Achterflap
Wanneer een kogel de kamer verlaat en richting het einde van de loop jaagt, komt er een einde aan een lange periode van wachten. Eenmaal in beweging vindt hij in een fractie van een seconde zijn doel, maar tot hij wordt afgevuurd is zijn bestemming een raadsel.
Wat gaat er aan dat explosieve moment vooraf? In een buitengemeen origineel en spannend boek beschrijft Martin Michael Driessen het leven van wachten en vervulling van een kogel. Vanuit het perspectief van zijn curieuze hoofdpersonage passeren verschillende mensen de revue, die allemaal als potentiële schutters dan wel als doelwit in aanmerking komen - criminelen, brave amerikaanse huisvaders, vrouwen en kinderen. Het licht aan het einde van de loop is niet zozeer een whodunnit als een who’ll do it. De beschouwing van de verteller, die de vervulling van zijn noodlot met gemengde gevoelens tegen moet ziet, zijn menselijker, melancholie en geestiger dan je van zo’n bescheiden projectiel zou verwachten.
Martin Michael Driessen (1954) is regisseur, vertaler en schrijver, en publiceerde verschillende romans en verhalenbundels. Voor Rivieren ontving hij de ECI-Literatuurprijs, de roman De pelikaan werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.
Eerste zin
Ik sta rechtop in een kartonnen doosje, in het gelid met negen collega’s.
Auteur:
Martin Michael Driessen
Geschreven boeken: De heilige, mijn eerste moord, het heilige water, de wonderbaarlijke geschiedenis van Peter schlemihl , de pelikaan, The Pelican, a pelikan, pelikan, Rivieren, rivieren, rivers, An den Flussen, Rios, een ware held, vader van god
Quote’s:
“Ik weet niet wat hij van plan is, maar ik zie het licht aan het einde van de loop”
Ik heb deze quote uitgekozen omdat hij eigenlijk grotendeels het hele verhaal representeert. Continu zit hij in de kamer, klaar om afgevuurd te worden, maar steeds komt er iets tussen waardoor hij niet afgevuurd wordt.
“Het wapen is alles, de kogel niets” blz. 44
Ik heb deze quote uitgekozen omdat je het hele verhaal lang bijna alleen het perspectief van een kogel te zien krijgt. Maar op een gegeven moment spreekt het wapen en geeft zijn mening. Uit het perspectief van de kogel en de mening van het geweer haal je dat ze er allebei anders over denken.
Stijl:
De schrijfstijl is heel uitgebreid en er wordt veel gebruik gemaakt van dure woorden. Daarnaast wordt er in het Nederlands geschreven, maar komen er ook meer dan eens engelse zinnen/woorden in voor. Daarnaast vind ik dat ondanks het boek vrij dun is de schrijfstijl langzaam is en het gevoel geeft dat er veel tijd verstrijkt, terwijl je best veel meemaakt in 89 pagina’s. Het verhaal is geschreven vanuit een ik-perspectief, je leeft je namelijk in in een kogel. Je leest mee met de gedachte van de hoofdpersoon en je hoort ook alleen wat hij ziet. Er is geen alwetende verteller of iets dergelijks. “ Dat is de vloek van de passieve rol waartoe wij kogels, hoewel zelf van nature fallisch, zijn veroordeeld: altijd aangewezen op een Henry en bij extensie op een man die de trekker wil overhalen. Zonder die ander is het bestaan van een kogel leeg en zinloos”
Recensies:
Driessen laat zich niet afleiden, blijft in de kogel zitten en beschrijft op een grappige en geloofwaardige manier deze autobiografie van een kogel. Er zitten minder laagjes en verhaallijnen in dan in Specht en zoon, maar de vergelijking zit hem dan ook meer in het object dat ons mensen beschouwt dan in het verhaal zelf.
https://www.tzum.info/2022/05/recensie-martin-michael-driessen-het-licht-aan-het-einde-van-loop/
Het licht aan het einde van de loop kan wellicht als een tussendoortje beschouwd worden in het zo langzamerhand wel daverende oeuvre van Driessen, maar ik las deze novelle als een pleidooi voor verbeelding, een ode aan de onbegrensde mogelijkheden van pure fictie. Het vertelplezier spat van de pagina’s. En kom er nog maar eens om, kogelgaten en pratende patronen, in een door autofictie gedomineerd literair landschap.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden