Informatie over de auteur: Bart Moeyaert is geboren op 9 juni 1964 te Brugge. Zijn debuut, duet met valse noten, heeft hij gemaakt van een dagboek dat hij vanaf zijn dertiende bijhield. Moeyaert maakte de Kunsthumaniora af in Gent, en ging daarna in Brussel studeren, hij volgde een opleiding leraar geschiedenis en talen. Daarna is hij naar Antwerpen verhuisd. Bart Moeyaert schrijft meestal jeugdromans, vaak over liefde maar ook over andere onderwerpen die de jeugd bezighouden. In het algemeen eigenlijk wel over het leven dat we niet begrijpen. Het werk van Moeyaert is al in twaalf talen verkrijgbaar, waaronder Catalaans, Portugees, Duits, Noors, Zweeds, Italiaans een Sloveens. Zijn boeken hebben altijd veel succes, Bart Moeyaert heeft dan ook al zeer veel prijzen gewonnen. ‘Voor Duet met valse noten’ won hij de Prijs van Vlaamse Kinder- en Jeugdjury ’s in 1984. Voor ‘Blote handen’ kreeg hij ongeveer 8 prijzen, en voor ‘Kus me’ 6. Werken van Bart Moeyaert:  Duet met valse noten (debuut, 1983)  Terug naar af (1986)  Suzanne Dantine (1989)  Een kuil om in te wonen (1990)  Kus me (1991, boekenleeuw 1992)  Voor altijd, altijd (1992, boekenwelp 1993)  Echt weg is niet zo ver (1993)  Die steeg van ons (1995)  Afrika achter het hek (1995, samen met Anne Höglund)  Met Blote handen (1995)  Mansoor, of hoe we Stina bijna doodkregen (1996)  De brief die Rosie vond (1997)  Wespennest (1997)  Grote oma’s ( 1999, samen met Kitty Crowther)  Het is de liefde die we niet begrijpen (1999)  Luna van de boom: Berona (2000, sprookje anders verteld door Bart Moeyaert)  Broere (2000)  Het beest heet Mona (2001) Over het boek: In 1991 ging Bart Moeyaert een idee voor een titel achterna: Wat doen ze daar in Charlestown. Hij maakte een reis door Ierland, met Charlestown als doel, maar niet met een reisverhaal als resultaat. Dat kwam pas acht jaar later, als deel van Het is de liefde die we niet begrijpen.
Genre: Dit boek ik duidelijk een psychologische roman. De 3 verhaaltjes gaan over de gedachtegang van het meisje. Haar gedachten en verlangens zitten door de verhalen verweefd. Zelden wordt er echt is uitgelegd. Je krijgt beschrijvingen en flarden van dialogen die je dingen doen vermoeden maar uiteindelijk moet je alles zelf invullen. Thema ‘s: De hoofdthema‘s hangen allemaal samen. Het gaat over relaties, kapotte relaties, conflicten en liefde… maar allemaal binnen een gezin. Vooral de manier waarop het meisje met de conflicten omgaat is het hoofdthema. Personages: De hoofdpersonage: Een meisje van, ik schat 14 jaar. Haar naam wordt nergens vermeld. Het boek is dan ook in de ik-persoon geschreven. Alles wat je leest, zie je door de ogen van het meisje, het hele verhaal lang zit je in de huid van dan meisje. Ze is de derde van vier kinderen. Ze heeft een oudere zus Bonnie die al het huis uit is; een oudere broer Axel, en een klein zusje Edie. Haar vader is jaren geleden vertrokken. En haar moeder is niet vaak thuis. Gelukkig gezinnetje zou je nog kunnen zeggen. Ja en neen. Langs de ene kant is ze steeds betrokken bij alle conflicten tussen mensen waar ze zeer veel van houdt. Toch weet ze dat precies allemaal te relativeren. Ze vindt het wel erg maar dat laat ze niet echt merken. Ze moet het steeds weer zien te vinden met nieuwe vrienden van haar moeder. Ze moet zich telkens aanpassen aan nieuwe situaties. Daarbovenop krijgt ze ook als de taak op haar kleine zusje te letten. Ondanks de vele tegenslagen en alles wat ze moet verwerken lijkt ze wel een vrolijk, gelukkig kind te zijn. Ze weet het altijd wel weer gezellig te maken met haar broer en zussen. Moeder: Moeder is eigenlijk altijd zeer nauw betrokken bij conflicten. Maar ze laat wel meer haar gevoelens zien. Die worden niet besproken maar je merkt dat wel aan haar manier waarop ze reageert. Ik vind dat ze een zenuwachtig persoon is. Eigenlijk speelt ze niet zo’n grote rol in de verhalen. Ze is wel bij alles betrokken maar het gaat meer over Axel. Axel: De oudere broer van het meisje, ongeveer 19 jaar denk ik. Het meisje houdt heel erg van Axel. En hij ook van haar. Ze fantaseert vaak over hoe het met hem is wanneer hij is Charlestown woont. Ze beeld zich in hoe hij haar ook mist, wat hij denkt over haar, hoe graag hij haar ziet… Maar hij heeft steeds ruzie met de vrienden van hun moeder (dit is vooral het onderwerp van het eerst verhaal). Axel is een zeer lieve broer. Hij zou, denk ik, door het vuur gaan voor de mensen waar hij van houdt. Maar langs de andere kant kan hij zeer agressief zijn. Hij uit wel zijn verdriet op een totaal andere manier dan het meisje. Zeer kort de overige personages: Bordzek: Deze speelt alleen een rol in het eerste verhaal. Daar is hij een (Poolse) vriend van de moeder. Edie: Het kleinste zusje. Zij ziet alles ook gebeuren maar er wordt niet echt iets gezegd over de manier waarop zij alles verwerkt. Ze is nog klein. Bonnie: De oudste van de vier kinderen. Ze woont eigenlijk op zichzelf. Maar in het derde verhaal komt ze wel terug bij hen wonen om voor het meisje, Edie en Skip de Bootsman te zorgen omdat hij moeder nog zelden thuis is. Skip de Bootsman: Een man die nog voor hun oma zou gezorgd hebben. Hij is al oud, zit in een rolstoel, brengt een stinkende hond mee en is eigenlijk alleen een last. Samenvatting: Het boek is verdeeld in 3 verhalen die toch op een natuurlijke wijze in elkaar lopen:  Het einde van Bordzek  De komst van Bootsman  Wat doen ze daar in Charlestown
In het algemeen gaan ze over de liefde en het leven dat we niet begrijpen, over conflicten. Het verlangen naar liefde en erkenning. In het eerst verhaaltje zijn ze onderweg naar Bonnie. Axel rijdt, Bordzek, de moeder en het meisje zitten achterin. Vooraan zit Edie. Plots stopt Axel, hij is het beu. Hij is Bordzek beu, kotsbeu. Het meisje en Edie denken wel te weten waarom Axel zo woedend is. Dat heeft te maken met de geluiden die ze ’s nachts horen. Ook al weet ik niet zeker of de moeder wel écht van Bordzek houdt, wil ze hem niet de deur uit zetten. Ze wil niet geloven wat Axel zegt. Pas wanneer kleine Edie zegt “Bordzek klopt altijd zeven keer op je deur, hé Axel” lijkt het tot de moeder door te dringen wat er ’s nachts gebeurt met haar zoon. In het tweede verhaal overlijdt de grootmoeder van het meisje. Ze erven geld, ze mogen als ze willen zelfs alle spullen van oma hebben. Maar alleen als ze voor Skip de Bootsman zorgen. Die man heeft volgens de oma voor haar gezorgd maar nu ze overleden is moet Skip ergens naar toe. Bij hen dus. Ze stellen zich Skip voor als een nieuwe, échte vader. Het meisje droomt ‘dat hij lief is en de mooiste stem van de wereld heet, en bakkebaarden die hem geweldig goed staan.’ Wanneer het meisje en haar moeder Skip gaan ophalen aan het station lijkt het een oude vent te zijn. Hij zit in een rolstoel en brengt een luie stinkende hond mee. Moeder is erg teleurgesteld, maar ook kwaad. Kwaad op zichzelf maar ook op de wereld. Ergens had ze ook echt gehoopt op een aangename man die het leven weer wat beter ging maken. Daar tegenover was Bootsman alleen maar een last. Ze nemen Bootsman mee naar huis, en gaan voor hem zorgen. ‘Hij blijft niet lang, moeder’ spreekt het meisje haar moeder bemoedigend in. In het derde verhaal gaat het over haar broer die verhuist is naar Charlestown omdat hij waarschijnlijk weer ruzie had met een vriend van zijn moeder. Hij woont daar nu samen met een vriend, Mortimer. Het meisje mist hem enorm. Maar ze mist ook haar moeder die nauwelijks nog thuis is. Bonnie is ondertussen terug ingetrokken. Zij zorgt voor Edie, meisje en Bootsman. In de fantasie van het meisje mist Axel haar ook enorm. Ze denkt dat Axel zeer veel aan hen denkt dat hij alleen goede herinnering aan haar overgehouden heeft. Het meisje schrijft hem een brief, ze verlangt naar hem. Ze verlangt naar iemand die haar echt liefheeft. Ze fantaseert zo over hem dat het lijkt of hij naast haar zit. Ze weet wel dat dat niet zo is maar het wordt wel een mooie brief… Een mooie brief naar Axel die in Charlestown zit. Het geluk aan het zoeken, na te denken over het leven en over de liefde die we niet begrijpen. Eigen Appreciatie: Het is een dun boekje. Maar dat is niet de reden waarom het me aansprak. De titel veraardt alles en niks. Ik werd nieuwsgierig naar de inhoud van het boek door de titel. Het ging over liefde gaan maar welke liefde? Ik heb ook de achterflap bewust niet gelezen, ik had geen idee waarover het precies ging gaan. Ik heb het boek in 3 keer uitgelezen, de schrijfstijl van Bart Moeyaert doet je altijd verlangen naar wat er gaat gebeuren. En dat is voor mij een zeer duidelijk teken dat het goed geschreven is. De lezer nieuwsgierig maken naar het verdere verloop van het verhaal. Alles wordt verteld maar toch moet je het zelf invullen. Er wordt bijvoorbeeld nergens letterlijk gezegd wat er echt gebeurt met Axel ’s nachts. Het is echt machtig geschreven. Soms een klein beetje verwarrend maar dat stoort niet, dat doet je juist verder lezen omdat je het verhaal wilt begrijpen. Ik wou alles weten, ik wou weten wat dat meisje juist dacht, hoe ze zich voelde, of ze vriendinnen had… Maar dat wordt niet verteld. Het verhaal gaat over een gezin. En over iets anders wordt er zelden gesproken. Dat is wel goed want anders zou je te veel kunnen of moeten vertellen. En dan zou het verhaal langdradig en saai worden. Ik heb niet één keer het gevoel gehad dat er iets overbodigs verteld werd. Ik vind het erg origineel dat het 3 verhaaltjes zijn. Het zou moeilijk zijn om een volledig boek te schrijven over 1 voorval. Ook dat element zou het weer ietwat saai maken. De drie verhalen lopen ook in elkaar en ze hebben alle drie ook met de titel te maken. Het zijn 3 verschillende manier waar we de liefde niet kunnen begrijpen. De liefde tussen een man en een vrouw, of anderzijds tussen moeder en zoon. Dan de ‘liefde’ in een gezin, het verlangen naar een

vader-vervangende figuur. En uiteindelijk de liefde tussen broer en zus. Het is een thema dat iedereen wel aanspreekt denk ik. Iedereen heeft een gezin of verlangt naar een gezin. Dus iedereen herkent zicht wel op één of andere manier in het verhaal. Alhoewel het soms gaat over ‘dramatische’ toestanden wordt het geen melodramatisch verhaal dat meer op een soap lijkt. Het blijft een relatief vrolijk verhaal doordat je in de huid van dat meisje zit. Wanneer dat meisje echt ongelukkig zou zijn zo het een echt droevig boek zijn. Ik denk dat ik algemeen mag besluiten dat dit boekje me zeker bevalt, en dat het zelfs een aanrader is. Toch voor mensen die eens iets anders wensen dan een doodnormaal verhaal. Ik vind dat de beschrijven zoals deze mevrouw ze maakt gewoon perfect zegt hoe het boek is, beter kan ik het zelf niet zeggen. ‘Een verhaal dat zich beschroomd en brutaal, onschuldig en verleidelijk en in alle opzichten totaal aan de lezer overlevert.’ Marita Vermeulen in de Standaard der Letteren