Wat verwachtte ik van het boek?
Toen ik het boek nog niet gelezen had werd het me aangeraden door mijn moeder. Van de titel was niet veel af te lezen vond ik. In de binnenflap, de korte samenvatting van het boek stond dat het over een jeugd op Java, WOII in Nederland, en het leven van twee tropenkinderen in Europa zou gaan. Het leek me wel leuk dat het een beetje afwisselend was. Ik verwachtte dus een boek over de jeugd van een meisje die eerst op Java woont en dan later de oorlog in Nederland meemaakt.
Andere mening:
Ik heb opgeschreven dat ik het verhaal grappig vond, maar dat is natuurlijk niet genoeg. Ik vond dat het erg grappig geschreven was, erg intelligent ook voor een kind van 5, maar het boek gaat ook over serieuzere onderwerpen die niet zomaar ‘grappig’ te noemen zijn. Vooral het eerste deel, dat Louise nog op Java woont vond ik erg grappig, maar daarna vond ik het goed geschreven en boeiend.
Korte chronologisch samenvatting:
Deel 1. In de tuin van Dewi Kesoema
De vijf jarige Louise Benda (Loulou) woont in Bandoeng met haar vader, twee moeders (mammie en tante Margot) en oom Felix. Haar vader werkt in een kliniek, en Louise doet spelletjes met haar moeder en tante, luisterd naar verhalen, schrijft letters, tekent en verzint spelletjes. De nachtmensen zijn haar beste vrienden. Overdag hebben ze het druk, maar ’s nachts nemen ze haar overal mee naar toe. Op een dag verteld Loulou haar tante Margot over het ‘demonenspel’ wat ze gezien heeft toen ze met de nachtmensen mee was. Margot komt er achter dat het Heleen, Louises moeder en Felix, Margots verloofde waren die met elkaar naar bed gingen. Hieruit ontstaat een drama. Volgens Loulou kan Oom Felix alles omdat hij steeds slokken uit ‘toverflessen’ neemt. Oom Felix is namelijk aan de drank. Deel 2. De Zeereis
Het gezin vertrekt naar Europa. Tinka, een half Balinees meisje gaat ook mee. Tijdens de zeereis verdwijnt alles wat vertrouwd is voor de meisjes. Warmte, koestering, geuren. Deel 3. In de kamer van de Perzische kleden
Het schip loopt de haven van Marseille binnen. Hier woont familie van Louise. Daarna gaan ze naar Parijs, waar ook familie woont, om vandaar naar Den Haag te vertekken. Hier gaan ze logeren bij oma Mimi. Hier krijgen de twee kinderen een soort kinderjuffrouw, Aleida Bakker. Tinka heeft zo’n heimwee naar Bali dat ze terug wil lopen door de zee en dan verdrinkt ze. Loulou’s moeder en baby-broertje vertrekken naar Engeland, ze lopen gevaar door de oorlog omdat ze Joods zijn. Later vertrekt ook tante Margot terug naar Indië en oma Mimi sterft. Al de andere familie trekt ook weg uit het huis van oma Mimi. Dan zijn alleen Louise en haar vader nog over en ze gaan onderduiken bij Aleida Bakker. Louise vind het vreselijk daar in ‘het waterland’ en verzint ‘Slome Louise,’ die kirt dat ze alles leuk en geweldig vind. Er komt een inval van de Duitsers, waarna Louise en haar vader definitief binnen moeten blijven. Aleida krijgt later een kind, van de vader van Louise. Dan komt de bevrijding. Stroming waartoe dit werk behoort, en of het erbij past Dit boek is geschreven in de periode van het postmodernisme, het is een modern boek van nu. Ik vind dat dit boek er niet echt goed bij past. Vaak worden boeken van deze tijd geschreven in een fragmentarische verhaalstijl, maar dit boek wordt volledig chronologisch verteld. Een punt dat wel bij het postmodernisme past is dat de wereld van Louise Benda steeds meer een chaos is. Ze begrijpt er zelf niet zo veel van. Ook is dit boek autobiografisch getint wat ook wel bij het postmodernisme past. De stroming die hieraan vooraf ging, is de modernistische literatuur. Bij de modernistische literatuur wordt vaak heel associatief taalgebruik en beeldspraak gebruikt, emotioneel, zintuiglijk en lichamelijk taalgebruik. Verder veel alliteratie en assonantie. Korte biografie over de schrijver: Helga Ruebsamen werd in 1934 geboren in Bandoeng op Java. Ze woonde daar de eerste 5 jaar van haar leven. Haar vader stamde uit een Duitstalig-Joodse familie. Haar moeder kwam uit een oerdegelijke Hollandse familie. In 1939 gingen ze terug naar Nederland, naar Den Haag. Ze brak al vroeg met haar familie en week uit naar Parijs. In de jaren 50 en 60 werkte zij voor een krant. -Na het lezen vind ik dit boek: Bevredigend. Vaak heb ik als ik een boek uitgelezen heb het idee dat het verhaal nog niet af is. Misschien is dat ook wel de bedoeling van de schrijver, dat je er zelf je eigen invulling aan mag geven, maar ik hou daar niet zo van. Bij dit boek was het ook wel vaak zo dat je zelf moest raden wat dingen betekenden, omdat Louise het zelf vaak ook niet snappen, maar dit was wel goed te doen.
Ik begrijp dit verhaal:wel
omdat: Ik me goed kan inleven in de hoofdpersoon door de stijl waarop het boek is geschreven, en ook door het ik-perspectief.
De vijf jarige Louise Benda (Loulou) woont in Bandoeng met haar vader, twee moeders (mammie en tante Margot) en oom Felix. Haar vader werkt in een kliniek, en Louise doet spelletjes met haar moeder en tante, luisterd naar verhalen, schrijft letters, tekent en verzint spelletjes. De nachtmensen zijn haar beste vrienden. Overdag hebben ze het druk, maar ’s nachts nemen ze haar overal mee naar toe. Op een dag verteld Loulou haar tante Margot over het ‘demonenspel’ wat ze gezien heeft toen ze met de nachtmensen mee was. Margot komt er achter dat het Heleen, Louises moeder en Felix, Margots verloofde waren die met elkaar naar bed gingen. Hieruit ontstaat een drama. Volgens Loulou kan Oom Felix alles omdat hij steeds slokken uit ‘toverflessen’ neemt. Oom Felix is namelijk aan de drank. Deel 2. De Zeereis
Het gezin vertrekt naar Europa. Tinka, een half Balinees meisje gaat ook mee. Tijdens de zeereis verdwijnt alles wat vertrouwd is voor de meisjes. Warmte, koestering, geuren. Deel 3. In de kamer van de Perzische kleden
Het schip loopt de haven van Marseille binnen. Hier woont familie van Louise. Daarna gaan ze naar Parijs, waar ook familie woont, om vandaar naar Den Haag te vertekken. Hier gaan ze logeren bij oma Mimi. Hier krijgen de twee kinderen een soort kinderjuffrouw, Aleida Bakker. Tinka heeft zo’n heimwee naar Bali dat ze terug wil lopen door de zee en dan verdrinkt ze. Loulou’s moeder en baby-broertje vertrekken naar Engeland, ze lopen gevaar door de oorlog omdat ze Joods zijn. Later vertrekt ook tante Margot terug naar Indië en oma Mimi sterft. Al de andere familie trekt ook weg uit het huis van oma Mimi. Dan zijn alleen Louise en haar vader nog over en ze gaan onderduiken bij Aleida Bakker. Louise vind het vreselijk daar in ‘het waterland’ en verzint ‘Slome Louise,’ die kirt dat ze alles leuk en geweldig vind. Er komt een inval van de Duitsers, waarna Louise en haar vader definitief binnen moeten blijven. Aleida krijgt later een kind, van de vader van Louise. Dan komt de bevrijding. Stroming waartoe dit werk behoort, en of het erbij past Dit boek is geschreven in de periode van het postmodernisme, het is een modern boek van nu. Ik vind dat dit boek er niet echt goed bij past. Vaak worden boeken van deze tijd geschreven in een fragmentarische verhaalstijl, maar dit boek wordt volledig chronologisch verteld. Een punt dat wel bij het postmodernisme past is dat de wereld van Louise Benda steeds meer een chaos is. Ze begrijpt er zelf niet zo veel van. Ook is dit boek autobiografisch getint wat ook wel bij het postmodernisme past. De stroming die hieraan vooraf ging, is de modernistische literatuur. Bij de modernistische literatuur wordt vaak heel associatief taalgebruik en beeldspraak gebruikt, emotioneel, zintuiglijk en lichamelijk taalgebruik. Verder veel alliteratie en assonantie. Korte biografie over de schrijver: Helga Ruebsamen werd in 1934 geboren in Bandoeng op Java. Ze woonde daar de eerste 5 jaar van haar leven. Haar vader stamde uit een Duitstalig-Joodse familie. Haar moeder kwam uit een oerdegelijke Hollandse familie. In 1939 gingen ze terug naar Nederland, naar Den Haag. Ze brak al vroeg met haar familie en week uit naar Parijs. In de jaren 50 en 60 werkte zij voor een krant. -Na het lezen vind ik dit boek: Bevredigend. Vaak heb ik als ik een boek uitgelezen heb het idee dat het verhaal nog niet af is. Misschien is dat ook wel de bedoeling van de schrijver, dat je er zelf je eigen invulling aan mag geven, maar ik hou daar niet zo van. Bij dit boek was het ook wel vaak zo dat je zelf moest raden wat dingen betekenden, omdat Louise het zelf vaak ook niet snappen, maar dit was wel goed te doen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden