Het huis met het blauwe dak door Tineke Hendriks

Het huis met het blauwe dak is geschreven door Tineke Hendriks. De uitgeverij is Sjaloom en het jaar van de eerste uitgave is 1992. Samenvatting van het boek: Jinta wordt geboren in Zuid-Korea. Haar moeder is niet getrouwd als ze Jinta krijgt en daarom moet ze Jinta afstaan. Zo komt Jinta in Nederland terecht. Na 15 jaar wil ze wat meer weten over haar echte moeder en over haar geboorte land. Ze gaat samen met haar moeder haar echte moeder opzoeken. Als Jinta haar echte moeder heeft ontmoet is dat voor allebei een teleurstelling, want ze zijn heel verschillend. Als Jinta weer in Nederland is weet ze dat ze gewoon bij Nederland hoort. Drie spannende gedeeltes uit het boek: Een spannend gedeelte in het boek vond ik toen ze overwoog haar ogen groter te laten maken. Ik vond dit best wel spannend omdat het een belangrijke beslissing die je moet nemen en het ook best wel erg is als je aan jezelf laat sleutelen. Een ander spannend moment in het boek vond ik toen Jinta aan het wachten was of haar echte moeder kwam. Dat was heel spannend omdat het de laatste dag van Jinta en moeder was in Zuid-Korea en omdat de man van Jinta’s echte moeder niet van Jinta’s bestaan af wist dus moest Jinta’s moeder kijken of ze wel van huis weg kon. En nog een ander spannend moment in het boek was toen Jinta haar echte moeder voor het eerst zag. Het is natuurlijk heel spannend als je na 15 jaar voor het eerst je echte moeder ziet en hoe je moeder dan reageert en wat je zelf doet. In dat deel van het boek kon ik me heel goed in leven in Jinta, dus dat maakte het nog spannendere.
Drie gebeurtenissen die realistisch of juist niet realistisch zijn. Een realistisch moment in het boek vond ik toen Jinta onzeker werd over haar uiterlijk. Dat hebben pubers natuurlijk altijd al, maar als van buitenlandse afkomst komt zal dat nog wel veel erger zijn. Een ander realistisch moment in het boek vond ik toen ze graag wilde weten wie haar echte moeder is. Ik snap heel goed dat je graag wil weten op wie je lijkt en waarom haar moeder haar moest weg doen want je gaat toch denken dat je een vervelende baby was en dat daarom je moeder je afstaat of dat je lelijk was. Daaraan ga je heel erg twijfelen en dat kan ik me heel goed voorstellen. Een niet zo realistisch moment vond ik toen Jinta’s vader op zaken reis ging en dat Jinta en haar moeder mee gingen. Het was geen vakantie en haar moeder werkte ook gewoon en dan snap ik niet dat je zomaar een paar maanden naar Japan kan gaan en dan nog drie dagen Zuid-Korea erachter aan kan doen. Bij normale mensen kan dat niet zomaar en dat is natuurlijk ook heel erg duur en zo rijk waren ze niet. Twee situaties die ik anders zou doen dan de personen uit het boek: In het boek wil Jinta op een gegeven moment meer weten over haar echte moeder over haar geboorteland en waarom ze is afgestaan door haar echte moeder. Jinta probeert er met haar Nederlandse moeder over te praten maar die vindt het een moeilijk onderwerp, omdat ze bang is Jinta kwijt te raken. Jinta wordt heel kwaad op haar moeder dat ze haar niet wil helpen en gaat zelf op onderzoek uit. Ze zoekt overal maar kan niks vinden. Doordat ze niks vindt wordt ze heel chagrijnig, kat ze iedereen af, doet ze niet meer haar best op school en eet ook bijna niks meer. Op een dag vindt ze een map met haar de naam van haar echte moeder en haar naam die haar echte moeder haar gegeven had. Ook staat erbij dat Jinta’s moeder 18 jaar was toen ze Jinta kreeg, dat ze niet getrouwd was en dat ze niet langer voor Jinta kon zorgen. Jinta is niet tevreden met die informatie en gaat verder opzoek. Op een dag vindt ze het telefoonnummer van het adoptiebureau waar ze vandaan kwam. Ze probeert het nummer te bellen maar het is niet meer in gebruik, Jinta denk dat het adoptiebureau nu anders heet en ergens anders zit, maar ze wil niet aan haar moeder vragen, hoe het nu heet omdat ze nog steeds ruzie hebben. Zo gaat Jinta de hele tijd zoeken en in het totaal duurt het ander halve jaar voordat ze weet waar het adoptiebureau nu zit. En in die anderhalve jaar dat ze zocht, had iedereen ruzie met elkaar in huis. Als ik Jinta was zou ik het heel anders doen dan zij heeft gedaan. Het stomste wat Jinta heeft gedaan is het niet aan haar vader vragen, want toen ze die brief had geschreven kwam ze er achter dat haar vader haar wel wilde helpen. Ik zou het dus aan mijn vader vragen of hij mij zou willen helpen met zoeken. Hij zou dan die map geven met die informatie over mijn echte moeder. Dat scheelt al heel veel tijd en heel veel ruzie in huis. Ik zou dan wel zelf bellen naar dat adoptiebureau, maar als ik erachter kwam dat het nummer niet meer bestaat zou ik aan mijn vader vragen wat het nummer tegenwoordig is. Dan heb je dat nummer en kan je het adoptiebureau gewoon bellen en daarna een brief schrijven. Jinta heeft er veel te veel heisa overgemaakt dan allemaal nodig was, en het had ook veel sneller gekund. Later in het boek zijn Jinta en haar Nederlandse moeder in Zuid-Korea. Daar zouden ze misschien Jinta’s echte moeder ontmoeten, dat wisten ze niet zeker want Jinta’s moeder had niet aan haar nieuwe man over Jinta’s bestaan verteld. Jinta en haar Nederlandse moeder zijn in hun hotel kamer. Dan gaat de telefoon dat Jinta’s echte moeder in het huis met het blauwe dak is, waar Jinta’s moeder Jinta vroeger had gebracht toen ze Jinta moest afstaan. Ze wou heel graag Jinta ontmoeten. Jinta is eerst heel blij dat haar echte moeder haar wil ontmoeten, maar dan is ze ook heel zenuwachtig. Als ze bij het huis met het blauwe dak zijn is daar Jinta’s moeder samen met een tolk. Jinta’s moeder is zo blij dat ze Jinta ziet dat ze Jinta omhelst en haar stevig tegen zich aandrukt. Jinta vindt dat niet zo leuk en duwt haar echte moeder van zich af. Dan gaan ze zitten en met behulp van de tolk maken ze een gesprek samen. Jinta stelt heel veel vragen terwijl ze weet dat, dat in Zuid-Korea heel onbeleefd is. Haar echte moeder voelt zich heel ongemakkelijk en geeft geen antwoorden op Jinta’s vragen. Dan vallen er hele lange en pijnlijke stiltes. Ook Jinta voelt zich nu ongemakkelijk. Ze pakt de tas van haar Nederlandse moeder en pakt er een pakje sigaretten uit en gaat midden in de kamer zitten roken. Ook dat vindt Jinta’s moeder erg onbeleefd. Dan vindt Jinta’s moeder het niet zo leuk dat ze Jinta ontmoet heeft en gaat weer naar huis. Ook Jinta vindt het een hele teleurstelling omdat ze nog steeds niet meer weet. Ook in dit stukje van het boek zou ik het anders doen dan Jinta heeft gedaan. Ik zou mijn echte moeder me gewoon laten omhelzen en ik zou ook blij zijn als mijn echte moeder me omhelst als ik haar nog nooit had gezien. Het is natuurlijk wel raar als je een vreemde vrouw omhelst, maar je krijgt maar 1 keer de kans om dat te doen. Als we dan een gesprekje moeten voeren zou ik rekening houden met de gewoontes in Zuid-Korea. Ik zou heel erg mijn best doen niet tegen te vallen bij mijn echte moeder en daarom vooral niet zoveel vragen stellen. Als ik Jinta was zou ik heel veel dingen over me zelf vertellen zodat zij sowieso wel wat over mij weet. Ook zou ik door dat vertellen hopen dat zij ook iets over zich zelf zou vertellen, zodat ik ook iets weet zonder dat ik onbeleefd hoef te zijn. Als ik me niet zo op mijn gemak zou voelen, zou ik zeker geen dingen doen die ik anders nooit had gedaan. Als Jinta iets normaler had gedaan had zij en haar echte moeder niet zo teleurgesteld terug naar huis hoeven te gaan. Biografie van Tineke Hendriks: Tineke Hendriks is in 1949 in Den Haag geboren. Ze is rond haar veertiende begonnen met schrijven. Eerst schreef ze in dagboeken en in brieven en later schreef ze artikelen voor haar werk. Tineke Hendriks is getrouwd en heeft twee dochters. Tineke Hendriks heeft bijna tien jaar als maatschappelijk werkster gewerkt, onder andere bij een bemiddelingsbureau voor adoptiekinderen. Door haar ervaringen daar, heeft ze ‘Het huis met het blauwe dak’ geschreven. Dat verscheen in 1992 bij uitgeverij Sjaloom. De andere boeken die Tineke Hendriks geschreven heeft, zijn Blijf zitten waar je zit (1994), Aangespoeld (1996) en Knap stom! (1998). Mijn mening over het boek: Ik vond het wel een goed boek. De gevoelens van Jinta werden goed uitgelegd, daardoor kon ik me goed in Jinta inleven. Soms was dat inleven wat moeilijker omdat ik zelf niet in zo’n situatie zit als zij zit. Ook was het verhaal wat moeilijk te volgen omdat er dan stukjes over Jinta’s echte moeder inkwamen, hoe zij leefde. Door die stukjes werd het boek wat minder spannend en had ik niet zo zin meer om door te lezen. In het begin wilde ik ook wel weten hoe het allemaal zat met Jinta’s echte moeder, maar op een gegeven moment wist ik het wel allemaal en Jinta dan werd het best saai. Ik denk dat Tineke Hendriks die stukjes over Jinta’s echte moeder beter op het eind hadden kunnen doen.