. Tiennoppen reageert geschokt, wat niet onbegrijpelijk is vanwege het absurde verhaal wat er omheen is verzonnen. 3.Het verband tussen titel en het thema is het volgende: De titel is het mirakel en het thema is de dood. Dit klopt wel, want doodgaan is ook een mirakel voor de heer Tiennoppen en ik denk voor iedereen wel. Over wanneer je dood gaat. hoe, en waarom kun je natuurlijk over blijven fantaseren. d.1.Het werk is voor het eerst gepubliceerd in 1956. 2. Wat ik weet over Harry Mulisch is het volgende: Geboren: 29 juli 1927, Nederlands schrijver van Tsjechisch-Hongaars-Oostenrijkse
afkomst. Genres: Poëzie, roman, novelle, kort verhaal, toneel, esssay, autobiografie, reisverslag, reportage
Bijzonderheid: Is volgens eigen zeggen schrijver geworden omdat hij in juli jarig is. Dan is iedereen met vakantie en kun je nooit trakteren op school. Uit frustratie trakteert hij nu op boeken.
Citaat: 'Schrijvers zijn extreme, egocentrische, onuitstaanbare mensen. Allemaal. Ik ken er wel een paar, hoor, een paar zijn ook wel mijn vrienden, maar niet omdat ze schrijver zijn: omdat ze andere kwaliteiten hebben. Maar bij voorkeur zoek ik mijn vrienden niet onder schrijvers.' (Het Parool, 5-9-1992)
3. De tijd waarin het werk is geschreven (tijdvak en stroming):
De tijd waarin het werk is geschreven is tussen 1952 en 1954 in Haarlem.
De heer Tiennoppen komt wel vaak in protest, maar hieruit kan ik geen stroming afleiden.
4. In hoeverre kun je dit werk vergelijken met ander werk van de schrijver?
Ik had eerst het boek "Bericht aan de rattenkoning" van Harry Mulisch, maar daarvan heb ik alleen de eerste tien bladzijden gelezen. Toch zat daar wel enige over eenkomst in: qua inleiding lijken ze wel op elkaar, maar ik vond het mirakel toch meer aanspreken.
Voor de rest heb ik nog nooit werk van Harry Mulisch gelezen, dus goed vergelijken kan ik het niet.
5. In hoeverre is dit werk typerend voor de tijd (stroming) waarin het is ontstaan?
Zie vraag vier. Ik heb op Encarta gekeken of er misschien een periode van opstand was, maar dit had geen succes. De tijd is volgens mij dus ook niet typerend voor dit boek.
4. Mijn mening over het boek:
Ik vond het boek erg leuk, eigenlijk alle hoofdstukken wel, maar zoals ik al eerder heb gezegd sprak het laatste hoofdstuk mij het meest aan. Dit komt omdat dit een heel emotioneel hoofdstuk is voor de heer Tiennoppen, uiteindelijk belandt hij in de gevangenis en heeft hij niemand meer die hem als de oude heer Tiennoppen herkent en hij voelt zich helemaal alleen.
Er waren dus ook geen passages die ik niet leuk of saai vond. Mijn oordeel over het thema van het boek is dan ook dat ik het een geslaagd boek vind. Het zet je aan het denken over de dood, over mensen, over leven. Dit boek heeft waargemaakt wat op de achterkant werd vermeld: iedereen kan iets van eigen geheim in hem terugvinden. Ik denk dat het boek mij aanspreekt door de fantasieën, en de manier waarop Tiennoppen met mensen omgaat, maar toch is het is heel persoonlijks wat moeilijk uit te leggen is. Ik ben het dan ook compleet eens met de recensies van dit boek:
"Bundel vol wonderlijk fantastische verhalen"
Recensent: Gabriël Smit
Bron: De volkskrant
Datum: 25-02-1956 "Werkelijkheid in het absurde" "Harry Mulisch is een schrijver, die een fantasie aan nieuwsgierigheid paart" "Tiennoppen is een fantastische man. Hij is alles behalve zichzelf, en daarom een zo herkenbare individueel" Recensent: Nico Verhoeven
Bron: De tijd
Datum: 17-03-1956
Tot slot heeft men Harry Mulisch gevraagd waarom de heer Tiennoppen overal tegen protesteert. Het komt erop neer dat de wereld steeds meer in een stad veranderd, en de enige manier om ons te bewapenen is in die stad een andere stad te bouwen. Het Mirakel kan je zien als een geestelijke stad.
2a. De keuze om dit werk te kiezen was omdat ik al veel over de schrijver had gehoord, en nu toch eens kennis wou maken met één van zijn boeken. Ik zag het boek hier in de bibliotheek en dacht: "Nee, dat lijkt mij niets". Tot ik de achterkant van het boek doorlas, en las dat ieder mens wel iets herkenbaars in de heer Tiennoppen kon terugvinden. Dit sprak mij aan, omdat in de meeste boeken die ik tot nu toe heb gelezen, dit niet het geval was. Ik zelf fantaseer ook vaak en daarom spraken de vreemde gedachten van de heer Tiennoppen mij aan, omdat je hierdoor kennis maakt met de fantasie van een ander persoon en ik eigenlijk wel benieuwd was, wat er de gedachten van iemand anders zijn. b. De eerste indruk van het werk: Het boek sprak me wel aan, vooral het hoofdstuk het mirakel, waardoor de heer Tiennoppen door iedereen als een ander werd gezien. In het boek is soms vrij veel fantasie gebruikt, maar nooit te overdreven. In het begin vond ik het boek moeilijk te lezen, maar des te verder ik las begon ik het boek telkens leuker te vinden, ik schrok toen ik alweer bij het einde was. Het klopt dat iedereen wel iets herkenbaars in de heer Tiennoppen kan terug vinden; zijn ideeën, zijn manier van denken. Je moet toch wel een keer een boek van Harry Mulisch hebben gelezen, voordat je kunt zeggen wat zijn schrijfstijl is. Alle hoofdstukken interesseerden mij wel, en het boek was dan ook echt niet saai te noemen. 3a. Samenvatting: De hoofdpersoon is de heer Tiennoppen, een man van ongeveer 35 jaar. Er spoken twee personen door de heer Tiennoppen zijn hoofd, namelijk de persoon de goede heer Tiennoppen en de heer Tiennoppen met vreemde gedachten die soms moorddadig zijn. Zijn vrouw is ongeveer van dezelfde leeftijd maar heeft geen rare gedachten zoals de heer Tiennoppen wel heeft. De verhouding tussen de heer Tiennoppen en zijn vrouw is slecht, soms wil hij haar vermoorden. Andere personen komen in dit boek wel voor maar dit zijn allemaal voor-bijgangers en onbekenden, deze spelen dus een kleine rol. In het eerste hoofdstuk is Tiennoppen nog de aardige persoon zonder echt rare ideeën, hij wil bijvoorbeeld de stad helpen als hij een kadaver op de weg ziet, maar dit wordt juist door niemand gewaardeerd. Uiteindelijk knapt Tiennoppen dit zelf op en hij laat het kadaver op zijn kosten weghalen! In de andere hoofdstukken doet hij dingen zoals een melkfabriek in brandsteken (wat je dus niet van hem zou verwachtten omdat hij eerst juist de stad wou opruimen) en later laat hij de stad volstrooien met bloemen. Dat doet hij zodat iedereen blij is. In latere hoofdstukken beginnen dan ook zijn vreemde gedachten over mensen, dood en eenzaamheid. Ook vermoordt hij zijn buurman, overrijdt een bromfietser en licht mensen op door te zeggen dat een prins zou arriveren, terwijl dit niet zo was. Alles wat de heer Tiennoppen veroorzaakt lijkt hem niet te interesseren. Tiennoppen komt overal op voor het individu. In het laatste verhaal wordt hij door niemand meer herkend als de heer Tiennoppen, maar als iemand anders. Dit komt doordat hij op het kerkhof de geest van iemand anders krijgt, maar Tiennoppen weet hier geen raad mee. Als hij zijn vrouw bijvoorbeeld goed wil behandelen, doet zijn geest dit niet, die scheldt zijn vrouw dan uit en Tiennoppen kan hier niets aan doen (denkt hij). Uiteindelijk gaat hij weg bij zijn vrouw en ontmoet haar dan weer op het eind op het politiebureau. Hier komt hij terecht doordat de politie hem ziet op straat en hem herkent als ene Franken. Zijn vrouw moet hem dan identificeren, maar zij herkent hem ook niet meer. Dit is een vreemde gewaarwording voor de heer Tiennoppen. Voor alles wat hij veroorzaakt heeft hij wel zijn redenen: protest tegen de stad, protest tegen het onophoudelijke rumoer en protest tegen de onbekendheid van de stedelingen. b. Verhaaltechniek: Verhaalfiguren: het leuke van alle verhalen is dat het maar om één persoon draait, zo leer je de persoon zelf echt kennen en ook zijn ideeën. Dit is toch wel kenmerkend, omdat hij alleen de persoon is die je leert kennen. De situaties zijn ook vrij belangrijk; als de heer Tiennoppen zich rot voelt gaat hij naar een kerkhof, als hij zich goed voelt speelt het verhaal zich weer in de stad af en laat hij de stad weer volstrooien moet bloemen. Het verhaal is een ik verhaal, je leest het namelijk in de gedachten van Tiennoppen en hij is ook een figuur dat meespeelt in het verhaal. De vertelwijze chronologisch, maar in het verhaal staan wel veel flashbacks. Hij denkt vaak aan hoe het eerst was. Het taalgebruik in het gehele boek in niet erg moeilijk, maar vaak zijn de zinnen moeilijk te begrijpen of zijn de gedachten van Tiennoppen erg vreemd. c. 1+2. De hoofdgedachte is omgaan met de dood. De meeste verhalen gaan hierover, maar er waren er een paar die er toch boven uitsprongen. Een van die verhalen is het verhaal 'Voorrang'. Hierin heeft Tiennoppen net een gesprek over de dood gehad met een lifter, en fantaseert daar nog wat op door: 'De heer Tiennoppen dacht aan zijn doden. Twee ouders, twee broers, een kind, ontelbare kennissen, buren en relaties. Hij nam zijn rechterhand van het stuur en bekeek de palm. Hiermee heb ik ze aangeraakt, dacht hij, en nu?' Tiennoppen is nogal verbaasd als hij doorkrijgt dat hijzelf ook dood kan gaan: 'God in de hemel, dacht hij, iedereen eerder dan ik. Ik het allerlaatst! Hij bekeek zichzelf nader en sloeg zijn hand tegen het spiegeltje. "Ik het laatst!" schreeuwde hij.' Op dat moment overrijd hij een bromfietser, wat nogal grappig is want eerder in het boek komt Tiennoppen met de stelling: 'Iedereen die ik niet overrijd, heb ik het leven gered.' Als Tiennoppen bij het slachtoffer staat hoort hij nog net zijn laatste woorden: "Ik had voorrang……" In twee andere verhalen, 'Broeder kanker' en 'Ademtocht', gaan zijn beide ouders dood en hij gaat dan ook opzoek in een ziekenhuis naar zijn vader. Tiennoppen reageert geschokt, wat niet onbegrijpelijk is vanwege het absurde verhaal wat er omheen is verzonnen. 3.Het verband tussen titel en het thema is het volgende: De titel is het mirakel en het thema is de dood. Dit klopt wel, want doodgaan is ook een mirakel voor de heer Tiennoppen en ik denk voor iedereen wel. Over wanneer je dood gaat. hoe, en waarom kun je natuurlijk over blijven fantaseren. d.1.Het werk is voor het eerst gepubliceerd in 1956. 2. Wat ik weet over Harry Mulisch is het volgende: Geboren: 29 juli 1927, Nederlands schrijver van Tsjechisch-Hongaars-Oostenrijkse
afkomst. Genres: Poëzie, roman, novelle, kort verhaal, toneel, esssay, autobiografie, reisverslag, reportage
Bron: De volkskrant
Datum: 25-02-1956 "Werkelijkheid in het absurde" "Harry Mulisch is een schrijver, die een fantasie aan nieuwsgierigheid paart" "Tiennoppen is een fantastische man. Hij is alles behalve zichzelf, en daarom een zo herkenbare individueel" Recensent: Nico Verhoeven
Bron: De tijd
Datum: 17-03-1956
Tot slot heeft men Harry Mulisch gevraagd waarom de heer Tiennoppen overal tegen protesteert. Het komt erop neer dat de wereld steeds meer in een stad veranderd, en de enige manier om ons te bewapenen is in die stad een andere stad te bouwen. Het Mirakel kan je zien als een geestelijke stad.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden