Karin Amatmoekrim – Het knipperleven
Uitgeverij 521, Amsterdam, 2004, 166 blz.
Roman
Samenvatting:
Het knipperleven wordt verteld vanuit de ik-persoon, door wie wordt niet weergegeven in het boek. Het verhaal gaat over een vrouw die samenwoont met haar vriend Samuel maar wel van nachtelijke affaires houd met andere mannen. Ze feest er op los en geniet erg van haar leven. Op een gegeven moment krijgt ze erge hoofd- en kiespijn en besluit ze naar de tandarts te gaan. Door een fout met een foto maken komen ze erachter dat ze een grote tumor bij haar kaak heeft zitten. Ze krijgt in het ziekenhuis te horen dat de tumor in een te ver stadium zit om er iets aan te doen is en waarschijnlijk nog 6 weken te leven heeft. Op weg naar huis besluit ze niemand iets te vertellen over haar ziekte. Ze gaat gewoon door met haar leven, met de affaires, het feesten, werk en Samuel. Intussen krijgt ze ruzie met haar ouders die haar allemaal te perfect lijken en heeft Samuel niet door dat ze zo ziek is en dat irriteert haar. Tot ze op het laatst inzakt op een bankje en nergens meer zin in heeft.
Verhaaltechniek:
Het verhaal speelt zich in deze tijd af, eigenlijk is er maar 1 hoofdpersoon. Dat is de vrouw waar het allemaal om draait. Dan heb je nog Samuel haar vriend, haar beste vriend Erik en ‘De Italiaan’, waar ze een affaire mee heeft. Het gaat over een vrouw die een ongeneeslijke ziekte heeft en het niemand vertelt. De titel slaat op dat ze elke keer denkt dat ze maar stukjes van haar leven meemaakt en alles zo snel aan haar voorbij gaat.
Beoordeling:
Ik vind het verhaal op zich wel mooi en apart, een vrouw die haar ziekte verzwijgt en gewoon door gaat met leven. En rare aan het hele verhaal vind is dat ik dacht dat het vaker over haar ziekte zou gaan en op een gegeven moment haar vriend er wel zou achter komen maar dat is niet zo. Het boek eindigt ook heel raar, dat ze op een bankje zit en haar ogen dicht doet en dan weer open. Je kan er niet op uitmaken of ze nou dood gaat of niet dus dat is wel een minpunt. Mijn eindoordeel over dit boek is dat ik het wel zou aanraden aan andere mensen maar je moet er wel van houden en je moet het vooral ook willen lezen want je hebt snel de neiging om te stoppen met lezen.
RECENSIE 1
De ik-persoon in dit verhaal is jong, mooi en zal snel dood zijn. De schrijfster is jong, mooi en hopelijk mag zíj nog wel heel lang leven en schrijven. Want ik geloof dat ik best meer van haar wil lezen. Voor een 'nieuw Nederlands talent' schrijft ze in ieder geval nu al stukken beter dan menige 'oud Nederlands talent'.
Leest erg snel weg, 166 pagina's, veel wit tussen de korte hoofdstukken door. Best veel ezelsoren gemaakt, bij mij altijd een goede teken. Voor mij was het al iets bijzonders om zo'n boek over het leven van nu te lezen. Ik realiseer me dat ik meestal (veel) oudere boeken lees. Het feit dat dingen zoals Breezers en bellen-vanaf-je-fiets volstrekt ingeburgerd zijn geeft een beetje aan hoe helemaal van dit moment dit boek is.
Aan de ene kant zou je het boek kunnen zien als de gebruikelijke navelstaarderij van een eerste (slechte) roman maar aan de andere kant, de schrijfster is heel erg _bewust_ van het feit dat ze aan navelstaarderij doet. En dat maakt dus een hoop goed. Ze spot ermee. Ze geniet zelfs van haar eigen 'deeply shallow' neigingen. Een soort Bridget Jones maar dan zonder al dat overdreven hysterisch 'kijk mij nou eens grappig zijn!'. Zij slaagt erin om haar eigen vermoeidheid met hoe 'leuk' haar leven nu eenmaal is goed te beschrijven. Van de blurb zou je een verschrikkelijke 'oh-wat-zal-iedereen-me-missen-als-ik-dood-ben-verhaal'
kunnen verwachten, maar nee, dat cliché weet ze ook heel goed te omzeilen.
Eigenlijk is dit helemaal geen 'ziekte boek'. Het is een korte blik in het hoofd en het leven van een geslaagd meisje-van-nu. Scherp in focus gebracht door het feit dat ze weet dat ze niet lang meer te leven heeft.
Voor mij mag haar volgende roman minstens 2 keer zo lang zijn. Ik vond dit een soort voorafje. Een smaakmaker. Die smaakt naar meer.
RECENSIE 2
Het Knipperleven :'Ik heb mijn naasten niet eens echt liefgehad, ik heb ze alleen niet heel slecht behandeld. Het ergste is nog dat de keuzes die ik heb gemaakt in dit leven, allemaal gericht waren op verbetering van mijn eigen situatie. Ik had er ook voor kunnen kiezen te schrijven voor het ledenblaadje van Greenpeace. Of ik had ontwikkelingseconomie kunnen gaan studeren en de situatie in willekeurig welk derdewereldland proberen te verbeteren. Of ik had kunnen blijven doen wat ik nu doe, maar op mijn vrije middagen soep helpen scheppen voor de daklozen bij het Leger des Heils. In plaats van al deze dingen, probeer ik mijn gevoel van schuld af te kopen door me tien keer voor te nemen geld te storten en het drie keer daadwerkelijk te doen.' (Uit: Het Knipperleven, p. 104)
De hoofdpersoon uit het literaire debuut Het Knipperleven van Karin Amatmoekrin houdt van afleiding. Oppervlakkige zaken als seks, mode en videoclips op The Box hebben haar voorkeur boven reflectie op het leven. Diepere gedachten worden afgedaan als deprimerend en nutteloos. Mede dankzij haar knappe uiterlijk en overspelige geest laat zij zich zonder schuldgevoel in met meerdere mannen tegelijk terwijl zij een vaste relatie met Samuel onderhoudt. Voor de hoofdpersoon is dit allemaal niet zo’n probleem. Haar seksavontuurtjes horen nu eenmaal bij een andere kant van haar dan die kant van haar die ’s avonds bij Samuel in bed kruipt. Daarnaast is vreemdgaan er in haar jeugd met de paplepel ingegoten. Vader reed een scheve schaats zonder dat het Barbie en Ken-huwelijk van haar ouders daaronder leed. Ze heeft volgens eigen zeggen de aandacht van nieuwe, verse mannen net zo hard nodig als zuurstof. Hun onderzoekende handen, hun keurende blik, hun hongerige geluiden vormen een eerste levensbehoefte.
Aan al deze oppervlakkigheid komt een einde als de tandartsassistent tijdens een controle per ongeluk een foto van de hersens maakt in plaats van de kiezen. Op de foto is duidelijk een gezwel te zien dat wijst op kanker. Het ziekenhuis kan het vermoeden van de tandarts alleen maar bevestigen. De prognose luidt dat ze nog zes weken te gaan heeft. In plaats van dat de hoofdpersoon de handdoek in de ring gooit en haar laatste weken wijdt aan het sterfproces waarin zij zich laat bijstaan door vrienden en familie, kiest zij ervoor over haar op komst zijnde einde te zwijgen. Consequentie van haar keus is dat het normale leven gewoon doorgaat zonder aandacht voor het komende heengaan en de helse pijnen die zij lijdt.
Het verhaal van Het Knipperleven wordt verteld vanuit de ik-persoon. In korte fragmenten die zich soms in het heden en soms in het verleden afspelen leren we voornamelijk de oppervlakkige kant van de hoofdpersoon kennen. We lezen dan wel haar gedachten, maar die zijn zelden origineel. De hoofdpersoon zelf maakt zich hier zelf ook zorgen om. Zij zal dit leven verlaten zonder ook maar één vernieuwend inzicht te hebben gehad.
Het perspectief van een oppervlakkige verteller heeft als uiterste consequentie dat zij ons, de lezer, niet eens vertelt wat haar naam is. Het niet noemen van je eigen naam is niet alleen goed verzonnen, maar onderstreept daarnaast de wens van de hoofdpersoon onkenbaar te blijven voor haar omgeving en daarmee ook voor de lezer. Het Knipperleven kent dankzij de vlotte stijl net als het hoofdpersonage geen verdieping en blijft tot aan de laatste bladzijde spartelen aan de oppervlakte, bang om door het pittige thema naar beneden getrokken te worden. Met Het Knipperleven heeft Karin Amatmoekrim een debuut neergezet dat makkelijk leesbaar een oppervlakkig beleefde en daarmee zeer eigentijdse doodsstrijd beschrijft.
Oordeel recensies:
Recensie 1: Met de mening dat het boek een stuk langer mocht zijn ben ik het wel eens, met haar mening dat het boek snel wegleest niet. Het boek ging op sommige stukken echt helemaal nergens over. De recensent noemt eigenlijk alleen maar een grote rode draad. Niks over haar affaires of het feit dat ze ruzie heeft met haar ouders en ze er eigenlijk ook helemaal geen zin meer in heeft. Ik vind de recensie te kort en te makkelijk.
Recensie 2: Deze recensie is best lang en heeft een goede inhoud maar er wordt weinig mening in weergegeven. Eigenlijk is het gewoon het hele boek maar dan heel kort en op een hele saaie manier gezegd.
Uitgeverij 521, Amsterdam, 2004, 166 blz.
Roman
Samenvatting:
Het knipperleven wordt verteld vanuit de ik-persoon, door wie wordt niet weergegeven in het boek. Het verhaal gaat over een vrouw die samenwoont met haar vriend Samuel maar wel van nachtelijke affaires houd met andere mannen. Ze feest er op los en geniet erg van haar leven. Op een gegeven moment krijgt ze erge hoofd- en kiespijn en besluit ze naar de tandarts te gaan. Door een fout met een foto maken komen ze erachter dat ze een grote tumor bij haar kaak heeft zitten. Ze krijgt in het ziekenhuis te horen dat de tumor in een te ver stadium zit om er iets aan te doen is en waarschijnlijk nog 6 weken te leven heeft. Op weg naar huis besluit ze niemand iets te vertellen over haar ziekte. Ze gaat gewoon door met haar leven, met de affaires, het feesten, werk en Samuel. Intussen krijgt ze ruzie met haar ouders die haar allemaal te perfect lijken en heeft Samuel niet door dat ze zo ziek is en dat irriteert haar. Tot ze op het laatst inzakt op een bankje en nergens meer zin in heeft.
Verhaaltechniek:
Het verhaal speelt zich in deze tijd af, eigenlijk is er maar 1 hoofdpersoon. Dat is de vrouw waar het allemaal om draait. Dan heb je nog Samuel haar vriend, haar beste vriend Erik en ‘De Italiaan’, waar ze een affaire mee heeft. Het gaat over een vrouw die een ongeneeslijke ziekte heeft en het niemand vertelt. De titel slaat op dat ze elke keer denkt dat ze maar stukjes van haar leven meemaakt en alles zo snel aan haar voorbij gaat.
Ik vind het verhaal op zich wel mooi en apart, een vrouw die haar ziekte verzwijgt en gewoon door gaat met leven. En rare aan het hele verhaal vind is dat ik dacht dat het vaker over haar ziekte zou gaan en op een gegeven moment haar vriend er wel zou achter komen maar dat is niet zo. Het boek eindigt ook heel raar, dat ze op een bankje zit en haar ogen dicht doet en dan weer open. Je kan er niet op uitmaken of ze nou dood gaat of niet dus dat is wel een minpunt. Mijn eindoordeel over dit boek is dat ik het wel zou aanraden aan andere mensen maar je moet er wel van houden en je moet het vooral ook willen lezen want je hebt snel de neiging om te stoppen met lezen.
RECENSIE 1
De ik-persoon in dit verhaal is jong, mooi en zal snel dood zijn. De schrijfster is jong, mooi en hopelijk mag zíj nog wel heel lang leven en schrijven. Want ik geloof dat ik best meer van haar wil lezen. Voor een 'nieuw Nederlands talent' schrijft ze in ieder geval nu al stukken beter dan menige 'oud Nederlands talent'.
Leest erg snel weg, 166 pagina's, veel wit tussen de korte hoofdstukken door. Best veel ezelsoren gemaakt, bij mij altijd een goede teken. Voor mij was het al iets bijzonders om zo'n boek over het leven van nu te lezen. Ik realiseer me dat ik meestal (veel) oudere boeken lees. Het feit dat dingen zoals Breezers en bellen-vanaf-je-fiets volstrekt ingeburgerd zijn geeft een beetje aan hoe helemaal van dit moment dit boek is.
Aan de ene kant zou je het boek kunnen zien als de gebruikelijke navelstaarderij van een eerste (slechte) roman maar aan de andere kant, de schrijfster is heel erg _bewust_ van het feit dat ze aan navelstaarderij doet. En dat maakt dus een hoop goed. Ze spot ermee. Ze geniet zelfs van haar eigen 'deeply shallow' neigingen. Een soort Bridget Jones maar dan zonder al dat overdreven hysterisch 'kijk mij nou eens grappig zijn!'. Zij slaagt erin om haar eigen vermoeidheid met hoe 'leuk' haar leven nu eenmaal is goed te beschrijven. Van de blurb zou je een verschrikkelijke 'oh-wat-zal-iedereen-me-missen-als-ik-dood-ben-verhaal'
kunnen verwachten, maar nee, dat cliché weet ze ook heel goed te omzeilen.
Eigenlijk is dit helemaal geen 'ziekte boek'. Het is een korte blik in het hoofd en het leven van een geslaagd meisje-van-nu. Scherp in focus gebracht door het feit dat ze weet dat ze niet lang meer te leven heeft.
Voor mij mag haar volgende roman minstens 2 keer zo lang zijn. Ik vond dit een soort voorafje. Een smaakmaker. Die smaakt naar meer.
RECENSIE 2
Het Knipperleven :'Ik heb mijn naasten niet eens echt liefgehad, ik heb ze alleen niet heel slecht behandeld. Het ergste is nog dat de keuzes die ik heb gemaakt in dit leven, allemaal gericht waren op verbetering van mijn eigen situatie. Ik had er ook voor kunnen kiezen te schrijven voor het ledenblaadje van Greenpeace. Of ik had ontwikkelingseconomie kunnen gaan studeren en de situatie in willekeurig welk derdewereldland proberen te verbeteren. Of ik had kunnen blijven doen wat ik nu doe, maar op mijn vrije middagen soep helpen scheppen voor de daklozen bij het Leger des Heils. In plaats van al deze dingen, probeer ik mijn gevoel van schuld af te kopen door me tien keer voor te nemen geld te storten en het drie keer daadwerkelijk te doen.' (Uit: Het Knipperleven, p. 104)
De hoofdpersoon uit het literaire debuut Het Knipperleven van Karin Amatmoekrin houdt van afleiding. Oppervlakkige zaken als seks, mode en videoclips op The Box hebben haar voorkeur boven reflectie op het leven. Diepere gedachten worden afgedaan als deprimerend en nutteloos. Mede dankzij haar knappe uiterlijk en overspelige geest laat zij zich zonder schuldgevoel in met meerdere mannen tegelijk terwijl zij een vaste relatie met Samuel onderhoudt. Voor de hoofdpersoon is dit allemaal niet zo’n probleem. Haar seksavontuurtjes horen nu eenmaal bij een andere kant van haar dan die kant van haar die ’s avonds bij Samuel in bed kruipt. Daarnaast is vreemdgaan er in haar jeugd met de paplepel ingegoten. Vader reed een scheve schaats zonder dat het Barbie en Ken-huwelijk van haar ouders daaronder leed. Ze heeft volgens eigen zeggen de aandacht van nieuwe, verse mannen net zo hard nodig als zuurstof. Hun onderzoekende handen, hun keurende blik, hun hongerige geluiden vormen een eerste levensbehoefte.
Het verhaal van Het Knipperleven wordt verteld vanuit de ik-persoon. In korte fragmenten die zich soms in het heden en soms in het verleden afspelen leren we voornamelijk de oppervlakkige kant van de hoofdpersoon kennen. We lezen dan wel haar gedachten, maar die zijn zelden origineel. De hoofdpersoon zelf maakt zich hier zelf ook zorgen om. Zij zal dit leven verlaten zonder ook maar één vernieuwend inzicht te hebben gehad.
Het perspectief van een oppervlakkige verteller heeft als uiterste consequentie dat zij ons, de lezer, niet eens vertelt wat haar naam is. Het niet noemen van je eigen naam is niet alleen goed verzonnen, maar onderstreept daarnaast de wens van de hoofdpersoon onkenbaar te blijven voor haar omgeving en daarmee ook voor de lezer. Het Knipperleven kent dankzij de vlotte stijl net als het hoofdpersonage geen verdieping en blijft tot aan de laatste bladzijde spartelen aan de oppervlakte, bang om door het pittige thema naar beneden getrokken te worden. Met Het Knipperleven heeft Karin Amatmoekrim een debuut neergezet dat makkelijk leesbaar een oppervlakkig beleefde en daarmee zeer eigentijdse doodsstrijd beschrijft.
Oordeel recensies:
Recensie 1: Met de mening dat het boek een stuk langer mocht zijn ben ik het wel eens, met haar mening dat het boek snel wegleest niet. Het boek ging op sommige stukken echt helemaal nergens over. De recensent noemt eigenlijk alleen maar een grote rode draad. Niks over haar affaires of het feit dat ze ruzie heeft met haar ouders en ze er eigenlijk ook helemaal geen zin meer in heeft. Ik vind de recensie te kort en te makkelijk.
Recensie 2: Deze recensie is best lang en heeft een goede inhoud maar er wordt weinig mening in weergegeven. Eigenlijk is het gewoon het hele boek maar dan heel kort en op een hele saaie manier gezegd.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden